Spirithorses schreef op zondag 12 juli 2009, 9:07:


Zijn ze nog veel gegroeid in die tijd?
En hoe groot zijn ze en waar zitten ze?

Want dat vraag ik mij wel een beetje af.
Als die dingen niet van plan zijn nog veel groter te worden, mogen ze van mij gerust blijven zitten.
Maar als die nog veel groter gaan worden, zou dat wel eens een probleempje kunnen opleveren. Eentje zit namelijk bijna tussen z'n billen. Zou hem kunnen hinderen bij het bewegen of open kunnen gaan door de wrijving.
En de grootste zit op de zijkant van z'n koker. (bijna in z'n lies) (Die is denk ik minder een probleem)
Weg gaan ze bij hem overgings niet. Tot nu toe blijven ze ofwel een tijdje even groot en dan lijken ze weer even te groeien. Maar kleiner worden of weggaan, zie ik niet gebeuren.
Het schijnt ook dat beschadigingen de groei kunnen stimuleren. Dus het feit dat ze zo nu en dan opengaan, word ik ook niet blij van.

Mijn DA sprak over wegsnijden maar daar heb ik eigenlijk een slecht gevoel over. Op z'n bil is bijna geen extra huid. En als ze weer terugkomen, wordt het helemaal gezellig.
Bij die verzorgpony van mijn vriendin was dat een kwestie van enkele maanden. Ik denk dat er nog geen 2 jaar hebben gezeten tussen het ontdekken van die sarcoïden, 2 keer wegsnijden etc. en zijn dood. (En hij heeft op het einde nog maanden met een open wonde rond gelopen.) De tweede keer kregen ze de boel ook niet meer helemaal weg omdat het agressiever was teruggekomen en in de diepte was gegroeid. Teveel risico's om op die plek nog veel dieper te gaan snijden. (En mijn pony heeft er dus eentje op bijna exact dezelfde plek.) + Dat er niet genoeg huid overbleef om de wonde nog dicht te krijgen, zoals Pien ook al schreef.
Ik heb geen zin erop te gaan speculeren en mijn pony mogelijk dezelfde weg op te sturen.

Maar langs de andere kant, mocht het noodzakelijk worden er iets aan te doen dan gebeurt dat beter wanneer ze zo klein mogelijk zijn. Moeilijke afweging dus.

Mijn pony heeft ze trouwens ook gekregen toen hij in de zomer op een weide liep die grensde aan een weiland met koeien. Dus die vliegen/koeienvirus theorie zou wel eens kunnen kloppen bij hem.
Maar hij is ook wel een smeerpoes tussen z'n achterbeentjes eigenlijk. Hij heeft 4 witte benen maar zijn achterbenen zitten altijd een beetje onder de stinkende zwarte smurrie, afkomstig van zijn pieleman, bijna niet weg te krijgen met gewoon borstelen. En het piele-ding in kwestie is ook niet bepaald proper te noemen. Ik kan mij dus wel indenken dat 6-potige vliegbeesten het daar aangenaam vertoeven vinden.

Moniek schreef op zondag 12 juli 2009, 14:25:


Op het filmpje van Arabesk draaft het paard nogal ruim. (Was dit strekken ofzo?)
En ik schat dat dat beest toch makkelijk 1m70 groot is. Ik zou graag eens iemand elegant en met compleet stille onderbenen zien doorzitten op zo'n groot paard bij deze beweging.
Applausje voor degene die het wel klaarspeelt.
(Haha, ik rijd ook een paard van pakweg 1m75 en als die even met de beentjes gaat gooien of een verruiminkje placeert, ben ik al blij als ik min of meer op z'n rug blijf zitten. Is toch nog een verschil met mijn ponybeesten LOL)
Daarbij vermoed ik dat dit onrustige beeld wel eens heel goed kan meevallen wanneer je het zou bekijken bij een gewone snelheid. Elke imperfectie wordt natuurlijk uitvergroot bij slow motion.

