Probleem. Werd gebeld door kennissen van ons.
Hebben drie IJslanders. 1 heel oude merrie, met pensioen.
1 eveneens oudere ruin die goed bereden wordt, en sinds vorig voorjaar een 16-jarige merrie.
In het begin was uitrijden met de merrie kennelijk geen probleem, alhoewel ze weleens wilde staken. En staken was: gewoon ineens stilstaan en dan met geen mogelijkheid verder willen. Ander paard erbij, voorop... of alleen: maakt niets uit.
Het schijnt dat er weleens geschreeuwd werd vroeger om het dier toch vooruit te krijgen. Later ook weleens gemept.
Merrie is niet onder de indruk van meppen. Lijkt eerder alsof ze er dwars tegenin gaat en dan helemaal niets meer doet.

Ruiter is een vrij lange man, gewicht rond de 75 kilo.

Sinds vorig jaar verslechterde de situatie. De merrie was soms helemaal niet meer van hun terrein af te krijgen en ging staken op de meest vreemde plaatsen.
Oplossing: stukje eten voor haar neus en paardje gaat wél weer voorwaarts.
Omdat de eigenaar het paard toch naar huis wilde hebben terwijl er een andere ruiter opzat, heeft die de teugels genomen en het dier mee naar huis genomen.
Gevolg: een toch al overbelaste en nu een frozen shoulder van de eigenaar.
Intussen is de situatie/verstandhouding tussen eigenaar en merrie dermate verslechtert dat wederzijds de lol geheel verdwenen is.

Dat was het verhaal.

Vanmiddag zijn wij wezen kijken bij deze merrie. Omdat bij regelrecht staken meestal pijn ergens de oorzaak is heb ik zoveel mogelijk nagekeken of er ergens gevoelige plekken waren. Rug: niets kunnen ontdekken.
Ik realiseer me dat ze een aantal weken niet gereden is en eventuele pijnlijke plekken nu genezen zouden kunnen zijn.....
Ze staat en loopt aardig recht. Lijkt, van achteren gezien, ook recht.
Leek ook geen gevoelige voeten te hebben, maar: wel achterstallig voetonderhoud (nou zijn wij natuurlijk wél zeikerds geworden) en een vrij lange toon. Benen: geen vocht, geen gevoelige plekken, stand: nagenoeg normaal.
Algemene indruk: merrie ziet er goed doorvoed en aardig bespierd uit, wel stijf van wekenlang niets doen. Niet soepel, moeite met buigen. Balans: wel goed.
Tanden/kiezen: onlangs nagekeken en geraspt. Voelde ook geen problemen daar.

Halster aan: leadrope eraan. Voorwaarts gevraagd. Geen enkele reactie.
Links uit balans geduwd... wederom voorwaarts gevraagd, geen reactie.
Recht uit balans geduwd... voorwaarts gevraagd: geen reactie.
Opvallend: paard viel gewoon zowat in slaap. Geen enkele spanning, niets bewoog, op de ogen na... die gingen lekker dicht. Ogen waren ook niet levendig, eerder doffig.
Mijn idee; zich totaal afsluiten van alles wat er op dat moment gebeurd.
Overspronggedrag?

Ik heb de merrie omgedraaid. Volgens zeggen is zij een alpha en dominant.
Op mijn verzoek: terug.... ging ze onmiddellijk 1 pas achteruit.
Zonder gebruik van echt veel druk. Paar passen geprobeerd, totdat ze ook dat weigerde.
Druk op de achterhand, d.m.v. zwaaiende leadrope... commando: GA!...
nada, noppes. Stond alweer te tukken. Leek zo..... Weer volkomen afgesloten, vooral geen contact met mij willen maken, geen interesse in wat er gevraagd werd.
Poeh..... hier heb ik geen ervaring mee.... !

