Zondag heb ik Lily voor het eerst zover gekregen dat ze een voorbeen op de hoefbok zet. Heel eventjes maar, maar ze heeft het gedaan. Ze was zelf verbaasd over haar moed, dat ze zomaar een hoef op dat ding durfde te zetten. Steunsels snijden en onderkant raspen lukt nu goed, afronden vindt ze nog wat eng. Rechtsvoor heb ik al weer stukken lager kunnen zetten. De achterbenen mag ik steeds langer aanraken, kwestie van tijd dat ik ook die hoeven op mag tillen. Ik heb geen haast, haar hoeven zijn verder in orde, wat te lang is breekt mooi recht af, onderhoudt zich eigenlijk zelf. Haar staart heb ik nu een paar keer gewassen, ze kan er eindelijk van genieten dat ik aangekoekt vuil van 4 jaar uit haar staart haal. Je plakte gewoon aan de staart vast, kluiten mest zaten tussen billen en staart geplakt, bah. Het meeste is gelukkig weg.

Lily was de afgelopen dagen het spoor bijster en onrustig. Reden hiervan was dat ik langzamerhand steeds meer afgestapt was van "bevelen uitdelen" en overgegaan was op "vragen". Ik ben de afgelopen dagen bezig geweest haar zover te krijgen dat ze zou doen wat ik haar vraag omdat ze er ZELF aan wilde voldoen en niet omdat ze moet van MIJ. Lily kan inmiddels met haar nieuwe vrijheden omgaan en is er duidelijk geestelijk door gegroeid. Ze weet nu wat ze aan me heeft, ze weet ook dat ik geen onmogelijke dingen van haar verlang en dat ik haar wensen ook tot op zekere hoogte respecteer. Ze kan geestelijk nog niet zoveel aan, ik stop wanneer ik merk dat ze zich niet meer kan concentreren en stop zoveel mogelijk op een moment dat ze iets heel goed gedaan heeft. Soms is dat al na 5 minuten, maar het geleerde blijft wel goed hangen en leidt tot nog meer ijver van haar kant.

Ik ben nog een aantal vreemde dingen tegen gekomen. In de bak bijvoorbeeld wilde ze eerst niet te dicht bij de rand komen, ik denk dat ze haar geleerd hebben te stoppen door haar gewoon tegen de bakrand te laten lopen. Met veel geduld en op het juiste moment veel lof en een snoepje durft ze inmiddels dicht langs de omheining van de bak te lopen. Recht op de omheinig aflopen was een drama - zenuwachtig nach links en rechts wijken. Inmiddels loopt ze rechtdoor en vertrouwt erop dat ik tijdig meldt waar we heen gaan.

Wil ik haar nu iets nieuws leren, doet ze gelijk mee onder het motto van "wat gaan we doen, wat bedoel je, bedoel je dit, of bedoel je dat". Eerder ging ze volledig op slot, durfde geen reactie te geven uit angst een pak rammel te krijgen. Achterwaarts heeft ze nu goed onder de knie, ze buigt haar hoofd mooi en loopt vlot achteruit, vol vertrouwen. Zijwaarts zijn we nu aan het oefenen; ze is nu zover dat ze reageert met zijwaarts/achterwaarts als ik naast haar sta, haar hoofd iets naar me toetrek en met mijn vinger naast haar schouder tik. Er volgt tenminste een reactie en niet meer: ik doe liever niks, als ik het fout doe krijg ik een pak rammel. Elk stapje in de goede richting beloon ik en dan gaan we iets leuks doen. Doet ze het fout zeg ik "nee" en proberen we het nog eens, gewoon in alle rust. Ik zal in de toekomst nog wel meer vreemde dingen tegenkomen.

Lily is hierdoor helemaal opgebloeid en erg ijverig geworden, wil graag leren, probeert gewoon uit om er achter te komen wat ik bedoel en is niet meer bang het fout te doen. Nu komen we tenminste ergens! Gisteravond stond ik de heg te knippen, voel ik ineens een neus in mijn nek - Lily hing zover mogelijk over de draad om te kijken wat ik aan het doen was. De heggeschaar werd uitgebreid besnuffeld, zeer interessant en niet als een voorwerp gezien waar ze mee geslagen zou kunnen worden. Eindelijk zijn veel voorwerpen ook interessant en niet meer bedreigend., tenminste als ik ze in de hand heb.

Het zou wel handig zijn te weten wat zij meegemaakt heeft, maar eigenlijk wil ik het niet eens weten, dan krijg ik zin daar op bezoek te gaan.....

