Met Luna en mij gaat het prima nu. De ups en downs vertonen een stijgende lijn. Toen ze makkelijker mee ging van huis af, staakte ze in de wei, ook dat is nu al 6 wandelingen over. Een buitengewoon lastig iets, staken in de wei bij een paard dat geen druk accepteert. Leerzaam achteraf dat wel. Ik kan nu alles gewoon weer met haar doen. Hoe is dat zo veranderd zul je denken?

Wel regelmatig het zelfde doen, en met slimheid succesvol blijven, waardoor ze uiteindelijk niets meer kon verzinnen om er aan te ontsnappen, dat is één. Ook maakten we vooruitgang op andere punten zoals haar hoeven bekappen, en de waterstraal verdragen, en het zadel accepteren, waardoor het vertrouwen kon groeien. Goed gedrag belonen met veel appelstukjes heeft ook geholpen. En toen ze het meeste verzet opwierp hebben we haar er niet doorheen geslagen, maar het zachter op kunnen lossen altijd. Wat dit laatste betreft denk ik achteraf dat het eindeloze stil staan met geduld ook makkelijker had gekund door eenvoudigweg thuis te blijven, daar energiek interessante miniatuur wandelingen doen en van daaruit langzaam aan verder weg gaan en verzet blijven voorkomen. Of dat beter had gewerkt? Ik zal het hopelijk nooit meer nodig hebben. Feit is dat ze nu niet meer blokkeert en nijdig wordt van wat druk op het halster als aansporing om weg van huis te gaan, waardoor alles makkelijker is geworden.

Groet, Michiel

Verslagje van vandaag:
Woensdag met veel regen toch weg geweest. Luna beantwoorde mijn groet, dat is lang geleden! Ze stond dan ook in de regen en in de modder en kon niet bij de hooibak en ja dat speelt mee natuurlijk. Goede momenten om langs te komen dus. Na het hooi en droogwrijven zijn we via de aanplant door zandhove gelopen. slechts 4 korte stops die met een rukje op te lossen waren, zeer goed dus. Een lange wandeling, grote ronde door zandhove gedaan met aansluitend langs het voetbalveld terug door de wijk. Veel gerend samen, dat is echt een favoriete bezigheid voor haar, ze wordt er kalm van, al is ze al heel kalm normaal gesproken. Een school lespaarden onderweg maakt haar niet anders, dat is wel fijn dat ze dan bij me blijft. Oefen dingen waren: in de regen doorlopen, door plassen heen niet uitwijken, in draf goed volgen zigzaggend rond bomen, eenmaal stopte ik pardoes toen ze tegen mijn rug drukte.

Coralie schreef op woensdag 8 juli 2009, 20:00:


Ja je moet er mee besmet worden, en laten nu die schimmels overal overvloedig aanwezig zijn. Kortom reinheid helpt echt niet, je moet er vatbaar voor zijn (verminderde weerstand, slechte voet conditie, stress, etc), dat is één en de opgepakte schimmel een goede voedingsbodem geven, warm, donker, vochtig en weinig zuurstof (een mooi schoentje dus, fris ruikend ook).

Groet, Michiel

Christel Provaas schreef op donderdag 9 juli 2009, 9:59:


Onbekend, bloed goed, tanden goed, geen wormen, hoog gras, goede conditie waardoor hij na 2 uur rijden onbezweet thuis komt, kortom kerngezond maar wel graatmager. Mogelijke opties, staan hierboven, met ander gras en verliefdheid. Een reading zou iets meer kunnen zeggen wellicht.

Groet, Michiel

Coralie schreef op dinsdag 14 juli 2009, 21:02:


Ik ben zo'n man die bijna nooit beloont, echter op een andere manier als jij bedoelt, op de kop geven is er namelijk nooit bij. Die hele tegenstelling tussen belonen en straffen kan beter oplossen in begrip en het mogelijk maken dat mens-kind-paard zijn beloning vind in het doen zelf! De beloners zijn altijd ook diegene die teleurgesteld raken en neigen naar straffen of anderszins laten merken dat het anders moet als het nu gaat. Aardig stressvol leven is dat voor iedereen. Beter af met begrip en het mogelijk maken dat activiteiten zelf belonend worden.

