Ik had hier een tijdje geleden een discussie over...
En ben eigenlijk wel benieuwd naar jullie mening.

Wanneer ben je klaar om les te geven aan anderen? (rijles, grondwerkles, enz.)
En welke rol speelt leeftijd hierin?
Is het acceptabel als de instructeur een stuk jonger is dan diegene die les krijgt?

Overigens geen topic om dit op mezelf of op anderen te betrekken, ik ben gewoon heel benieuwd hoe anderen hierover denken... :)

Merel Stoffers schreef op vrijdag 18 december 2009, 22:37:


Als je merkt dat alles wat men je probeert aan te brengen. Voor véél geld eigenlijk, achterhaalde werkstof is .Als je merkt dat die zogezegde grote leermeester BIJLANGE niet met een paard kan rijden zoas jij ! Als je merkt dat ELK paard op JOU beter reageerd dan op diegene die de les /demo geeft .DAN ben je klaar om zelf les te geven .Enfin, toch te beginnen en je eigen weg uit te stippelen .Anders ga je gewoon je eigen kleine wegje graven binnen kapaza en jezelf weggraven in deze catacomben met wanhoop als gevolg .Neem alle parelli en Roberts,Hempfling adepten die véél geld hebben uitgegeven en dan merken dat ze eigenlijk niets te vertellen hebben en geen cent euro kunnen verdienen met hun mooie kartonnen diploma's . Zolang je niet beter kan dan je eigen leermeester ,wat ga je dan méér vertellen ?? En als je al door je leermeester in de doeken bent gedaan ? WAAR ga je dan in godsnaam ,met zekerheid, WEL aan beginnen ???

eddy DRUPPEL schreef op vrijdag 18 december 2009, 23:21:


Hmm, er kan dus maar één lesgever zijn. Er kan maar één de beste zijn, nietwaar? Als ik dat ben, ben jij dat niet en moet je dus stoppen Ah, of alleen arrogante lieden kunnen lesgever zijn, die dénken dat ze de beste zijn

Ach welnee, je kunt naar mijn mening altijd lesgever zijn maar niet voor iedereen. Je kunt wel iemand lesgeven die ouder is maar niet iemand die jou al voorbij is qua kennis/vaardigheid/inzicht/invoeling.

Lesgever en lesnemer moeten klikken, bij elkaar passen en op een lijn zitten en elkaar snappen. Is dat niet zo, dan werkt t niet.

Merel, volgens mij gaat t je wel degelijk om iets dat jij jezelf voor jezelf afvraagt en als ik sommige opmerkingen van jou en Pien hier lees dan denk ik dat je veel te twijfelachtig en onzeker bent, eigenlijk wel graag wilt maar niet durft. Zonde! Begin gewoon, begin met beginners en bouw aan je zelfvertrouwen en kijk wat jou het beste ligt

Ilona Kooistra schreef op vrijdag 18 december 2009, 23:35:


Eddy, ik snap wat je bedoeld hoor. Heeft dat ook niet met passie te maken, en met durven, je eigen weg durven zoeken én vinden?
Over die leermeesters, dat weet ik zo net nog niet... Want je inzichten kunnen ook nog flink veranderen. Uiteindelijk gaat het wel om de klik, maar pik je wel van iedereen weet mee. :)

Ilona, de discussie die ik dus eerder had ontstond wel vanuit mijzelf; was inderdaad aanleiding. Aan de hand daarvan wat gedachten uitgewisseld, altijd leuk, en daarom was ik hier ook wel benieuwd, juist omdat mensen hier hetzelfde willen maar vaak toch héél verschillend zijn.
En voor mezelf ben ik daar wel redelijk uit, wel lief dat je het zegt. :) (En heb het daar inderdaad ook wel met Pien over gehad, dat klopt.) Maar was dus niet met die intentie gestart, echt niet, pure nieuwsgierigheid. :)

Merel Stoffers schreef op vrijdag 18 december 2009, 22:37:


Ik denk dat lesgeven vooral gaat om overbrengen van. Zelf iets kunnen is 1 ding, het gaat erom dat je aan anderen duidelijk kan maken hoe ze iets kunnen doen/oplossen/oppakken.
Lesgeven gaat om overbrengingskracht, duidelijkheid, creatieviteit, respect voor je leerling en plezier in iets opbouwen. Daarvoor hoef je zelf geen hoog afgestudeerd niveau te hebben. Als je maar weet wie je doelgroep is, wie de mensen zijn aan wie jij iets toe kunt voegen.

