Gisteren was Lily voor het eerst absoluut niet bang gedurende bekappen. Ik kan haar hoef op mijn been leggen en rustig werken. Ze legt er geen gewicht op. Een paar weken geleden was dit nog wat link - ineens wegtrekken of besluiten op dat been te gaan staan. En ja, dan zit mijn been ertussen....

Ze stond na een paar minuten ontspannen met haar ogen half dicht terwijl ik aan het raspen was. Ze heeft nu duidelijk door dat bekappen niet erg is. Toen ik klaar was ging ze met haar hoofd tegen me aan staan en probeerde haar hoofd onder mijn jas te wurmen. Ze stond vreselijk te gapen. Ik ben erg blij dat we zover gekomen zijn.

Onze Kim is een geval apart, die staat gewoon te dansen als ik Lily bekap, zij wil ook. Even uitkrabben, even knuffelen en het is in orde. Wat een verschil als een paardje zo van een weiland afkomt, helemaal niets kan en praktisch geen slechte ervaringen gemaakt heeft. Alles is interessant voor Kim, soms wat eng, maar ze wil overal beslist aan meedoen. Net als wormkuren: geef de een een wormkuur, de ander gaat uit haar dak en wil ook. Dat die dingen smerig zijn, geeft niets. Wel makkelijk. :)

Zaterdag hebben we voor beide dames een simpel dekentje gekocht. Voor Indy had ik ook altijd een, in geval het een keer nodig mocht zijn en dat was ook een paar keer echt nodig. Wat een feest, die dekens passen. Beide hadden nog nooit een deken opgehad. Kim eerst, die vond het maar zo-zo, Lily vond het razend interessant: Kim in een andere kleur en je kunt het van Kim afplukken. Toen Lily met deken. Kim week eerst eens terug: een rood/zwarte Lily is vast niet goed. Toen overwoog de nieuwsgierigheid, want daar bungelde het prijskaartje! Beide dames waren druk bezig het prijskaartje te pakken te krijgen, op een gegeven moment had Kim hem te pakken. Een prijskaartje met plastic stukjes doorslikken leek me niet goed, heb hem dus maar uit de mond van Kim en van de deken afgehaald. Kim was het er niet mee eens en bleef snuffelen waar dat ding gebleven was. Lily stond met een vreemde blik in de ogen met de deken op. Ze snuffelde af en toe opzij aan de deken en pruttelde wat. Toen besloot ze een dutje te doen. Kim had aan de achterkant een touwtje gevonden en besloot die maar op te eten. Deken er maar snel af gehaald.....

Nu nog af en toe even oefenen, zodat ik, mocht het beslist nodig zijn, de dekens zonder stress op de dames kan leggen. Ik hoop dat we ze nooit nodig zijn.

Komende zaterdag wordt de opening van de stal breder gemaakt, de buurman van mijn moeder heeft toegezegd dat hij dan kan komen. Gelukkig, hij levert goed werk, bij hem weet ik zeker dat het stevig wordt. Ik krijg er de kriebels van als de dames opeens tegelijkertijd door de deuropening willen. Ik heb de staldeuren toch nooit dicht, dus weg met die dingen!

Groeten,
Monique