Groet, Michiel

Piet schreef op woensdag 15 juli 2009, 11:39:


Door het galopperen zelfbelonend te laten zijn, het paard is immers een volger en zal de harmonie met de ruiter in galop waarderen. En daar de que's van oppikken en er steeds vlotter aan gaan beantwoorden.

Ik zeg niet dat clickeren een overbodige techniek is, het einddoel van clickeren is immers ook dat een paard het geleerde goed kent en gaat waarderen. En in het waarderen van een oefening kan clickeren veel bijdragen.

Waar ik op wijs, is het einddoel goed voor ogen te hebben. Paarden en mensen, alle dieren, zijn buitengewoon gericht op eigenbelang (en sociaal zijn is een hogere vorm daarvan). Eigenbelang is overleving namelijk. Daaraan gekoppeld zit de sterkste beloning: de waardering van het doen zelf. Als opvoeder en trainer besef ik dit en vorm al mijn reacties naar dit doel.

Straks meer, er zit zoveel aan vast.
Groet, Michiel

Monique Meijer schreef op woensdag 15 juli 2009, 11:46:


Om te beginnen wordt iets zelfbelonend door het regelmatig vaak te doen. Alleen dat al, doet weerstand afnemen en laat het overgaan van neutraal naar waarderen. Voedselbeloning zoals speed clickeren bij veel weerstand, heeft een therapeutische werking, iets heerlijks lang genoeg mengen met iets afschuwelijks, doet het heerlijke overwinnen. Al werkt dit alleen als het afschuwlijke tussen de oren zit, een mentaal probleem dus is. Allemaal stappen op weg naar zelfbelonend maken.

Wat ook belangrijk is afstemming op wat de ander wil. Kijk dat is mijn eigenbelang, wil ik samen iets bereiken dan lukt dat beter als ik zo veel mogelijk kan aansluit bij wat mijn paard zelf van nature wil. Ik sluit natuurlijk niet aan bij angsten door die te bevestigen, maar sluit aan bij zijn aanboren talent om: in harmonie samen op te trekken. Ik vraag gedrag op het moment dat ik voorvoel dat mijn paard er ook voor in is. Ik vraag iemand niet uit eten, als hij zijn buik net vol heeft. Zo ga ik over naar stap als ik merk dat zij wil stappen. Zo vraag ik draf als ik merk dat ze er bereid toe is. Dit aansluiten bij haar mogelijkheden draagt zeker bij aan het verkrijgen van waardering van wat we doen.

Iets heel goed aangeleerd, met ook nog hele lichte hulpen, kan nog steeds vol weerstand zijn. Echte zachtheid, van binnen uit het paard, kan alleen komen als het graag doet wat je doet. En dat is niet zo simpel te bereiken, daar gaat tijd overeen van samen iets opbouwen, de weerstanden overwinnen, vertrouwen laten groeien.

Wat me deed reageren, in de mail van Piet was dat, "ook een paard een meter zal groeien als hij beloont wordt". En dat vind ik helemaal niet terug in mezelf. Ik doe de dingen omdat ik ze graag doe en als een ander dat een beloning waard vind, zegt dat meer iets over die ander dan over mij, ik voel me zelf iets gemanipuleerd door een beloning, om meer van dat gedrag te laten zien.

Nu weet ik wel dat mensen onderling verschillen in de mate dat ze beloningen fijn vinden. Er zit een gevaar in een teveel, namelijk dat het streven en verlangen naar beloont worden, je gedrag gaat bepalen. En daarmee ga je dan voorbij aan het enigste wat echt bevredigend is: waardering vinden in dat wat je doet, en wel alles wat je doet. En dat staat los van de waardering door anderen, moet daar wel van los van staan, het is leven vanuit je eigen kompas en innerlijk leren voldoening te vinden in alles wat je doet. Snap je ? beloont worden kan daarin storend zijn, omdat het de waardering van een ander is, niet je eigen.

En wel ook in paarden training gelden de zelfde principes. Daarom mijn reactie om bij het ultieme beloningstool clickeren het einddoel helder voor ogen te houden, en dat je handelen te laten bepalen, het paard te helpen zoveel mogelijk voldoening te laten vinden in dat wat je samen doet.