Met de eigenaar gesproken... en dit was dus precies wat ze altijd deed.
Staken, en helemaal geen poot meer willen verzetten. Met een beloning voor haar neus deed ze volgens hun het dus wél.
OK. Beloning gepakt... stukje voor haar neus. Ze werd er wél wakker van.
Wist precies dat er ergens wat te eten viel. OK.... spieren spanden.... en ze neigde naar voorwaarts. Meteen de hemel in gemooid.
Belonen, kriebelen. (allemachtig!!)
Weer naar voren gevraagd, oortjes kwamen naar voren, uit de slaapstand en 1 pas voorwaarts werd gezet. Halthouden, en meteen weer belonen.
Mooi! En verdraaid.... bij de volgende vraag om mee te lopen stapte ze mee.
Terrein af, stukje asfalt. Het leek allemaal goed te functioneren, ik zag geen probleem. Halthouden... stapte ze gewoon nog drie passen door.
OK. Even op getraind... weer staken! Midden op straat. Niet meer voor- en niet meer achterwaarts. De beloningsstap herhaald.
En daar gingen we weer.
Terug naar huis... daarbij stapte ze, zoals ik al verwacht had, fris en vlot door.
Halthouden: meteen! Meelopen, geen probleem... maar: op de terugweg.

Volgens de eigenaar is dit een groot probleem. Als hij zo een paar keer trainde, kon hij de dagen daarna gewoon van het erf afrijden. Geen staken.
Liet hij haar dan een paar dagen staan.... kon hij weer van voren af aan beginnen.
Vreemd..... ze leek best een intelligent dier, geen type wat meteen vergeet wat ze geleerd heeft. Eerder een dier wat slimmer is als de eigenaar.

Zadel op de rug gelegd. Ook nagekeken. Leek allemaal goed te passen, 'n bit gebruiken ze niet... dus dat kan ook geen probleem zijn. Geen enkele spanning in het dier toen het zadel eraan kwam.... ook geen spanningen te bemerken met de eigenaar in de buurt, eerder interesse in wat hij allemaal aan het doen was.

Ik werd nog steeds nagenoeg genegeerd, ik zou dus wél zeggen: geen allemansvriendje. Op de een of andere manier moet je haar aandacht 'verdienen'.

Bekappersspullen gepakt..... en alle vier de voeten goed gekapt, goed rondgevijld.
Vreselijk braaf dier om te bekappen, ging vlotjes. Er liepen drie hondjes onderdoor om de stukjes hoefwand op te vreten, ook daar deed ze helemaal niets mee.
Goede brede voeten, stralen waren wat week maar dat kan komen omdat het een paar dagen geregend had en de weilanden nat waren.
Eigenlijk geen probleemvoeten. Beloond met vele mooitjes..... en weer de leadrope eraan want ik wilde zien hoe ze nu over het asfalt liep.
Kennelijk had ik nu wél haar aandacht verdiend want ze was klaarwakker en zocht ineens contact.

OK. Eens zien wat er nu zou gebeuren. Kriebeltje... braaf paardje....
en wat kordater de leadrope gepakt en haar meegenomen.
Geen probleem. Ze liep veel beter over het asfalt, omdat ze nu natuurlijk veel beter kon afwikkelen. Stenige ondergrond: geen probleem. Voor alle zekerheid had ik ongeveer 1 mm. hiel laten staan... je weet maar nooit. En staken omdat het gevoelig was moest ik nu even niet hebben...
Niets aan de hand met het hele dier niet. Tölte zelfs naast mij... werd vrolijk en deed alles wat ik vroeg. OK. Weer terug naar huis.

De eigenaar beweert dat als hij nu morgen met haar weggaat.... er geen problemen zullen zijn omdat ik dit vandaag gedaan heb.
Laat hij haar nu 2 of 3 dagen staan... kan hij weer overnieuw beginnen met haar van het erf af te krijgen...

En dáár stopt mijn logische verstand.
Mogelijkheid: er is in het verleden iets gebeurd... waarbij ze met staken iets gewonnen heeft..... en de beloning was: niet verder gaan maar naar huis.
Paard is op deze manier weleens beloond en aldus zo getraind dat staken zinvol is?

