Ik ga met de meeste mee. Zou ook niet echt kiezen voor een moraliserend verhaal, maar het kamp een positieve ervaring maken.
Waar je wellicht veel mee kunt bereiken is met het thema paardentaal.
Leer kinderen hoe paarden 'spreken'. Leer hen de facetten van gedrag en leer hen hoe paarden laten merken dat ze gespannen of juist ontspannen zijn, ijverig zijn of protesteren... kortom... gun hun een inblik in de taal van de paarden. Daar zijn mooie filmpjes over en dvd's.
Ga ook paarden bekijken in de wei ed.
Als kinderen begrijpen hoe een paard protesteert/ wanneer het gespannen is enz, zien ze zelf snel genoeg dat paarden bij ruw rijden ook gespannen zijn, protesteren etc.
Op die manier kunnen zelf ontdekken en zelf een mening vormen-.

Dat is boeiend... dat zou ik graag willen zien.....

is die nog te bekijken? Kan alleen een trailer vinden.

Anja... beetje laat, maar nog bedankt voor de linkjes. Vind eigenlijk dat ie aardig goed loopt voor een blind paard wat blijkbaar ataxie verschijnselen heeft.
De manier waarop hij zijn achterbenen plaats bij wending, zie ik bij mijn merrie ook
Gezien ze rugproblemen heeft, is bij haar ataxie dan ook erg waarschijnlijk

Moest overigens nog een en ander bijlezen, maar vond het wel jammer van die persoonlijke aanvallen dan weer.
Zoals ik het zie wil Anja gewoon kijken hoever ze met Ing kan gaan en ik denk dat dat heel goed is. Uitdaging kan voor zo'n levendig paard precies dat zijn wat hij nodig heeft. Het is juist veel makkelijker om dat dier maar in zijn paddockje te laten staan en geen risico's te nemen, maar wat heeft die blinde rakker daar nu aan? Hij is al zo beperkt. laat hem in hemelsnaam zijn grenzen verkennen.
En mocht het werkelijk lukken om met hem een demo te doen (al of niet erop, afhankelijk van zijn lichamelijke toestand) dan zie ik dat niet als een circusattractie, maar meer als het laten zien aan mensen wat je met een paard kunt bereiken als er vertrouwen is. En dat kan mensen dan weer een stimulans geven in de goede richting...
Want ongeacht hoe je over demo's denkt.... het zijn wel de Demo's die mensen kennis lieten maken met NH in de eerste instantie.
Zo zag ik laatste een dans van een balletdanseres die bij een ongeluk een arm verloor, depressief werd maar uiteindelijk weer ging dansen met een jongen die in een depressie zat omdat hij een been had verloren.
Als je die twee dan in een prachtige dans ziet, waarbij je alle beperkingen kunt vergeten, krijg je kippevel en besef je waartoe mensen in staat zijn... Geloof maar dat het die twee uit een depressie heeft geholpen om weer te kunnen dansen...
Waarom zou het voor een paard anders zijn? En waarom zou je dat dan moeten verbergen?
En lukt het niet, dan weet ik zeker dat het voor anja ok is en dat ze toch altijd veel leert van het gezamelijk bekijken wat Ing wel kan en wat niet.

En met trots zijn is niets mis.

Wat gevoeligheid van het onderwerp betreft en daardoor bepaalde reacties...Ook ik ben doorlopend af aan het tasten bij mijn merrie, zoals uit mijn topic kwaliteit van leven blijkt. Maar dat wil niet zeggen dat ik daarom problemen heb met het feit dat Anja trots is op haar spanjaarden en wat ze ermee probeert te doen.
Dat mag toch best....