Groet, Michiel

Piet schreef op donderdag 16 juli 2009, 8:57:


Jaa ook naar MIJ luisteren, mee eens dus, het paard vraagt - ik beslis. aansluiten bij je paard zijn wensen betekend niet de beslissingen aan hem overlaten, wel voorvoelen en oprekken en zelf beslissen. De balans zoeken dus waarop je paard het best in zijn hoofd is en blijft.


Als manipuleren leid tot een goed gevoel krijgen is er niets mis mee Dat goede gevoel zal wel volledig centraal moeten staan, vanaf het allereerste begin, bij alles. Voor mij is dat het belangrijkste. Een ander voorbeeld, over een kindje van een 6 maanden of ouder vast voedsel aanbieden. Eva hoever ben jij hiermee? Het mooiste is als je hierbij aansluit bij de behoeftes en de natuur van kind. Dwz. doe het een grote slabber om en geef het hele stukken vers fruit en groente. De stukken zijn zo groot dat het kind het makkelijk vast kan houden. Het kindje zal volop genieten van alles en zichzelf en zijn omgeving er mee onder smeren. Dat is leren eten met plezier waarbij alle zintuigen mee doen. Het uiteindelijk doel van de ouders is ook dat plezier in eten cultiveren, waarbij netjes eten wat later mag komen. Ouders weten dat een kindje graag alles zelf doet, wel dit is de reden, en als je daarbij aansluit dan verloopt zijn ontwikkeling optimaal. Zo ook met paarden vind je dit in alles terug.

Groet, Michiel

e m kraak schreef op donderdag 16 juli 2009, 16:41:


Mee eens, je antwoord sluit mijn stelling echter niet uit, dat blijft net zo waar als ik schreef. Vaak iets doen is het begin van voldoening er in krijgen, vooral bij paarden. Dat valt toch niet te betwisten?


Wat je beschrijft is slecht het begin van het mengen van de twee uitersten. Wat ik schrijf over het therapeutische effect is wel degelijk het uitdoven van de angst. Het positieve gevoel van de voedselbeloning begint langzamerhand de overhand te krijgen, waardoor het paard andere conclusies gaat trekken "het valt eigenlijk wel mee, het is niet zo bar als ik dacht, hé ik was even niet bang" in die trant. Verduren is het allereerste begin, het volgende is het wegblijven van angst, eerst kort, dan steeds vaker totdat het geheel weg blijft. Het aantrekkelijke van voedsel blijft echter even aantrekkelijk, dat is niet minder geworden door dit vermengen. Zoals ik schreef, gaat het van angst, naar neutraal naar waarderend. We kennen dit bijna allemaal, van paarden die eerst geen voeten willen geven, en die een jaartje later die verzorging als aangenaam ervaren. Het speed clickeren mag dan doorgaans sneller gestopt worden, voordat het zijn therapeutische werking kan voltooien, in zekere zin neemt het poetsritueel het dan over, daar wordt het onaangename voeten geven/bekappen in opgenomen.


Leg eens uit, ik zie het niet.


De laatste 2 vooral ja.
Onbevooroordeeld waarnemen is een kunst die ik aardig goed beheers, en daardoor besef ik dat mijn projecties ontelbaar en hardnekkig zijn. Ik vermoed dat de meeste mensen niet eens weten waar ze onbevooroordeeld waarnemen kunnen vinden in hun zelf. Soms hoor ik dat, zintuiglijk waarnemen zonder gedachten, het is. En dat is slechts een kort moment, tot de eerste gedachte verschijnt. Die gedachte gedachtenloos opmerken, is waar het verder gaat. Mijn paard spiegelt mij ook vaak trouwens, ik bedoel daarmee, ze stopt als ik stop, ze gaat als ik ga, ze versnelt als ik versnel, ze draait mee in al mijn bochten.

