Liesje_Olli schreef op zondag 10 januari 2010, 17:15:

Ik heb inmiddels al bijna 28 jaar last van bekkeninstabiliteit (begonnen toen ik zwanger was van mijn oudste dochter, die nu bijna 27 jaar is). Ook tussen en na de 3 zwangerschappen hield ik hier last van, behalve dat de scherpe kantjes er door oefeningen en minder sjouwen (geen kleine kindertjes meer uit hun bedje tillen bijv.) vanaf zijn gegaan. Volgens de fysio. is de voortdurende schommelende beweging op een paardenrug goed. Ik moet bijv. ook liever op een wiebelige bureaustoel zitten, zodat mijn rug niet kan verstijven.
Zelf heb ik gemerkt, dat ik wel op een goed doorgereden paard moet zitten, dat, ondanks mijn relatieve stijfheid, zijn rug goed gebruikt. Dit helpt mij, om goed mee te gaan in de beweging. Ondanks de pijn die ik altijd na de rit heb, merk ik toch dat ik er uiteindelijk baat bij heb. Wel zorgen, dat je ook regelmatig rust, dwz. op een goed matras liggen. Juist de afwisseling van lichte beweging en rust is goed.
Ik stap altijd veel met mijn paard, bijv. buitenritten in stap, waarbij ik af en toe een drafje maak tegen de stijfheid. In de rijbak zet ik een heel parcours klaar (of laat ik klaar zetten), met pionnetjes, een zeil, balkjes etc. en dan maar oefenen met er omheen, overheen, achteruit tussendoor enz. Zo blijft het paard ook geboeid.
Voor de afwisseling kan iemand anders eens flink doordraven of galopperen en natuurlijk kun je zelf ook wat grondwerk doen. Al is dat maar 10 min., wat dan nog?
Houd vooral de moed erin! Ik heb ermee leren leven, al is dit niet altijd makkelijk. Als je je het financieel kunt veroorloven, dan zou ik het paardje niet wegdoen, om te voorkomen dat je heel erg in de put raakt. Probeer juist te voorkomen, dat je alleen nog maar kunt werken en rusten. Zorg, dat je ook leuke dingen houdt, al is het op een andere manier dan je gewend was.
Veel sterkte ermee!

Mijn merrie kreeg haar eerste veulen 's nachts in de wei. Al direct na de geboorte kwam mijn 5-jarige merrie kijken en ging stampen en schrapen bij het nog liggende veulen. De moeder stond toen al. Ik heb de 5-jarige toen aan het halster genomen, zodat moeder en kind konden binden. Toen het veulen stond, maar nog niet gedronken had, kwam mijn 31-jarige merrie ertussen. Toen heb ik moeder en kind maar in het andere weiland gezet, naast de 2 anderen. Na 2 dagen probeerde ik ze weer bij elkaar te zetten. De 31-jarige hield zich afzijdig, maar de 5-jarige rende erop af, draaide zich om en begon naar moeder en veulen te meppen (Het veulen stond tussen de merries in, dus ik schrok me wild). Ik rende naar binnen om een halster te halen. Toen ik buiten kwam, stond het veulen naast de 5-jarige, met de moeder aan de andere kant. De 5-jarige stond er dus tussen. Gelukkig was niemand gewond, dus was het meer imponeren dan agressie, maar ik heb ze toch maar weer apart staan en wil wachten, tot het veulen groot en stevig genoeg is, om weg te rennen en zelf weer naar zijn moeder te komen.
Heeft iemand dit ook meegemaakt en hoe is dit dan opgelost?
Overigens waren moeder en de 5-jarige voor de bevalling hele dikke vriendinnen, dus ik vermoed, dat de 5-jarige zich in de steek gelaten voelt en jaloers is. Vreemd is, dat moeder altijd de dominante merrie was, waar iedereen plaats voor maakte.
Ik hoop, dat iemand wat tips heeft voor mij.

Het kuddetje bestaat uit 3 merries, 1x D- en 2x E-pony's. Ik heb een hectare land. Ik heb het "modderstuk" met de hooibakken afgesloten. Ze stonden samen op ongeveer een kwart hectare kale wei. Daar staan de 2 veulenloze merries nu en moeder met kind staan in het hoge gras (ook een kwart hectare) achter de prikpaaltjes.
De 31-jarige ervaren merrie (heeft zelf veel veulens gehad bij vorige eigenaar, is weer in haar gewone doen. De 5-jarige is nog wat van slag, maar begint ook rustiger te worden. Moeder zelf is nog onrustig. Ze laat zich bijna niet benaderen, zoals toen ze 5 jaar geleden bij ons kwam. Normaal laat ze zich nu makkelijk pakken en gaat graag met je mee.
Ik hoorde inmiddels van een vriendin, dat op haar pensionstal, de boer de merries met veulen altijd een paar weken apart zet, voor er anderen bij mogen. Ik probeer daar maar naar te streven, al is het niet zoals ik het me had voorgesteld.

