Piet schreef op maandag 18 januari 2010, 9:53:
> amar schreef op maandag 18 januari 2010, 8:27:
>
>> Ellen2 schreef op zondag 17 januari 2010, 18:50:
![](../styles/knipschaar.gif)
> weer een stapje verder kon.
> Bij rust geven zou de gedachte in het paardenhoofd op kunnen
> komen dat wanneer hij maar gespannen genoeg doet, hij niks meer
> hoeft en zó zijn we niet getrouwd zunne!
Interessant want de verschillende manieren om dieren iets aan te leren blijven mij interesseren. Even ter verduidelijking, wanneer mijn paard geen hapje aanneemt omdat zij gestrest is, heb ik het niet over een moment dat ze aan het werk is met mij maar idd ik snap je. Een gestrest paard is zeker niet met zijn aandacht bij je en is constant aan het bedenken hoe zij van de oorzaak van die stress kan afkomen en dus leert het niets positief op dat moment. Aanleren en werken en de grenzen van het paard op dat moment respecteren is uiterst belangrijk maar op een gegeven moment kom je bij het paard dat alles kent en net zoals bij honden heb je het paardje dat niet in zijn hoofd haalt om eigenzinnig te doen en den deugeniet laat ons zeggen. Het blijft een gevoelig onderwerp omdat wij hier allemaal mensen zijn die zo veronderstel ik toch, goede leiders willen zijn. Ik heb een beetje het gevoel dat alle leerwegen gebruik makend van communicatie toch verschillende raakpunten hebben. Alleen heb ik zoiets als vroeg of laat moet ik me als BAAS uiten of ik wil of niet maar probeer dat te zijn zonder onredelijkheid. Met andere woorden, we vragen onze dieren in eerste intantie iets, maken duidelijk wat we willen maar uiteindelijk moeten ze onze wil uitvoeren en wordt er druk uitgeoefend tot ze het doen. Hopelijk geeft dit geen verkeerd beeld want mijn omgang is zeker zachtaardig met dieren. Alleen je hebt de rebellen of drukdoenertjes bij alle levende wezens, wat doe je dan? Je kan niet blijven vragen hé! Benieuwd naar antwoorden van iedereen.
grtjes
Myr