sandratien2 schreef op donderdag 14 januari 2010, 22:19:


In Belgie wordt " u" gewoon algemeen gebruikt toch? Het is AN. Je gebruikt het net zoveel als je of jij. Het dient natuurlijk ook als extra beleefde vorm.

sandratien2 schreef op donderdag 14 januari 2010, 22:19:


Er is echt een groot verschil in het U en jij gebruik tussen Nederland en Belgie hoor en daar kan je niet met elkaar over redetwisten omdat de betekenis heel verschillend aanvoelt in Nederl of Belgie. Dat is trouwens ook anders voor Duitsland en Frankrijk en Belgie. Alleen Belgen gebruiken de zogenaamde uiterst beleefde vorm ook in de dagelijkse spreektaal.

Ellen2 schreef op zondag 17 januari 2010, 18:50:


Mooi samengevat en geeft duidelijk aan waar de verschilende manieren van werken met paard of hond op gebaseerd worden. Een hond verkoopt zijn ziel voor een hapje en zal al vertrouwt hij iemand niet, pogingen ondernemen om toch aan dat hapje te geraken. Bij een paard daarentegen werkt de stimulans "hapje" pas nadat er vertrouwen is. (mijn ervaring, krijg ik gelijk van de clickeraars?) Dit is duidelijk ondervindbaar bij mijn half Arabje, is ze gespannen en dreigt er ergens onraad in haar ogen dan eet ze zelfs haar liefste hapje ongeinteresseerd en ik heb haar zelfs al geweten dat ze niets aannam. Voor haar is " rust" de grootste beloning.
grtjes

jennet schreef op zondag 17 januari 2010, 21:55:


Die dingen vind ik nu net zo ongelooflijk. Toevallige relaties tussen Verschillende diersoorten zoals ts Apach en Basan. Dat ontstaat vanzelf en kan je niet aanleren. Zo rijdt er onze kanten een man met een Quarter en een Duitse staander rond en paard drijft de hond voorwaarts wanneer die niet snel genoeg me vertrekt door met zijn snuit te duwen tegen hond zijn achterwerk. Die hond gaat altijd angelijnd mee en de communicatie ts hond en paard is ongelooflijk om te zien. De man vertelde me dat diet vanzelf tot stand gekomen was en had toen ik hem er over aansprak enkele jaren terug het paard slechts een jaar of twee en de hond kwam uit een asiel en niets speciaal aangeleerd. GEWELDIG zo"n dingen.
grtjes

marianne laenen schreef op zondag 17 januari 2010, 22:13:


Oei heb juist een verhaal over een andere Duitse staander gedaan met een paard buiten in het bos. Je ziet binnen elke rassoort heb je toch sterk af te wachten hoe hun persoonlijke karakter is hé. Ik heb een Amerikaans Stafordje van nu 5j. Opvoeding blijft duren en vraagt veel consequent gedrag waar ik niet altijd zin in heb. Gelukkig geen dominant type al weet je onder honden onderling nooit welke rangordestrijd er zich kan ontwikkelen. Dus buiten voor de veiligheid bijna altijd aangelijnd. Volgens ons ook echt een ADHDhondje en als de aandacht gefocust is op iets vergeet ze de rest en is haar energie niet te onderschatten. Bij rassen als deze waar we nu over praten, is het even belangrijk net als bij paarden om verder te gaan in het begrijpen van dit diersoort voor een goede samenleving met hen niet?
grtjes
Myr

Piet schreef op maandag 18 januari 2010, 9:53:


Interessant want de verschillende manieren om dieren iets aan te leren blijven mij interesseren. Even ter verduidelijking, wanneer mijn paard geen hapje aanneemt omdat zij gestrest is, heb ik het niet over een moment dat ze aan het werk is met mij maar idd ik snap je. Een gestrest paard is zeker niet met zijn aandacht bij je en is constant aan het bedenken hoe zij van de oorzaak van die stress kan afkomen en dus leert het niets positief op dat moment. Aanleren en werken en de grenzen van het paard op dat moment respecteren is uiterst belangrijk maar op een gegeven moment kom je bij het paard dat alles kent en net zoals bij honden heb je het paardje dat niet in zijn hoofd haalt om eigenzinnig te doen en den deugeniet laat ons zeggen. Het blijft een gevoelig onderwerp omdat wij hier allemaal mensen zijn die zo veronderstel ik toch, goede leiders willen zijn. Ik heb een beetje het gevoel dat alle leerwegen gebruik makend van communicatie toch verschillende raakpunten hebben. Alleen heb ik zoiets als vroeg of laat moet ik me als BAAS uiten of ik wil of niet maar probeer dat te zijn zonder onredelijkheid. Met andere woorden, we vragen onze dieren in eerste intantie iets, maken duidelijk wat we willen maar uiteindelijk moeten ze onze wil uitvoeren en wordt er druk uitgeoefend tot ze het doen. Hopelijk geeft dit geen verkeerd beeld want mijn omgang is zeker zachtaardig met dieren. Alleen je hebt de rebellen of drukdoenertjes bij alle levende wezens, wat doe je dan? Je kan niet blijven vragen hé! Benieuwd naar antwoorden van iedereen.
grtjes
Myr

eddy DRUPPEL schreef op zondag 17 januari 2010, 20:15:


Hoorde liever "zweefgehalte" want ik ken nml evengoed zwevende mannen hoor! De uitleg daarentegen vind ik voor 100% stroken met mijn idee. Veel zweefideeen of ervaringen stroken idd maar wanneer je er over gaat nadenken komt het er op neer dat je met je lichaam altijd je denken vertaalt en dat heeft niks zweverig. Sommigen vertellen zwart op wit aan hun pupil dat je je angst mag laten zien aan je paard omdat je dan eerlijk bent. Ga je hierover nadenken dan zit er waarheid in dat een paard zo gevoelig is dat je eventuele over-acting een onduidelijke lichaamstaal uitstraalt. Je kan niet liegen dus over wat je echt voelt maar Ik zou in dat geval toch geen buitenrit aanbevelen. Je hoort ook vaak zeggen, kinderen mogen op de rug van mijn paard alles maar een volwassene daar is hij zus of zo bij. Ik denk dat dan op de één of andere manier bij het paard overkomt dat een kind een onvolwassen iets is en misschien onschuldig vertrouwen heeft of weinig of geen dominant gedrag vertoont dat kan botsen of zoiets.

Karen Koomans schreef op maandag 18 januari 2010, 14:43:


Dat is idd een punt.

Els Kleverlaan schreef op maandag 18 januari 2010, 17:18:

Berner Senners zijn blijkbaar gevoelig aan dat soort dingen want ik heb eentje gekend dat op een gegeven moment ook agressie begon te vertonen terwijl het altijd een lieve hond was geweest. De verklaring was dat het een hersentumor of iets dergelijks kon zijn. Hij was wel op leeftijd toen hij het kreeg.

jennet schreef op maandag 18 januari 2010, 10:11:


Wel ik vind het fantastisch dat er een verstandhouding tot stand komt ts bv in dit geval paard en hond. Als het paard de hond echt zou willen aanvallen dan deed hij dat wel anders, hij zet de hond idd gewoon op zijn nummer. Ik heb dat hier thuis tussen hond en kat. Dat is normaal gezien niet zo zeldzaam dat een hond en kat zelfs samen slapen maar het gaat hier om een Amerikaanse Staford en een van niets bange kat. Dat soort honden zijn ook erg druk en wild en daarom gekend om moeilijk samen te leven met katten. Hier krijg je ongelooflijke toestanden omdat die kat zich niet laat afschrikken. Gewoon knap hoe die toch echt tot een samenlevingsrelatie gekomen zijn. Er was nog een kat hier maar verhuisde mee met de zoon. Het was trouwens zijn kat. Die haar haar viel gewoon uit van de stress. Later bleek het ook met allergie te maken te hebben maar in elk geval was dat beestje constant in stress. En dan het verhaal dat ik vertelde van die man met zijn paard en de duitse staander, wel dergelijke dingen vind ik fantastisch en dat zijn dingen die zich gewoon ontwikkelen.
grtjes

