Spirithorses schreef op zondag 3 januari 2010, 19:45:


Ja die binding heb je inderdaad nodig. Maar dat heeft volgens mij niets met spiritualiteit te maken. Maar zoals Pien schrijft heeft het met lichaamsbewustzijn te maken en de andere dingen die ze beschrijft. En ik WEET dit al wel langer, maar om het te ERVAREN en toe te passen, dat is nog wat anders. In september heb ik een cursus gevolgd en daar heb ik beter leren kijken naar de lichaamstaal van de paarden. Maar het grootste probleem is mijn eigen lichaamstaal.

De week voor Kerstmis gaf mijn paard me een heel duidelijk voorbeeld.
Het lukte me maar niet om haar puur op lichaamstaal een overgang te laten maken van draf naar stap. Ik had hier al erg veel op geoefend, maar 't lukte gewoon niet met haar, terwijl het met de ruin wel gaat. Ik deed nochtans de juiste bewegingen volgens mij.

Op het moment dat ik het opgaf maakte ze plots wél die overgang. Ik was stomverbaasd, want ik had niet het besef dat ik iets gedaan had. En zij keek naar mij zo van "ah, is het dat wat je me vertelt..." Toen ik er even over doordacht, kwam ik tot de conclusie dat ik alleen maar DEED alsof ik me ontspande. Pas toen ik het opgaf verdween het grootste deel van mijn spierspanning en ik ben ervan overtuigd dat ze daarop reageerde.

De laatste maanden heb ik heel wat indringende ervaringen gehad, die mijn kijk op alles aan het beïnvloeden is en komen er innerlijk heel wat dingen los, wat ik erg vervelend vind, want het gaat gepaard met heel wat emoties waar je niet echt blijf mee weet. (euh, ik ben niet depressief of zo hoor, mijn wereldbeeld is aan het schudden)
Dat openstellen is echt iets wat ik nog moet leren toelaten, op dat gebied sta ik nog niet ver, slechts af en toe een glimp. Maar ik merk dat de paarden daarop reageren. Het geeft een fantastisch gevoel als je die binding voelt, maar is tegelijk ook wel beangstigend. Als ik terugkijk zijn de meest goede momenten van mijn leven net die momenten waarop je gewoon voelt en niet probeert te denken of verklaren.
Maar als je je volledig openstelt ben je uiteraard ook erg kwetsbaar en het is niet leuk om het deksel op de neus te krijgen. Met paarden lukt het al wat beter, die zijn altijd eerlijk hé?
En ik denk dat dat niet enkel mijn probleem is, maar dat veel mensen bewust of onbewust een muur rond zicht bouwen. En om die weer af te breken... En wat daar dan uit gaat komen...

En net zoals Lettfeti zijn er ook bij mij 100den vragen waarop ik geen antwoord heb maar ik denk dat ze stellen en erover discusiëren al een stap in de goede richting is.

Lena,
die wat zwaar op de hand overkomt zeker?

clarissa ruijgrok schreef op maandag 4 januari 2010, 9:39:


Hier was ik al bang voor.......... Vrouwen praat


Nils en Olly

Lettfeti schreef op maandag 4 januari 2010, 16:40:


Zoals Pien al zei, is gronden maar een onderdeel van een veel groter ding. Eigenlijk is gronden de overgang van, afgedwaald zijn in gedachten naar weer zintuiglijk bewust worden van alles om je heen (en in jezelf). Dat laatste kan je gegrond noemen, of mindfulness, of helder gewaarzijn, of kijken met zachte ogen, of wakker en alert. Hoe je het ook noemt, alles verloopt kalmer en meer in harmonie en met meer tevredenheid, of je nu met je paard bezig bent of wat dan ook doet.

Luna vanmiddag bijvoorbeeld, had enkele stops bij het van huis af gaan. Ik liep naast haar door de sneeuw door het jonge bos. Telkens stopt ze en luistert. Dit gedrag heeft ze niet op de terugweg. Mijn interpretatie van haar gedrag bepaald mijn reactie, en met gegrond zijn ziet dat er stuk zachter uit. Gegrond zijn geeft mildheid en vaak ook andere oordelen voor wat er aan de hand is. Van huis af, was ze vanmiddag meer onzeker. En wat doet een paard bij meer onzekerheid, wel die gaat stil staan luisteren. Mijn kalme meeluisteren helpt dan, vederlicht gingen we telkens verder. Kwamen bij de fiets en crosten toen door de stad heen, Helder gewaarzijn is niet alleen voor de poëtische landschappen, dat is iets dat ik de gehele dag probeer te zijn.

