van lennep schreef op dinsdag 28 april 2009, 9:37:


Het probleem dat ik zie bij deze grondwerk cursus is dat er te veel gebeurd op 1 dag. Jouw plaats mijn plaats was genoeg (met leidoefeningen erbij). Het loswerken erachteraan is teveel voor een paard dat nooit op deze manier gewerkt heeft. Het kan mi. niet anders dan overbluft worden.

Een ander ding dat ik me afvraag, is de jpmp oefening gedaan op basis van rust. Het is van groot belang dat het paard een vreemde bak eers mag verkennen op eigen houtje en zich daar redelijk veilig voelt. Dan ga je pas zelf je eigen pad lopen in de bak voor enkele minuten. En daarbij schijnbaar toevallig de achterhand van je paard kruisen om naar een plek te gaan die er achter ligt. Je focus is dus niet wegjagen maar lopen naar een plek achter je paard. Als je paard dan niet voor je wijkt en je daarbij even je leidtouw moet rondzwaaien, is al even achteloos en zo minimaal als nodig is. Heb je het idee dat het zo gegaan is?

Groet, Michiel

Moniek schreef op dinsdag 28 april 2009, 12:00:


Als we hier drollen ruimen , dan moet ik Namkje nog wel eens even wegsturen , maar dat is met een simpel commando Ga zo opgelost.
Ze gaat dan ver genoeg aan de kant.

Ander voorbeeld wat Erik deed stijgeren ; Namkje mag aan mij vragen , wil je me daar kriebelen. Het is aan mij om wel of niet op die vraag in te gaan.
Namkje vind het erg lekker om gerost te worden met de manenkam op haar kontspieren , zo hard mogelijk , blijkbaar is dat een massage voor haar.
Ze komt dus geregeld aan mij vragen of ik dat wil doen , draait haar kont precies zo dat ik er goed bij kan. Erik zag dat , en proeste het uit ; Dat doe je toch niet!!!
Nou , waarom dan niet? vroeg ik.
Dat is toch alleen maar een bevestiging voor Namkje dat zij hoger in rang staat , als je op haar vraag ingaat! zei Erik.
Waarop ik zei dat ik de beslissing nam om er wel of niet op in te gaan , en als Namkje netjes aan mij vraagt , zonder in mijn ruimte te komen , dan mag ik haar toch wel laten zien dat ik precies weet wat ze lekker vindt!
Dat is toch alleen maar goed voor onze relatie?!
En als ik geen zin heb , dan stuur ik haar weg , of doe ik helemaal niets.


Ja , is het ook volgens mij , in ieder geval op ons terrein wel.


Meedenken vind ik ook prima , maar net doen alsof ik een wormvormig aanhangsel ben , daar heb ik meer moeite mee.
En dat gebeurd dus als we ver genoeg van eigen terrein af zijn gelopen.


Moek ook gewoon doen he....

Gr Esther

Marije Huijsmans schreef op dinsdag 28 april 2009, 13:16:


Ik zit even hardop mee te denken.

De vraag is misschien (ook): vonden de paarden de oefening zelf leuk om te doen, of vonden ze de beloning leuk. Oftewel, werkten ze met je samen omdat ze het leuk vonden en omdat ze leergierig waren, of werkten ze samen omdat ze daarvoor zo dikwijls beloond werden?

Ervaren ze een "goed zo!", een kriebel en momenten van rust als eenzelfde soort fijne beloning als een snoepje?

