Spirithorses schreef op maandag 14 december 2009, 10:09:


Dan vraag ik mij af, aan wie verkoop je zo'n dier?
Als ik dit zo lees is dit paard nogal gevaarlijk en ga je niet elke geïnteresseerde koper even een toertje laten maken.
Door zo'n dier te verkopen, breng je toch de volgende eigenaar in gevaar?
En als je hem eerst laat trainen, moet het verleden dan nog vermeld worden. Of hypothekeer je daarmee de toekomst van het paard?
Want tja, als het een mens-issue is, kan het paard er toch niks aan doen?
Cru gezegd is het een vervelende keuze tussen wie je in gevaar brengt: jezelf, het paard, of een volgende eigenaar...

Ik vind het dus nogal simpel gesteld, die 2 keuzes.

Ans Jondral schreef op maandag 14 december 2009, 10:22:


Ik niet .
Trainen en verkopen, eventueel via de trainer, aan een geschikt persoon.
Ik zie zo'n paard vb in een andere kudde en met een persoon die van het begin af duidelijk leiding neemt en voor wie dit vanzelfsprekend is, gewoon die leiding aan nemen, ook al omdat ze dan "haar" kudde niet hoeft te beschermen en de relaties nog niet vastliggen.

Kijk, mijn Piabloke is een ongeloofelijke schat en in mijn ogen best een makkelijk en lief paard wat zich vrij probleemloos naar mijn wensen schikt. Maar met mijn dochter er op wordt het een vervelende slome knol en met een bijrijdster-in-spe een dwars, uittestend en ongehoorzaam paard met neiging tot wegspringen, bokken en steigeren.
Gewoon foute combinatie.

Dus paard een maandje laten hertrainen door een bekwaam iemand (en er zijn al namen genoemd hier op het forum) en dan verkopen aan een passend iemand en zelf een meer passend paard zoeken, of ook geen paard als dat nu even beter uitkomt, zie ik geen probleem in. Daar worden zowel paard als eigenaar gelukkiger van.

Spirithorses schreef op maandag 14 december 2009, 10:11:


Dit was gewoon de allerlaatste kans toen voor Amaroc en mij. Ik heb toen alle moed bijéén geraapt. Dat was geen makkelijke opdracht, maar ik stond met mijn rug tegen de muur. Of je gaat er dan voor of je kapt ermee. Ik zeg niet dat iedereen dit voor mekaar krijgt. Niet elke mens is hetzelfde en zeker niet elk paard. Dit duo maakt nog wel kans volgens mij. Katelijne wil echt verder met dit paard, anders had ze het al lang geleden opgegeven. Alleen zal zij misschien tijdenlijk moeten overschakelen op een ander paard, dat haar meer zekerheden te bieden heeft. Zodat zij ook weer zelfzeker wordt. Als zij mentaal er sterk genoeg voorstaat en nog meer ervaringen heeft opgedaan zal zij wel voor Ginnie klaar zijn. En Pagina zal in tussentijd veel aan het werk moeten met een consequente en zeer correcte ruiter. En niet enkel in de piste.

Gudrun schreef op maandag 14 december 2009, 10:30:


kopen en verkopen ... je hart verkoop je niet zomaar even. Sommige mensen kunnen dat knopje even snel omschakelen, anderen helemaal niet. Ook dat moet je respecteren. Ik denk niet dat we raad moeten geven in deze richting, Katelijne zoekt namelijk hulp om verder te kunnen met haar paard.

Gudrun schreef op maandag 14 december 2009, 10:30:


Dat klinkt meer als een sprookje?
Dan laat je hem een maandje trainen en gedraagt het paard zich als een engeltje.
Maar het zit wel in zijn/haar karakter, toch? Zodra de omstandigheden er zijn, zal dat weer boven water komen.
En wat ga je dan zeggen als de volgende eigenaar aan de telefoon hangt om te vertellen dat z'n dochter/zoon,... in't ziekenhuis ligt?
Dat je het niet geweten hebt? En dat het paard toch braaf geweest is de laatste maand?

Ik heb het hier ook staan hoor, zo eentje. Dus ik begrijp het dilemma echt wel.
Superpaard bij de juiste ruiter, maar blijkbaar gevaarlijk in verkeerde handen.
Ik weet direct iemand die hem kan rijden en waarbij geen stap verkeerd zal zetten, maar dat verandert niets aan z'n karakter.
En alhoewel hij het bij mij nog niet gedaan heeft, ik heb wel gezien waartoe hij in staat is. En voel sindsdien nog allerminst de drang om er bovenop te gaan zitten.
En dan is uiteraard het paard de dupe ervan.

Cindy Helms schreef op maandag 14 december 2009, 10:45:


Snap ik best hoor.
Ik stuur daar eigenlijk ook helemaal niet op aan.
Ik reageerde op het idee dat ze dat paard maar moest verkopen.
In mijn ogen is dat inderdaad zo simpel niet.

Cindy Helms schreef op maandag 14 december 2009, 10:45:

knip

Dat is natuurlijk waar!
Als Katelijnes hart echt bij dat paard ligt dan is er weinig keus.
Toch zou ik eerst het paard een maand of desnoods 2 laten hertrainen als dat financieel mogelijk is, dan daarna SAMEN les nemen bij de trainer en dan pas terug thuis verder, de eerste keren ook nog met begeleiding omdat ik vermoed dat de merrie thuis wel eens even zou kunnen "hervallen" als ze eens terug in de groep staat.