Dank voor de reacties!

Sinds ruim een week (het veulen was toen 3 wkn. oud) staan moeder met veulen weer bij de andere merries (zie: weidegenotgen stelen veulen). De hereniging verliep zonder enig probleem. De 5-jarige en het veulen stonden vaak al naast elkaar, met het draad ertussen. Moeder reageerde het eerste halfuur eindelijk als een echte moeder. Ze joeg de anderen fanatiek op afstand, met succes. Logisch, want zij had het altijd voor het zeggen. Ik vermoed toch, dat zij aanvankelijk niet goed wist wat zij met het veulen aanmoest en het daarom wel gemakkelijk vond, dat iemand anders het overnam. Nu is de 5-jarige een perfect speelmaatje en 2e moeder geworden. Ze is heel lief en zacht met het veulen. De 31-jarige is niet nieuwsgierig meer en gaat weer haar eigen gang. Ik ben dus ook weer blij en ontspannen. Nogmaals dank voor de behulpzame reacties die ik gekregen heb. Dat hielp echt.
Nu mijn tip: Mijn merrie zou in de wei bevallen. Pas 1 nacht voor de bevalling liet zij iets van onrust zien en dus ging ik 's avond, gewapend met zaklamp, nog even kijken, met als gevolg: Grote paniek! De andere 2 merries interesseerde het niets, maar juist de aanstaande moeder bleek doodsbang voor de lichtstraal. Ik ben rustig, beginnend van een grote afstand, gaan oefenen, en uiteindelijk kon ik héél rustig en voorzichtig bij haar schijnen, maar zij bleef nog gespannen. Ik heb de volgende avond weer geoefend, en het ging beter, maar echt nog niet goed. Ik dacht, morgen weer oefenen, maar die nacht werd ik door de birth-alarm uit mijn bed gebeld en toen ik buiten kwam lag de merrie op de grond te bevallen. Ik durfde en wilde haar toen niet storen, met als gevolg, dat ik niets kon zien. Ik wist pas dat het veulen er was, toen hij overeind kwam en afstak tegen de vroege ochtendhemel. Een uur later, toen het eerste licht er was, ontdekte ik de nageboorte op dezelfde plek. Het geeft allemaal niets. Ik hoef niet overal met mijn neus bovenop te staan en alles is helemaal goed verlopen. Binnen een half uur nadat ik buiten was, liepen moeder en kind rond, dus was er geen enkele aanleiding me ermee te bemoeien, maar toen ik daar in de wei stond te wachten, dacht ik wel...Als het nu eens niet goed lijkt te gaan. Ik kan de dierenarts wel roepen, maar die kan niets zien!
Ik heb me nu dus bedacht, dat ik een lantaarn ga kopen en daarmee ga oefenen in de wei, zodat bij een bevalling of wat voor noodsituatie dan ook, de paarden eraan gewend zijn om 's nachts "in het zonnetje" gezet te worden. Misschien ook een tip voor anderen: Loop 's nachts eens de wei in met een lichtje en kijk hoe je paarden reageren.

Bij ruitersportzaken èn Boerenbond of Welkoop zijn inderdaad spuitbussen te koop, met diverse middelen. Het werkt erg makkelijk. Gewoon staart en manen oppervlakkig inspuiten. De smaak en geur zijn zo vies, dat de meeste veulens na één hapje de staarten met rust laten. Let op, dat je alle kuddegenoten inspuit. Als je het inderdaad op z'n beloop laat, kan je hele kudde kaalgegeten worden!

Succes!

