van lennep schreef op dinsdag 19 januari 2010, 11:44:


Hallo, Esther,

Ik heb met Indy in hetzelfde schuitje gezeten. Dat gevoel van jaloezie ken ik ook. Mensen die zomaar met hun paard kunnen gaan rijden, op elk moment van de dag; ze weten niet wat voor een geluk ze hebben. Paardjes die enthousiast aan komen gallopperen, die van mij kwam vaak aanstrompelen, alweer een hoefzweer of schouder uit de kom, al die vrolijke berichten en zelf een ziek paard thuis. En dan als kroning ook nog die stomme opmerkingen van een aantal personen in mijn omgeving, doe dat beest toch weg en koop een waar je tenmiste op kan rijden.

Schrijf het van je af, dat lucht op.

Ik heb Indy jarenlang aan de praat gehouden omdat ZIJ nog wilde; ik kon het emotioneel al een tijdje niet meer aan, financieel lukte elke keer net nog. Ik vroeg me menigmaal af of ik alles nog wel helder zag, of ik haar koste wat het kost bij me wilde houden, of dat het haar wens was. Het was duidelijk haar wens, en dat gaf mij de kracht toch door te gaan.

Op een gegeven moment heeft zij heel duidelijk afscheid van mij genomen, tijdens onze laatste wandeling samen, een paar dagen voordat het noodlot toesloeg. Ik werd me daarvan pas van bewust toen ze niet meer leefde. Het gevoel dat ze op mij overbracht was heel indringend: ik vind het erg fijn hier te zijn, maar ik kan niet lang meer blijven, help me als het zover is. Vanaf dat moment was ze erg rustig, wat zweverig.

Monique

Nataschadevreede schreef op woensdag 20 januari 2010, 14:14:


Lastig mestscheppen.... ach nee.... de mest rolt wel naar beneden....

Vindt het wel een erg interesante paddock.

Monique

Wil schreef op donderdag 21 januari 2010, 0:05:


Ik ben gek op honden, vindt het prima als honden los mogen lopen, echter alleen als het baasje de hond ook onder controle heeft. En dat kom je helaas zelden tegen.

Ik ben menigmaal door honden bijna van mijn fiets getrokken, hinderlijk tussen mijn benen besnuffelt of idioot met smerige poten besprongen terwijl ik net in de auto wilde stappen omdat ik naar een vergadering moest: weer onder de douche en andere kleding aan wegens de vieze pootafdrukken, hondenhaar, door nagels bekraste schoenen en de penetrante hondegeur. En dan ook nog het stom grijnzende baasje: hij is zo enthousiast en zo gek op mensen, wat een boefje he?

Laatste had ik ook weer een hond achter me aan, ik was met Lily aan het wandelen. De hond dook uit het niets op en sprong Lily tegen de kont aan, propte zijn neus onder haar staart en naar de achterbenen en staart happen. Ik kon nog net voorkomen dat Lily hem trapte. De eigenaar aan het brullen, de hond ging maar door, ik moest de hond helaas een schop geven toen hij mij probeerde te bijten. De eigenaar was woest, ik had zijn hond mishandeld en mijn paard was gevaarlijk paard, hij wilde mij daar niet weer zien met dat beest. Hij ging hier altijd wandelen met zijn hond, ik had daar niets te zoeken.

Ik heb de eigenaar gezegd dat ik de volgende keer Lily haar gang laat gaan en aangifte doe. Hij neemt zijn hond nu aan de lijn als ik opduik.

Monique

Zoals jullie weten heb ik Lily vorig jaar bij een kindermanege gehaald. Ze was toen net vier jaar oud, de hoeven waren nog nooit bekapt. Helaas is ze snel even

Monique Meijer schreef op maandag 25 januari 2010, 12:37:


Waaaah.............. een heel bericht getypt en het is WEG.

Monique Meijer schreef op maandag 25 januari 2010, 12:38:


Nog een poging tekst via word en gecopieerd (gaat het weer mis heb ik nog een kopie):

Helaas is ze snel even bekapt voordat ze bij me gebracht is, ondanks dat ik verzocht had dat NIET te doen. Drie hoeven waren even snel met een rasp bewerkt, de straal miste grote onregelmatige stukken duidelijk weggesneden, rechtsvoor was slechts voor de helft bekapt. Dit alles heb ik bekeken terwijl ze voorbij stapte en ik even een blik op de onderkant van haar hoeven kon werpen. Ik schrok toen ik de afdruk van rechtsvoor in het zand zag: een smalle scheve halve maan, slechts de toon raakte de grond, de rest van de hoef zweefde er minstens 5 cm boven.

Ik heb hiervan helaas geen foto’s kunnen maken, Lily was ontzettend bang voor aanrakingen, het heeft me maanden gekost voordat ik haar voorhoeven mocht bekijken, laat staan uitkrabben en bekappen. Ik vond het te link met een camera in haar buurt te komen, ze trok regelmatig haar hoeven in paniek weg.

Inmiddels heeft ze veel vertrouwen gekregen en heb ik haar voorhoeven al een paar keer bekapt. De achterhoeven hebben zichzelf goed hersteld, de onderkant ziet er veel beter uit. Ze zijn nog wat te lang, maar bekappen laat ik nog maar even, ben al blij dat ik ze zonder paniek op mag tillen.

