e m kraak schreef op maandag 20 juli 2009, 2:04:


Het zijn de gespen/musketons of de stiksels van een stalhalster die eerst breken. (Met een paard dat er vroeger een hobby van maakte om ze stuk te trekken, durf ik toch wel beweren dat dit bij 9 op de 10 halsters het geval is.)
Een touwhalster heeft deze niet. Er zitten nergens zwakke plekken in zo'n halster.
Ik weet niet wat voor koord jullie gebruiken voor je touwhalsters, maar als je ze gaat halen in een zeilwinkel hebben koorden van 6 à 8 mm toch al gauw 1000 kilo nodig voordat ze breken. Ik weet niet hoe zwaar jou ijsco's zijn, maar geen van mijn paarden is zo zwaar.
Ik bind dus ook geen paarden aan met een touwhalster. Meer nog, ik selecteer mijn stalhalsters specifiek zodat ze zouden breken. Liever een kapot halster dan een kapot paard. (Zo heb ik ook een mooi leren halster, wat ik eigenlijk niet goed durf gebruiken.)
Ik vind het eigenlijk gek dat mensen die beweren met zoveel (jonge) paarden te werken, een paard durven vastzetten met een touwhalster. Komen die dan nooit eentje tegen die er maar bij gaat zitten, of zich zo in de problemen werkt dat je maar wat blij bent dat het halster uiteindelijk breekt?

e m kraak schreef :

Het stalhalster breekt bij de gespen. Een touwhalster heeft die niet (tenzij je die erin knoopt). Kwestie van logisch denken....

Groet, Pien

Spirithorses schreef op maandag 20 juli 2009, 9:50:


Ow, ik zie net dat Ans dit ook al geschreven had, sorry....

e m kraak schreef :


Egon, ik denk wel dat daar een belangrijk verschil ligt:
Jij hebt het over bewust toestaan. Het gros van de onderweg grazende paarden steekt zijn kop omlaag terwijl de rijder sloom zit te niksen op-die-behaarde-fiets-op-twee-benen. Het overkomt hen dan, zogezegd.

Mijn draafbeest Indy (leidpaard op de buitenritten) wéét dat zij mag grazen als ik onverhoopt onderweg moet afstappen om bij iemand die ik bij me heb de beugels in te korten, aan te singelen, een hoefschoen vastmaken of watdan ook. En dat doet ze dan ook. Haar laat ik dan gewoon los en in de berm snacken. Dat is ook veilig voor mij want ik weet dat ze nergens heen gaat. Maar ze weet ook dat ze dat niet moet proberen als ik op haar rug zit.

Kwestie met verbonden zijn met je paard. En daar schort het nogal eens aan. Daarom ook hebben wij hier de stelregel: Jouw paard (het onze dus) onderweg meer dan 3 keer laten eten kost je een pak koekjes. Dat 'dwingt' de rijders om meer bij de les te blijven dus te gaan letten op de signalen die het paard geeft.

Ik vind het namelijk superirrtitant als een paard plots gaat stilstaan met z'n kop in het gras. Gevaarlijk ook omdat zo'n paard daarna wel eens in volle galop de groep kwam inhalen (na eerst zijn mond vol gras gepropt te hebben). Izzy heeft het al vaker zo bont gemaakt dat de rijder met zadel en al voorover kiepte
Hoewel ik het mijn paarden niet kwalijk kan nemen, zij zijn de spiegel van wat de rijder daarbovenop niet zit te doen.

Groetjes, Pien