Het gaat steeds beter met aansteller Amaroc
Amaroc is eigenlijk nooit echt te pruimen geweest tijdens het rijden in de piste itt op buitenrit (buiten zalig nochtans). Een konijn 1km verder in de weide was genoeg om een bokfestijn te krijgen, een schaap, een ander paard, fiets, wandelaar, tractor ... pfoem .... en daar gingen we. Daarnaast wachtte hij steeds in spanning op de galop die er wel eens gevraagd zou kunnen worden om dan weer .... pfoem! Alles is de revue gepaseerd: stuurloosheid, wegrennen, bokken, vierkante voltes, met de schouder naar binnen vallen, bochten van 180° voor de omheining, ...
2 jaar terug wilde ik er de brui aan geven daar die spanning voelbaar werd tot in mijn tenen en terug. Maw ik stak gewoon de lont van de ton buskruit waarop ik zat zelf nog eens aan. Zeker op dagen dat ik stres had, dan moest ik hem maar best niet berijden
Dan na lang nadenken, heb ik me gedurende ca. 1 jaar gericht om mezelf te ontspannen ongeacht we weggekatapulteerd werden of niet. Alles weg te lachen ongeacht of ik op een rodeostier zat of niet. Gewoon rustig blijven en blijven zitten, luidde mijn opdracht. Dus dat lukte aardig na een tijdje. Hij was zo op de zit nu dat ik hem altijd bij me had, maar dan wel ter plekke alles over me heen kreeg (soort piaffe+bok). Maar dus iets nieuw aan hem vragen, bracht ons steeds weer terug naar af. Een mens begint dan te denken: ach laat het maar, ik wordt een boscrosser want zo komen we toch nergens. Tot wanneer ...
Ik hem een tijd terug aan de lange teugel onder stres (let voor Amaroc was gewoon iemand anders achter hem al stres, moest maar eens een krokodil zijn!) prachtig heb zien piafferen met als kers op de taart: een Capriole (wel gevaarlijk voor diegene die erachter stond en dit niet zag aankomen). Er werd mij toen gezegd (hij is toen letterlijk afgevoerd voor die les met Benny) dat hij hoog geschoold is, maar met zeer harde hand. De knoppen staan erop, maar Amaroc weet niet hoe en waar en tijdens stresmomenten krijg je alles tegelijk (zeker als hij je niet kent en hij je niet vertrouwt). Mhh werd mij zelfs afgeraden met hem geen lange teugel te doen op een hoger niveau. Ik heb deze raad goed onder mijn hersenpan gestoken. Daarna ben ik ook anders met hem beginnen omgaan. Alles wat ik hem wil aanleren, leer ik hem nu eerst aan de hand en beloon hem duidelijker en elke mm in de goede richting, dat brengt meer duidelijkheid en minder stres voor hem mee.
Nu eindelijk na 5jaar in totaal kan ik hem eindelijk corrigeren en nieuwe dingen aanleren ipv me gewoon altijd te moeten concentreren op het kalmeren van hem.
En dan ... heb ik enkele weken wijselijk het besluit genomen om hem eerst travers aan de hand te leren (met de clicker) en als dat er 200% in zat, hup erop. En ja hoor ... schouderbinnen beter dan ooit tevoren, travers 200% en zelfs nog iets meer en sinds gisteren ook renvers. Wat betreft de renvers dacht ik dat dat voor hem een logische stap zou zijn, maar toch even stressen omdat het plaatje weer niet klopte ivm de omheining.
Het bokken? Heb ik nu al ca. 2- 3 maand niet meer ervaren. Ik ga het nog missen En juist als ik een slechte dag heb, stap ik nu op ... want niets maakt me nog zo rustig als Amaroc himself!
Zo en nu gaan wij trachten stillaan aan een rustig verzamelde gecontroleerde galop te geraken en wie weet komt mijn droom van vorige nacht nog uit: ook met hem zonder zadel en optoming in galop

Helms Cindy schreef op maandag 22 juni 2009, 15:01:


Oh ja, het belangrijkste nog. Van een zeer introvert afstandelijk paard blijkt hij nu stilletjes open te bloeien. Hij loopt niet meer van me weg als ik met hem wil werken, laat zich netjes 'pakken', komt uit zichzelf knuffelen en aandacht vragen (iets wat hij nooit of nooit deed vroeger). Hij jaagt bij gelegenheid de andere bij me vandaan om alle aandacht zelf op te eisen. Na het rijden blijft hij bij me staan of volgt me. Ik ben er zeker van dat hij nu eindelijk de rust vindt die ook hij verdient. Zowel in de kudde als bij mij. Het innig contact tijdens het grondwerk heeft daar zeer veel mee te maken, dat weet ik wel zeker.

Helms Cindy schreef op maandag 22 juni 2009, 15:11:


Wat is dit fijn voor jullie beide!
En knap hoor , dat je na zoveel jaar van alles proberen , toch doorgegaan bent met zoeken , en je er niet hebt bij neergelegd.
Hoe gaat het nu tijdens de wandeling? Word het schrikken al minder?
Ik vind dit echt knap!!!

Gr Esther

van lennep schreef op maandag 22 juni 2009, 15:29:


Buiten is hij altijd enorm leuk te rijden geweest. Als het een tijdje geleden is, dan is hij wat schrikkerig van dingen die hij eigenlijk wel kent. Met steeds diezelfde reactie nl. ter plaatse ontploffen. Maar normaal hij hij geen broekvent buiten.
Knappe stoere fries heb jij boven jou naam staan zeg! Zijn de mijn maar ponietjes tegen

Helms Cindy schreef op maandag 22 juni 2009, 15:11:


Ik herinner me nog de ALLEReerste les in de onkruidpiste tegenover jullie huis ! ! It al long way to tiperairie

Helms Cindy schreef op maandag 22 juni 2009, 15:35:


Broekvent ?!, die Belgen toch...