Groet, Michiel

Nog eens proberen ....

Zoals Pien al zei, is gronden maar een onderdeel van een veel groter ding. Eigenlijk is gronden de overgang van, afgedwaald zijn in gedachten naar weer zintuiglijk bewust worden van alles om je heen (en in jezelf). Dat laatste kan je gegrond noemen, of mindfulness, of helder gewaarzijn, of kijken met zachte ogen, of wakker en alert. Hoe je het ook noemt, alles verloopt kalmer en meer in harmonie en met meer tevredenheid, of je nu met je paard bezig bent of wat dan ook doet.

Luna vanmiddag bijvoorbeeld, had enkele stops bij het van huis af gaan. Ik liep naast haar door de sneeuw door het jonge bos. Telkens stopt ze en luistert. Dit gedrag heeft ze niet op de terugweg. Mijn interpretatie van haar gedrag bepaald mijn reactie, en met gegrond zijn ziet dat er stuk zachter uit. Gegrond zijn geeft mildheid en vaak ook andere oordelen voor wat er aan de hand is. Van huis af, was ze vanmiddag meer onzeker. En wat doet een paard bij meer onzekerheid, wel die gaat stil staan luisteren. Mijn kalme meeluisteren helpt dan, vederlicht gingen we telkens verder. Kwamen bij de fiets en crosten toen door de stad heen, Helder gewaarzijn is niet alleen voor de poëtische landschappen, dat is iets dat ik de gehele dag probeer te zijn.

Groet, Michiel

Ellen2 schreef op maandag 4 januari 2010, 13:46:


Hoe kan het dan dat als ik met iemand samen rij, heerlijk aan het kletsen ben en heel erg onopgemerkt bezig ben, dat ik juist dan het meest ontspannen rij en het best de signalen van het paard opvang?
Als ik alleen ben en zo ontzettend mijn best doe op alles wat hier geschreven word over gronden, dan is het bij alles wat er gebeurd wég. Een eend die opvliegt en hoppa er spannen zich spieren aan. Een auto die er aan komt sjeezen en ik zie al voor me wat er allemaal fout kan gaan.
Rij ik met iemand samen, dan heb ik daar geen last van. Die auto is al langs voor dat ik mij dingen ingebeeld heb, van die eend schrik ik niet. En paardenbeest hoeft maar aan welk snode plannetje te denken en ik heb hem al door

Wat voor mij persoonlijk in het hele bovenstaande verhaal (gronden) meespeelt is de band met je paard. Ik heb mijn verzorgpaard heel er moeten leren kennen, hij is niet echt eenvoudig te doorgronden. Drie jaar terug liep ik er meer naast dan dat ik erop zat, nu rij ik hem bitloos (en dat had ik echt nooit gedacht) en zijn we zó op elkaar ingespeeld. Ik heb het gevoel dat we samen en elkaar hebben leren gronden. En dat ik op een ander paard toch weer een heel eind terug sta en meer op mezelf terug moet vallen.

Groetjes Karin

Karin schreef op maandag 4 januari 2010, 20:28:


Eh, volgens mij kun je ook te veel je best doen...

Net zoals eerder in het topic ook al genoemd werd over het ontspannen zijn en doen alsof...

Als jij je heel hard aan het focussen bent op bv. 'gegrond zijn', stel je je onbewust eigenlijk minder open voor andere dingen.
Tenminste, da's zoals ik het zie, het is lastig uitleggen.

Een beetje het idee van niet kunnen slapen en steeds tegen jezelf zeggen 'je moet nu in slaap vallen, over een paar uur moet je weer op' en dan heel hard je best doen om te ontspannen en in slaap te vallen - wat vaak juist dan niet lukt.

Lena schreef op maandag 4 januari 2010, 19:54:


Nee hoor, gewoon eerlijk. Het ergste wat je kan overkomen is een gedachte. Zonder geachte geen muur maar wel een mooi mens met gevoelens die altijd ook weer oplossen en dan even slapen, lachen en morgen fris weer op.
Wie zei zoiets ook al weer ... michielsonjabarend

Karin schreef op maandag 4 januari 2010, 20:28:



Omdat je dan heel erg in je hoofd gaat en gaat beredeneren wat er allemaal kan gebeuren etc. Als je in je hoofd zit verlies je contact met jezelf, zit je óp het paard in plaats van 'erin'.


Lekker kletsen, wat lachen ---> ontspanning, niet in je hoofd dus.