Ook ik heb een merrie met veulen, van ruim 5 maanden inmiddels. Om problemen te voorkomen heb ik tot nu toe alleen 2x een buitenritje gemaakt, toen er bezoek was van paardenmensen. We hebben toen het veulen en bejaarde paard aan de hand gestapt (goede ervaring; Hij vond het erg spannend. Je moet wel een stoer persoon hebben, want zo makkelijk en gehoorzaam als hij in eigen wei is, zo moeilijk was hij nu. Het verbeterde onderweg wel. Alles went, nietwaar?) en moeder en de andere jonge merrie onder het zadel gereden.
Mijn rijbak ligt in de wei. Hoe de prikpalen ook staan, moeder en kind kunnen elkaar altijd zien. Ik begon met poetsen in de wei, toen poetsen aan de andere kant van het draad, vervolgens grondwerk in de bak, en nu grondwerk of rijden, net waar wij zin in hebben. Dit proces verliep vrij snel, omdat er geen problemen optraden. De merrie lijkt het prima te vinden om even haar eigen ding te doen, zonder gestoord te worden door (en misschien soms van) een af en toe erg druk hengstveulen. Als we met 2 personen zijn, nemen we de jonge merrie er ook bij in de rijbak. Hij blijft in ieder geval altijd samen met "oma", een merrie van 31 jaar. Die is dan dus wel het "kind" van de rekening, want hij lang niet altijd respect voor de ouderdom. Buiten dat, gaat het prima. Een enkele keer rent hij een rondje en roept even, maar de merrie kijkt niet eens altijd, terwijl ik daar niet moeilijk over zou doen. Meestal staat hij gewoon naast oma te grazen of neemt hij haar staart te grazen.
Ook als we stoppen en teruglopen, heeft de merrie geen haast. Pas als ze afgezadeld voor het hek van zijn wei staat, wordt ze even druk.
De reden dat ik geen buitenrit maak, ligt geheel bij mijzelf. Ik word dan toch onzeker: "Er zal toch niet dit gebeuren?, Hij zal toch niet dat doen?" Dit vind ik geen goede basis, dus houd ik het bij de rijbak.
Misschien heb je iets aan dit verhaal?

Ik wil de onzekeren onder ons graag een hart onder de riem steken met dit verhaal.
Op mijn 40e kocht ik mijn eerste eigen paardje, onder het mom dat het voor de kinderen was: Een 15-jarig volbloed arabiermerrietje, 1.47 m. hoog, hoogdrachtig van haar 12e veulen (dat eigendom van de vorige eigenaar bleef, na spenen) en werkzaam als rijpony op de manege. 2 Jaar lang had ik haar in de zaterdaglessen zien lopen, drachtig of een veulen zogend, maar altijd present. Kerngezond dus. Die eerste nacht nadat ik haar gekocht had, zal ik nooit vergeten. Het gevoel koesterend, toen ik 's avonds ging kijken bij mìjn paard!
Van NH. had ik nooit gehoord. Ik reed western en mijn dochter en ik schoolden haar om. Het ging met vallen en opstaan. Mijn man liep een gebroken vinger en ik een gebroken kaak op, en de merrie zelf viel achterover van de trailerklep, waarbij zij haar been zwaar beschadigde, omdat ze niet vast bleek te kunnen staan (Zet dus nooit je paard vast, voor de stang vastzit en de klep dicht is) en zo kan ik nog een aantal vergissingen noemen. We reden haar uiteraard met bit en sporen, waarbij ik wel moet aantekenen, dat we beide hulpmiddelen altijd spaarzaam gebruikt hebben.
Wèl is zij naast de dierenarts i.g.v. problemen ook behandeld door een acupuncturist/masseuze indien nodig en heb ik haar zadel laten aanmeten. We hebben fantastische buitenritten gemaakt (Deze arabier stapt langs iedere trekker, vrachtwagen met oplegger enz. zonder te verwikken of verwegen), maar daarbij ook weleens even flink het bit beetgepakt als zij harder ging dan veilig was en niet, zoals gewoonlijk op een strakker vingertje terugkwam. Wij hebben ook, met veel succes, wedstrijden met haar gereden. Zij had daar niet altijd zin in, maar ik vond, dat zij thuis toch ook weer wat te vertellen moest hebben.
Zij is nu 31 jaar. Ik ben gestopt met haar berijden toen zij op haar 28e begon te bokken. Genoeg dus, vond ik. Terugdenkend zijn we vaak verkeerd bezig geweest en hebben we haar, ook met de beste bedoelingen, vaak onrecht aangedaan. Maar als je praat over gevoel...Zij geeft mij het gevoel, dat ze van me houdt en alle fouten vergeeft. Ze vertelt me precies waar ze jeuk heeft en gekrabt wil worden, Nu! , en komt nog steeds graag bij mij. Eventjes dan, want dan moet er weer gegraasd worden.
Mensen, zo zijn paarden. Ze accepteren het leven zoals het komt en vergeven de baas als dit nodig is. Wat zij voor mij betekent, kan ik niet beschrijven. Wel maak ik nu weer een heleboel fouten met haar opvogsters, maar het geeft niet, want we houden van elkaar.