Alles in proporties he , ben zelf 190 cm , en dat redt jij ook niet hihi!
En ik ben nou juist altijd zo gecharmeerd van die schone spaanse paardjes ,maar die zijn over het algemeen wat aan de kleinere kant , en gauw te klein voor mij...
Trouwens die op de foto is ook een aardige spring in het veld.
Ik dacht dat het alleen aan mij zou liggen , maar als ik dan naar Tekla en Maike kijk.
Tekla is 2 jaar jonger , en al aardig verkeers mak. Namkje blijft schrikken van veel , word paniekerig bij het zien van een schaap op 200 meter afstand...
Toch ook een stukkie karakter denk ik...

Gr Esther

van lennep schreef op maandag 22 juni 2009, 16:54:


FOEI! Esther toch...op de foto is Tekla , dacht dat ik mijn oude foto van Namkje er nog op had staan...

Gr Esther

van lennep schreef op maandag 22 juni 2009, 16:54:


dacht al wel dat jij groot was Neen 1m72 is groot genoeg voor mijn paardjes en mijn echtgenoot. De spaanse paarden worden nu groter gefokt. Niet echt mijn ding. Ik hou meer van die kleinere compacte types.
Ja het schrikkerige gedoe. Karakter, aanstellerij, training ... een optelsommetje van veel factoren

eddy DRUPPEL schreef op maandag 22 juni 2009, 16:44:


ja ik ook. Snikheet, tong over het bit en wringen maar! Toen was het te warm om te bokken en te stressen. Maar dat ALLEReerste telefoontje van mij naar jou, dat herinner ik me zelfs nog beter. Ik was de wanhoop nabij.
Tja ... we zijn ondertussen van panisch/komisch duo toch al wat in de goede richting geëvolueerd. Wie had dat gedacht

Helms Cindy schreef op maandag 22 juni 2009, 17:20:


We zijn ondertussen enkele jaartjes later en allemaal geevolueerd in de juiste richting zeker Wanhoopsgevallen zijn mijn belangrijkste clienteel (waar ik jou, als vriendin, niet toe reken !!) .Waar ik vooral blij om ben is : dat je vertrokken bent op de juiste manier met je jonge paarden en omgeschakelt met echt geen gemakkelijk paard zoals Rock en dit maakt je ook een beter DA .Studeer jezelf niet te pletter en tot ergens in den draai hé

eddy DRUPPEL schreef op maandag 22 juni 2009, 17:28:


donderdag vm praktijkexamen ... we zien elkaar nog voor den draai

Helms Cindy schreef op maandag 22 juni 2009, 15:11:


Goh Cindy, ik wordt blij van je verhaal!
Weet je dat je nog altijd mijn ruggensteun bent? Als der weer een stressmoment is bij Soraya en ik me begin op te spannen, dan denk ik van Komaan Britt, kakkebroek uit en doorzetten en dan denk ik aan uw verhaal
Vorig jaar heb ik ook al mooie dingen gezien van u en Amaroc, schitterend dat je manieren bedenkt die beter zijn voor hem. Het mooiste bewijs is zijn houding naar je toe, zalig toch!

Britt Claeys schreef op dinsdag 23 juni 2009, 0:31:


ja inderdaad zalig! Gisteren ook weer ... een aai over zijn bolleke (iets wat hij nooit heeft kunnen uitstaan), komt hij weer bij me staan en legt zijn oren plat naar Enno: ík wil aandacht! Tja eigenlijk wel 13jaar geleden dat ik zo'n innige band had met een paard. Mijn paard
Hoe gaat het nu met Soraya, Britt? Ga je nog veel met haar op wandel?
En denk erom op een moeilijk moment: het grote pluspunt aan een moeilijker paard is de boel ervaring die je ervan op doet!

Helms Cindy schreef op dinsdag 23 juni 2009, 9:41:


Een paard dat zomaar bij je wilt zijn, gewoon omdat hij je gezelschap apprecieert, das een mooi ding, ik wordt daar altijd goe gezind van
Alles is goe met Soraya zenne, echt bokmomenten heb ik ni meer meegemaakt, stressmomenten nog wel. Er is altijd wel iets met haar, maar dan wordt het nooit eentonig hè Buiten is ze heel braaf, toch meer op haar hoede dan in die rustige bossen bij jullie.
Binnenkort kom ik weer af, ik stuur je nog wel een mailtje.

Helms Cindy schreef op maandag 22 juni 2009, 15:11:


Leuk dit te lezen en leuk wat je bereikt hebt. De beschrijving van het introverte en afstandelijke karakter dat zoveel tijd nodig heeft om te vertrouwen herken ik in mijn eigen paard. Er zijn perioden dat je denkt dat ze opener is maar dan zijn er periodes dat ze erg afstandelijk is en dan komt ze kijken of je iets te snoepen hebt en zo niet dan wandelt ze van je weg.
Amar daarentegen is open, speels knuffelt graag en doet niets liever dan bij je staan. Ik zie allebei die beesten graag en ze mogen zichzelf zijn maar Liske geeft me altijd het gevoel van tekort gedaan te worden. Grondwerk is ook voor ons iets zijn nut telkens opnieuw bewijst.