Ellen2 schreef op maandag 4 januari 2010, 13:46:


Hoe kan het dan dat als ik met iemand samen rij, heerlijk aan het kletsen ben en heel erg onopgemerkt bezig ben, dat ik juist dan het meest ontspannen rij en het best de signalen van het paard opvang?
Als ik alleen ben en zo ontzettend mijn best doe op alles wat hier geschreven word over gronden, dan is het bij alles wat er gebeurd wég. Een eend die opvliegt en hoppa er spannen zich spieren aan. Een auto die er aan komt sjeezen en ik zie al voor me wat er allemaal fout kan gaan.
Rij ik met iemand samen, dan heb ik daar geen last van. Die auto is al langs voor dat ik mij dingen ingebeeld heb, van die eend schrik ik niet. En paardenbeest hoeft maar aan welk snode plannetje te denken en ik heb hem al door

Wat voor mij persoonlijk in het hele bovenstaande verhaal (gronden) meespeelt is de band met je paard. Ik heb mijn verzorgpaard heel er moeten leren kennen, hij is niet echt eenvoudig te doorgronden. Drie jaar terug liep ik er meer naast dan dat ik erop zat, nu rij ik hem bitloos (en dat had ik echt nooit gedacht) en zijn we zó op elkaar ingespeeld. Ik heb het gevoel dat we samen en elkaar hebben leren gronden. En dat ik op een ander paard toch weer een heel eind terug sta en meer op mezelf terug moet vallen.

Groetjes Karin

Karin schreef op maandag 4 januari 2010, 20:28:


Eh, volgens mij kun je ook te veel je best doen...

Net zoals eerder in het topic ook al genoemd werd over het ontspannen zijn en doen alsof...

Als jij je heel hard aan het focussen bent op bv. 'gegrond zijn', stel je je onbewust eigenlijk minder open voor andere dingen.
Tenminste, da's zoals ik het zie, het is lastig uitleggen.

Een beetje het idee van niet kunnen slapen en steeds tegen jezelf zeggen 'je moet nu in slaap vallen, over een paar uur moet je weer op' en dan heel hard je best doen om te ontspannen en in slaap te vallen - wat vaak juist dan niet lukt.

Lena schreef op maandag 4 januari 2010, 19:54:


Nee hoor, gewoon eerlijk. Het ergste wat je kan overkomen is een gedachte. Zonder geachte geen muur maar wel een mooi mens met gevoelens die altijd ook weer oplossen en dan even slapen, lachen en morgen fris weer op.
Wie zei zoiets ook al weer ... michielsonjabarend

Karin schreef op maandag 4 januari 2010, 20:28:



Omdat je dan heel erg in je hoofd gaat en gaat beredeneren wat er allemaal kan gebeuren etc. Als je in je hoofd zit verlies je contact met jezelf, zit je óp het paard in plaats van 'erin'.


Lekker kletsen, wat lachen ---> ontspanning, niet in je hoofd dus.

En ook dat is te verklaren: naarmate je meer op elkaar ingespeeld raakt groeit het vertrouwen, wederzijds gevoel, de zekerheid. Dan kun je in dat gevoel blijven en hoef je niet in je hoofd te gaan.


Groetjes terug, Pien

Karin schreef op maandag 4 januari 2010, 20:28:


Ik herken dit heel erg. Vooral als ik alleen ben, ben ik erg bezig om alles zo goed te doen, dat ik eigenlijk heel gespannen zit en zie (bijvoorbaat) allerlei rampen gebeuren. Eigenlijk zelfs als ik niet alleen ben. Toen ik (nog jong en gezond was:)) bij Pien les had, wist zij mij er altijd goed op te wijzen. Ademhaling zat hoog, schouders niet ontspannen of ik spande mijn kaken, er was niets dat het getrainde oog van Pien niet zag. Ik heb er veel aan gehad. Als ik op een paard zit check ik de punten regelmatig om te zien of ik (nog) ontspannen zit. Maar ik ben er nog lang niet....

Merel Stoffers schreef op maandag 4 januari 2010, 20:36:


Dan weet je ook hoe een paard leeft terwijl het alles opmerkt. Het zegt ook dat je paard jouw rust nodig heeft, als je afgeleid bent komt dat rustiger over.


Ja dat is 1 punt, de extra concentratie. Het andere punt is dat het even duurt, als je net begint met bewust te zijn als een paard, ha ha zachte ogen dus, dit nog niet gelijk ontspannen aanvoelt, het duurt even voordat en door gaat stralen in alles wat je doet. Sommigen worden zich plotseling bewust van allerlei ongemak in hun eigen lijf, alhoewel dat vooral optreed bij mensen die stil op een meditatiebankje gaan zitten. Oei we zweven af ...

Nils Vellinga schreef op maandag 4 januari 2010, 20:00:


Daarentegen hou je natuurlijk ook altijd vrouwen die geen genoegen nemen met 'nee'

Hmm, misschien ben ik dan inderdaad meer 'gegrond' dan ik zelf denk. In mijn 'gefladder' zal ik dan toch gegrond zijn. Mijn paarden luisteren gewoonweg niet als ik met andere dingen bezig ben, dus daar ben ik dan snel van genezen.
Maar ik zou het altijd nog verder kunnen perfectioneren vermoed ik. Hoewel ik dat moeilijk vind, want dan ben ik er 'bewust' mee bezig en dat is iets wat me erg slecht lukt.
Ik heb wel 2 paarden die me dwingen met ze bezig te zijn als we iets gaan doen. Als ik merk dat dingen niet lukken zoals ik ze in mijn hoofd had, weet ik dat het aan mij ligt. Meestal stop ik dan eigenlijk gewoon omdat het niet lukt om dat bewust om te buigen.

Kan me nog een grondingsoefening bij een cursus herinneren (he Pien , dat is dus echt niks voor mij... Weet dat we ooit bij psychologie ook van die oefeningen moesten doen, man man wat een drama...
Dus beter trial en error bij mijn paarden dan echte oefeningen voor mij vermoed ik :).

Michiel schreef op maandag 4 januari 2010, 20:15:


google eens naar aikido, dat is een gevechtsport die daar heel erg vanuit gaat:) en je zonder spierkracht je enorm sterk maakt

In het kader van de vraag of het wel nodig is om je paard ervan te overtuigen dat jij de (alpha)leider bent, lijkt me dit een heel interessant boek:

Paarden liegen nooit
De kern van passief leiderschap
Mark Rashid

Beschrijving (bron: http://mediaboek.nl/product/24338_Paarden%20liegen%20nooit?lang=nl ):

"Als je op basis van een vertrouwensrelatie met je paard wil samenwerken kun je beter een passieve leider dan een alphaleider zijn. Mark Rashid beschrijft in dit boek overtuigend hoe je de passieve leider van je paard kunt worden.
In Paarden liegen nooit zet Mark Rashid vraagtekens bij de overtuiging dat je een 'alpha leider' zou moeten zijn om met paarden te kunnen werken. Na bestudering van in het wild levende paarden kwam Mark tot de conclusie dat er in veel kuddes sprake is van 'passief leiderschap'. De passieve leider is het paard waar de andere leden van de kudde graag in de buurt willen zijn.
Een alphaleider domineert de kudde door middel van angst en intimidatie en houdt de andere paarden onder controle door te dreigen, te slaan en te bijten. De passieve leider is betrouwbaar, duidelijk maar vriendelijk."

grt,
karen