Ofwel: paard is dermate slim dat ze gewoon wel weet dat zij het wint en niet de eigenaar? Boos als ze een paar dagen niet vsn het erf afgegaan is/geen aandacht heeft gekregen?

Mijn persoonlijke mening: een heel intelligent dier.... wat je uiteraard uitprobeert.
Vind het een hele leuke en lieve merrie die ik zelf graag zou willen hebben.

Maar: ik heb geen dagelijkse ervaring met haar en ken het staakprobleem dus niet. Vandaag was de 2e dag dat ik haar zag. En aangezien er ruim 150 km. tussen ons zit kan ik er niet dagelijks aandacht aan besteden....

Zeg het maar.... roept u maar..... wat denken jullie?

)

Ideaal paardje om mee te gaan clickeren .
En waarom ze staakt? Gewoon geen zin, blijven staan en niks doen is leuker, ze ziet er het nut niet van in te doen wat gevraagd wordt denk ik. Slimme merrie met veel zin voor energiebehoud. Ik denk dat als je dit dier plezier en het werken met je laat krijgen door vb te clickeren je een heel end komt. Maar druk zal niet werken, dan zal ze zich nog meer gaan afsluiten en staken zoals je gemerkt hebt.

Gudrun schreef op zondag 19 april 2009, 9:16:


Doet me aan onze Apache denken. Geen nutteloze energieverspilling...
Een interessant doel kan ook helpen. Naar de wei was Apache heel actief maar terug naar huis dacht ik soms dat hij in elkaar ging zakken van traagheid.
Dit zijn géén gemakkelijke paarden! Je moet bij jezelf ook een knopje kunnen omdraaien. Apache vond clickeren ook heel leuk maar niet als er met clickeren veel beweging gevraagd werd, dan zakte zijn interesse zienderogen.

Marianne

Wil schreef op zondag 19 april 2009, 1:37:

Tssjaaaaaa
Zo was die van mij ook..
Dit soort paarden (maar allemaal natuurlijk) vragen om zeer stabiel leiderschap. Dat houdt in: geen gemep, geen onverwachte bewegingen, maar ook geen geslijm. Ze reageren niet op meppen, maar het beledigt ze wel tot het bot, en dan komen ze helemáál niet meer in beweging. Bang zijn ze niet, maar als mens flikker je wel van je sokkel. Zo'n beest kijkt alleen maar nog verder op je neer. Het gedrag triggert de mens wel, heel erg. Maar je moet gewoon niet in die valkuil trappen. Dat ze op een ander moment dan weer teveel doen, is hun eigen disbalans, bijvoorbeeld ineens ontploffen, of dat er op een andere dag geen vuiltje aan de lucht lijkt te zijn.
Slijmen moet je dus ook absoluut niet doen, want ze kijken al op je neer, en je maakt je dan nóg kleiner, en dan komen ze echt niet van hun troon af.
Hetzelfde met eten; valt onder slijmen. Je degradeert haar, maar ook jezelf.

Je houding moet zijn: absoluut neutraal, wat ze ook doet. blijf heel stabiel in jezelf, sta goed stevig op je voeten, richt je aandacht op de omgeving. Dan vraag je haar mee, neemt haar iets vanaf de zijkant mee, zodat ze een stapje móet zetten. (Let op: meenemen is iets anders dan meetrekken.) Vervolgens vraag je haar vanaf de andere kant mee, enzovoort. Zo zigzag je voort. Geen doelen, geen prestaties, bijvoorbeeld: tot dat boompje daar, minimaal, dat voelen ze meteen en dan stopt alles weer. Alles stapje voor stapje. Dit houd je een tijd vol. Tot ze een keer doorademt, of briest, of zelfs wat makkelijker reageert. Daar, dat is het kwartje dat moet gaan vallen. En dan pas is ze braaaaaaaf, en mooooooi. Ze is toch niet moooi als ze een hapje eten aanpakt... dat ze daar een stapje bij zet, is eerder toeval.