Na 12 dagen metacam is er bij amber nog geen verschil zichtbaar.
Wat de da betreft houdt het hierbij op.
Als ze erop had gereageerd, had hij het zinvol gevonden om nader onderzoek te plegen en te kijken of de schade nog binnen de perken was en de spieren van het paard wellicht nog getraind konden worden om de klachten te beperken, ook in het dagelijkse leven.
Want dat ze kissing spines in de schoft heeft, staat vast. We weten alleen niet of er nog meer aan de hand is. Waarschijnlijk wel, gezien haar stijfheid, het ontlasten van haar linkerachterbeen in rust en tijdens het eten ed en het feit dat ze niet speelt, niet rent en niet kroelt met andere paarden.
Maar ze reageert er dus niet op, niet in bewegingen en niet in gedrag
(in de wei is ze heel lief als je haar koppie kroelt en om haar heen loopt ed... maar ze kan soms opeens zuur reageren als je aan haar schoft of rug komt of als je bv een lange teugeloefening in stap wilt doen)
Haar linkerachtervoet ontlast ze nog steeds in rust.
De da denkt dat er gewoon veel te veel schade is (te meer omdat die schade al jaren geleden is ontstaan en de overbelasting gewoon is doorgegaan door verder te gaan met springen en rijden met hoog hoofd en rug weggedrukt)
Een nieuwe winter zit er voor haar dan ook niet meer in.
Ik wil haar graag nog even van een zonnetje laten genieten, zolang ik het idee heb dat ze zich redelijk redt in de wei (al is moeilijk te beoordelen hoeveel pijn ze heeft)
Verder hoeft ze natuurlijk niets meer en als er problemen bij komen of ze gaat achteruit, houdt het toch op.

Piet, bedankt. Het is wel best kl*** maar goed... eerst krijgen we nog een zomer. Stiekem hoop ik dat het dan verandert, maar geloven doe ik het niet. Nu ze van de metacam af is, loopt ze nog slechter.

Nils, Is dat zo? Dat eten/drinken een eerlijke indicatie is?
Ik had voorheen een haflinger die dus ook slecht ging lopen. Hij had voorheen artrose, maar het was te doen met veel wandelen en rustige ritten.
Hij werd daarnaast blind aan een oog en ging steeds minder zien aan het andere oog.
Zijn artrose werd erger en toen hij in een staprit door zijn knieen ging, was het rijden dus verleden tijd. Toen ging ik alleen maar wandelen met hem, maar ook dat ging moeizamer en soms wilde hij niet.
Hij had daarnaast ook vele sarcoiden, waarvan een aantal agressief. Vooral bij de billen zat een enorme sarcoid, die om de haverklap opensprong.
Een jaar lang heb ik geprobeerd om het leven toch aangenaam te maken voor dit paard met de beste glucosamine die er te koop was (strontduur), natuurlijke middeltjes en het behandelen van de sarcoiden met middelen die zich hadden bewezen.
Opereren kon de arts niet meer aan beginnen. Het zat veel te diep.
Ik heb zelfs uiteindelijk een professor uit liverpool ingeschakeld bij de behandeling. De sarcoid was toen zo groot als een manderijn (na een keer weg te zijn geweest) en doorlopend bloederig.
De professor wist mij te vertellen dat het binnenin nog twee keer zo groot was en dat de behandeling daarvan langdurig en pijnlijk was en dat het simpelweg voor dit paard, wat al moeite had met een wandeling, niet haalbaar en niet eerlijk was.
Het paard was een knuffelkont eerste klas, maar op een bepaald punt wilde hij zelfs niet meer geborsteld worden. Bij zijn sarcoid moest je uit de buurt blijven en soms liep het bloed langs het achterbeen (toen ik dus nog probeerde uit te zoeken of er nog hulp mogelijk was)
Hij vond het wel prettig als je in de buurt was, maar geen geknuffel meer voor hem. Ook niet met de andere paarden. Hij werd zelfs chagrijnig tegen de andere paarden en zonderde zich af (wat amber nu ook doet)
Toen DA en prof duidelijk maakte dat het afgelopen was, is nog de vorige eigenaresse bij hem geweest en zij zei hetzelfde. Het paard kon niet eens meer behoorlijk lopen.
Alleen zag ik het niet zo goed, omdat ik het dagelijks zag en misschien niet wilde zien.
Maar eigenlijk wist ik het wel. Ik kon niets meer voor hem doen en wachten tot de vliegen kwamen met die open sarcoid zou niet bepaald tot een paardwaardig voortzetting van zijn leven zorgen.
Het was afgelopen.
maar weet je wat? Eten deed hij nog steeds, Misschien was het wel het enige waar hij nog genoegen aan beleefde. Misschien was het ook gewoon instinct..
De dag waarop ik hem moest laten gaan heb ik nog mijn lunch met hem gedeeld en hem kaneelbroodjes laten smullen. Want wat maakte het toen nog uit dat het niet gezond was?
Zou dit in jouw ogen dan een paard zijn wat ik had moeten laten rondlopen?
Ik denk, eerlijk gezegd , van niet.
En zo zijn er ook paarden die niet eens meer overeind kunnen komen en toch, al liggend blijven eten.
Daarom geloof ik niet dat al dan niet eten/drinken een indicator is. Voor bepaalde paarden wellicht wel, maar niet voor alle.
Maar goed... ik heb de wijsheid net zo min in pacht

