Britt Claeys schreef op dinsdag 23 juni 2009, 0:31:


ja inderdaad zalig! Gisteren ook weer ... een aai over zijn bolleke (iets wat hij nooit heeft kunnen uitstaan), komt hij weer bij me staan en legt zijn oren plat naar Enno: ík wil aandacht! Tja eigenlijk wel 13jaar geleden dat ik zo'n innige band had met een paard. Mijn paard
Hoe gaat het nu met Soraya, Britt? Ga je nog veel met haar op wandel?
En denk erom op een moeilijk moment: het grote pluspunt aan een moeilijker paard is de boel ervaring die je ervan op doet!

Helms Cindy schreef op dinsdag 23 juni 2009, 9:41:


Een paard dat zomaar bij je wilt zijn, gewoon omdat hij je gezelschap apprecieert, das een mooi ding, ik wordt daar altijd goe gezind van
Alles is goe met Soraya zenne, echt bokmomenten heb ik ni meer meegemaakt, stressmomenten nog wel. Er is altijd wel iets met haar, maar dan wordt het nooit eentonig hè Buiten is ze heel braaf, toch meer op haar hoede dan in die rustige bossen bij jullie.
Binnenkort kom ik weer af, ik stuur je nog wel een mailtje.

Helms Cindy schreef op maandag 22 juni 2009, 15:11:


Leuk dit te lezen en leuk wat je bereikt hebt. De beschrijving van het introverte en afstandelijke karakter dat zoveel tijd nodig heeft om te vertrouwen herken ik in mijn eigen paard. Er zijn perioden dat je denkt dat ze opener is maar dan zijn er periodes dat ze erg afstandelijk is en dan komt ze kijken of je iets te snoepen hebt en zo niet dan wandelt ze van je weg.
Amar daarentegen is open, speels knuffelt graag en doet niets liever dan bij je staan. Ik zie allebei die beesten graag en ze mogen zichzelf zijn maar Liske geeft me altijd het gevoel van tekort gedaan te worden. Grondwerk is ook voor ons iets zijn nut telkens opnieuw bewijst.