Inge Teblick schreef op dinsdag 28 april 2009, 13:22:


Ik heb toch wat moeite met wat je zegt mbt leiderschap moet je verdienen, het heeft niks te maken met de methode die je gebruikt. Ik denk dat het wel zeker te maken heeft met de methode die je gebruikt. Je kunt leiderschap 'afdwingen' en dan heb ik het niet meteen over negatief afdwingen, maar ook over positief afdwingen (met beloningen geven), maar je kunt ook leiderschap verkrijgen door samen met je paard te werken en te laten zien dat jij de leiding kan nemen door gedrag te vertonen wat de leider van een kudde ook vertoont: vooruit kijken, en niet je aandacht op het paard richten bijvoorbeeld. Door je aandacht op het paard te richten kan je niet je blik naar vooruit laten gaan en dus ook geen gevaar zien. Want de leider beschermt de kudde tegen gevaar. Verder is je lichaamstaal ook belangrijk bij het verkrijgen van leiderschap.

Voor mijn gevoel en inzicht is er toch een heel groot verschil in hoe je het leiderschap uitoefend met je paard en dat kan ook leiden tot in een keer ander gedrag omdat het paard denkt dat jij niet de leider bent en het dus zelf op zich neemt (of hij daar nu klaar voor is of niet).
Maar iedereen heeft zijn eigen manieren en die respecteer ik ook.

Groetjes,

Marije

Peet schreef op dinsdag 28 april 2009, 13:30:


Denk idd ook dat daar veel inzit, en dat dat vaak de key is.

Marije Huijsmans schreef op dinsdag 28 april 2009, 13:16:


Wat versta je onder natuurlijk gedrag als beloning? Ik bedoel , als ik de hoeven van de paarden doe , dan krijgen ze een kriebel als ze rustig meewerken.of tijdens wandelen mogen ze als beloning even gras eten.Of ik zeg Mooi als beloning...etc
Niet alles word hier beloond met voertjes.

Ik krijg ze wel te pakken als het moet , maar ik was gewent dat ze enthousiast naar me toekwamen als ik mezelf liet zien.
Het pakken is niet het probleem , het niet meer uit zichzelf naar me toe komen zie ik als probleem.

Zou kunnen...Ik ben een mens met paarden , en misschien mis ik dat paardenmens gedeelte wel teveel om geen duidelijk leiderschap nodig te hebben.


Het maakt mij onzeker , helemaal als ik niet begrijp waarom...

Gr Esther

van lennep schreef op dinsdag 28 april 2009, 13:58:


Misschien kun je hier eens anders naar kijken. Want hier hoef je helemaal niet onzeker van te worden; integendeel wellicht zelfs.

Kwamen je paard ALTIJD meteen naar je toe als je buiten kwam?
Wil je dat? Is dat belangrijk voor je?
Waarom kwamen ze naar je toe, denk je?

Hier is het in ieder geval niet zo dat de paarden meteen naar me toe komen zodra ik m'n gezicht laat zien. Ik zelf zou dat ook niet willen eigenlijk. Ik heb liever dat ze hun gang blijven gaan, want ik kom zo vaak buiten en echt niet iedere keer voor hen. Dus ik vind het prima dat ze pas naar me toe komen wanneer ze bijv. denken of weten dat ik lekkers bij me heb of wanneer ik ze roep of wanneer ik aangeef iets met ze te willen of wanneer ik iets bij me heb wat ze wel interessant vinden, dat soort dingen.
Dat stuk'zelfstandigheid' van ze en dat ze gewoon lekker hun eigen ding blijven doen, vind ik dus in ieder geval niet negatief of iets om onzeker van te worden.

van lennep schreef op dinsdag 28 april 2009, 13:58:


Natuurlijk gedrag als beloning kan veel verschillende dingen zijn afhankelijk van het moment. Er is helemaal niks mis mee als je je paard een kriebel geeft als hij rustig is blijven staan bij het doen van de hoeven, paarden knuffelen elkaar ook lekker. Maar als je paard schrikt van iets bijvoorbeeld, zijn we vaak geneigd het paard gerust te stellen met onze stem en hem te aaien. In dit geval is natuurlijk belonen juist niet naar het paard kijken, maar gewoon rustig blijven staan en je blik naar voren houden, niet op het paard gericht. Dan stel je hem gerust door je gedrag dat zegt dat er geen gevaar is en dat er niks aan de hand is, dat hij gewoon rustig kan blijven staan. Tis in het begin best moeilijk, omdat je dat niet gewend bent, maar het werkt heel fijn, het bouwt heel veel vertrouwen en ook leiderschap op, maar dan wel natuurlijk. Ik weet niet of dit het duidelijker maakt voor je wat ik bedoel?

