Marlies Sanders schreef op donderdag 7 januari 2010, 17:44:


Of stel je voor, net als je er de laatste hand aan legt..........zip........computer doodt en alles weg

Ans Jondral schreef op donderdag 7 januari 2010, 17:48:


dood met dt

van lennep schreef op vrijdag 8 januari 2010, 11:29:


Ik maakte dezelfde bedenking als jij Esther.
Zeker met temperaturen die 's nachts richting rond de -10 zitten.
Een regendeken lijkt mij dan contra-productief?

Mijn paard is dan wel niet oud, maar die heb ik gisteren ook een deken opgelegd. Alhoewel ze normaal bloot rondloopt in de winter. En dat is wel een waterdichte en gevoerde versie. De vorige vorst-periode heeft ze ook enkele dagen een deken op gehad, op de meest extreme dagen. En zodra die temperatuur weer boven nul ging, heb ik het terug afgenomen. Ik heb niet gemerkt dat haar vacht door die enkele dagen met een deken rond te lopen, niet meer waterdicht zou zijn.
Ik vond het nu minder extreem dan enkele weken geleden, maar ik had toch het idee dat paardlief zich niet helemaal lekker voelde. Mest was wat plat en als je haar laat doen zou ze van een hele dag niet buiten komen.
En haar stal was gisteren ook een bende, wat nogal ongewoon is. Dus nu maar eens kijken of ze zich beter voelt met een deken.
Ze heeft ook bijna geen wintervacht, dus misschien dat ze daardoor sneller koud heeft?

groetjes
Ans

Frans Veldman schreef op vrijdag 8 januari 2010, 12:30:


Ik had het over die regendekens, Frans.
Dat die contra-productief zijn. Ze drukken de isolatie plat en geven niks in de plek.

Kijk Puzzle, Charly en Mandy hebben alledrie een mooie dikke vacht. En die hebben het ook super naar hun zin in dit weer. (Alleen Mandy de laatste dagen niet zo omdat die normaal veel ligt en niet wil liggen in de sneeuw. Dus die loopt de laatste dagen heel slecht. Ik ga voor haar denk ik, toch maar de schuilstal wat aanpassen zodat ze misschien daarin wil gaan liggen.) Maar van koude hebben die verder geen last.
Als je Pête daarmee vergelijkt, lijkt zij wel een zomeruitvoering. En als ze zich dan schijnbaar ook niet zo lekker voelt. Lijkt 1+1 mij nog altijd 2.

Ans

Spirithorses schreef op vrijdag 8 januari 2010, 12:45:


Ik denk niet dat er mee te maken heeft. Pête heeft nooit veel wintervacht gehad ook niet als ze jong was of de jaren dat die wel 24/7 buiten liep. Ze heeft niet zo'n lange haren en haar haren staan ook een stuk minder dicht op elkaar.
Wel grappig trouwens maar ze heeft wel eens van die lange haren in haar vacht gehad, maar dan kreeg ze die pas begin maart ofzo, terwijl ze al aan het uitruiven was.
Ik heb trouwens wel de indruk dat haar wintervacht van nog mindere kwaliteit is geworden sinds ze in de zomer een Boett-deken draagt.
Maar ik durf dat ook niet zomaar uitlaten of vroeger uitdoen.
Ik heb het dit jaar ergens in oktober pas uitgedaan en toen was die nog volop aan't schuren. (Ze schuurt nog nu nog steeds trouwens)
Haar haar breekt trouwens ook heel snel af in de winter en dan krijgt ze kale plekken van haar zadeldekje en haar hoofdstel enzo.
Ik denk eigenlijk dat die haar huid/haar kwaliteit gewoon niet goed genoeg is.

Wil schreef op zondag 10 januari 2010, 16:45:


Wacht maar, als je blijft aandringen

Ik heb het nu helemaal gehad met dit weer.
Net weer een drama bij ons op stal.
Het paard dat enkele weken geleden die peesblessure heeft opgelopen, is vandaag opnieuw uitgeschoven.
Normaal moest ze maandenlang op stal voor die pees. Maar we zetten haar overdag op een klein stukje voor de stal met een berg hooi, zodat ze de andere paarden op de wei kan zien lopen en zelf ook wat kan rond lopen. In de stal wordt ze helemaal gek.
Vanmiddag haalde ik haar buiten en liep met haar tot aan haar berg hooi. En ze ging dan eerst even rollen in de sneeuw. (Doet ze altijd even.) Maar toen ze recht stond kon ze helemaal niet meer op haar been steunen. Zo zielig.
De eigenaresse had mij verteld dat die pees op één plek bijna helemaal over was, en dat het niet veel nodig had om helemaal af te scheuren. Dus ik dacht meteen daaraan. Gelukkig kon ik deze keer snel de eigenaresse bereiken, die meteen een DA heeft gebeld. Gek genoeg was niet die pees het probleem. Maar heeft ze nu haar schouder zwaar geblesseerd.
Waarschijnlijk is ze bij het recht staan na het rollen een beetje zijwaarts uitgeschoven en heeft ze op z'n minst een schouderspier (deels) afgescheurd.
Hoeveel pech kan 1 paard hebben? 2 zulke zware blessures aan 1 been.
DA zag het heel somber in. Ze krijgt nog een dagje tijd, maar de kans is groot dat die kl*tesneeuw haar einde wordt.
Dus nee, mij kan je ook niet meer plezieren met zo'n weer. Ik ben er helemaal klaar mee. Geef mij maar regen dan.