Onze Kim is een verhaal apart - dat tweejarige mormel is nergens bang voor en loopt over van enthousiasme. Ze gaat graag met ons op stap, ze loopt bij voorkeur voorop en drukt haar neus overal tegenaan. Klaas is duidelijk haar favoriet, hij gaat ook graag met haar om. Het interesseert haar werkelijk niet waar we heen gaan, hoofdzaak weg gaan ergens heen. Honden vindt ze maar niks, daar gaat ze gewoon op af om een knauw te geven: niks snuffelen, weg jij! De hond van de buren die het waagde aan haar staart te snuffelen heeft een flinke mep van haar gehad, haar twee achterbenen gingen gelijk de lucht in. Ik heb gewaarschuwd, maar nee...... de buurman vond dat de hond het maar moest leren. Ook goed.....

Onze buren lachen zich dood als we voorbij komen. Erst Klaas met een heftig trippelende Shetlander, die werkelijk alles in de gaten heeft, een paar meter erachter ik met een rustig stappende Tinker die het niet zoveel kan schelen en geniet van een rustig wandelingetje. Helemaal leuk is het als Kim niet boven een heg uitsteekt en mensen zich afvragen tegen wie Klaas aan het brabbelen is. Klaas rent onderweg ook af en toe met haar, Kim vindt het geweldig en gaat dan helemaal uit haar dak, zonder trouwens gevaarlijk te worden. Trekkers, vrachtwagens, het interesseert Kim geen fluit, ze loopt rustig door, Kim gaat rustig met Klaas een bushokje in, of staat erop een lopende grasmaaier te besnuffelen. Het ergste is nog dat Lily er bij staat te gapen en niet snapt waarom zo'n stomme grasmaaier zo interessant is en waarom zich Kim zo druk maakt. Zij heeft het immers allemaal al gezien, en wat je niet kunt eten is sowieso minder interessant.....

We hebben wel een span gevonden.

Groeten,
Monique

Monique Meijer schreef op dinsdag 14 juli 2009, 12:11:


Ik denk te kunnen raden wat dit gedrag veroorzaakt heeft: schrikdraad als omheining van "de bak". Ik zie die onnadenkendheid her en der... en dan maar zeuren waarom dat stomme rotpaard toch niet in de hoefslag wil.

e m kraak schreef op dinsdag 14 juli 2009, 13:00:


Tja.... het ligt altijd aan het stomme rotpaard, treurig....

Monique

Monique Meijer schreef op dinsdag 14 juli 2009, 12:11:


leuk hoor! shetters ... moesten het grote paarden zijn ...
Ik zou die van ons ook niet meer kunnen missen. Altijd lachen, gieren, brullen met hem

Monique Meijer schreef op dinsdag 14 juli 2009, 12:11:


Zó een mooi verhaal! En dan heb ik het natuurlijk vooral over het beloon aspect ervan. Nu hoeft het helemaal niet "het hogere clickeren" te zijn. Maar het is onvoorstelbaar dat mensen- óók moeders met kinderen- niet begrijpen dat dit zo ongelooflijk goed werkt, terwijl ze hun eigen kind, wat qua gevoeligheid volgens mij te vergelijken is met hun paard, bij elk gestotterd nieuw woordje de hemel in prijzen.

Ik geef les aan een vreselijk aardige mevrouw, een instructrice, die dus andere mensen leert rijden. Zonder bit rijden, zonder ijzers was eigenlijk geen probleem, maar om enthousiast haar paarden bij elke vordering te belonen, vindt ze nog steeds een beetje genant. Als ik niet scherp oplet blijft het bij 2 klapjes in de hals, terwijl ze heel goed het verschil ziet....
Wat is dat joh, komt dat door de manegeopleiding dat we niet wat uitbundiger, wat motiverender mogen zijn tegen een paard?
Is het zó moeilijk te beseffen dat ook een paard een meter groter wordt als je hem beloont?

Piet schreef op dinsdag 14 juli 2009, 16:51:


Ik ken ouders (vooral mannen) die het genant vinden hun kinderen de hemel in te prijzen als ze iets goed doen, en hen liever op hun kop geven als ze iets verkeerd doen (arme kinderen...).
Dus ik weet niet of het aan soortgenoot / niet-soortgenoot ligt.
Coralie

Coralie schreef op dinsdag 14 juli 2009, 21:02:


Tja, als je al zo met je kinderen omgaat, hoe kun je dan ooit met een dier ánders omgaan? Traditie is vaak een kwalijk iets.