Nog vergeten te vermelden... de haf bleek later zwaar artrose te hebben in 4 benen.

Ik herken dat wel, die twijfel... Rationeel wist ik dat ik met toon geen andere keuze had, maar emotioneel....
Wat een akelig besluit heb je nu moeten nemen. Je had idd geen andere keuze, maar de pijn blijft, ja-.
Heel erg veel sterkte

Karen... ik dacht dat ze er helemaal niet op reageerde (te meer omdat het ontlasten van dat been er nog bovenop kwam) maar nu zie ik dat ze moeizamer loopt, dus blijkbaar was er wel een lichte reactie. Maar lang niet voldoende om er iets mee te kunnen doen.

Haar slijtage is niet, zoals bij je ezeltje, van het ene moment op het andere ontstaan maar door jarenlang overbelasting, zelfs na het ontstaan van problemen.
De situatie kan dan dus toch anders zijn.
Amber is overigens alles behalve kleinzerig.
Goed... met de hoefzweer stond ze op drie benen, maar ze hinkelde toch verder, zo goed en kwaad als ze kon. Al het ander getrubbel wat ze heeft gehad onderging ze zonder een kick,
En als ze gewoon goed zou lopen, zou die KS geen rol spelen.
Maar dat doet ze niet. Ze loopt moeizaam, socialiseerd niet met de andere paarden en ontlast doorlopend haar linkervoet.

Binnenkort komt nog een keer de hoefsmid, zekerheidshalve, om toch die hoef nog een keer extra goed te controleren. Maar wrs zit het probleem hoger in haar been.
(dus naast de KS... )
Het vermoeden van meer artrose is al veel eerder ontstaan, toen ze de therapeute die haar wilde stretchen bijna de wei doorschopte. Therapeute moest stoppen en amber liep daarna stukken slechter. Dat is inmiddels maanden geleden, maar toen ontstond al de eerste gedachte dat ambers problemen wel wat dieper zaten dat stijve spieren en is de eerste verdenking op artrose ontstaan.
Nog afgezien van het feit dat ze kraakt als een antieke kast als ze loopt.

maar goed... hoefsmid kijkt haar nog een keer na en binnenkort gaan we de zomer in en laat ik alles nog een keer goed bezinken, terwijl ik kijk hoe het er voor haar uit ziet,
Maar ik verwacht niet dat nog een winter haalbaar en eerlijk voor haar is.
Helaas kunnen we in het voorjaar weer hoofdschudden en bloedneuzen verwachten, want ze is ook nog behoorlijk allergisch voor pollen mm.
Zal er ook niet goed aan doen, maar goed... we zien wel

Heel erg mooi gezegd, anja. Zo is het inderdaad. Wij mensen, ik zeer zeker ook, zijn geneigd te hechten aan het leven ten koste van alles en delen onze dieren diezelfde emotie toe. Natuurlijk... dieren hebben overlevingsinstinct. Maar hun wereld is anders dan die van ons. Dieren zijn niet bezig met zielig zijn/iemand zielig vinden. Dat doen alleen wij mensen...

