van lennep schreef op dinsdag 28 april 2009, 13:58:


Misschien kun je hier eens anders naar kijken. Want hier hoef je helemaal niet onzeker van te worden; integendeel wellicht zelfs.

Kwamen je paard ALTIJD meteen naar je toe als je buiten kwam?
Wil je dat? Is dat belangrijk voor je?
Waarom kwamen ze naar je toe, denk je?

Hier is het in ieder geval niet zo dat de paarden meteen naar me toe komen zodra ik m'n gezicht laat zien. Ik zelf zou dat ook niet willen eigenlijk. Ik heb liever dat ze hun gang blijven gaan, want ik kom zo vaak buiten en echt niet iedere keer voor hen. Dus ik vind het prima dat ze pas naar me toe komen wanneer ze bijv. denken of weten dat ik lekkers bij me heb of wanneer ik ze roep of wanneer ik aangeef iets met ze te willen of wanneer ik iets bij me heb wat ze wel interessant vinden, dat soort dingen.
Dat stuk'zelfstandigheid' van ze en dat ze gewoon lekker hun eigen ding blijven doen, vind ik dus in ieder geval niet negatief of iets om onzeker van te worden.

van lennep schreef op dinsdag 28 april 2009, 13:58:


Natuurlijk gedrag als beloning kan veel verschillende dingen zijn afhankelijk van het moment. Er is helemaal niks mis mee als je je paard een kriebel geeft als hij rustig is blijven staan bij het doen van de hoeven, paarden knuffelen elkaar ook lekker. Maar als je paard schrikt van iets bijvoorbeeld, zijn we vaak geneigd het paard gerust te stellen met onze stem en hem te aaien. In dit geval is natuurlijk belonen juist niet naar het paard kijken, maar gewoon rustig blijven staan en je blik naar voren houden, niet op het paard gericht. Dan stel je hem gerust door je gedrag dat zegt dat er geen gevaar is en dat er niks aan de hand is, dat hij gewoon rustig kan blijven staan. Tis in het begin best moeilijk, omdat je dat niet gewend bent, maar het werkt heel fijn, het bouwt heel veel vertrouwen en ook leiderschap op, maar dan wel natuurlijk. Ik weet niet of dit het duidelijker maakt voor je wat ik bedoel?

Ik kan me voorstellen dat het je onzeker maakt, maar misschien moet je er niet al te veel de nadruk op leggen dat ze nu niet meer komen uit zichzelf, leg het even naast je neer en kijk wat er in de komende dagen gebeurt.

van lennep schreef op dinsdag 28 april 2009, 13:29:


Jeetje Esther,

Dit zijn noe presies momenten waarop ik altijd denk ,...ik begin nooit aan al die toestanden,ik volg mijn hart met mijn paardjes!!.

Als een paard je uitnodigd om te spelen of te rossen/kroelen,mag je dankbaar !! zijn dat het bij je wil zijn.

Al die onzin van mensen die allerlij foefjes bedenken van wie de baas is of mag zijn.
Waarom hebben we een paard of pony of een hond??????.

Veel te veel mensen hebben zo'n prachtdier om te laten zien dat ze het de baas kunnen zijn.
Erop zitten en het verkloten vind ik net zo erg als ernaast lopen en het geestelijk te verkloten zeg maar.

Ook op deze manier kun je een dier totaal uit zijn balans halen.
Als iemand het op de juiste manier doet en omdat hij of zij er een doel mee heeft PRIMA.
Maar we moeten opletten dat ook dit geen modebeeld wordt waardoor kinderen en volwassenen hun dier totaal van zich vervreemden en er zelfs gevaarlijke situaties kunnen ontstaan.

Als zo'n dier het verkeerd begrijpt heb je een probleem en moet je het maar weer zien op te lossen.
Hoeveel mensen hebben de laatste tijd hun paard niet door een bak gejaagd,vierkant of rond om een join-up te proberen ???!.

Hoeveel mensen worden er per jaar flink gebeten door hun eigen hond omdat die de leiderschapspelletjes spuugzat wordt en kort wordt gehouden met wandelen?.
Eenmaal thuis mogen ze weer even dollen met de baas en hun een beet in zijn/haar neus!.

Esther,ga toch lekker knollenknuffelen en laat je lekker uitnodigen voor een spel,doen de paarden onderling ook.
Als je eenmaal bezig bent kun je beetje balletje afpakken en aangeven bijvoorbeeld.
Als het spel interessant genoeg is zijn ze niet meer bij je weg te slaan.
Kijk dan ook hoe ze elkaar als ze het zat zijn afwijzen en het is goed en BEGREPEN.
Ik heb al meer dan 30 jaar paardenkennis,wil mij daar niet verheven over voelen ofzo hoor maar luister naar je hart en volg je gevoel.
Wanneer je wilt gaan wandelen met je paard en het wil niet mee,niet omkijken maar doorlopen,als het toch niet lukt ben je er zelf nog niet klaar voor en het paard ruikt en ziet en voelt de onzekerheid.
Wanneer er iemand met je mee gaat die totaal niet bang is en het van je overneemt zal die persoon het wel lukken ...in je achterhoofd denk je vaak...oh jee als er maar niets gebeurd want je wil het niet kwijtraken en bent verandwoordelijk.
Je gevoel zegt ja we gaan en je gedachte denkt onbewust..oh jee als het maar lukt.

