Cindy Helms schreef op maandag 14 december 2009, 10:45:


Snap ik best hoor.
Ik stuur daar eigenlijk ook helemaal niet op aan.
Ik reageerde op het idee dat ze dat paard maar moest verkopen.
In mijn ogen is dat inderdaad zo simpel niet.

Cindy Helms schreef op maandag 14 december 2009, 10:45:

knip

Dat is natuurlijk waar!
Als Katelijnes hart echt bij dat paard ligt dan is er weinig keus.
Toch zou ik eerst het paard een maand of desnoods 2 laten hertrainen als dat financieel mogelijk is, dan daarna SAMEN les nemen bij de trainer en dan pas terug thuis verder, de eerste keren ook nog met begeleiding omdat ik vermoed dat de merrie thuis wel eens even zou kunnen "hervallen" als ze eens terug in de groep staat.

@Katelijne: Heel veel sterkte, moed, doorzettingsvermogen en succes met je paard!
En houd ons maar op de hoogte hoe het verder gaat .

Cindy Helms schreef op maandag 14 december 2009, 8:11:


Moest dat zo zijn, dan wil ik wel vrijwilliger zijn om met Pagina af en toe de bossen in te trekken(ev. samen met jou en Amaroc/Enno, Cindy?) zodat ze zeker genoeg beweging krijgt.
Ik heb wel een zwak voor karaktervolle merries...

Cindy Helms schreef op maandag 14 december 2009, 10:45:


Goh wat een reactie's. Zit ook allemaal wat in. Verkopen-niet verkopen, laten trainen- niet laten trainen. Ik durf bijna niet te schrijven want jullie zijn zulke keien met je paarden qua liefde verzorging dat ik mezelf nog meer een klojo vind dat ik uberhaupt aan een paard begonnen ben. Verdorie. Heb al duizend keer in mijn gedachte dit paard een betere eigenaar willen geven maar kan het ook (steeds)niet.Ik weet niks van paarden en heb er al in training gehad met het gevolg dat ze met jaja de parelli-druk gedoe achterover is geklapt 2maal. Dus blijkbaar geen paard voor een beginner?! Ja als ik bij alles wat ik doe iemand erbij heb-haal. Nu reiki-tt-touch? Heb me genoeg gekost en is ook allemaal tijdelijk gebeuren. Ze heeft rotstraal en kan nie aan d'r hoeven. Dierenarts kan er nie bij want dan gaat ze stijl omhoog.Verleden???? De kosten zijn hier een bietje de pan uit aan het rijzen dus af en toe..........Ze heeft geen zadel want ik wil weten hoe de rug is?! Maar moet toch eerst geld vrijmaken voor training(weer) dan zodat ik weet of ik echt met d'r verder kan.Ben ik nu zo stom om maar verder te willen met haar en te dromen van een bosrit. Eerst staat haar fysieke en mentale geluk voorop en dan pas de mijne, maar jeetje waar te beginnen of te eindigen. Nou Eddy misschien dan toch deze kant op:) Het is een beetje ver alleen even een uur op en neer.
Ik weet het ook nie meer. En hoe weet je nu of je een paardenmens bent?
Of je het wel of niet aankan met zo'n trauma-geval. Wat is toch het beste voor zowel paard als eigenaar . Kiezen voor liefde voor je dier of je eigen veiligheid?? Moeilijk hoor.
Nou gelukkig schijnt de zon en ga ik maar in de wei rondhangen endromen van een wandeling op zo'n mooi paard. En op de lotto! Hihihihi.

Ans Jondral schreef :


Als je het al over verkopen zou hebben; inderdaad, de markt is erg beperkt voor zo'n dier. Als het aan het paard ligt natuurlijk.
Het kan ook de combinatie zijn, persoonlijke dingen van de eigenaar die overgedragen worden op het paard, het paard zelf dat bij die eigenaar en op die plek niet goed tot z'n recht komt etc.

Wij hebben hier al paarden zien opbloeien die voorheen echt niet de makkelijkste waren. Het lang lang niet altijd aan die paarden. Maar ik durf dan ook te stellen dat wij hiervoor wel wat in huis hebben.
En, eerlijk is eerlijk, er zijn ook 'gevallen' waarbij het ook ons niet lukte, denk aan Mazir. Maar dat was een totaal verknipt paard.

Groet, Pien

Cindy Helms schreef op maandag 14 december 2009, 10:34:


Ik ben het met je eens. Het is aan Katelijne wat zij er nu mee wil....

Groet, Pien

jennet schreef op maandag 14 december 2009, 11:40:


Het raakt een beetje off-topic, maar wou hier even op inpikken. (Katelijne heeft er niets aan, haar wens ik een goede begeleiding, veel sterkte en lef. Haar keuze is gemaakt : ze wil er voor gaan)
Ik zit zelf ongeveer in hetzelfde schuitje.... kortweg: mijn vertrouwen is zo erg geschonden, dat ik enkel nog op mijn paard ga zitten omdat ik vind dat dat MOET. Ik heb er geen plezier meer in, en dit is een vicieuze cirkel.
Uit mijn ervaring met honden, heb ik geleerd dat eens het vertrouwen tussen dier en baas weg is, dat het dan meestal finaal om zeep is.
Mijn persoonlijke grens, zowel in zelfvertrouwen, kunde (of onkunde) en vooral ook (niet onbelangrijk he mensen, over dit detail spreken jullie bijna niet) in budget om nog verdere hulp/begeleiding/training te kunnen betalen, is eigenlijk bereikt.
Het enige wat ik (tegenover dit paardje) nog overheb is schuldgevoel. het paard zelf is daar niks mee. Ik droom ook van een leuke, vooral ontspannen buitenrit..... die ik dan af en toe (gelukkig) wel maak met het paardje van mijn vriend.
Ik ben elke dag 2 keer tussen onze paarden op de wei, niets maakt mij gelukkiger..... soms moet ik mezelf eraan herinneren dat ik met paarden houden ben begonnen omdat ik graag paardRIJD. wat het laatste jaar een rariteit geworden is.....
In mezelf weet ik wat ik moet doen, lig enkel nog in de knoop met mn emoties én het feit dat een nieuwe thuis vinden ook niet simpel is.... ik twijfel nog om hier een advertentie te zetten, omdat ik niet veel zin heb in kwetsende reacties.
Katrien