er verandert toch veel hoor, als 2 paardjes (maia en Queenie) na 5 jaar samen op een wei staan, en slechts 1 keer een weekend van elkaar gescheiden, nooit alleen gaan wandelen, altijd samen, plots gescheiden worden
Maar het gaat goed, zeer goed eigenlijk!
ook onverwachte veranderingen!
Queenie is altijd duidelijk de rechter geweest, ook in vorige "kudde" en besliste eigenlijk altijd alles! iedereen gaat voor haar opzij (paarden he
en zij beslist op wandeling wanneer de andere paarden mogen voor of achter lopen en wanener er stilgestaan wordt. Als Queenie stilstaat (omdat ik dat vroeg
staan de andere, Maia en Beer ook stil
Maar Maia was dan weer diegene die het mij soms moeilijk maakte op wandeling; Queenie heeft niet snel schrik (vroeger wel, aan wie ligt het dan?
) van omgeving of objecten of situaties of ... maar als ze die schrik toch heeft dan wacht ze af ... maia doet dan gewoonlijk lekker mee en samen sterk, hebben ze dan toch den beef en beslist Queenie dan toch dat er iets eng aan de hand is, waarop maia meteen bevestigend reageert
kwestie van "elkaar aansteken en bang maken dus"
ik had dus ook vaak t gevoel dat ik verantwoordelijk was voor 6 levens; de drie ruiters en drie paarden. ik beinvloedde Queenie en op haar beurt beinvloedde zij Beereke, maia en dus ook de ruiters die (niet in geval dat blijde ruiter was
) beke afhaneklijk waren van gedrag van Queenie.
Dus Queenie baas alom maar o wee als madammeke toch schrik kreeg ...
Dat gegeven was niet altijd zo fijn om te weten en te ervaren. het besef dat als het er op aan komt , ik niets of weinig kon doen dan afstappen en hopen dat t snel weer over as, of we even konden kalmeren op een veilig plekje om dan verder te gaan.
maia is nu enkele weken weg van SQueenie en Beereke
gezien de
hoefbevangenheid van Beer heeft het dus even geduurd vooraleer we konden zien wat dit nu zou geven op wandeling
ter info: aan de hand lukte het redelijk om even alleen te wandelen met queenie toen maia achterbleef op de wei maar nog niet onder zadel
Ondertussen al drie wandelingen achter de rug en wat blijkt: Queenie is ontzettend alert op mij, doet gewoon alles wat ik vraag, volgt me blindelings, maakt zich helemaal niet meer druk, blijft netjes met haar neusje laag achter me lopen, helemaal ontspannen, situaties die haar vroeger konden opwinden, deden haar niets meer, enz
Zo had ze vroeger heel wat angst om door struiken te lopen waar haar hoofd bv schuurde tegen de takken, of een donker gat in te stappen (bv tussen dichtbegroeide bomen) ...
de laatste wandeling was zo rustig en vredig (nog nooit zo goed aanvoelend in die 5 jaar tijd trouwens!) dat ik uitdagingen miste en die dus ging opzoeken.
We vonden een bergje met dichtbegroeide struiken en bomen waar eerst 2m steil omhoog moesten gaan (ik moest me vasthouden aan de bomen, om idee te geven) om daar dan te belanden tussen bomen met laaghangende dunne takjes en blaadjes. Zonder enige aarzeling volgende Q me ! zelfs niet vertragen, gewoon in vlotte stap mee naar boven! Ze moest effe springen om haar achterbenen mee te hijsen en daar stonden we dan, tussen de bomen, ik helemaal geschramd van de struiken en Q lmet haar hoofdje tussen de blaadjes
ik kon hier en daar een stukje zien en haar ogen die op mij gericht werden. Een heerlijk gevoel hoe ze wachtte op mijn "tips" om verder te gaan
Zelfde fenomeen iets verderop: een treurwilg met takjes hangend tot op de grond waar we doorheen draafden; geen enkel probleem!
Zelfde met dichtgegroeide pergola waar ew onder stapten: ik moest de takken opzij trekken om door te gaan en Queenie volgende en aarzelde effe maar besloot mij toch te volgen
Zelfde weer iets verderop: Jolien haar huis...
Is nu een bouwwerf met plastiek, betonmolens, vreemde kruiwagens, vreemde ramen, kelderput, enz, enfin, zowat alles wat je kent op een bouwwerf
Zonder enig probleem en in alle rust zijn we enkele keren door jolien haar nieuwe huis in bouw gewandeld (muren, plafond, venstergaten, etc)
Wel vreemd zicht bevestigden de buren die al eens kwamen kijken wat we uitspookten op de werf
mama Jolien die ook kwam kijken wat er aan de hand was rond het huis, nam enkele foto's die wel heel grappig zijn.
Zo staan we allen van in huis door raam naar buiten te kijken
ook nog gewandeld op Queenie
en ik kan alleen maar besluiten dat het een zeer groot verschil is zonder Maia
Als Q schrik heeft ergens voorbij te gaan heb ik het gevoel dat ze t liefst in mijn nek zou willen kruipen, zo dicht tegen me aan loopt ze dan, maar zonder tegenpruttelen volgt ze me dan, alsof ze vast hangt aan mij en toch niets anders kan dan volgen
Ook onder t zadel loopt ze nu gewoon verder als ze schrikt ipv zich te concentreren op "wat doet maia".
Heerlijk gevoel dat ze mij nu zo vertrouwt terwijl ze dat met >maia niet had; meestal wel maar dus niet op momenten dat ze allebei over hun toeren waren. je zou bijna denken dat het maia was die Queenie "leidde" op wandeling en ze nu haar leiderschap in mij zoekte, maar dat strookt dan niet met feit dat iedereen tempo, richting etc van Queenie als norm nam!
Nog meer opmerkelijke dingen:
zonder probleem kan ik Queenie nu helemaal afkoelen met spons water,
kan ik haar zonder halster of leidtouw orale
ontwormingsspuit toedienen,
een uur lang bekappen zonder dat ze wegstapt, gewoon los in de wei,
door en tussen struiken lopen dus,
en dat allemaal zonder "geoefdend" of "getraind" te hebben
Ik stond klaar met voedselbeloning om haar te clickeren (orale spuit en spons water) en ik kon gewoon mijn gang gaan, wel hier en daar eens bevestigd hoe flink ze wel was, maar meer hoefde ik niet te doen
Lijkt dat ze een "rust" gevonden heeft nu
Allemaal omdat Maia weg is (beer blijft voor altijd bij haar
)?
ik ga niet te veel denken aan wat het kan liggen die verandering maar genieten van dat lieve paardje
(die trouwens elke avond vrolijk hinnikend komt afgelopen alsik thuis kom)
het zal me spijten ze vanaf okt niet meer thuis te hebben!
Warboel