Je hebt mensen met dieren en dierenmensen,dat is het verschil in omgang!!
Maar je kunt het altijd leren als je je maar in een paard zijn belevenswereld kunt indenken.

Groetjes Conny

Hoi Esther,

van lennep schreef op dinsdag 28 april 2009, 12:56:


Pssst.... ik stapte eergisteren op Catcher. Het waaide stevig dus zijn ze dan wat drukker als normaal. Juultje erbij, (die notabene het zadel verkeerd om had gelegd!!!) die ik ook in de gaten moest houden... want zó ervaren is ze nu eenmaal nog niet.
Natuurlijk voel ik dan een beetje spanning.... en denk echt wél: ow shit... hoop niet dat er gekke dingen gebeuren. Dat is spanning die uit mijzelf komt.
Kan ik me druk ommaken..... maar ik doe als volgt: neutrale houding, zelfverzekerd: dit gaat helemaal lukken - leuk he??

En ik ga nog zitten neuriën ook onderweg.
Dus ging het natuurlijk goed. Soms moet je gewoon iets meer op je dieren vertrouwen, ook al voel je het zelf misschien niet zo.
Wat ik me afvraag bij jou verhaal.... je schrijft dat je nog steeds niet kilometers kunt wandelen met die paarden. Is het niet zo dat je een negatief zelfbeeld hebt en dat uitstraalt naar je dieren?

Ow, en troost je... Chaser draait al 10 jaar z'n kont naar me toe en smeert 'm.
) Ik heb me er vroeger wel druk over gemaakt, en soms wel balen ook.
Dit is kennelijk iets uit z'n verleden en het ligt gewoon niet aan mij.
Hij is nu eenmaal zo, en dat moet ik accepteren.
Je hebt snel de neiging om een schuldvraag maar bij jezelf te leggen, maar IS dat ook wel zo?
En soms moet je idd. wat meer de nadruk leggen op: en nu gaan we dít doen.... en niets anders!
Ik denk altijd maar: ze hebben 23 uur per dag de tijd om hun eigen ding te doen, en als jij daar bent... mogen ze best iets voor jou doen als dat gevraagd wordt.

Groetjes,

Wil.

van lennep schreef op dinsdag 28 april 2009, 13:29:


Als jullie 'rangorde' bevestigd is... en daar wordt nooit misbruik van gemaakt door Namkje, heb jij gelijk. Is dat nog niet zo.... mag je nooit accepteren dat ze naar jou toekomt om zomaar even op de kont gekriebeld te worden.
Van Chaser, die het trouwens nooit vraagt, zou ik dit wél accepteren, van Catcher dus nog niet! Het gevaar is nu nog te groot dat hij daar wel misbruik van gaat maken en te pas en te onpas z'n kont richting mij draait.
Dat ga ik niet accepteren.

Groet,

Wil

van lennep schreef op dinsdag 28 april 2009, 12:56:


Esther, ik brul maar wat ... maar wat mij te binnen schiet is dat misschien jouw paarden jouw twijfels voelen? Je bent blij dat Erik met de paarden aan de slag is gegaan, maar ben je het ook eens met hoe hij dat doet? Of twijfel je aan je eigen methodes?
Welk boek ik ook lees en van wie dan ook, overal duikt het fenomeen "paarden zijn spiegels" op. Ze zijn hoog sensibel, pikken stemmingen op, lezen de mens beter dan de mens het paard ... Kortom, zouden jouw paarden jouw twijfels niet oppikken en meer iets hebben "als zij het ook niet weet, moeten we het maar niet doen?"
Wat er van waar is, weet ik niet, maar vooral Friezen zijn zéér gevoelig. Dit wordt nogal eens vergeten omdat ze onder het hoofdstukje "aarde-paarden" vallen, maar vergis je niet ...
Nogmaals, ik brul maar wat, maar kwam bij me op enne ... dat "gelegenheidsdominante" dat herken ik bij mijn beide Friezen! Volgens mij is dat gewoon in het ras gebakken (ik noem ze ook wel een LEO - lomp en onhandig). Kijken, schrikken en soms vergeten met wie en waar ze zijn ... hoort er volgens mij gewoon bij, maar echt overlopen doen ze je niet, maar het liefst springen ze in je armen (niet echt hè voordat mensen denken dat het paard niet zijn ruimte kent, bij wijze van spreken dus!)