Groeten Karin

Merel Stoffers schreef op vrijdag 18 december 2009, 22:37:


Ik ben het met idereen wel zo'n beetje eens dat als je de passie hebt en mensen graag iets wil leren en helpen, je gewoon moet beginnen en dan zie je wel waar het uit komt! ik denk dat het belangrijkste is dat je blijft open staan voor ander dingen, je ogen open houden en als iets niet lukt of werkt bij deze combi paard ruiter dat je blijft zoeken tot iets wel voor hun werkt! je merkt toch vaak dat instructeurs in dat hokje blijven en steeds maar het zelfde kunstje uitvoeren zeg maar, ja niet iedereen past dezelfde schoen ik denk zelf dat dat een hele belangrijke eigenschap is! en daarbij je ontwikkeld jezelf (als het goed is) steeds verder en je groeid dan ook ols instructeur, maar je moet ergens beginnen! dus ik zou zeggen als al je moed verzameld hebt en je hebt een bepaalde visie die je graag zou willen overbrengen waarom niet! janna is toch ook aardig bezig

Grappig dat je dit vraagt en de reacties er op .
Ik heb een tijdje les gegeven en ben er door omstandigheden mee gestopt.
Nu het over niveau ed gaat wil ik er een annekdote over vertellen.

Ik kende iemand en die had een vriend die mee deed aan de slectie voor de parolympics paardrijden, zat in het Belgische dressuurteam. Had een zeer goed zeer duur paard gekocht, had vroeger zelf Z gereden voor het ongeval, had les van de besten maar het paard bleef gespannen.
Hij had een stijf been (knie geblokkeerd) waar hij ook geen gevoel in had en een arm die half verlamd was en ook zonder veel gevoel, maar wel min of meer bruikbaar.
Ik zou zelf nooit op dat paard stappen, veels te groot en te ruim van bewegingen voor mij en ik rijdt ook bijlange geen Z of zelfs maar M of zo. Maar toch heb ik die kerel 3 keer les gegeven, gebaseerd op Centered Riding.
Ik "zie" waar mensen vasthouden, hoe ze ademen, waar al of niet spanning zit en waar en hoe dat effect op het paard heeft. En met wat meer vanuit centrum rijden en op ademhaling letten en minder willen doen liep dat paard veel losser.
Het grappige was dat de week daarna hij les had van de teambegeleider en die was stomverbaasd.
Ze zijn toen naar Engeland gegaan voor de volgende stap maar het paard heeft daar helaas koliek gekregen, is geopereerd maar jammer genoeg niet meer terug tot op zijn oude niveau gekomen.

Dus in mijn ogen moet je vooral leren kijken, leren verwoorden wat je ziet en weten hoe je het oplost en kan verbeteren en dit alles op een correcte manier kunnen overbrengen.
Leeftijd: ik heb van 2 mensen nu en dan les, ze zijn allebei (veel) jonger dan ik ben .
Uiteraard moet je kunnen rijden en grondwerk doen ed als je daar les in geeft en weten hoe alles voelt. Maar "de beste" moet je echt niet zijn .

Op het moment dat je een mens of paard of, nog beter, de combinatie, verder kan helpen groeien ben je goed genoeg. Kan je dit niet dan voldoe je niet. Zo simpel .

Ilona Kooistra schreef op vrijdag 18 december 2009, 23:35:


Ik ben het hier eigenlijk wel mee eens. Je lesgeven moet afgestemd zijn op je doelgroep. En dat heeft inderdaad niets met leeftijd te maken,maar eerder met vaaridgheden, kennis, ...
Er zullen trouwens altijd mensen zijn die het beter kunnen en ik denk dat als lesgever het belangrijk is je altijd te blijven bijscholen, je kennen en kunnen verder te ontplooien. Er zijn zoveel mensen waar we iets van kunne leren, al is het maar hoe het niet moet.
Dus ik denk dat openheid ook een belangrijke factor is!
Daarbij komt nog dat sommige mensen nu eenmaal niet goed kunnen lesgeven. Heel bekwaam zijn met paarden en fantastisch mooie dingen doen, maar het gewoon niet zo goed kunnen overbrengen. Omdat paarden trainen toch heel vaak te maken heeft met een gevoel. Je moet het soms gewoon voelen. Tja, en hoe leg je dat uit.
Trouwens al doende leert men. Lesgeven is een kunst op zich. Trouwens ik denk ook niet dat je alles perfect moet beheersen om les te kunnen geven. Dat is trouwens utopie, niemand kan alles.

Ilona Kooistra schreef op vrijdag 18 december 2009, 23:35:


Waarom nu altijd beginnen met beginners. Bij die groep is het zo belangrijk dat je vanaf het begin de juiste vaardigheden aangeleerd krijgt, daar moet geen beginnend instructeur/instructrice op gezet worden. Wél een ervaren en goed getraind oog!
Ik werd vroeger graag tussen de leeuwen gegooid (ik heb het nu niet over paarden en lesgeven hé ). Mensen die nog niet zoveel kennis hebben op welk terrein ook nemen vaak klakkeloos aan wat je zegt, mijns inziens geen uitdaging en zeker geen manier om jezelf te toetsen of je je vak verstaat. Duik tussen de vakbroeders en -zusters en geef die les of draag je kennis over en vraag om feedback. Dan leer je en dan krijg je zelfvertrouwen!

