Bij het woord "dierentolk" gaan mijn nekharen overeind staan....

Zolang geen enkele dierentolk het aandurft een simpele controlevraag te beantwoorden, weiger ik erin te geloven. Ik heb een paar keer contact gehad met dierentolken omdat ik geen steek verder kwam met Indy haar klachten, echter zodra ik vroeg een controlevraag te beantwoorden, trokken ze zich terug. Of ik geloofde erin of niet. Het kon namelijk ook zijn dat mijn paard de vraag bewust verkeerd beantwoordde of gewoon geen zin had te praten. Een open deur dus. Maar een ding was altijd zeker: betalen, of er nu wat zinnigs uitkwam of niet.

Ik heb zelf ervaren dat je het gewoon voelt wanneer het tijd is. Indy heeft het mij heel duidelijk laten voelen op onze laatste wandeling: Op een gegeven moment leek het lopen vanzelf te gaan, ik was volkomen vrij van gedachten en op de een of andere manier "een" met Indy, een vreemd gevoel. Ze gaf mij het gevoel dat ze ontzettend graag wilde blijven, maar helaas binnenkort moest gaan. Ik was er beduusd van, wilde het toen niet waarhebben, maar heb haar gezegd dat ze op mij kon rekenen. Na deze wandeling was de stemming veranderd. Indy was erg rustig en tevreden, ze had haar boodschap over gebracht en ze wist dat ze op mij kon rekenen.

Voor zoiets heb je geen dierentolk nodig. Maar dat is mijn mening.

Monique

clarissa... ik ga hierin met jou mee.
Heb zelf ook geen vertrouwen in een dierentolk. Uitzondering is een meisje, wat wel af en toe contact maakt met mijn paard, maar alleen gevoelens vertolkt... geen hele verhalen. En ze wil er niets voor. Doet het alleen als vriendendienst.
Maar tolk...
Heb het laatst geprobeerd met amber, zo'n reading. Je probeert tenslotte alles.
Maar het was niet alleen teleurstellend, maar had ook een nare staart.
Ik herkende mijn paard niet in de reading. Het was een algemene omschrijving van een depressief paard wat totaal niet bij amber paste. Het klopte van geen kant. Ik heb toen heel netjes beschreven waarom ik mij er niet in kon vinden, incl argumenten/omschrijving etc. Dat werd me bepaald niet in dank afgenomen. Niet door de dame die het had gedaan, die erg bot reageerde, en niet door mensen die erg tegen haar opkeken en mij via dwingerige pb's lieten weten dat ik gewoon alles fout zag en daarin nogal ver gingen.
Dat zegt mij dan verder erg veel over de betreffende readers en diens aanhang, dus nee... voor mij niet meer.

Inderdaad voel je zelf veel aan. Dat heb ik met mijn hafje ook ondervonden. Maar toch ben ik nog steeds erg bang om op mijn eigen gevoelens te vertrouwen. Want wat als ik iets verkeerd interpreteer of dingen in mijn hoofd haal?

;Maar ja,... begrijp dus dat ik lang de enige niet ben
Het is en blijft moeilijk
Gelukkig is er nu geen noodzaak tot het nemen van een beslissing, dus blijft ze gewoon rondwandelen in de wei. Maar er zijn wel momenten waarop ik mijzelf dergelijke vragen stel, vooral op haar slechtere dagen.

Sandra van Bommel schreef op maandag 8 februari 2010, 12:50:


gelijk heb je, groot gelijk zelfs!! Dat soort types bedoel ik heel erg niet!
Die zijn eng! Mensen die op voetstukken staan en waar anderen zo mee dwepen, van die onaantastbare niet open types, gevaarlijke toestanden. Dat riekt naar 'geloof'
wil ik ook niets mee te maken hebben.
Een goede communicator moet je gewoon geld terug geven als je er niets in herkende, want soms krijgt iemand gewoon geen contact, of er zit iets storends doorheen en dan vangt andere info op die niet bij jou hoorde. Dat kan gewoon gebeuren, en dat moet dat medium gewoon accepteren, en die moet al helemaal geen 'godje' gaan spelen.
Wat een rot ervaring!


Volgens mij doe jij het goed, vertrouw er maar op dat je op een bepaald moment gewoon zult 'weten' wanneer de tijd daar is..
Sterkte

