Je leeft in een tijdperk dat computers niet meer weg te denken zijn, ze regelen alles voor je. Er is een hele belangrijke uitvinding gedaan: een soort tijdmachine. Je kunt niet daadwerkelijk terug naar het verleden, maar je kunt wel kíjken in het verleden.

Je stelt dat machine in op 2009 een periode vlak voor de dierenrevolutie.

Je neemt een kijkje in de bioindustrie: je ziet lange schuren, waar geen daglicht binnenkomt en alleen maar kunstlicht is. Het is er ook erg stoffig en je ziet de dieren helemaal opeengepakt zitten. Je vraagt je af hoe het mogelijk is dat mensen dat de dieren aandeden, terwijl de 2e wereldoorlog nog niet eens honderd jaar geleden was. Je zou toch denken dat de mensen toen zo’n afkeer zouden moeten hebben gekregen van concentratiekampen dat ze er niet over peinsden om dieren daarin te houden. Je vraagt je ook af hoe mensen in godsnaam konden genieten van een stukje vlees op hun bord, van een dier dat nog nooit daglicht heeft gezien en dat geen fijn leven heeft gehad. Dat vlees moet wel een hoop negatieve energie hebben bevat, geen wonder dat de maatschappij verhardde en dat mensen zo aggressief naar elkaar deden. Als ze zo barbaars met hun dieren omgingen, kun je ook weinig beschaving van de mens verwachten. Je vraagt aan de dieren in de grote schuur hoe ze zich voelen en wat je te horen krijgt is schokkend: ze hebben heel veel verdriet, ze huilen dag en nacht. Hun kinderen worden bij ze weggehaald en zien ze nooit meer. Het is er zo stoffig binnen dat hun longen pijn doen. Het is er niet om uit te houden, zoveel dieren op elkaar.

Daarna ga je een kijkje nemen in een manege. Hoe is het mogelijk dat in 2009 nog stands konden worden gebruikt? Paarden die hun hele leven aan de muur vastgebonden staan en daar alleen maar uitkomen als ze een rondje in een stoffig langwerpig vierkant mogen lopen. Er zit ruim 1000 jaar tussen de middeleeuwen en het informatietijdperk, maar in die 1000 jaar is er op het gebied van paarden weinig veranderd. Er worden ijzeren staven gebruikt in de monden van de paarden, waar touwen aan vastgemaakt worden om het hoofd omlaag te krijgen. Bij elke stap is het paard alleen maar bezig hoe hij kan zorgen geen pijn in zijn mond te krijgen. Het doet wel zeer aan zijn nek, omdat hij eigenlijk z’n hoofd hoger zou willen houden, maar liever een zere nek, dan die vreselijke pijn in je mond. Zo’n ijzeren staaft drukt keihard op z’n tandvlees dat gespietst wordt op het bot dat eronder ligt. En met een gebroken staaf, prikt de punt ook nog eens in z’n verhemelte. Als de staaf tegen z’n kiezen aankomt geeft dat een heel naar gevoel in je kiezen.

De mensen lopen rond met ijzeren pinnen aan hun laarzen, waarmee ze aanwijzingen kunnen geven aan het paard. Je vraagt aan een paard hoe hij z’n leven vindt. Hij antwoordt depressief dat hij er niets aanvindt en liever dood zou willen zijn. Zoals hij nu leeft is een hel. Hele nachten tegen de muur aankijken, zijn eten is al na een uurtje op en dan heeft hij echt niets meer te doen en heeft hij vreselijke honger de hele nacht. Zijn buurman is een klootzak die nooit wil praten, dus daar heeft hij ook niets aan. Zijn buurvrouw loopt de hele nacht te jammeren over groene weilanden, waar ze vroeger ooit een keer heeft gestaan. Paarden maken weinig geluid, maar als paarden konden huilen als honden, zou de manege een oorverdovend kabaal zijn de hele nacht door.

Je vraagt je af, waarom het echt duizend jaar heeft geduurd, voordat ook de middeleeuwen voor de dieren voorbij was....

Arabesk schreef op donderdag 30 april 2009, 9:02:


Jantine, heel mooi geschreven! Ik denk dat je het naar de partij voor de dieren moet sturen. Misschien publiceren ze het wel!
groetjes jean

Arabesk schreef op donderdag 30 april 2009, 9:02:


Ik hoop van harte dat dit verhaaltje realiteit wordt. Dat het in 2176 allemaal anders zal zijn.

Ik hoop eerder natuurlijk, maar als ik zwart op wit kan krijgen dat het in 2176 in ieder geval anders is, dan teken ik daar gelijk voor.

Arabesk schreef op donderdag 30 april 2009, 9:02:


Sjee, schrijnend. Maar je hebt helemaal gelijk met je verhaal. Ik hoop dat iemand het zal publiceren al was het alleen al om mensen aan het denken te zetten.

Groet, Pien

http://www.horses.nl/verzorging/blogs/view/567



heb 'm als blog op horses.nl gezet

Arabesk schreef op donderdag 30 april 2009, 20:49:


Mooi stukje, Jantine!