O ja ... nog een tip van een beginnende ruiter ... zorg dat je je instructeur/instructrice zelf ziet rijden. Ik heb twee, op dit forumschijvende, lesgevers zelf op een paard mogen aanschouwen, die schuwen ook niet om het van je over te nemen of je iets voor te doen ... héél in het begin heb ik dat ooit ook eens gezien, daarna nooit meer. Alleen maar op een krukje in de bak een beetje aanwijzingen geven. De echten doe het je voor!

Anja Seijn schreef op zaterdag 19 december 2009, 11:31:


Daar kan ik me inderdaad ook wel in vinden! Vroeger ging ik altijd samen met een vriendin naar onze paardjes. We reden toen op hetzelfde niveau maar we gaven elkaar regelmatig "les". Zo kan de een leren lesgeven en de ander stak er ook altijd wat van op, aangezien je "vanaf de grond" toch altijd weer andere dingen ziet dan er op. Je kan elkaar zo een heel eind verder helpen.

Verder denk ik dat zodra je iemand iets nieuws kan leren, al is het maar een ding waar je diegene mee vooruit helpt, je iemand "les" kan geven. Dat hoeft dan niet op professioneel vlak te zijn. Gewoon beginnen met de mensen in je omgeving een stapje vooruit te helpen.

Wat ik zelf vaak doe(niet dat ik les geef, maar gewoon als oefening voor mezelf) is kijken naar hoe andere mensen bezig zijn met hun dieren en dan gewoon voor mezelf bedenken wat ik vind dat ze goed doen en welke punten ze zouden kunnen verbeteren en hoe ik dat zou verbeteren. Als je dan merkt dat je regelmatig wel wat nuttigs toe te voegen hebt, zou je, naar mijn idee, kunnen overwegen om les te gaan geven.

MartineVelde schreef op zaterdag 19 december 2009, 13:57:


Het verschilt per mens wat men zoekt in een trainer. Wat een trainer te bieden heeft, moet ook maar net aansluiten bij wat de mens zoekt.
Ik knap bv enorm af op trainers die op zichzelf kicken, aangezien de trainer zichzelf centraal stelt ipv de ruiter-paard-combinatie die verder geholpen dient te worden. Anderen zijn juist gecharmeerd van zo duidelijk geëtaleerd zelfvertrouwen en ontlenen er moed aan.
Persoonlijkheden moeten ook matchen.
Voorwaarde vind ik dat de trainer zijn klassiekers kent en niet star is in zijn mening, zijn kennis blijft toetsen en uitbreiden.

Nataschadevreede schreef op zaterdag 19 december 2009, 9:15:


Dat is inderdaad erg belangrijk, en de motor die nog wel eens vergeten wordt. Je eigen ontwikkeling als lesgever. Als je daar bewust de focus op legt, dan ben je automatisch open, bescheiden, leergierig, gelijkwaardig, enthousiast en gemotiveerd. Bovendien organiseer je het dan zo, dat je eigen ontwikkeling het best tot zijn recht komt en daar passen altijd leerlingen bij die meegaan met je groeiproces. Veel plezier samen

Merel Stoffers schreef op vrijdag 18 december 2009, 22:37:


Als je beseft dat je overstelpt wordt met vragen van mensen uit je omgeving om te komen helpen/les geven, je meer met andere paarden bezig bent dan met die van jezelf, en je daarom besluit om na een tijdje kostenloos les te geven, geld gaat vragen, zodat enkel de echt geinteresseerden in les overblijven en niet omdat het kostenloos is

Succes

Merel Stoffers schreef :

Ik zit me dus echt te bedenken, he Merel, wanneer ik 'klaar' was om les te gaan geven. Als ik terugkijk worden dingen wel duidelijk maar op dat moment zelf ben ik er in gerold door mijn toenmalige job bij een western trainingsstal. Begonnen als lesser en mestruimer, getrouwd met mijn toenmalige trainer, spoedspoedspoedcursus western rijden, alle ins en outs, het showgebeuren (waar ik nu zo'n gloedjehekel aan heb), kreeg de kans om af en toe lessen van Dave over te gaan nemen. Ging vanzelf eigenlijk, van het een kwam het ander, het werden er steeds meer, ik kwam in dienst als co-trainer/instructor. Ik was toen 34 jaar oud (11 jaar geleden dus).
Daar uiteindelijk gescheiden (Dave ging terug naar USA), weggegaan, Jack tegengekomen, veel dromen en ideeën totdat we dit stuk land vonden en de rest is geschiedenis.