Na 12 dagen metacam is er bij amber nog geen verschil zichtbaar.
Wat de da betreft houdt het hierbij op.
Als ze erop had gereageerd, had hij het zinvol gevonden om nader onderzoek te plegen en te kijken of de schade nog binnen de perken was en de spieren van het paard wellicht nog getraind konden worden om de klachten te beperken, ook in het dagelijkse leven.
Want dat ze kissing spines in de schoft heeft, staat vast. We weten alleen niet of er nog meer aan de hand is. Waarschijnlijk wel, gezien haar stijfheid, het ontlasten van haar linkerachterbeen in rust en tijdens het eten ed en het feit dat ze niet speelt, niet rent en niet kroelt met andere paarden.
Maar ze reageert er dus niet op, niet in bewegingen en niet in gedrag
(in de wei is ze heel lief als je haar koppie kroelt en om haar heen loopt ed... maar ze kan soms opeens zuur reageren als je aan haar schoft of rug komt of als je bv een lange teugeloefening in stap wilt doen)
Haar linkerachtervoet ontlast ze nog steeds in rust.
De da denkt dat er gewoon veel te veel schade is (te meer omdat die schade al jaren geleden is ontstaan en de overbelasting gewoon is doorgegaan door verder te gaan met springen en rijden met hoog hoofd en rug weggedrukt)
Een nieuwe winter zit er voor haar dan ook niet meer in.
Ik wil haar graag nog even van een zonnetje laten genieten, zolang ik het idee heb dat ze zich redelijk redt in de wei (al is moeilijk te beoordelen hoeveel pijn ze heeft)
Verder hoeft ze natuurlijk niets meer en als er problemen bij komen of ze gaat achteruit, houdt het toch op.

Sandra van Bommel schreef op maandag 15 februari 2010, 7:23:


Jammer Sandra, je hebt het in ieder geval geprobeerd. Sterkte met dat dier.

Sandra van Bommel schreef op maandag 15 februari 2010, 7:23:


:ehm: Het gaat over kwaliteit van leven?
Nu kan het zijn dat ik een andere kijk heb op het leven en wijsheid heb ik niet in pacht, maar voor mijn gevoel (en mijn referentie is Augusta), zolang het dier (om het even welk) eet -wil eten- en drinken, is voor hem/haar de kwaliteit ruimschoots aanwezig!
Als een dier niet meer wil vanwege pijn/ziekte (is iets anders als niet meer kunnen!) is het snel duidelijk genoeg en kan je alsnog "helpen".

Het is maar een overweging, Sterkte!

Nils en Olly
A horse that gets enough to eat will not be injured
by the cold, nor suffer from it in any way.

Piet, bedankt. Het is wel best kl*** maar goed... eerst krijgen we nog een zomer. Stiekem hoop ik dat het dan verandert, maar geloven doe ik het niet. Nu ze van de metacam af is, loopt ze nog slechter.

Nils, Is dat zo? Dat eten/drinken een eerlijke indicatie is?
Ik had voorheen een haflinger die dus ook slecht ging lopen. Hij had voorheen artrose, maar het was te doen met veel wandelen en rustige ritten.
Hij werd daarnaast blind aan een oog en ging steeds minder zien aan het andere oog.
Zijn artrose werd erger en toen hij in een staprit door zijn knieen ging, was het rijden dus verleden tijd. Toen ging ik alleen maar wandelen met hem, maar ook dat ging moeizamer en soms wilde hij niet.
Hij had daarnaast ook vele sarcoiden, waarvan een aantal agressief. Vooral bij de billen zat een enorme sarcoid, die om de haverklap opensprong.
Een jaar lang heb ik geprobeerd om het leven toch aangenaam te maken voor dit paard met de beste glucosamine die er te koop was (strontduur), natuurlijke middeltjes en het behandelen van de sarcoiden met middelen die zich hadden bewezen.
Opereren kon de arts niet meer aan beginnen. Het zat veel te diep.
Ik heb zelfs uiteindelijk een professor uit liverpool ingeschakeld bij de behandeling. De sarcoid was toen zo groot als een manderijn (na een keer weg te zijn geweest) en doorlopend bloederig.
De professor wist mij te vertellen dat het binnenin nog twee keer zo groot was en dat de behandeling daarvan langdurig en pijnlijk was en dat het simpelweg voor dit paard, wat al moeite had met een wandeling, niet haalbaar en niet eerlijk was.
Het paard was een knuffelkont eerste klas, maar op een bepaald punt wilde hij zelfs niet meer geborsteld worden. Bij zijn sarcoid moest je uit de buurt blijven en soms liep het bloed langs het achterbeen (toen ik dus nog probeerde uit te zoeken of er nog hulp mogelijk was)
Hij vond het wel prettig als je in de buurt was, maar geen geknuffel meer voor hem. Ook niet met de andere paarden. Hij werd zelfs chagrijnig tegen de andere paarden en zonderde zich af (wat amber nu ook doet)
Toen DA en prof duidelijk maakte dat het afgelopen was, is nog de vorige eigenaresse bij hem geweest en zij zei hetzelfde. Het paard kon niet eens meer behoorlijk lopen.
Alleen zag ik het niet zo goed, omdat ik het dagelijks zag en misschien niet wilde zien.
Maar eigenlijk wist ik het wel. Ik kon niets meer voor hem doen en wachten tot de vliegen kwamen met die open sarcoid zou niet bepaald tot een paardwaardig voortzetting van zijn leven zorgen.
Het was afgelopen.
maar weet je wat? Eten deed hij nog steeds, Misschien was het wel het enige waar hij nog genoegen aan beleefde. Misschien was het ook gewoon instinct..
De dag waarop ik hem moest laten gaan heb ik nog mijn lunch met hem gedeeld en hem kaneelbroodjes laten smullen. Want wat maakte het toen nog uit dat het niet gezond was?
Zou dit in jouw ogen dan een paard zijn wat ik had moeten laten rondlopen?
Ik denk, eerlijk gezegd , van niet.
En zo zijn er ook paarden die niet eens meer overeind kunnen komen en toch, al liggend blijven eten.
Daarom geloof ik niet dat al dan niet eten/drinken een indicator is. Voor bepaalde paarden wellicht wel, maar niet voor alle.
Maar goed... ik heb de wijsheid net zo min in pacht