Wat ik ervan leerde was dat je erg bij jezelf moet blijven. Je gaat niet in op haar gedrag, als ze zin heeft om stil te blijven staan, krijgt ze op den duur toch wel een beetje last van het touw en dat is haar keus. Ze moet gaan doorkrijgen dat meelopen gezelliger is. Het allerbelangrijkst is dat je als leider je allerbeste kwaliteit blijft bieden en dat je eerlijk blijft, zodat ze uiteindelijk overtuigd is van je.
Zwaaien met touwtjes hoort daar ook niet bij, je haalt jezelf eigenlijk uit balans omdat je dan van positie moet veranderen en dan ben je teveel in beweging. Zïj moet in beweging komen en de leider volgen, dat is de point.

De eerste keer ben ik een uur of drie bezig geweest, tot ik de eerste zucht hoorde.
Ik heb er verschillende trainers bij gehad, maar die wisten het ook niet.
Meestal hebben deze paarden echt wel een reden om zo te worden, ze hebben zich afgesloten. Hoe dat komt is weer een heel ander onderzoek, maar hoort er ook bij.

Succes

clarissa ruijgrok schreef op maandag 20 april 2009, 9:37:


Heb eigenlijk wel een vraag:
Hoe nodigt hij het paard uit?
En; Hoe reageert de man als het paard ineens wel 'normaal' doet? Geeft hij de indruk erg blij met haar te zijn? Maakt hij zich dan ineens klein? (dankje dankje dankje) of is hij blij met haar vanuit het gevoel van samen zijn; nu zijn we een eenheid. Of is zijn houding; daar!, net goed, vandaag zul je extreem goed luisteren (dat is doordrukken, waardoor ze een dag later weer niks doet)
Wat is zijn houding?

clarissa ruijgrok schreef op maandag 20 april 2009, 10:00:


Clarissa, dit paardje staat hier 2 uur rijden vandaan, ik heb dat niet dagelijks gevolgd. Dit was pas de 2e maal dat ik het dier zag en er ditmaal wat mee gedaan heb. Dus ik kan het je niet vertellen.
Ik vermoed dat als ze wél normaal het erf afgaat hij ook gewoon normaal gedaan heeft.
Hij is vrij zachtmoedig van karakter, maar is momenteel echt gefrustreerd om deze merrie. Of ze ooit een eenheid geweest zijn betwijfel ik.
De merrie toonde duidelijk belangstelling voor hem en had ook geen enkele angst of zo... eerder té ontspannen.

Wil schreef op maandag 20 april 2009, 11:41:


Ja, ik ken het gevoel, je doet zo je best, en paard blijft nee zeggen, heel erg moeilijk. Er waren erg veel mensen die niet snapte dat ik haar geen 'lesje' leerde...


Dan is er in ieder geval een goede basis, hmm, té ontspannen, hier ook bekend, een soort van oostindisch doof?

Ik ben uiteindelijk bij iemand terecht gekomen die natuuropstelling voor dieren doet, en toen kwam het hele veulenverdriet eruit. Daardoor kon ik meer begrip opbrengen en had ik het geduld om door die héle zure appel heen te werken.

clarissa ruijgrok schreef op maandag 20 april 2009, 12:31:


Het punt is dat de huidige eigenaar er 1 is van: paard gekocht om te rijden, kan niet zonder problemen en iedere keer weer trainen om haar alleen al van het erf af te krijgen.... dit is niet wat ik wil.
Eigenlijk wil hij er vanaf. Z'n vrouw is er stapeldol mee, maar beiden hebben waarschijnlijk niet de capaciteiten om hier anders mee om te gaan.
En eerlijk gezegd voel ik een heleboel aan, maar weet ik ook niet of ik dit iedere keer weer op kan brengen. Vind het heel moeilijk!
Qua paardje zeg ik meteen: mag bij mij wonen. Ik ga er trouwens geen geld voor geven. Doe ik echt niet, kan ik gewoon niet maken.
En dat heeft natuurlijk niets met de 'waarde' van het dier op zich te maken.

