Cindy Helms schreef op dinsdag 15 december 2009, 12:05:
> Cindy Helms schreef op dinsdag 15 december 2009, 11:55:
>
>> joop schreef op dinsdag 15 december 2009, 11:04:
> zeg. Ik was vroeger een ton buskruit, altijd dreigde er
> ontploffingsgevaar en geduld had ik nooit ... En nu ben ik een
> watje met engelengeduld en ruzies ga ik uit de weg. De beste
> trainer was die van mezelf!
Dank U Benny
Wat grappig om te lezen dat je schrijft dat je geen geduld had.
Want dat zou je absoluut niet zeggen. Ik vind je net héél kalm overkomen.
Zo zie je maar...
Herkenbaar trouwens wat je schrijft.
Ik heb ruim 2 jaar dikke ruzie gehad met mijn merrie voordat we eindelijk een beetje door 1 deur konden. Ze was een geflipte en opgefokte bitch die van alles een drama moest maken en niks anders deed dan steigeren. En haar en ik samen, dat gaf vuurwerk. Met inrijden stak ik er 3 keer naast op nog geen 5 minuten en als ik haar wilde longeren steigerde ze en trok ze zich los om als een furie te beginnen rondcrossen. Met hoefjes krabben beet ze en schopte wild om zich heen en ze heeft mij zelfs een paar keer letterlijk als voetmat gebruikt. Schatje hoor.
Nou, je hebt haar ontmoet
Zou je nu niet meer zeggen hé, dat ze zo was
Op één of andere manier hebben we geleerd om met elkaar om te gaan.
Dat was ook best een lesje in geduldig worden en compromissen sluiten en niet kwaad worden. En als ik dat eens vergeet, dat zal zij mij daar zeker héél snel aan herinneren.
Maar je kan er nu een kind van 6 de baan mee opsturen.
Wel grappig is wanneer er mensen in haar buurt komen die haar nog kennen van vroeger. Die geloven nooit als ik zeg dat ze zo braaf is.
Laatst kwam er een vriendin langs die haar nog een tijdje samen met mij verzorgd heeft voordat ik haar kocht. Ze vertrouwde het voor geen haar .
En mijn bloedeigen zusje weigert nog altijd om op haar te gaan zitten. Ook al hebben we haar nu al 7 jaar en weet ze best dat ze tegenwoordig zo braaf is. Zus heeft toch nog altijd ergens een beetje schrik van haar.
Warboel