Ik vond het jammer dat ik niet kon gaan kijken. Want ik had graag zelf gezien hoe er gereden werd met al die verschillende optomingen.
Maar 4 uur heen en weer is wat ver voor een avondje. (Jammer dat het niet binnen enkele weken was, dan ben ik namelijk in de buurt op vakantie. Of zouden ze het nog eens willen herhalen dan? )

Ik was er natuurlijk niet bij, maar de foto's die ik gezien heb van de dame met touwhalster werd ik niet zo enthousiast van. Ik zag een paard dat zichzelf opkrult en vastzet in de kaak en achteraan niet mee lijkt te komen.
Er zaten mooiere foto's tussen van andere combinaties. (op bokt bijvoorbeeld foto's van iemand met een donkergrijze schimmel.)

Helms Cindy schreef op maandag 13 juli 2009, 21:00:


Nonchalance, dat is het zeker?
T'is dan wel geen hengst meer, maar ik heb hier ook zo'n 4 jarige puber en die heeft mij afgelopen winter ook aardig te grazen gehad. Hij had mij vol in m'n rug gesjot. 3 dagen zelfs niet op een stoel kunnen zitten en weken plezier gehad van allerhande kleuren die tevoorschijn kwamen. (En dan nog een geluk dat dat alles was)
En net zoals jij schrijft, was dat ook hier grotendeels nonchalance.
Ik was met een paar kommen voer de wei op gelopen en op zoek naar een geschikt plekje om ze neer te zetten, een beetje opdringerige pony, mijn aandacht er niet bij en duw hem op een nonchalante manier weg. Hij draait zich om en voor ik het wist, lag ik languit.
Nou, hij heeft het geweten. Hij heeft onzacht kennis mogen maken met mijn schoudertas (was het enige wat ik bij had om hem van mijn lijf te houden.) en meneer heeft mij toch een aantal weken vanop afstand erg argwanend in de gaten gehouden.
En ik ben eigenlijk wel zeker dat hij nog wel eens zulke dingen gaat doen...
Maar wat doe je eraan?
Je bent een hele dag druk bezig, je bent moe of gehaast misschien een beetje afwezig, toch nog snel de paarden verzorgen voor je weer weg moet,...
En t'is natuurlijk op zulke momenten dat je dingen tegenkomt.

Met hem ben ik tegenwoordig wel meer op mijn hoede. Hij heeft gewoon zo'n wispelturig kantje. 99 % van de tijd is hij braaf en lief maar soms is er opeens ne serieuzen hoek af. En altijd op momenten dat je het allerminst verwacht.
In't werk ook. Ingereden zonder de minste problemen. Geen gebok, niks... snapte meteen alles en liet zich na 6 keer op z'n rug al rondsturen als een volleerd rijpaard. En dan gaat hij 1 keer volledig door het lint zonder zichtbare aanleiding. Ronduit gevaarlijk, smerig bijna.
De weken nadien nog serieus aan het werk gezet en hij heeft geen voet meer verkeerd gezet. Niet wijs uit te geraken.
En toch hij gaat het nog doen.... als we het weer eens vergeten zijn.

Ik probeer hem ook op een positieve en eerlijke manier te trainen. Wat over het algemeen ook aardig lukt en resultaten boekt. Maar bij zulke acties zou ik begot niet weten hoe je er positief op moet reageren.
Wat Piet schrijft kan toch alleen maar preventief?

e m kraak schreef op maandag 20 juli 2009, 2:04:


Het zijn de gespen/musketons of de stiksels van een stalhalster die eerst breken. (Met een paard dat er vroeger een hobby van maakte om ze stuk te trekken, durf ik toch wel beweren dat dit bij 9 op de 10 halsters het geval is.)
Een touwhalster heeft deze niet. Er zitten nergens zwakke plekken in zo'n halster.
Ik weet niet wat voor koord jullie gebruiken voor je touwhalsters, maar als je ze gaat halen in een zeilwinkel hebben koorden van 6 à 8 mm toch al gauw 1000 kilo nodig voordat ze breken. Ik weet niet hoe zwaar jou ijsco's zijn, maar geen van mijn paarden is zo zwaar.
Ik bind dus ook geen paarden aan met een touwhalster. Meer nog, ik selecteer mijn stalhalsters specifiek zodat ze zouden breken. Liever een kapot halster dan een kapot paard. (Zo heb ik ook een mooi leren halster, wat ik eigenlijk niet goed durf gebruiken.)
Ik vind het eigenlijk gek dat mensen die beweren met zoveel (jonge) paarden te werken, een paard durven vastzetten met een touwhalster. Komen die dan nooit eentje tegen die er maar bij gaat zitten, of zich zo in de problemen werkt dat je maar wat blij bent dat het halster uiteindelijk breekt?

Maria Delavega schreef op vrijdag 24 juli 2009, 9:38:


Mijn merrie liep bij haar vorige eigenaar samen met een ezeltje en een kudde herten.
Dit gaf geen enkel probleem. Ze liepen in 1 grote kudde over de weide. Alhoewel het paard en de ezel altijd samen waren en de herten ook vaak hun eigen ding deden. Herten hebben wel wat andere gewoontes natuurlijk. Als ze gaan liggen herkauwen deed het paard natuurlijk niet mee. (Alhoewel de ezel dat wel deed nadat het paard aan mij verkocht werd en hij alleen bij de herten achter bleef. Dan ging hij erbij liggen en deed zelfs de mondbewegingen na. )
Mijn paard was toen ook nog heel jong en speels en zo af en toe kreeg ze een kriebel ofzo en liet te hertjes alle hoeken van de wei zien. (Dat vond ze leuk, hertjes opjagen.) Maar nadien liepen ze dan weer samen alsof er niets gebeurd was.
De wei zag er trouwens ook altijd heel netjes uit omdat de herten de plekken gras eten die het paard niet at. Net een biljartlaken.
1 puntje wat ik persoonlijk minder vond was dat er ook een mannelijk hert van een jaar of 5 bij liep (met bijhorend gewei) en als die bronstig was, was het geen pretje om je paard uit de wei te vissen. Die periode werd ik er ook altijd een beetje zenuwachtig van als het paard besloot dat het tijd was om de hertjes beweging te geven. Die bok was dan wat minder meegaand dan anders en durfde er wel eens tegen ingaan. Gelukkig was mijn paard dan wijs en snel genoeg om bij zijn gewei uit de buurt te blijven. Want dat zou hele lelijke wonden kunnen geven. (De reeën waren tijdens de bronst ook meer dan eens gewond omdat meneer hert wat met zijn gewei liep te zwaaien.)
Qua ziektes enzo zijn er voor zover ik weet geen problemen. (Alhoewel, hoe zit het met dingen als leverbot? Houden die ook van hertjes?) Ik denk dat de combinatie paard-ezel dan meer een risico was.

groetjes
Ans

Bats schreef op vrijdag 24 juli 2009, 13:45:


Ivm een afspanning die geschikt is voor herten en paarden:
Ik heb nog wel een foto van die weide.
Ze was afgespannen met van dat groene hekwerk tot ongeveer 2m (misschien wat hoger zelfs) en dat was er aan de binnenkant op hertjes-hoogte (ongeveer 80 cm) nog stroomkoord op ongeveer 50 cm van dit hekwerk. Eigenlijk konden die hertjes daar nog wel over springen, daarom de stroomkoord om dit te ontmoedigen. En de stroom was ook nodig om ervoor te zorgen dat het paard de omheining niet zou beschadigen. Je hebt dus eigenlijk een dubbele omheining nodig.
Foto: http://www.mijnalbum.nl/Album=Y7L6IQKB
Hierop zie je ook wat ik bedoel met die grasmat.