Elke pas die mijn eigen paard nu in die sneeuw zie zetten, word ik zenuwachtig van. Daarnet ook. Na veel moeite hadden we dat geblesseerde paard weer op stal gezet. Maar dan moest ik mijn paard en haar vriendje wel in de paddock voor de stal zetten ipv op de wei, zodat dat paard hen kon zien vanuit haar stal. Pête en haar vriend vonden het blijkbaar wel leuk daar.
Maar ervan genieten als ze zo gek lopen te doen, dat kan ik toch ni meer. Ze schoven alle kanten uit, en vonden dat blijkbaar ni erg.
Maar ik kon er niet naar zitten kijken.
Dan maak ik mezelf continu wijs dat het het beste is voor de paarden, lekker buiten, niks van aan trekken, ze weten zelf wel wat kan en wat niet kan etc...
Maar dat echt geloven doe ik voor't moment even niet.

Op de ijzers kunnen we het trouwens deze keer ook niet steken, want die waren er ondertussen al een tijdje onderuit gesloopt.

groetjes
Ans

Frans Veldman schreef op zondag 10 januari 2010, 18:59:


Dat ben ik heus wel eens met jouw Frans. Dit paard liep toch ook buiten? Dus ik snap eerlijk gezegd niet waarom je dit nu schrijft? Moest dit gebeurd zijn door over de staldeur te kruipen ofzo, dan had je misschien 'zie je wel' kunnen roepen? Maar nu? Dit kwam 100% door de gladde ondergrond. Ik stond er zelf op te kijken. Het paard deed niet gek, heeft geen ijzers meer, ze liep voorzichtig (tja, ze was natuurlijk behoorlijk kreupel, dus dat is niet zo gek) en ze ging gewoon even rollen en stond heel beheerst recht. En dan blijkbaar in't recht komen is haar been zijwaarts geschoven door de sneeuw.
Moest het mijn paard geweest zijn, had ik haar trouwens ook niet op stal gezet.
Het is alleen zo rottig dat de beslissing om haar wel buiten te laten, nu zo slecht uitdraait. Het was al zo'n moeilijke situatie en de eigenaresse had dan wel het inzicht om tegen het advies van haar DA in, haar paard toch buiten te laten.
En dan gebeurt er zoiets.
Het lijkt wel of Murphy er mee te maken heeft. Dat meisje wordt nu keihard afgestraft hiervoor.


Tja en jij staart je blind op het feit dat ik 1 paard heb dat s'nachts op stal staat. (Net alsof een paard wat enkele uren in de schuilstal gaat staan ook niet meer zou weten, hoe hij over die ondergrond moet bewegen? ) Dat we er nog 3 andere 24/7 buiten heb lopen, ga je aan voorbij.
Je doet net alsof een paard 24/7 buiten houden voor mij 'het grote onbekende is'?
Onze andere pony's, die zie je ook niet zomaar ongestraft over die ijslaag crossen hoor. We hebben er maar eentje die dat durft riskeren en die heeft ook al meermaals de grond van dichtbij mogen bewonderen. En het is dat die schijnbaar onkwetsbaar is ofzo, want anders zou ik daar ook niet gerust in zijn.

Wat jij daar schreef maak ik mijzelf ook altijd wijs.
Maar als je dan een paard zich op zo'n banale manier, door met één beentje wat weg te schuiven zich zo ziet verwonden, vind ik dat toch even heel moeilijk om te geloven.

marianne laenen schreef op zondag 10 januari 2010, 20:14:


Ja moeilijk zulke dingen.

Toen mijn paard jong was moest ze 3 maanden stalrust en na enkele weken ook stappen aan de hand. Kriekezot werd ze in die stal. En dat stappen, kon je ook niet echt stappen meer noemen.
Gevolg was natuurlijk dat het niet voldoende genezen was na 3 maanden. Dus werden er nog maar 3 maanden bij gelapt, alsof het niks was.
Na die 6 maanden was ze mentaal een wrak. Het heeft zeker een jaar geduurd voor ze zich weer een beetje als een paard ging gedragen.
En waarom? Om dan achteraf te horen dat het toch niet zo fantastisch hersteld is. Achteraf kon ik mij wel voor m'n kop slaan dat ik toen geluisterd heb.
Maar ja, ik was 18 en zij was mijn eerste paard. Ik had haar net enkele maanden.
Het idee om haar niet op stal te zetten, kwam zelfs niet in mij op.
Nu zou ik dat toch ook niet zo snel meer doen.

Maar wat nou het beste is?
Het kon ook slechter geweest zijn, dan het nu is. Of beter. Het hangt ook van het paard af, denk ik. Als het eentje is die zich niet kalm wil houden, kan je het volgens mij ook wel vergeten met 24/7 weidegang.