Martina schreef op vrijdag 4 september 2009, 10:15:


2x touché!

Piet schreef op vrijdag 4 september 2009, 11:29:




Tja, wie bepaalt eigenlijk wanneer een leven afgelopen is? Het individu zelf!
Paarden (en andere dieren) kunnen ook heel erg goed zelfmoord plegen, die keus hebben ze wel degelijk. Niet dat dat zo heel vaak voorkomt, maar ik ken wel verhalen van paarden die nóóit losbraken, maar na een traumatische gebeurtenis ineens de spoorbaan oprennen. De kunst die wij moeten leren verstaan is kijken naar het paard. Mooi voorbeeld het verhaal van Nobody. Dier was eigenlijk opgegeven, maar hij was nog zo blij. En ineens kon hij toch geopereerd worden, omdat eigenaresse de moeite nam om door te vragen. Nou dan. Kijk naar het dier.

Het lijkt net of sommige mensen het niet uit kunnen staan dat ze zelf geen geduld hadden, maar een ander wel die er dan in slaagt om de dingen te overleven. Dingen doorstaan maakt sterk, en daar kan niet iedereen tegen.
Want die paarden leven al niet meer, maar die van jou dus wel en dat doet pijn.
En dat heb jíj m door een lijdensweg laten gaan.....

Landman D schreef op vrijdag 4 september 2009, 13:58:


Je schrijft 'hij heeft geen respect'. Maar heb je hem wel duidelijk gemaakt dat hij je niet passeert met wandelen? Dat hij niet de emmer uit je arm trekt? Je fouilleert? Ben je eigenlijk wel in beeld? Ben je een waardevolle vriendin voor hem? Zit je weleens op de kast? Schrik je van dat bokken? Of lach je erom?
Hij protesteert nog tegen aan het werk gezet worden. Waar het om gaat is jouw houding. Sta er boven, negeer afleidingmanoevres. Laat hem zoeken, dwing niet teveel. Er zijn wél regels, hij mag je niet ondersteboven lopen, en jij blijft vriendelijk.
Als hij bokt, vraag dan nog wat meer snelheid. Aan het werk met deze Prins! Hij heeft een mening over jouw opdracht. Observeer hem goed, want hij communiceert met je. Gaat hij makkelijk in galop? Of is dat net een moeilijke oefening voor hem? Is het een kwestie van wakker worden?

Er is waarschijnlijk erg veel gaande in dat koppie.
Uit wat voor situatie kwam hij? Hoe is hij nu gehuisvest?
Een half jaartje is nog niet zo veel, maar wel genoeg dat hij nu snapt: met jou moet ik dealen en wat heb ik eigenlijk aan jou...
Blijf sterk in je schoenen staan, en neem Les!!

FaberSmid schreef op vrijdag 4 september 2009, 19:38:


Sjeeeeeeeeeeeeeezus man.
Heb jij niks beters te doen ofzo?
Ga je moeder pesten en kras op.
Doei
Heb het gehad met fabersmid die die niet is en die alleen maar afzeikt.
Ga eens wat leuks doen met je leven en laat een ander met rust.

verasita schreef op zondag 6 september 2009, 19:29:



Ruigrok?

Sky schreef op zaterdag 5 september 2009, 23:40:


Dit is paardnatuurlijker dan sportdressuur. Dit is nu het verschil tussen klassieke dressuur en wedstrijddressuur.
De ruiter kan nog op een paar punten verbeteren, ze 'poetst' het zadel in stap, en dat is gewoon een foute manier van meebewegen. In draf beweegt ze wel op de juiste manier mee, maar trekt de hakken op, wat wil zeggen dat er nog een balansfoutje is.
Ik zie dit ook liever dan dat wedstrijdgedoe.
Volgens mij is ridderproef gewoon een soort klasse in de school van Banderup.
Ik vind de rust die deze rijstijl uitstraalt bijna meditatief. Geen spoortje spanning bij het paard

FaberSmid schreef op zondag 6 september 2009, 19:58:


tsss
hoeveel uur heb je zitten spitten in al die ouwe berichten?