Nee hoor, karin. Ik snap wel dat je gewoon uitleg wilde geven. Net als ik.
Grappig dat mensen zeggen dat ik heus wel een goede beslissing zal nemen. Ik twijfel daar zelf namelijk altijd aan (had ik met toon ook)
Doorlopend vraag ik mij af wat ik nog had kunnen doen en of ze wel zoveel pijn heeft als ik denk en als de da denkt en of ze niet toch liever nog lang wil leven. Enz...
Tegenlijkertijd stel ik mij de tegengestelde vraag. Dan zie ik haar stijfjes lopen en in rust steeds met dat linkerachterbeen ontlast en dan denk ik... is het wel eerlijk om zo lang nog te wachten? Een paard is een prooidier. Hoe moet het voor een prooidier zijn om te leven met behoorlijke beperkingen? Is zo'n dier niet altijd op de hoede, omdat het niet meer zo snel kan wegkomen (amber zie ik bv nooit liggen... de rest ligt wel regelmatig te pitten, lekker in de sneeuw. Zij nooit) Is dat wel eerlijk? En leeft ze niet steeds in spanning en pijn, terwijl de dood... hoe akelig voor ons ook, haar rust kan brengen?

Ik bedoel... ik doe het hoe dan ook verkeerd in mijn eigen ogen.
Maar ach... heb ik iig geen criticus nodig

Het sprongetje is verzet. De bocht doet duidelijk pijn.
Ik ben blij dat je een DA hebt gebeld, want met dit paard moet je niet zelf willen aanmodderen. Dit paard heeft erg veel pijn en moet geholpen worden.
Knuffels, magnesium en bekappen heeft geen enkele zin..

Ben benieuwd wat de da zegt.
Maar het ziet er niet prettig uit.

Overigens heb ik ook een traumamerrie die eerst geen DA en geen bekapper toeliet.
Met clickertraining hebben we dat kunnen overwinnen.
Maar bij een paard als dit, met duidelijk pijn, speelt nog iets anders een rol.
Als het tillen van de voeten gepaard gaat met veel pijn, zal het dat absoluut niet toelaten.
Heel logisch.

goh wat naar. Onvermijdelijk maar toch erg zwaar en pijnlijk. Heel erg veel sterkte

Omdat ik nog steeds niet weet hoe ik moet quoten maar ff vertellen waar ik precies op reageer....

Eddy noemde de hoge gevoeligheid van de voetzolen, zelfs als je er met de hoefkrabber in drukte.
Wat mij interesseert.... hoe komt het paard aan dergelijke gevoelige hoefzolen?
(graag ff geen moddergooien, maar gewoon informatief blijven? Het interesseert me gewoon en ik probeer slimmer te worden op hoefgebied)

Heeft dit paard op ijzers gestaan? Dan kan ik het mij voorstellen. Amber kreeg onmiddellijk na verwijdering te maken met zoolkneuzing (en daarna helaas hoefzweer, en ...en... en... maar goe...) Ze had ook gevoelige zolen, maar dat was dus verklaarbaar.
Nu ze 1 jaar op blote voeten loopt, zijn haar zolen iig hard. Omdat ze laatst een been niet beslastte, controleerde de hoefsmid/bekapper zekerheidshalve de zolen op pijnpunten, maar ze reageerde zelfs niet op flinke druk in de zolen.
Dus....
Hoe kan het dat sommige paarden zoals dit paard zulke gevoelige zolen houdt?