En helaas nogal heftig, nog twee vermoedlijke spiegelingen van mij door haar. Ze was onlangs met haar benen in het leidtouw vastgeraakt. Mijn fout ik had haar verkeerd vastgebonden. Ze viel over de grond, stijgerde en zeilde weer over de grond. Ik ben gehurkt op afstand er naast gaan zitten, op dat moment bleef ze stil liggen. Waarop ik het leidtouw los sneed met mijn hoefmes. Mijn domme aandeel hierin zal niet meer voorkomen. Vandaag, na onze fietstocht, liet ik haar even grazen met het halve leidtouw bengelend onder haar kin. Ze stapte erop en schrok dat ze vast zat, weer paniek waardoor ze los kwam. De 2de keer hetzelfde met iets minder paniek. Stom verbaast keek ze naar die slang onder haar die meeging met haar beweging. De 3de keer dat ze vast zat, was er tijd dat ik "stop" kon roepen en tilde mijn been op. Waarop ze ook haar been op tilde en vrij kwam. Y es met appelstukje! Vervolgens bedacht ze zelf een oplossing voor haar onbegrijpelijke probleem, stil staan en niet bewegen. Waarop mijn harde les niet meer verder ging. Stil blijven staan met een afhangend leidtouw, dat maakte ze er zelf van, ik dacht dat is ook een goede uitkomst, dat de moeite waard is om verder te gaan belonen later. En rustig haar been op tillen als ze eens op het leidtouw stapt, dat leert ze nog wel op andere manieren.

Groet, Michiel

eddy DRUPPEL schreef op zondag 19 juli 2009, 1:20:


Jouw keuze doe je om een aantal goede redenen, dat is me wel duidelijk. Als de nadelen van grazen onderweg voorkomen kunnen worden, dan kan grazen ook zijn eigen meerwaarde hebben. Bijvoorbeeld:
Elk paard zal die meerwaarde beamen, niet onbelangrijk de mening van je paard. Clicker training met gras als beloning is ook erg makkelijk en effectief en "altijd" bij de hand. Sommige paarden zijn gewoon beter van humeur als er zo af en toe gegraasd mag worden (zonder in de nadelen te vervallen hé) zodat het bewust toegestaan word. En als laatste voordeel van grazen onderweg - Bij kalm voortgaan, sluit mogen grazen goed aan bij het natuurlijk gedrag van je paard.

Groet, Michiel
ps. ik had je een mail gestuurd en fijn dat maandag de dazenvallen komen!

e m kraak schreef op zondag 19 juli 2009, 16:48:


Ik zou je eigenlijk graag willen zien, om precies te weten hoe je rijd.
Ik weet wel dat clicker paarden die beloont worden tijdens het rijden met een hap gras, makkelijk snel weer verder rijden. Ze weten immers dat het niet hun laatste hap gras is, voor lange tijd. En aangezien er onregelmatig toegestaan wordt, is de duur dat ze zonder kunnen, ook geen probleem. Het komt immers wel. Ik kan me voorstellen dat paard dat per rituele pauze mag grazen, eerder gaat verlangen naar zo'n graaspauze. Ik hoor graag als ik elementen mis in mijn verklaring.

Groet, Michiel

veb schreef op dinsdag 21 juli 2009, 9:33:


Ik zou zoveel mogelijk verharden met gratis grinttegels, evt. daarvoor iets ophogen met gratis zand, tis wat werk maar dat is goed voor je conditie. Dat is dan de plek waar ze swinters altijd droog kunnen eten rond de hooibak. De rest van het looppad mag kapot gelopen worden, swinters dus gewoon open laten. Wij doen dit ook hier op kleigrond. Geeft niets als daar diepe gaten in gelopen worden, zodra het weer opgedroogd is, wel het looppad slepen, waardoor alles weer geëgaliseerd is.

Groet, Michiel

Het gaat heel goed met Tessel en mij en Luna.
In juli zijn de stops weg gebleven, en in een maand tijd hebben we zelfs al weer 5 keer een fietstocht gemaakt. Esther v. L. fietste gisteren mee door 2 parken, over de dijk en langs de huizen. Zelfs m'n eerste galop gehad naast de fiets, heel beheerst, mooi!

Luna deed het fantastisch vandaag, voeten geven op de standdaard, vliegen spul op, nergens een stop wat niet met een klein rukje (een keer of 6) op te lossen was. We hebben nog even de 2 en 3 tredes trappen geoefend, waar ze nog moeite mee heeft bij het er af gaan. Behalve achteruit als tussentechniek nu ook een cirkel op de trap gedaan. De volgende keer verder en net als over boomtakken lopen, is dit goed voor haar om te leren haar voeten bewust ergens neer te zetten.