Sandra van Bommel schreef op zondag 13 september 2009, 18:59:

oo wat een triest verhaal. Weet je wat altijd helpt? Troost. En Rust. En veel aandacht en liefde. Dat heeft dit paard nodig en dat heb jij begrepen.
Wel blijven schrijven, hoor!
groeten Clarissa

Katrien Imbrechts schreef op maandag 14 september 2009, 11:05:


oww wat een..........
werkt hij ook? Breekt hij uit omdat hij zich verveelt misschien?
...ik denk nog ff verder mee.
groetjes

Anja Seijn schreef op maandag 14 september 2009, 8:49:


Verschrikkelijk!
Maar even doorgeklikt en ontdekt dat het verbod er aan komt......in 2013!
Even een mail gestuurd naar die minister met de vraag of er liefst vandaag nog een verbod kan komen. Al was het maar om de kinderen te beschermen tegen vals geworden ponies......
Als er dan toch niet aan de ponies gedacht wordt...

Piet schreef op maandag 14 september 2009, 15:56:


Kijk, en dàt doe ik nu....
ruitertjes in de dop uitleggen wat nu een paard is....
Een beest met beleving, met gevoel.
Ik krijg steevast als ze voor het eerst komen de reactie: als ik achter m langs ga, dan ga-tie schoppen!! Nee, zeg ik dan, dat paard ziet helemaal niet dat je achter m loopt, houd je hand maar op haar lichaam, dan voelt ze waar je bent.
Heel, heel erg klein voorbeeld van waar ik mee bezig ben..
Bij mij komen wel kleintjes...
groetjes weer

Katrien Imbrechts schreef op maandag 14 september 2009, 12:48:


hahahaha ik zei het niet,hè! Een typische shet dus eigenlijk.
Leuk plan, shetten zijn zooooo leuk!! Onbetaalbaar leuk!
Je hebt wel een dosis humor nodig natuurlijk.

eddy DRUPPEL schreef op woensdag 16 september 2009, 20:22:


Ze valt wel heel hard door de mand......HAHAHA
Ik ga het niet uitleggen ook!
Volgens mij komt deze dame helemaal nooit aan een one-rein stop toe, want dan ligt ze er allang vanaf.

veerle godts schreef op woensdag 16 september 2009, 22:02:


Is er 2 weken geleden iets gebeurd of veranderd? Stress? Afreageren?
Zit de merrie goed in haar vel? Ik roep maar wat, hoor.
Ik vraag me af of het dominant in de zin van 'leid' gedrag is. Gewoon agressief gedrag. Haal ze maar uit elkaar, ze verdragen elkaar niet, in ieder geval niet nu, op dit moment.

Piet schreef op woensdag 16 september 2009, 22:35:


Nou, moet je net die merrie van mij hebben. Zwaaiende touwtje maken écht geen indruk, ze liep er gewoon dwars doorheen. (in die tijd parelliede ik nog, lang geleden inmiddels) Goede raad van andere parelliers: nog harder zwiepen. Het enige wat ze ervan leerde was dat mensen kennelijk soms met touwtjes zwiepen.:)*
Wat wel hielp als ze te dicht naast me kwam lopen: gewoon mijn hand plat tegen de zijkant van haar hoofd leggen, en haar hoofd zachtjes van me af houden tijdens wandelen, het lichaam volgt.
Dat was genoeg. Als ze me passeerde ging ik halthouden (met lichaamstaal ja) , elke keer als ze me wilde passeren. Net zo lang tot ze het snapte.
Volgens mij moeten paarden niet onze lichaamstaal leren, wij moeten paardenlichaamstaal gaan spreken met onze beperkte tweebenige lijven, vandaar soms hulpmiddelen. En dan vooral positief bevestigen.