Ik kan me voorstellen dat het je onzeker maakt, maar misschien moet je er niet al te veel de nadruk op leggen dat ze nu niet meer komen uit zichzelf, leg het even naast je neer en kijk wat er in de komende dagen gebeurt.

van lennep schreef op dinsdag 28 april 2009, 13:29:


Jeetje Esther,

Dit zijn noe presies momenten waarop ik altijd denk ,...ik begin nooit aan al die toestanden,ik volg mijn hart met mijn paardjes!!.

Als een paard je uitnodigd om te spelen of te rossen/kroelen,mag je dankbaar !! zijn dat het bij je wil zijn.

Al die onzin van mensen die allerlij foefjes bedenken van wie de baas is of mag zijn.
Waarom hebben we een paard of pony of een hond??????.

Veel te veel mensen hebben zo'n prachtdier om te laten zien dat ze het de baas kunnen zijn.
Erop zitten en het verkloten vind ik net zo erg als ernaast lopen en het geestelijk te verkloten zeg maar.

Ook op deze manier kun je een dier totaal uit zijn balans halen.
Als iemand het op de juiste manier doet en omdat hij of zij er een doel mee heeft PRIMA.
Maar we moeten opletten dat ook dit geen modebeeld wordt waardoor kinderen en volwassenen hun dier totaal van zich vervreemden en er zelfs gevaarlijke situaties kunnen ontstaan.

Als zo'n dier het verkeerd begrijpt heb je een probleem en moet je het maar weer zien op te lossen.
Hoeveel mensen hebben de laatste tijd hun paard niet door een bak gejaagd,vierkant of rond om een join-up te proberen ???!.

Hoeveel mensen worden er per jaar flink gebeten door hun eigen hond omdat die de leiderschapspelletjes spuugzat wordt en kort wordt gehouden met wandelen?.
Eenmaal thuis mogen ze weer even dollen met de baas en hun een beet in zijn/haar neus!.

Esther,ga toch lekker knollenknuffelen en laat je lekker uitnodigen voor een spel,doen de paarden onderling ook.
Als je eenmaal bezig bent kun je beetje balletje afpakken en aangeven bijvoorbeeld.
Als het spel interessant genoeg is zijn ze niet meer bij je weg te slaan.
Kijk dan ook hoe ze elkaar als ze het zat zijn afwijzen en het is goed en BEGREPEN.
Ik heb al meer dan 30 jaar paardenkennis,wil mij daar niet verheven over voelen ofzo hoor maar luister naar je hart en volg je gevoel.
Wanneer je wilt gaan wandelen met je paard en het wil niet mee,niet omkijken maar doorlopen,als het toch niet lukt ben je er zelf nog niet klaar voor en het paard ruikt en ziet en voelt de onzekerheid.
Wanneer er iemand met je mee gaat die totaal niet bang is en het van je overneemt zal die persoon het wel lukken ...in je achterhoofd denk je vaak...oh jee als er maar niets gebeurd want je wil het niet kwijtraken en bent verandwoordelijk.
Je gevoel zegt ja we gaan en je gedachte denkt onbewust..oh jee als het maar lukt.

Je hebt mensen met dieren en dierenmensen,dat is het verschil in omgang!!
Maar je kunt het altijd leren als je je maar in een paard zijn belevenswereld kunt indenken.