Mijn oude singel was aan vervanging toe nu heb ik een elastische besteld. Een FRA supersingel gekocht bij www.equixantos.com Morgen gaan we verder met zadeltraining, nu met 5kg extra gewicht. Het was nog niet eenvoudig een tas vast te maken waarmee ik veilig een langzame gewichtsopbouw kan realiseren. Het is me wel gelukt denk ik met een sporttas, kettingen met clips, zakjes met grint van 2,5 kg en een hoes erover om die lelijke kettingen te verbergen.

Ik begin om met 5 kg daar een paar keer mee te wandelen en naast de fiets en dan met 10 kg hetzelfde, totdat ik 45 kg aan extra gewicht op het zadel heb. Hiermee hoop ik te bereiken dat ze langzaam wendt aan onze 67 kg dat daarna komt. Hiermee hoop ik weerstand te voorkomen en een weg gedrukte rug, dat zou mooi zijn. Met deze opbouw zijn we minimaal 9 weken verder, waarbij we steeds meer gaan fietsen.

Groet, Michiel

Piet schreef op donderdag 23 juli 2009, 22:07:


Ja zo'n oordeel is best heftig, dat komt nog geregeld bij me boven. Ook al begrijp ik wel hoe dat ontstaan is, ik heb meerdere paarden beschreven waarbij het een tijdje moeilijk was. En als dat alleen gezien word ... En als Jur zijn nu opgeloste fysieke probleem als een training probleem gezien word dan voed dat zo'n oordeel nog eens extra. Meningen veranderen niet snel, als ik ergens een terugval krijg dan komt het weer boven of wellicht kan het dan wel gezien worden als een normaal groeiproces wat je beide doorloopt met je paard.


Dat was ik al weer vergeten, inderdaad dat beschreef Tom Dorrance ook. Vanuit de beleving van het paard is het nog niet gezegt dat als je er op zit voor de eerste keren dat het paard ook durft te lopen samen. Nu ik mijn kiezelstenen in pakketjes klaar heb, en een tas die niet te tillen is van 45 kg, snap ik meer van die grote verandering die gewicht alleen al kan veroorzaken. Wij doen alles onderweg op een buitenrit, een pauze veldje daar zal het opstijgen in alle rust gebeuren denk ik. Mark Rashid voegt daar nog aan toe, als je er op zit ga er dan ook binnen 1 minuut weer vanaf. Want een paard weet nu dat je er op kunt, het weet nog niet, dat je er ook weer eens van af gaat. Alles om onrust te voorkomen, en die eerste indrukken zijn belangrijk. Leuk dat zadelmak maken!

Groet, Michiel

van lennep schreef op vrijdag 24 juli 2009, 10:37:


Weet je, ik zie het niet eens als staken. Ze wacht even, soms om iets rustiger de omgeving af te speuren, soms door iets onzekerheid of ze wel wil wat we aan het doen waren. In dat wachten geef ik haar de tijd, meestal niet langer dan 30 sec. en dan met 1 rukje loopt ze mee. Mijn uiteindelijke doel is dat ze vraagt om stil te staan in plaats van dat zelf te beslissen, alhoewel ik zal haar vraag daartoe wel gemist hebben, mede omdat ik nog vaak iets voorop loop en fiets. Haar even de tijd geven vergroot weer haar vertrouwen in mij en het rukje is de duidelijkheid dat daarna komt. Meestal is dat rukje al overbodig.


Grappig ook die waarneming interpreteer ik anders als voorheen. Bij het staken dacht ik vaker aan verzet, nu bij de trap zie ik totaal geen verzet, maar wel heel veel try om het willen durven en dat geeft stress zolang dat nog niet lukt. Die try krijgt zijn beloning natuurlijk en ook logisch dat ze er moeite mee heeft, zolang ze nog niet snapt dat ze zelf op haar leidtouw staat, zolang heeft ze nog weinig besef waar ze haar voeten moet plaatsen op zo'n trap. De stoep afstappen naar de weg toe, dat is haar nivo en ook dat moest ze eerst leren.


Dank je!

Groet, Michiel

eddy DRUPPEL schreef op vrijdag 24 juli 2009, 20:00:


Neem ook het gewicht op van 10 dazen in je val, das makkelijker straks dan tellen tot 312