Ojee, twijfels aan alle kanten: ik heb lekker gesleed met onze shetlander, maar nu loopt ze moeilijk. Kan het niet anders noemen: stijf, voorzichtig alsof ze op eieren loopt, alleen met de voorbeentjes.
Als ik wat langer met haar wandel lijkt het ietsje beter te worden na 5 minuten, maar dat kan dan ook zo weer overgaan.
Ze staat 24 uur buiten, maar wel op een harde geasfalteerde ondergrond. Plaatselijk zand, maar dat is nu natuurlijk ook harder dan anders.
Ze krijgt alleen hooi en mineralenblok. Ze eet mee met Foxy (Welsh en de friese merrie van de buren).
Nu heb ik dus afgelopen week met haar gesleed: voor ze dit voorjaar bij me kwam stond ze veel voor de kar. Bij ons rijdt ze af en toe met een kindje op haar rug, maar geen training: gewoon stapritjes.
Ik heb haar afgelopen 2 weken voor de slee gezet en ze vond het naar mijn inziens erg leuk: oortjes naar voren en lekker proesten, superbraaf en lekker voorwaarts.
Nu denk ik, dat ik in mijn enthousiasme toch wat teveel gedaan heb en hoop eigenlijk dat ze spierpijn heeft: tenminste.... als het andere
hoefbevangen inhoudt.
Zaterdag voor het laatst gesleed, achteraf vond de buurvrouw haar toen ook al wat stijf: heb er met het sleeen nietveel van gemerkt.
Omdat ik
hoefbevangenheid slechts ken van de plaatjes, vraag ik of iemand me heel simpel kan geruststellen: is het spierpijn? Hoelang na zo'n tochtje kan een paard dat hebben (heb vorige week ook 2x met haar gesleed, waarvan 1x wat langer: 2 a 3 km)
Als ik haar hoefjes vraag, tilt ze ze makkelijk op, we hebben haar zondag (gister) nog bekapt en geen enkele 'pijn' ontdekt. Ook het indrukken van haar zool doet niets qua pijnreaktie.
We doen haar hoeven dus zelf.
Ik ga morgen de
DA erbij roepen, want wil graag zekerheid, maar misschien kan iemand me zo voor de nacht wat gerust stellen?
Is er een simpel onderscheid tussen spierpijn en
hoefbevangenheid?
Ze heeft dus absoluut geen typische
hoefbevangenstand, maar is erg voorzichtig en stijf met het neerzetten van de voorbenen......
Groeten Bianca en Nicolien
Warboel