@Katelijne: Heel veel sterkte, moed, doorzettingsvermogen en succes met je paard!
En houd ons maar op de hoogte hoe het verder gaat .

Cindy Helms schreef op maandag 14 december 2009, 8:11:


Moest dat zo zijn, dan wil ik wel vrijwilliger zijn om met Pagina af en toe de bossen in te trekken(ev. samen met jou en Amaroc/Enno, Cindy?) zodat ze zeker genoeg beweging krijgt.
Ik heb wel een zwak voor karaktervolle merries...

Cindy Helms schreef op maandag 14 december 2009, 10:45:


Goh wat een reactie's. Zit ook allemaal wat in. Verkopen-niet verkopen, laten trainen- niet laten trainen. Ik durf bijna niet te schrijven want jullie zijn zulke keien met je paarden qua liefde verzorging dat ik mezelf nog meer een klojo vind dat ik uberhaupt aan een paard begonnen ben. Verdorie. Heb al duizend keer in mijn gedachte dit paard een betere eigenaar willen geven maar kan het ook (steeds)niet.Ik weet niks van paarden en heb er al in training gehad met het gevolg dat ze met jaja de parelli-druk gedoe achterover is geklapt 2maal. Dus blijkbaar geen paard voor een beginner?! Ja als ik bij alles wat ik doe iemand erbij heb-haal. Nu reiki-tt-touch? Heb me genoeg gekost en is ook allemaal tijdelijk gebeuren. Ze heeft rotstraal en kan nie aan d'r hoeven. Dierenarts kan er nie bij want dan gaat ze stijl omhoog.Verleden???? De kosten zijn hier een bietje de pan uit aan het rijzen dus af en toe..........Ze heeft geen zadel want ik wil weten hoe de rug is?! Maar moet toch eerst geld vrijmaken voor training(weer) dan zodat ik weet of ik echt met d'r verder kan.Ben ik nu zo stom om maar verder te willen met haar en te dromen van een bosrit. Eerst staat haar fysieke en mentale geluk voorop en dan pas de mijne, maar jeetje waar te beginnen of te eindigen. Nou Eddy misschien dan toch deze kant op:) Het is een beetje ver alleen even een uur op en neer.
Ik weet het ook nie meer. En hoe weet je nu of je een paardenmens bent?
Of je het wel of niet aankan met zo'n trauma-geval. Wat is toch het beste voor zowel paard als eigenaar . Kiezen voor liefde voor je dier of je eigen veiligheid?? Moeilijk hoor.
Nou gelukkig schijnt de zon en ga ik maar in de wei rondhangen endromen van een wandeling op zo'n mooi paard. En op de lotto! Hihihihi.

Ans Jondral schreef :


Als je het al over verkopen zou hebben; inderdaad, de markt is erg beperkt voor zo'n dier. Als het aan het paard ligt natuurlijk.
Het kan ook de combinatie zijn, persoonlijke dingen van de eigenaar die overgedragen worden op het paard, het paard zelf dat bij die eigenaar en op die plek niet goed tot z'n recht komt etc.

Wij hebben hier al paarden zien opbloeien die voorheen echt niet de makkelijkste waren. Het lang lang niet altijd aan die paarden. Maar ik durf dan ook te stellen dat wij hiervoor wel wat in huis hebben.
En, eerlijk is eerlijk, er zijn ook 'gevallen' waarbij het ook ons niet lukte, denk aan Mazir. Maar dat was een totaal verknipt paard.

Groet, Pien

Cindy Helms schreef op maandag 14 december 2009, 10:34:


Ik ben het met je eens. Het is aan Katelijne wat zij er nu mee wil....

Groet, Pien

jennet schreef op maandag 14 december 2009, 11:40:


Het raakt een beetje off-topic, maar wou hier even op inpikken. (Katelijne heeft er niets aan, haar wens ik een goede begeleiding, veel sterkte en lef. Haar keuze is gemaakt : ze wil er voor gaan)
Ik zit zelf ongeveer in hetzelfde schuitje.... kortweg: mijn vertrouwen is zo erg geschonden, dat ik enkel nog op mijn paard ga zitten omdat ik vind dat dat MOET. Ik heb er geen plezier meer in, en dit is een vicieuze cirkel.
Uit mijn ervaring met honden, heb ik geleerd dat eens het vertrouwen tussen dier en baas weg is, dat het dan meestal finaal om zeep is.
Mijn persoonlijke grens, zowel in zelfvertrouwen, kunde (of onkunde) en vooral ook (niet onbelangrijk he mensen, over dit detail spreken jullie bijna niet) in budget om nog verdere hulp/begeleiding/training te kunnen betalen, is eigenlijk bereikt.
Het enige wat ik (tegenover dit paardje) nog overheb is schuldgevoel. het paard zelf is daar niks mee. Ik droom ook van een leuke, vooral ontspannen buitenrit..... die ik dan af en toe (gelukkig) wel maak met het paardje van mijn vriend.
Ik ben elke dag 2 keer tussen onze paarden op de wei, niets maakt mij gelukkiger..... soms moet ik mezelf eraan herinneren dat ik met paarden houden ben begonnen omdat ik graag paardRIJD. wat het laatste jaar een rariteit geworden is.....
In mezelf weet ik wat ik moet doen, lig enkel nog in de knoop met mn emoties én het feit dat een nieuwe thuis vinden ook niet simpel is.... ik twijfel nog om hier een advertentie te zetten, omdat ik niet veel zin heb in kwetsende reacties.
Katrien