Nog vergeten te vermelden... de haf bleek later zwaar artrose te hebben in 4 benen.

Goh , Sandra , wat sneu.
Ik heb ook zeker de wijsheid niet in pacht , maar kwaliteit van leven bestaat volgens mij ook wel uit meer dan alleen maar eten.
Alhoewel ik ook wel gedacht heb , als hij stopt met eten is het gebeurd!
En dan houdt je hem weer wat lekkers voor , en hij eet weer?!
Als ik hem zoals afgelopen zomer , gewoon bij de dames in laat lopen , dan is er een moment waarop hij het ook niet meer trekt.
Je zet hem 24 uur apart van de dames , gewoon even helemaal alleen[wel zicht op de dames] , en hij trekt het weer een week , of een maand....
Vervolgens ga je met hem wandelen , en hij flikt het om in een streep naar huis te rennen , al bokkend en gekdoent.
Het is zo paardafhankelijk wat kwaliteit van leven is , en ook zo mens afhankelijk.

Ik hoop dat je vant zomer nog een paard ziet met plezier in het leven , of juist misschien wel niet... het kan de keus om in te laten slapen of niet wel moeilijker maken.
Ik wens je veel kracht en wijsheid toe , en twijfel niet aan je beslissing als je die genomen hebt!!!
Je doet het goed!

Gr Esther

Sandra van Bommel schreef op maandag 15 februari 2010, 10:47:


Ben het met jou eens. Eten en drinken kan puur instinct zijn.
Ik denk dat jij heel goed in staat zal zijn om te besluiten wanneer het genoeg voor Amber is geweest.
Het zijn de mensen die er tegenop zien (ik zou dat net zo goed doen) om een definitieve beslissing te nemen, niet het dier. Die weet niet wat er boven z'n hoofd hangt.

Wil schreef op maandag 15 februari 2010, 13:29:


Dat maakt het dus juist zo vreselijk moeilijk. Gisterenavond hebben wij onze hond, Woody, een beagle van ruim 10 jaar oud moeten laten inslapen. Vrijdagochtend was ze serieus ziek ... van dierenarts doorverwezen naar kliniek. Ze was superbenauwd en had geen trek in eten. Een beagle die niet eet is serieuze shit! Enfin ... röntgen van de longen, echo van het hart, later een ECG ... hele dag en nacht in zuurstofhok. Woody had serieuze hartklachten, vochtafdrijvers en harttabletjes mee naar huis gekregen en van dag tot dag bekijken. Zaterdag ging goed, alhoewel ze me wel de hele dag heeft liggen aanstaren. Zondag ... wat een toestand ... weer niet willen eten en benauwd. We hebben er alles aan gedaan om het het diertje zo comfortabel mogelijk te maken. 's Middags kon ze nauwelijks nog lopen en draaide haar ogen constant heen en weer ... als een soort ruitenwissers. Accuut de kliniek gebeld en onmiddellijk met de hond langs gegaan. Woody gaf over ... de brokken van een dag ervoor kwamen onverteerd naar buiten?! Gedoe met ogen is neurologisch, waarschijnlijk een tia. Eén oor was plotsklaps heel erg smerig ... nader onderzoek ... tumor. Wij hebben besloten Woody met rust te laten en haar vredig te laten inslapen. Dat vredig viel knap tegen ... de slaapspuit vond ik ronduit akelig ... ik heb het gevoel dat het hondje voelde dat ze vertrok en ze kermde zoals ik haar nog nooit had horen kermen ... ik heb het hele hondje nat gejankt. Rationeel weet je dat je het voor haar goed doet, maar emotioneel ... pffff, dan ga je twijfelen ... heb ik wat gemist bij Woody, doe ik er goed aan, mag ik dit wel beslissen ... Aan de andere kant vind ik als mens dat je je verantwoordelijkheid dient te nemen en een dier niet onnodig moet laten lijden. Zo sta ik ook ten opzichte van mijn eigen leven, mensen én dieren hebben recht om op een waardige manier dit leven te verlaten. Maar de pijn wordt er niet minder om!