Van de voorhoeven kon ik de kruimelige zool blijven wegkrabben, ik durfde op het laatst niet meer verder te gaan. Toen het begon te vriezen heb ik niets meer aan de hoeven gedaan. De bak was zo ongelijk bevroren, ik was bang teveel aan de zolen te doen en dat ze gevoelig zou gaan lopen. De zolen zijn door de ongelijke en scherp ondergrond helemaal glad gesleten, de kruimelige laag is verdwenen. De hoeven zijn lichtjes rond gesleten, maar er zijn geen stukken uitgebroken. Ik kan nu eindelijk zien waar de echte zool zich bevindt: nog een centimeter lager dan waar ik heb zitten krabben. De hoefwand is erg dik, de stralen hebben zich gedeeltelijk vernieuwd, de hoeven zijn hol geworden. Lily heeft geen moment gevoelig gelopen, ze dendert in alle gangen door de bevroren bak.

Komend weekend ga ik proberen foto’s te maken, ze kan nu veel langer haar hoeven optillen en raakt niet meer in paniek; ik denk dat ik de camera er nu wel aan kan wegen.

Ik sta er versteld van hoe die vreselijk ongelijke ondergrond haar hoeven hebben verbeterd. In het voorjaar zijn we van plan het pad naar het weiland met puin te verharden; ik wil graag deze hardheid zoveel mogelijk vasthouden.

Monique

Corinne Corten schreef op zondag 24 januari 2010, 19:09:


Afgelopen zaterdag hebben we voor het eerst sinds weken gewandeld met Lily en Kim. De wegen waren de hele tijd zo ontzettend glad bij ons, ik durfde het niet eerder aan. Bij Lily merkte ik geen enkel verschil, alsof ze gisteren nog buiten geweest was, de rust zelve. Kim daarentegen was een verschrikking: ze stuiterde alle kanten op en was maar met een ding bezig: IK WIL SPELEN EN GEK DOEN. Steeds blijven staan en dan knoerthard naar voren rennen, aan je mouw trekken, in je been happen, Lily in de staart happen. Daarna begon ze het leidtouw om haar neus te draaien en zo met haar hoofd te schudden dat ze bijna omviel. Lily keek af en toe achterom en legde haar oren plat als Kim het wel erg bont maakte, maar dat hielp niet echt.

Mijn vriend kon haar aardig elke keer tot orde roepen en haar aan een los touwtje bij zich houden. Op een gegeven moment was Kim echt door het dolle heen, ze kon zich niet meer beheersen. Ik heb haar maar even overgenomen van mijn vriend. Hij blij, Lily wandelde beheerst en rustig met hem mee. Ik niet zo blij: een stuiterbal die ongecontroleerd om me heen sprong. Naarmate we onze weg vervolgden werd Kim langzamerhand weer hanteerbaar. Ze moest en zou nog een keer steigeren, toen was het ergste over.

Ik ben blij dat Lily zo evenwichtig is, zelfs als het stormt kun je met Lily een rustige buitenrit maken. Als Kim wat ouder is zal ze ook wel wat rustiger worden.

Een Shetlander als stuiterbal is al erg, laat staan een Tinker....

Groeten,
Monique

eddy DRUPPEL schreef op woensdag 27 januari 2010, 12:34:


Op een ander forum heb ik het eens aan de stok gehad met een meisje dat grote problemen had van de stal naar een hoger gelegen overdekte rijbak te komen; de weg liep omhoog en was bezaaid met kleine steentjes. Haar paard kon absoluut niet over die steentjes lopen en de weg omhoog al helemaal niet, hij kon zijn benen NIET sorteren en ging constant door zijn voorbenen, lag steeds op de knieen. Ze moest elke dag heen en terug over dit pad; haar paard stond 24u op stal, ze ging alleen met hem naar die rijbak om een uurtje binnen te rijden, want buiten rijden vond ze niet sjiek en heel stom. Ze wilde er ijzers onder laten zetten, want hoe zou ze anders bij die hal moeten komen en anders had ze immers niets aan die "Bock" (Duits zeer neerbuigend woord voor paard).

Ik heb geprobeerd uit te leggen waarom haar paard die problemen had en dat ze, indien ze niets aan de huisvesting wilde veranderen, toch echt beter hoefschoenen zou kunnen gebruiken voor dat korte stukje. Echter gericht aan dovemansoren, absoluut geen interesse. Zij behoort helaas tot het type wat een paard als een soort fiets ziet: hij moet functioneren, had hij maar geen fiets moeten worden. En bovendien klinken hoefijzers zo sjiek....

Monique

Martina schreef op maandag 1 februari 2010, 10:37:


Is dat water????? Wat een smerige boel....

Isabel van der Made schreef op maandag 1 februari 2010, 12:36:


Ookal hebben ze er geen last van, ik vind het er gewoon smerig uitzien. Ik boen mijn waterbakken regelmatig schoon, er zit heel snel een slijmerige bruingroene aanslag op de wanden en de bodem. Lily en Kim zitten er niet mee, die slurpen alles naar binnen.

Monique

We willen ooit een keer met Kim gaan mennen. Nu hoor ik van alle kanten dat een Shetlander onder de 1 m gemakkelijk een tweewielig wagentje kan trekken. Ik heb er een op het oog die ongeveer 30 kg weegt, samen met het gewicht van mijn vriend in totaal dus 110 kg. Is het niet verstandiger een vierwielig wagentje aan te schaffen? Dat gewicht hangt immers ook voor een deel op de rug bij maar twee wielen?

Het is sowieso de bedoeling dat Kim ooit EEN volwassene gaat trekken, absoluut niet meer, ook niet met een vierwielig karretje. Ze is immers maar een klein paardje.

Graag jullie mening.

Bedankt,
Monique

e m kraak schreef op maandag 1 februari 2010, 13:32:


Heb ik al gedaan :)

Lily en Kim hebben tot dusver geen voorkeur.

Monique