En ook dat is te verklaren: naarmate je meer op elkaar ingespeeld raakt groeit het vertrouwen, wederzijds gevoel, de zekerheid. Dan kun je in dat gevoel blijven en hoef je niet in je hoofd te gaan.


Groetjes terug, Pien

Karin schreef op maandag 4 januari 2010, 20:28:


Ik herken dit heel erg. Vooral als ik alleen ben, ben ik erg bezig om alles zo goed te doen, dat ik eigenlijk heel gespannen zit en zie (bijvoorbaat) allerlei rampen gebeuren. Eigenlijk zelfs als ik niet alleen ben. Toen ik (nog jong en gezond was:)) bij Pien les had, wist zij mij er altijd goed op te wijzen. Ademhaling zat hoog, schouders niet ontspannen of ik spande mijn kaken, er was niets dat het getrainde oog van Pien niet zag. Ik heb er veel aan gehad. Als ik op een paard zit check ik de punten regelmatig om te zien of ik (nog) ontspannen zit. Maar ik ben er nog lang niet....

Merel Stoffers schreef op maandag 4 januari 2010, 20:36:


Dan weet je ook hoe een paard leeft terwijl het alles opmerkt. Het zegt ook dat je paard jouw rust nodig heeft, als je afgeleid bent komt dat rustiger over.


Ja dat is 1 punt, de extra concentratie. Het andere punt is dat het even duurt, als je net begint met bewust te zijn als een paard, ha ha zachte ogen dus, dit nog niet gelijk ontspannen aanvoelt, het duurt even voordat en door gaat stralen in alles wat je doet. Sommigen worden zich plotseling bewust van allerlei ongemak in hun eigen lijf, alhoewel dat vooral optreed bij mensen die stil op een meditatiebankje gaan zitten. Oei we zweven af ...

Nils Vellinga schreef op maandag 4 januari 2010, 20:00:


Daarentegen hou je natuurlijk ook altijd vrouwen die geen genoegen nemen met 'nee'

Hmm, misschien ben ik dan inderdaad meer 'gegrond' dan ik zelf denk. In mijn 'gefladder' zal ik dan toch gegrond zijn. Mijn paarden luisteren gewoonweg niet als ik met andere dingen bezig ben, dus daar ben ik dan snel van genezen.
Maar ik zou het altijd nog verder kunnen perfectioneren vermoed ik. Hoewel ik dat moeilijk vind, want dan ben ik er 'bewust' mee bezig en dat is iets wat me erg slecht lukt.
Ik heb wel 2 paarden die me dwingen met ze bezig te zijn als we iets gaan doen. Als ik merk dat dingen niet lukken zoals ik ze in mijn hoofd had, weet ik dat het aan mij ligt. Meestal stop ik dan eigenlijk gewoon omdat het niet lukt om dat bewust om te buigen.

Kan me nog een grondingsoefening bij een cursus herinneren (he Pien , dat is dus echt niks voor mij... Weet dat we ooit bij psychologie ook van die oefeningen moesten doen, man man wat een drama...
Dus beter trial en error bij mijn paarden dan echte oefeningen voor mij vermoed ik :).

Michiel schreef op maandag 4 januari 2010, 20:15:


google eens naar aikido, dat is een gevechtsport die daar heel erg vanuit gaat:) en je zonder spierkracht je enorm sterk maakt

In het kader van de vraag of het wel nodig is om je paard ervan te overtuigen dat jij de (alpha)leider bent, lijkt me dit een heel interessant boek:

Paarden liegen nooit
De kern van passief leiderschap
Mark Rashid

Beschrijving (bron: http://mediaboek.nl/product/24338_Paarden%20liegen%20nooit?lang=nl ):

"Als je op basis van een vertrouwensrelatie met je paard wil samenwerken kun je beter een passieve leider dan een alphaleider zijn. Mark Rashid beschrijft in dit boek overtuigend hoe je de passieve leider van je paard kunt worden.
In Paarden liegen nooit zet Mark Rashid vraagtekens bij de overtuiging dat je een 'alpha leider' zou moeten zijn om met paarden te kunnen werken. Na bestudering van in het wild levende paarden kwam Mark tot de conclusie dat er in veel kuddes sprake is van 'passief leiderschap'. De passieve leider is het paard waar de andere leden van de kudde graag in de buurt willen zijn.
Een alphaleider domineert de kudde door middel van angst en intimidatie en houdt de andere paarden onder controle door te dreigen, te slaan en te bijten. De passieve leider is betrouwbaar, duidelijk maar vriendelijk."

grt,
karen