Karen Koomans schreef op maandag 18 januari 2010, 14:22:


Duidelijk niet genoeg hé maar zij heeft heel weinig vertrouwen in mensen en het duurt heel lang voor je haar vertrouwen wint. Ze heeft wel vertrouwen in mij (ons) en dat is te merken aan kleine dingen. Vb Ze eten uit grote bakken hun hooi die in een grote ruimte staan. Er zijn 5 bakken en 4 paarden. Zij, het bewuste paard is altijd de laagste in rang en heeft niet de keuze waar ze kan eten. Op een gegeven moment bevatten enkele bakken hooi van een andere baal en verkiezen ze allen alleen dat hooi. Liske staat daar dan maar wat te kijken naar de bakken waar de anderen ook de voorkeur aan geven. Mooi is, ik kom nog maar binnen met de gedachte een pluk bij de anderen weg te halen voor haar en ze komt snel naar me toe wetende wat ik ga doen loopt ze dicht met me mee. Dat zal ze echt niet met een vreemde doen hoor want dan komt ze nog niet binnen. Die is zo vreemd van karakter, zo moeilijk te vatten maar ja we werken er constant aan. Ik heb al van enkelen de reactie gekregen dat het een super intelligent paardje is en ik wou dat ik ze aan huis staan had want dan zien ze je gewoon constant terwijl nu elke dag maar een paar uurtjes en dat doet ook veel. Ons andere paard is gewoon een hondje en graag bij ons en heeft meer dan 100% vertrouwen in zijn mensjes maar die hebben we dan ook van veulen af. Mijn dochter zat vorig jaar op een ritje zonder zadel op haar en in een weggetje op ongeveer 100m van de wei schuift mijn dochter er gewoon af omdat Amar even schrok en opzij sprong. Die wacht gewoon en mijn dochter had echt even tijd nodig om te bekomen. Mijn Liske crost gewoon naar huis als er zoiets gebeurt en dat geeft mij soms een gevoel of zij gewoon de dingen doet wat wij vragen maar ze dat eigenlijk gewoon niet graag doet. Overlaatst, een les in de roundpen, gewoon perfect terwijl mijn lichaamstaal helemaal niet perfect is omdat ik nog moet nadenken in het vragen van verschillende oefeningen . Dan snap ik ze helemaal niet en weet ik helemaal niet of ze er plezier in heeft of gewoon afhandelt wat gevraagd wordt. Ze snapt ook ongelooflijk snel wat er verlangd wordt en er wordt nooit gewoon een rijtje oefeningen afgewerkt hoor dus geen automatisme. Zo moeilijk uit te leggen maar ik wil dat ze er zelf plezier aan beleeft Ooit bereiken we dat volledige vertrouwen wel.
Het gestresst zijn kan voorkomen op de onozelste momenten en bij zaken die ze kent. Voorbeeld bij de hoefsmid die ze goed genoeg kent en die nooit een woord verkeerd zegt. Dan voelt ze gespannen aan maar zeker niet altijd. Ik zette eens een kind op haar rug(grotere jongen) en ze stond daar als een wassen beeld. Het kan ook meer verzet zijn tegen dingen die ze op dat moment niet wilt. Op zich is het het braafste beest van de wereld hoor en aan onze relatie werken we
Ben benieuwd naar het topic "rust" als beloning.
grtjes
Myriam

stichtingPMP schreef op maandag 18 januari 2010, 21:37:


Sorry, begrijp niet goed wat de vraag is. Is de vraag, waarom het zo moeilijk is om dieren die uit slechte omstandigheden komen te herplaatsen terwijl er veel geld gegeven wordt aan reeds opgeleide paarden waarbij nadien vaak ook veel ellende tevoorschijn komt?

Karen Koomans schreef op maandag 18 januari 2010, 22:10:


Dat is waar ik al eventjes aan denk en heb dit op het forum aangekaart enkele weken terug. Bij mensen ben ik van de werking overtuigd maar had twijfels ivm de toe te dienen hoeveelheid bij paarden en kreeg daar antwoord op.
Grtjes
Myr