Verdoven had geen enkele zin. Maar goed, de veearts wou het toch eerst proberen. Na precies 10 seconden heb ik gezegd dat ze haar maar plat moest spuiten want dat het zo niet ging lukken.
"Op jouw verantwoording dan want als er iets met dat bekken gebeurd ...
Nou was dat natuurlijk een grapje, want ik als leek kan natuurlijk nooit verantwoordig dragen voor wat een veearts uitvoert, al zeg ik honderd keer, "spuit maar plat".
Afijn, ze viel in no time om van het spuitje en sliep als een roos.
Ik had zo'n 20 minuten om haar 4 voeten te bekappen en dat ging perfect. Je zou als bekapper willen dat alle paarden zo rustig waren
Het grootste probleem was het weer overeind komen toen ze weer wakker werd. Dan zie je hoe zwak ze is in haar achterhand. Maar ook hoe ze haar best deed. Ik hielp haar zoveel mogelijk door haar te steunen bij haar heup en voelde haar spieren trillen van de kracht die ze erop zette. Vooraf had de DA gezegd dat ze eerst zoveel mogelijk wakker moest zijn voor ze ging staan, ze wou eerst zien dat ze haar achterbenen boog, ( dan wist ze dat ze die ook had) en om dat te voorkomen ging een kleine 50 kilo op haar hals zitten, grijns..... Ik heb haar maar even geholpen.
Niet door mijn -nog maar!- 92 kilo ook op haar hals te zetten, maar door haar over het hoofd te aaien, te vragen te bijven liggen...
Erkend watje dat ik ben , krijg ik dan alweer een brok in mijn keel, wanneer ze dat dan ook doet he.....
Maar na een keer of 3 weer omvallen vond ze de kracht om te blijven staan.
Tuurlijk had ik mijn camera niet bij me, dus foto's van de voeten hou je te goed. Volgende week zal ik vertellen of ze nu inderdaad ook beter loopt. Het was allemaal nogal gammel nu.

Piet schreef op vrijdag 8 mei 2009, 18:03:


Ach gos!
Akelig om te zien denk ik, maar gelukkig alles gelukt. Is de druk even van de hoefjes af. (letterlijk?)

Vreemd (en jammer) dat ze alleen plat te sederen was, maar daar zal wel een reden voor zijn.

Piet schreef op vrijdag 8 mei 2009, 18:03:


Wat goed dat de hoeven zijn bekapt. Ik ben benieuwd of ze na het helemaal uitwerken van de verdoving beter loopt. Dat zal haast wel.
Ik vroeg me af hoe jullie Allegra hebben laten vallen of laten liggen. Ging ze zelf voorzichtig liggen?

Arina Bezemer schreef op vrijdag 8 mei 2009, 22:59:


Ze is zoveel mogelijk begeleid gevallen, dat ging niet echt hard , maar ook helaas niet echt zacht. Een hond gaat liggen, een paard blijft tot het uiterste op haar benen staan. Zal wel met 'vluchtdier' te maken hebben denk ik .

Piet schreef op vrijdag 8 mei 2009, 18:03:


Heel goed dat ze nu mooi bekapte hoefjes heeft,kan je weer rustig verder met haar zonder telkens een rotgevoel te krijgen !!.
Succes en ben benieuwd hoe ze er op loopt.

Groet Conny

Piet schreef op zaterdag 9 mei 2009, 7:24:


Oh... dat is rot om te zien he??? Idem als ze bijkomen uit een narcose.... de 1 staat meteen en blijft staan.... een ander dondert vele malen om.
Ik denk idd. dat het 'vluchtdier' op z'n benen wil blijven staan, overlevingsinstinct.
Wij hadden het hier met een Haflinger vlak na castratie.
Geprobeerd om hem zo lang mogelijk op de grond te houden, en ook de ogen afgedekt met m'n hand. Maar op een gegeven moment hou je het niet meer en dan komt ie zwalkend overeind. Ondersteund, ging allemaal nog goed...
Totdat die ging vechten tegen die doedelzakwereld... vreselijk.
Ze gaan dan gewoon lopen, al zwalkend. Je houdt er helemaal niets aan.
De DA hier was het duidelijk gewend. Die zei: gewoon laten gaan, dan is het t snelste uit z'n bloed. En idd.... toen we het gewoon lieten gaan... werd ie rustig en bleef tenminste staan. Vier benen wijd en helemaal onzeker... maar bleef wel staan tenminste! Tis misschien maar een half uurtje, en er was genoeg ruimte op het gras voor hem... maar oh, wat vond ik het doodeng!
Nee, ze gaan ook echt niet uit zichzelf liggen....

Groet,

Wil.