Coralie schreef op dinsdag 14 juli 2009, 21:02:


Ik ben zo'n man die bijna nooit beloont, echter op een andere manier als jij bedoelt, op de kop geven is er namelijk nooit bij. Die hele tegenstelling tussen belonen en straffen kan beter oplossen in begrip en het mogelijk maken dat mens-kind-paard zijn beloning vind in het doen zelf! De beloners zijn altijd ook diegene die teleurgesteld raken en neigen naar straffen of anderszins laten merken dat het anders moet als het nu gaat. Aardig stressvol leven is dat voor iedereen. Beter af met begrip en het mogelijk maken dat activiteiten zelf belonend worden.

Groet, Michiel

Michiel schreef op woensdag 15 juli 2009, 10:00:


Daar ligt het deels aan, in de zin dat niet-soortgenoot het moeilijker maakt. Waar het werkelijk aan ligt is hoe er door jou gereageerd wordt op terugkoppelingen. Dat is niet alleen je paard maar ook omgeving. Omgeving zoals hoe je denkt dat de mensen om je heen op je reageren, of je wel "normaal" gevonden wordt, etc. Dit geheel moet als "prettig", belonend dus, ervaren worden om de operatie tot een succes te maken.
Beloning versus straf, zoeken versus ontwijken, zit er aldoor weer in, is een natuurlijk gegeven.


Deze win-win constructie pas ik ook toe, Michiel, maar hou in de gaten dat die alleen in jouw beleving speelt. Je paard heeft er geen weet van denk ik, anders dan het opbouwen van een zelfgerichte driehoeksassociatie.

e m kraak schreef op woensdag 15 juli 2009, 11:21:


Ok, ok, maar nu even concreet als we willen dat we niet alleen tegen elkaar aan lullen.
Stel: je paard wil niet in galop, of blijft rennen tot dat ie op een gegeven moment in galop valt. Da's niet echt de bedoeling, want jij wilt dat ie desnoods van uit stilstand in galop kan vertrekken.
Mijn manier is het moment van in galop springen markeren en dat belonen. Ik negeer dus het verkeerde gedrag van het rennen en beloon de eerste galopsprong. Als ik dat een poosje doe zal een clickerwise paard heel snel door hebben dat dát is wat ik wil en dat gedrag steeds sneller laten zien.
Nu kan ik me voorstellen dat dat paard dat geren helemaal niet zo vrolijk vindt en merkt dat de galop een prettiger gang is met die snelheid. Maar mogelijk is dat helemaal niet zo en blijft ie veel liever rennen.
HOE leer je dan paardje te galoperen wanneer jij dat wilt, zonder de beschikking te hebben over het gereedschap van markeren (clicken) en belonen voor die aktie?

Piet schreef op woensdag 15 juli 2009, 11:39:


Michiel,

Zou je dit kunnen uileggen: "mogelijk maken dat aktiviteiten zelf belonend worden". Hoe doe je dit zonder te belonen?

Groeten,
Monique

Piet schreef op woensdag 15 juli 2009, 11:39:


Hangt er helemaal vanaf wat JIJ verstaat onder belonen hé .

Ik werk op deze manier :

Paardje word het verschil tussen stemcommando stap ,draf en galop aangeleerd op de grond voor het zadelmak is .Het stoppen ,aanstappen ,draven en galop word ondersteund door je lichaamshouding die correspondeert met exact dezelfde lichaamshouding in het zadel later .Door het paardje in de round pen via "the draw" JAJA PP dus dus vanuit schouderbinnenwaarts links en rechts laten aan te galloperen op de juiste hand ga je beide zijden van het paard trainen .In dit moment van de training gebruik ik voedselbeloning en rustmoment als beloning .Het "kom maar" moment (wil zeggen effe uitrusten bij mij) word ook op stemque gezet EN is later onder het zadel je stopwoord

.Dan komt pas de zadelgewenning en weer het vrije werk maar dit maal met tuig aan .Zéér zelden maakt het paard hier een probleem van aangezien de routine in de round pen gekend is :)* Wat het allerbelangrijkste is is de rust waarin alle gangen worden getoond en géén rondgesjees in de round pen zoals zo dikwijls.
Daarna komt de gewenning aan ruitergewicht wat langzaam word opgebouwd en