Er is jarenlang mee gefokt, ze heeft een goede afstamming. Het karakter zit gewoon in de genen, Raudrekki bloed (met dank aan Esther!).
En sinds ik dat weet, begrijp ik ineens veel meer!
Ook ik heb ooit een Raudrekki-zoon gehad. Ze hebben een 'speciaal' karakter, humor.... maar je moet het verdienen dat ze voor je gaan werken.
Het is geen oostindisich doof! Nee, het is superinteliggent en ook wel willen werken. Maar je moet zo'n dier in haar waarde laten... en ga je meppen of weet ik veel, sluit deze zich dus helemaal af.
Stilstaan en laten staan zal je niet helpen! Daar ben ik allang achter hoor.
Ze valt in slaap en zal uren blijven staan. Het maakt haar gewoon helemaal niets uit. Angst zit er niet in. Nergens voor, ook niet voor verkeer.
Een zweep of zo al helemaal niet! Dit is een paard wat je helemaal total loss zou kunnen slaan, dan nog zal ze niet lopen.
Ze zal je dan minachten en helemaal nooit meer iets doen...

Snap je het een beetje?

Groet,

Wil.

Wil schreef op maandag 20 april 2009, 14:09:


Ik heb ook een Raudreki gehad en heb er verschillende gekend, maar dit gedrag ben ik nooit tegen gekomen.
Wel heb ik een Lysir en met hem heb ik jaren geworsteld om dit soort gedrag te boven te komen. Maar ik heb nog nooit van een andere Lysir gehoord die dit ook deed, Integendeel. Ik vind het dus gevaarlijk om zoiets op afstamming te schuiven.

Min Lysir is trouwens een fantastisch rijpaard geworden en staakt niet meer. Je kunt nog wel voelen soms dat het in hem zit, maar kennelijk heben we allebei geleerd om er mee om te gaan.

Zulke paarden kunnen het slechte in je echt naar boven halen, bloed onder je nagels vandaan. Je moet echt geen haast heben, alle tijd van de wereld of in ieder geval de uitstraling dat dat zo is.

Ik vind staken niet een probleem dat rechtvaardigt om een paard (zeker een paard dat zo veel kwaliteit lijkt te hebben als deze merrie: afstamming, gangen, karakter) gratis van de hand te doen. Dat werkt in de hand dat mensen te makkelijk denken: "o dat kan ik wel". En dan is het begin van een afglijdende route gemaakt. Wel is het een groot probleem en dat mag best in de prijs blijken.
Verder vindt ik dat je zo'n paard alleen naar je toe moet halen als je echt hebt besloten dat je voor het paard gaat, dat je voor het paard kiest en ook echt dit proces met hem aan wilt gaan. (Dit wordt niet bevorderd door haar gratis weg te geven.) Paarden weten dat heel goed en sommigen zijn daar zelfs heel gevoelig voor. Het zou me niets verbazen als dit er zo eentje is.

Als het je lukt om een way of live met dit paard te vinden, heb je er vast een wereldpaard aan.

Moniek

Moniek schreef op maandag 20 april 2009, 16:04:


Mijn Raudreki was trouwens inderdaad superintelligent, wilde graag werken en genoot er zichtbaar van als er "braaf, goed zo" geroepen werd. Dan groeide hij en werd hij heel trots.
Helaas is hij veel te vroeg overleden.

Wil schreef op maandag 20 april 2009, 14:09:


Als ik dit zo lees herken ik gelijk mijn haflinger merrie er in. Die is precies zo!

Groetjes, Zoë

Moniek schreef op maandag 20 april 2009, 16:04:


Oeps... ik denk dat we elkaar verkeerd begrijpen of ik die indruk heb gewekt.
Zij geven dat paardje absoluut niet gratis weg!
Ik heb alleen gezegd dat ik er geen geld voor ga betalen. Da's iets anders!

Als ik tegen hun zeg: ik wil het proberen met dit paardje, hoop ik dat ik weet waar ik aan begin en zal daar ook naar handelen.
Maar dan nog..... komt er een tijd dat ik misschien heb geleerd om met die karaktertrekken om te gaan.... maar dat wil niet zeggen dat iedereen het daarna dan ook kan. Sterker nog... ik krijg steeds meer de indruk dat dit een dier is voor 1, hooguit 2 personen.... Het gaat slechter als zich meer mensen melden die er graag op willen rijden!