Groetjes Conny

Hoi Esther,

van lennep schreef op dinsdag 28 april 2009, 12:56:


Pssst.... ik stapte eergisteren op Catcher. Het waaide stevig dus zijn ze dan wat drukker als normaal. Juultje erbij, (die notabene het zadel verkeerd om had gelegd!!!) die ik ook in de gaten moest houden... want zó ervaren is ze nu eenmaal nog niet.
Natuurlijk voel ik dan een beetje spanning.... en denk echt wél: ow shit... hoop niet dat er gekke dingen gebeuren. Dat is spanning die uit mijzelf komt.
Kan ik me druk ommaken..... maar ik doe als volgt: neutrale houding, zelfverzekerd: dit gaat helemaal lukken - leuk he??

En ik ga nog zitten neuriën ook onderweg.
Dus ging het natuurlijk goed. Soms moet je gewoon iets meer op je dieren vertrouwen, ook al voel je het zelf misschien niet zo.
Wat ik me afvraag bij jou verhaal.... je schrijft dat je nog steeds niet kilometers kunt wandelen met die paarden. Is het niet zo dat je een negatief zelfbeeld hebt en dat uitstraalt naar je dieren?

Ow, en troost je... Chaser draait al 10 jaar z'n kont naar me toe en smeert 'm.
) Ik heb me er vroeger wel druk over gemaakt, en soms wel balen ook.
Dit is kennelijk iets uit z'n verleden en het ligt gewoon niet aan mij.
Hij is nu eenmaal zo, en dat moet ik accepteren.
Je hebt snel de neiging om een schuldvraag maar bij jezelf te leggen, maar IS dat ook wel zo?
En soms moet je idd. wat meer de nadruk leggen op: en nu gaan we dít doen.... en niets anders!
Ik denk altijd maar: ze hebben 23 uur per dag de tijd om hun eigen ding te doen, en als jij daar bent... mogen ze best iets voor jou doen als dat gevraagd wordt.

Groetjes,

Wil.

van lennep schreef op dinsdag 28 april 2009, 13:29:


Als jullie 'rangorde' bevestigd is... en daar wordt nooit misbruik van gemaakt door Namkje, heb jij gelijk. Is dat nog niet zo.... mag je nooit accepteren dat ze naar jou toekomt om zomaar even op de kont gekriebeld te worden.
Van Chaser, die het trouwens nooit vraagt, zou ik dit wél accepteren, van Catcher dus nog niet! Het gevaar is nu nog te groot dat hij daar wel misbruik van gaat maken en te pas en te onpas z'n kont richting mij draait.
Dat ga ik niet accepteren.

Groet,

Wil

van lennep schreef op dinsdag 28 april 2009, 12:56:


Esther, ik brul maar wat ... maar wat mij te binnen schiet is dat misschien jouw paarden jouw twijfels voelen? Je bent blij dat Erik met de paarden aan de slag is gegaan, maar ben je het ook eens met hoe hij dat doet? Of twijfel je aan je eigen methodes?
Welk boek ik ook lees en van wie dan ook, overal duikt het fenomeen "paarden zijn spiegels" op. Ze zijn hoog sensibel, pikken stemmingen op, lezen de mens beter dan de mens het paard ... Kortom, zouden jouw paarden jouw twijfels niet oppikken en meer iets hebben "als zij het ook niet weet, moeten we het maar niet doen?"
Wat er van waar is, weet ik niet, maar vooral Friezen zijn zéér gevoelig. Dit wordt nogal eens vergeten omdat ze onder het hoofdstukje "aarde-paarden" vallen, maar vergis je niet ...
Nogmaals, ik brul maar wat, maar kwam bij me op enne ... dat "gelegenheidsdominante" dat herken ik bij mijn beide Friezen! Volgens mij is dat gewoon in het ras gebakken (ik noem ze ook wel een LEO - lomp en onhandig). Kijken, schrikken en soms vergeten met wie en waar ze zijn ... hoort er volgens mij gewoon bij, maar echt overlopen doen ze je niet, maar het liefst springen ze in je armen (niet echt hè voordat mensen denken dat het paard niet zijn ruimte kent, bij wijze van spreken dus!)