Eigenlijk heb ik mijn hele leven geweten dat ik dit ooit zou gaan doen, alles viel op een gegeven moment op de plek, ik had geen zwerfneigingen meer (10 jobs in 15 jaar tijd bij wijze van spreken) en had m'n plek gevonden.

Bij mij is het dus niet ontstaan omdat ik mezelf zo goed vond, het beter wist dan anderen, niks meer kon leren maar meer omdat ik ontdekte dat ik wat uit te dragen had, rijders en paarden op weg kon helpen, tips geven/begeleiden, zélf kunnen leren hiervan, door bovendien kansen te krijgen door op het juiste moment op de juiste plek te zitten.

Zoals Evy die kans hier krijgt. Je kent haar (je hebt met haar gewerkt en hier gewoond afgelopen zomer), die was 14 toen zij ons hele bedrijf draaide als wij met vakantie waren. Ze is nu 19 en geeft sinds een jaar les omdat ik er gewoon iemand bij nodig had, mijn rechterhand (en die van Jack), retegoed vinden we haar en zij heeft zichzelf al meningmaal bewezen. Dat ze pas 19 is maakt voor de lessers hier geen enkel verschil (ik hoor niemand klagen tenminste). Ze heeft wel wat minder ervaring en dat mag ook, ze kan hier groeien en zichzelf ontwikkelen. Mensen moeten zich niet druk maken om de leeftijd van de instructeur zolang de instructeur hen iets kan melden en hen op weg kan helpen. Als je niet goed genoeg bent val je vanzelf door de mand en komt er niemand meer.

Kansen, dat zijn het. Je kans grijpen als-ie langs komt.
Soms moet je jezelf bewijzen hierin maar als je zeker weet dat dat je weg is komt alles vanzelf op de juiste plek, vertrouw daar maar op.

Groetjes, Pien

Ik ben even zo vrij om mijn eigen topic omhoog te halen. Het was nogal druk hier, en ik heb eerder nog niet de rust gevonden om te reageren. Er staan in elk geval een hele hoop nuttige dingen in dit topic. :)

Ilona, uiteraard komt zo een vraag niet zomaar aanwaaien. De discussie kwam recent ter sprake hier, omdat een vriendin en ik zo onze eigen gedachtes hadden over een instructrice. (Grof gezegd: 'die is niet geschikt om les te geven'. - Maar wanneer ben je dat wel.) Later die discussie nog herhaald, en het blijkt dat mensen aan heel verschillende dingen waarde hechten.

Nogmaals, ik vind het wel superlief wat je zegt. Je hebt ook zeker gelijk in wat je zegt, qua doen, da's toch een effectieve manier om jezelf te ontwikkelen. Maar voor mezelf weinig twijfels eigenlijk, en anders had ik dat dan wel durven opschrijven, gelukkig. (En dat ik soms op Pien reageer, klopt, ben daar van de zomer geweest, en da's erg goed bevallen, dat mag duidelijk zijn. Ik heb haar wel één en ander gevraagd, ja. Maar als het specifiek om haar mening zou gaan dan zou ik haar wel privé durven mailen hoor!)

Leuk dat hier over 'de klik' en 'kunnen overbrengen' gaat. Ik vind dat zelf een heel belangrijke eigenschap. Iemand kan nog zoveel kunnen of weten, je moet wel kunnen verwoorden zodat iemand het gevoel gaat herkennen, bij zowel zichzelf als bij het paard. En juist als jijzelf iets heel logisch vind, of iets goed kan voelen, dan is het lastiger om dit uit te leggen, omdat dingen soms heel vanzelfsprekend lijken, maar dat niet voor iedereen hoeven zijn.
Uiteindelijk vertelt het paard je dit ook wel, maar het is wel makkelijk als iemand je daarop kan wijzen, bij kan helpen. Dát is in mijn opzicht belangrijk aan een instructeur.
En je moet dan ook kunnen erkennen als je iemand iets niet uitgelegd krijgt, of iets op een andere manier kunnen en durven uitleggen.

Overigens denk ik dat juist beginners geen makkelijke doelgroep is. Eigenlijk om de eerste reden die Anja noemt.

Iemand zelf zien rijden is voor mijzelf minder belangrijk, maar ik ben wel eens van mijn paard afgestapt met een 'ja dag, doe het nu gewoon even voor.'

Wat ik heel opvallend vond is dat vrienden van me het bijvoorbeeld belangrijk vonden dat iemand op bepaald wedstrijdniveau heeft gereden of bepaalde resultaten heeft behaald.
Ik vind dat eigenlijk minder belangrijk. Het kán iets zeggen over wat iemand meeneemt in zijn les, maar ik vind dat niet altijd veelzeggend, juist omdat het dan nog de manier is waarop iemand hiermee omgaat.

Ook leuk om te zien dat hier iedereen er toch anders in is gerold. :)

Bedankt voor de uitgebreide reacties allemaal!