Je kunt wel zeggen niet op afstamming te willen schuiven... maar het inteeltpercentage is vrij hoog... iemand heeft dat nagekeken.
Die afglijdende route is al begonnen.... toen de fokker het dier verkocht.... aan iemand die er weliswaar mee kon rijden maar ook zat te schreeuwen..... en het dier weer heeft doorverkocht aan mensen die echt heel lief zijn... maar hier ook niet mee om kunnen gaan. Ze is als fokmerrie gebruikt en heeft 7 of 9 veulens op deze wereld gezet.

Het is gewoon het probleem verschuiven. Deze mensen wilden een simpel, liefst wat ouder, paardje erbij, voor lekker buiten op te rijden. Voor vakantiegangers die weleens willen rijden, en als vervanging voor hun oudste merrie.
En dat is het dus niet. Ik veroordeel niet..... echt niet. Maar het is logisch dat mensen die niet zoveel ervaring hebben, echt radeloos zijn (ook heel verdrietig!) en niet weten hoe ze hiermee om moeten gaan.
Op dit moment krijgen ze haar niet eens meer uit de paddock, en de merrie hebben ze nu al ruim 1 jaar.
Ik vind het heel triest, voor zowel de mensen als het dier.... echt een groot probleem.

En persoonlijk denk ik dat er maar heel weinig mensen in staat zijn om met dit dier de juiste weg te vinden.

Enfin.. we wachten hier gewoon af wat er gaat gebeuren...

Zoe Veurman schreef op maandag 20 april 2009, 17:02:


En hoe heb jij de stakerij opgelost indertijd?
Of heb jij dit probleem nog steeds?

Ben ik wel benieuwd naar....

Groetjes,

Wil.

Wil schreef op maandag 20 april 2009, 20:17:


Ik vind dit de moeite waard om wat te schrijven. ( haha de tak zonder blaadjes en snoeppies!) Ik heb een Raudreki kloon echt een inteelt in alle lijnen.
Deze paarden moet je geloven, ze zijn veel slimmer dan alle trainers met hun grote bek bij mekaar.
Voedsel ( ingewikkeld snoeppies geven?) moet ingewikkeld, maar niet om ze iets aan te leren, nee voedsel gebruik je om ze te motiveren naar een doel.
Willen ze grazen, ok ga je grazen sta het ze toe als je speelt met ze, doe zelf lekker net zo sloom en ongeinteresseerd. Deze paarden zijn zo slim dat ze willen dat het ze iets oplevert en ze zijn vooral geinteresseerd in eten maar ook in hun positie ze willen comfort. Misschien een maffe vergelijking, maar in de kudde en je bent nummer 6 in de rangorde, dan wil je eigenlijk wel dat die nummer zeven jij dus nummer 7 blijft. Dan laat jij je toch niet van je veilige plekkie verdrijven!!!
Wat ik doe is het paard in zijn waarde laten en maak gebruik van fretuh. Maar maak het ook spannend, zeiltjes, doorgangen , tonnen, en overal is wel een snoeppie te vinden. Het eten wordt een doel. Staken, prima geen enkel probleem. Ga zelf ook lekker staken en beloon het gegarandeerd dat het paard geinteresseerd raakt in je. Komen ze in beweging lekker de andere kant oplopen en consequent nog minder vragen dan ze laten zien. Verdorie dan willen ze wel!

Wil schreef op maandag 20 april 2009, 14:09:


Nouououw.. nou moet ik toch even reageren hoor! Jeetje ik herken het zo! Dat klinkt echt precies als Sieta! Zoals vroeger dan. Voortgekomen uit de fase ervoor, waarbij ze heel veel heftig protest had en er geprobeerd is om dat eruit te slaan. Haar kon je ook helemaal total loss slaan, ze gaat er nog bij op de grond zitten ook (ja helaas, dat is in het verleden ook gebeurd, niet door mij uiteraard). En daarna, doet ze nóg minder. Zelfs angst leek er niet te zijn, ze ging zelfs op rust staan. Deed haar ogen dicht. Zo, ik ben er niet meer... doe maar met me wat je wil...