VANAF DIT MOMENT valt de voedselbeloning WEG !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! en word telkens terug opgenomen tijdens het grondwerk . Sliep uit Piet
De trainer in het midden van de roundpen en de ruiter gaan nu samen werken om de ruiterhulpen te linken aan de stemcommando's en deze door het paard te laten associeren .De streling van de ruiter en het loslaten van druk van been en eventueel teugel word DE beloning onder het zadel voor het paard .DE absolute NADRUK bij ruiter en trainer moet liggen op de zachtheid waarmee een gang /oefening word gevraagd. Hoe zachter het stemcommando hoe zachter de streling van het been hoe acuter en directer de reactie van het paard ,hoe fijner dit paard later te rijden zal zijn . Nadat deze fases doorlopen zijn word het jonge paard mee buiten genomen om dezelfde oefeningen achter een ervaren paard uit te voeren . Opmerking : verkeersmakheid en bomproofness zijn dan allang verleden tijd

Zo , WAT DOE IK NU !! clickeren ? Drukopbouwend werken ? Druk toepassen om een gang af te dwingen ? Traditioneel trainen ?

Piet schreef op woensdag 15 juli 2009, 11:39:


Dit is een hele technische vraag, dat heeft meer te maken met de techniek van gymnasticeren, en oefeningen doen, en bewegingen trainen, spieren lang en soepel maken, ondertreden oefenen, eerst de draf op orde maken enz enz. Daar komt ook nog bij, als ruiter moet je natuurlijk wel je zit openen, en met je zit uitnodigen tot een linker- of rechtergalop.
Maar kort gezegd: door het trainen van verschillende spieren, door het paard recht te richten en je zittechniek zo te gebruiken dat het uitnodigt tot een galop, kun je de kans vergroten dat het paard per ongeluk in de goede galop gaat......en dan roep je natuurlijk: MOOI!
Kan het paard nog niet in een bepaalde galop en ben je überhaupt blij dat-ie nu in galop komt, zeg je dan MOOI. Eérst de voorwaarden op orde, en dan het paard bevestigen, zou ik zeggen. Een beloning is niet het brokkie, en je hoeft het paard toch niet constant de hemel in te prijzen? Dat is raar, tenzij iets voor het eerst lukt en voorheen de hele tijd niet. Je verlegt dus de lat bij het bevestigen, anders zou je voor elk detail blijven bevestigen, alsof je een vwo-leerling de hemel in prijst omdat die het juiste antwoord weet op iets uit het basisonderwijs. Dat slaat nergens op en dat voelt een paard dondersgoed. Paarden willen ook graag serieus genomen worden, maar in twijfelgevallen ook graag weten wat je nu eigenlijk bedoelde, door een kleine 'mooi' te horen.
Allemaal een kwestie van doseren, en op het juiste moment. Maar onder clickeren versta ik conditioneren met voer, dus als je dat bedoelt clicker ik dus niet bij rijden en ook niet bij grondwerk, maar zo strak zit ik niet in de leer, soms mag er een brokje, maar de gelegenheid is er bijna nooit. Meer geschikt voor jonge, onzekere paarden, om het werk de moeite waard te maken.
Ik denk dat belonen-straffen twee uitersten zijn en dat ertussenin vele gradaties zijn.
Maar spaanse pas leren met stukjes roggebrood, vindt mijn merrie helemaal het einde! Da's duidelijk wel clickeren.
groetjes

Piet schreef op woensdag 15 juli 2009, 11:39:


Hier op Vulcan (ben stiekem ff op vakantie) vinden ze me zeer concreet


Wat bedoel je met rennen? Geeft ook niet, het principe is "een ongewenst x"


yep


Voor 1x een wedervraag: hoe clicker je een lateraal paard in galop dat die gang überhaupt nicht in de bagage heeft, die liever in rentelgang gaat en ja... dat gaat minstens even snel? Dus: totaal niet vertoont, ook niet een beetje.
En, in anderssoortige gradatie: hoe clicker je een ijsco in tölt welke deze gang bewezen wel kan (in vrijheid vertoond) maar gestuurd, onder zadel, nog voor geen centimeter aanbiedt? Waarbij gegeven is, nogmaals, dat tölt in grondwerk geen probleem is; maar het gaat om onder zadel.

groetjes weer, Egon

Erst kommt das Freßen dann kommt die Moral (Brecht)

e m kraak schreef op woensdag 15 juli 2009, 14:29:


Moet via mijn methode te doen zijn !ALS de gang erin zit en het paard vertoont dit in vrijheid ! Een paard dat zowiezo niet gallopeerd is moeilijker OF een paard dat voortdurend werd gestraft (dravers ) ALS het gallopeerde