Maria Delavega schreef op vrijdag 24 juli 2009, 20:32:


Echt kort was het niet hoor. Alleen opvallend egaal afgegraasd. Het probleem dat je hebt in paardenweiden dat onkruid vrij spel krijgt waar de paarden mesten omdat ze daar niet willen eten, heb je niet in combinatie met de herten. Die grazen die plekken namelijk wel af. (Bij schapen heb je trouwens hetzelfde effect.)
De combinatie paarden-herten zorgde voor een mooie grasmat terwijl je er zelf amper iets aan hoefde te doen. Terwijl anders een paardenweide na enkele jaren een rotzooi wordt.

De kudde herten die bij mijn paard liep was ook van die grote. 1 bok, 3 reeën en dan jaarlijks de jongen van die reeën.Het teveel herten werd dan jaarlijks ofwel verkocht ofwel afgeschoten en verdween in de diepvries. De weide was ongeveer 3/4 hectare. De herten liepen er het hele jaar op, het paard en de ezel stonden in de winter in een paddock. (De herten liepen de weide niet stuk, het paard wel.) Ook waren er afzonderlijke schuilstallen voorzien voor de herten en het paard. Voor die van de herten was dan een draadje gespannen zodat het paard er niet in kon. De hertjes gingen daar gewoon onderdoor.
Als je de herten wat rust wil geven van de paarden, kan je dat trouwens ook zo doen. Een stuk afspannen met alleen schrikdraad en de herten springen daar wel doorheen. De paarden niet.
Je moet trouwens ook bomen (of een omgezaagde boom ofzo) voorzien op je weide voor de herten zodat ze hun gewei kunnen schuren. (Zeker wanneer dat opnieuw groeit en ze de huid eraf schuren) Anders gaan ze op zoek naar andere objecten en dan zullen ze wel eens in de omheining belanden.
Die 5-jarige bok is daarom trouwens ook aan zijn einde gekomen. Zijn gewei werd zo uitgebreid dat hij te vaak in de omheining terecht kwam. (En dan moest er telkens iemand komen om een verdovingspijl in z'n kont te mikken zodat ze hem konden bevrijden. Zo'n oudere bok op een beperkt omheind stuk houden, was dus geen succes. Hij is dan ook in de diepvries belandt en vervangen door een jonger exemplaar.

Wat leverbot betreft, voor zover ik weet heeft die nog andere voorwaarden nodig dan alleen de aanwezigheid van een herkauwer? (Want dan zijn koeien en schapen net zo goed een probleem als herten.) Zo moet de weide bijvoorbeeld ook vochtig zijn want hij heeft ook een soort slakje nodig om zich voort te planten. Als je weide aardig droog is, ga daar dan ook al minder een probleem mee hebben.
En herten moeten sowieso op een redelijk droge wei lopen, anders krijgen ze problemen met hun voeten. Een schaap zet je om die reden ook niet op verzopen land.

Ans Jondral schreef op zondag 26 juli 2009, 13:13:


zucht, beland dus zonder t. (Auch, pijnlijk om te lezen)

Maria Delavega schreef op zondag 26 juli 2009, 15:07:


Waarom kappen die bomen?
Appelen, peren, kersen,... vinden paarden ook lekker hoor.
Notelaar blijven ze redelijk vanaf en kastanje eten ze ook graag. (Maar daar moet je mee opassen dat ze niet teveel kastanjes ineens eten. Noten en kastanjes kan je dus wel af en toe bijeen harken en verwijderen.)
Onze paarden hebben ook op een fruitboomgaard gelopen. (Nadat ik paardlief had gekocht is ze van de hertjes verhuisd naar de plek waar nu ons huis staat en dat was vroeger een boomgaard met hoogstammig fruit.)
Je moet wel de bomen beschermen tegen de paarden zodat ze de schors niet eten want dan gaan de bomen dood. Het meeste fruit pluk je zelf weg en wat op de grond beland of de paarden bij kunnen is een lekker tussendoortje.
Hier aten ze zelfs de kersen en spuwden dan de pitjes achteraf weer uit, hilarisch