Met trailerladen en alleen naar buiten moeten heb ik daar nog veel mee te maken gehad. Zonder dat ik iets raars deed, dit was gewoon haar eerste reactie. Niet omdat ze zo relaxed was, maar omdat ze het juist doodeng vond en alleen het feit dat ze wist wat ze moest doen al over haar grens ging.

Hoe ik het heb opgelost (na héél veel geprobeerd te hebben wat allemaal niet werkte) is.. volhouden
Niet boos worden uiteraard.. niet geïrriteerd of gefrustreerd raken (best moeilijk, haha). Laat je niet raken door het gedrag, ze staan je niet expres te pesten. Geen touwgezwiep, stemverheffen, enzovoorts. Echt, wees de niet omver te blazen leider, de rust zelve
Druk op het halster en wachten kun je vergeten, dan sta je er tot je een ons weegt.
Maar, absoluut niet stil laten staan! Laat haar er niet in verzinken, ze komt er niet meer uit.
Blijf haar verzetten, linksom, rechtsom, achterwaarts (maar dan dus wel de gewenste kant op). Hou heel veel rekening met je timing zodra er een neiging naar voren is, ook als het in eerste instantie nog wat langzaam is, laat het touw helemaal los. Probeer haar niet naar voren te trekken als ze eenmaal loopt en je het eigenlijk nog wat te langzaam vindt, maak gróót onderscheid in bewegen en stilstaan. Alles naar voren is goed.
Hangt een beetje van het paard af, maar bij sommigen werkt het om het vóór te zijn als je aanvoelt dat ze willen gaan stilstaan, bij die van mij juist niet, zodra ik daarop reageerde stond ze alleen maar sneller stil. Bleef ik gewoon doorlopen zonder ook maar naar haar te kijken, liep ze door.

Hou het écht kort in het begin. Je wil kwaliteit, geen kwantiteit. Ik heb wel doelen gesteld, tot die boom, minimaal de laatste paar passen zonder staken, en dan belonen. Misschien merken ze het, maar ik word er daadkrachtiger van en dat hielp. Óf ze moest ineens zo'n lang stuk zonder staken goed lopen, dat ik vóór dat ze kon gaan denken aan stilstaan, zelf al omdraaide, bijvoorbeeld.

Ik heb geprobeerd om het met clickeren te verbeteren, en het heeft ongetwijfeld met mijn onkunde te maken, maar dat werd een leuk spelletje. Zodra de beloning werd aangenomen, BOEM, stil. Oké dus als ik éérst stilsta, en dan ga lopen, word ik beloond. Dat werd een ongewenste reeks
Pas later toen het meelopen wat meer bevestigd was en ze zich niet meer afsloot, kon ik daar echt wat mee. Zoals belonen als ze ondanks dat het paard voor haar stil ging staan, gewoon doorliep (dat was probleem 2). En dat resulteerde toen dus ook niet meer in na de beloning stilstaan, maar dan bleef ze ook gewoon doorlopen.

Met alleen van huis weg gaan staakt ze nog steeds het eerste stuk dat ze weg moet van stal. Maar zich afsluiten doet ze niet meer en ze is gewoon weer mee te vragen. Alsof ze elke keer even zegt, ik wil liever niet in mijn eentje.. Als ik gewoon relaxed (maar wel consequent) reageer zoals altijd gaat zij ook gewoon mee. Na een paar honderd meter is het voorbij en eenmaal in het bos is ze heerlijk meewerkend.
Nu was ik aan het oefenen om na het alleen weggaan, op de terugweg de stal voorbij te lopen, dat was helemaal weer moeilijk natuurlijk

Als deze merrie echt geen angst heeft om alleen weg te gaan, moet het na het behandelen van dat staken echt geen probleem meer opleveren lijkt mij..