Piet schreef op zondag 9 augustus 2009, 16:50:


Als je dat een paar keer hebt gedaan, went het toch niet. Het overkomt mij (gelukkigà regelmatig wanneer opvangpaarden toch wéér een goed, nieuw tehuis krijgen. Ik mis ze elke keer weer, vaak heb ik ook hertraining moeten doen, dus een sterke band opgebouwd, maar het geeft zo'n grote voldoening! Het is een beetje egoïstisch om ze te missen wanneer je wéét dat ze het net zo goed of zelfs beter krijgen als bij jou! Kop op Piet! Goed gedaan!!

Goedenavond, Ik wilde even hier een reactie op geven natuurlijk, ik ben Beda en ik ben ongelofelijk blij met Piet, hij heeft het zo ongelofelijk goed gedaan en heeft dat bereikt wat niet in mijn macht lag.. ik kon vanmorgen voor het eerst Alegra haar voetjes oppakken, zonder enige problemen en ja dat was best emotioneel omdat dit 6 maanden geleden puur ondenkbaar was.. Ik heb heel veel kennis opgedaan gister bij de cursus en wat een ervaring! zeker om dan ineens met de rasp over de voeten van Alegra te gaan. Het afscheid was apart, Alegra liet gister al merken dat ze heel goed wist dat er wat ging gebeuren, ze kwam namelijk niet toen Piet haar riep, ook voor Alegra was het een afscheid volgens mij, ze heeft daar weer vertrouwen gekregen.Het meisje ging weer zo op de trailer en heeft na een reis van 4 uur zich aangesloten bij nieuwe vriendjes in het land en we gaan vol vertrouwen aan de slag met haar.
Piet het was super gezellig en je bent de 'goeiste' bedankt voor alles wat je voor Alegra (en mij) gedaan hebt en we zullen het nooit vergeten, we houden je zeker op de hoogte hoe het haar vergaat verder, thanks x Beda

Piet schreef op zondag 9 augustus 2009, 14:02:


Ow... sneu he Piet??? Jakkes..... hartenbrekend zoiets.

Cloris schreef op zondag 9 augustus 2009, 19:25:


Dank je voor de complimenten, heel fijn om dat uit de mond van een ervaren rijinstructrice te horen. Een mooi geslaagd voorbeeld van wat je met een ándere aanpak kunt bereiken.
Ik zou ook niet weten hoe je dit op welke andere manier dan met clickertraining had kunnen aanpakken.
Het was van belang om élke druk te vermijden.
Vergelijk het maar met jezelf. Als je verplicht wordt om op één been te staan en je kunt dat niet, heeft het weinig zin dat er iemand je een knal voor je kop geeft. Als dat een paar keer gebeurd, hoef je de vent die jou dat flikt nog maar te zien en je gaat al in de bokshouding staan.
Als je daarentegen geholpen wordt om je balans te leren zoeken en als elke poging waarin ietsje verbetering zit dan ook nog beloond wordt, dan ga je je best doen.
Exact zo met Allegra. Haar vertrouwen was weg zodra je nog maar naar haar voeten wees, want een smid slaat niet zómaar maandenlang één paard over uit een kudde.
En wie krijgt dan de schuld? Het paard natuurlijk , want dat is een onbetrouwbare rotknol die levensgevaarlijk is.

Mooi is ook dat jij, omdat je haar maanden niet gezien had, veel beter dan ik zag dat ze een stuk 'rechter' is geworden. Het door de enorm scheve heup overdreven onder haar lichaam geplaatst rechterachterbeen is eigenlijk zo goed als weg. ( heeft voor een groot deel te maken met haar betere hoeven en het zijwaartse lange teugelwerk hoop ik)
Frappant was inderdaad dat ze voelde dat er iets ging gebeuren. 5 maanden lang is ze elke keer dat ze me zag al brummelend naar me toe gelopen. Zaterdag werd ik voor het eerst compleet genegeerd. Terwijl Shiny wel ogenblikkelijk bij ons stond, bleef ze ijzerenheinig staan doorvreten....
Malle beesten, die paarden......

Wil schreef op zondag 9 augustus 2009, 21:21:

Gefeliciteerd.
Myriam

Piet schreef op maandag 10 augustus 2009, 9:10:


Malle vent, die Piet ....
Pracht resultaat, Piet! Gefeliciteerd!