Hmm, ik denk dat het helemaal geen kwaad kan om kinderen d.m.v. foto's te laten zien wat er gebeurt tijdens rolkur oefeningen, dressuur- en springproeven (met bit, sproren en zweep). Sterker nog, ik denk dat het heel belangrijk is kinderen te leren "zien" wat de gezichtsuitdrukking van het paard tijdens zo'n kuur of proef is.

Ik heb zelf een hele serie foto's van een bekende dressuur ruiter, die een demo gaf. Mijn man (die zeker geen expert is op het gebied van paarden) was ook bij die demo. Toen ik hem na afloop vroeg wat hij van de demo vond, zei hij dat hij het erg knap vond, mooi paard en mooie demo.

Thuis heb ik hem de close-ups van het hoofd van het paard laten zien, hij schrok zich een ongeluk. Hij begreep niet hoe hij dat had kunnen missen. Pijn in de ogen, tong uit de mond, totaal verkrampte uitdrukking en houding. Ik denk dat het komt omdat mensen kijken naar het totale plaatje en niet op "details" letten. Het paard is helemaal gepoetst, manen gevlochten, dekje van de sponser, mooi zadel, enz. De ruiter is ook helemaal opgetut, dus het plaatje ziet er super gelikt uit.

Ik denk dat heel veel mensen, incl.kinderen inderdaad naar het totaalplaatje kijken en niet letten op de gezichtsuitdrukking van het paard. Hoe is het anders te verklaren dat er zelfs foto's in tijdschriften gepubliceerd worden waarbij de mond van het paard in een pijnlijke grimas open hangt, en de ogen weggedraaid zijn? Ik vind het onvoorstelbaar. Als prof ruiter zou ik me werkelijk doodschamen voor zo'n foto.

Als we willen dat er dingen veranderen op dit gebied is het belangrijk om onze kinderen te leren letten op details. Hoe ziet dit paard er uit? Is dit het plaatje van een z.g. Happy Atlete? Hoe ziet een blij paard er eigenlijk uit? Ik las in een boek (Karen Pryor meen ik) dat mensen helemaal niet beseffen dat een paard pijn lijdt of ongelukkig is, de meeste mensen hebben n.l. nog nooit een blij paard gezien! Nou denk ik dat dat bij de PN aanhangers anders ligt, maar ik geloof wel dat het gemiddelde manege kind totaal gedesensiteerd raakt door de eindeloze ellende die het te zien krijgt. Ik spreek uit ervaring, mijn eigen dochter toen ze 8 was van de manege afgehaald omdat ze aan de kant stond te huilen toen drie (!) 14 jarige meisjes een ponny aan het indrijden waren, met zweep, sporen en scherp bit. Ik werd er zelf misselijk van.

Ik vind het dus wel een goed idee om d.m.v. foto's te laten zien wat er mis kan gaan. Geen gruwelfoto's van Nevzorov ofzo, maar er zijn er zat te vinden die veel subtieler zijn. Google maar eens op "worried eyes" bijvoorbeeld. Of kijk in het e-magazine Horses For Life.

Ik heb mijn dochter ook zonder pardon uitgelegd dat een bit uit den boze is.
Dacht eerst toen ik Clarissa's bericht las, oh, had ik dat anders aan moeten pakken? Maar fout =fout, en een bit kan gewoon niet.

Sommige kinderen willen niet op onze ponnie rijden, omdat er geen bit in hangt, tja, dan hebben ze pech gehad hoor. Maar ik heb niets bereikt met die kinderen, dat is ook weer waar.

Isabel van der Made schreef op dinsdag 9 februari 2010, 19:03:


eigen kind is anders, maar op een gezellig ponykamp moet je zorgen dat je als begeleider een beetje professioneel opereert. Als je je rigide opstelt, ben je ontoegankelijk.
En zoals ik al eerder schreef, houd rekening met de doelgroep. Als het gesprek een bepaalde richting op gaat, en ze zijn geïnteresseerd kun je wat meer vertellen.
Zonder verder erg te oordelen over wat anderen allemaal fout doen.

clarissa ruijgrok schreef op maandag 8 februari 2010, 23:35:



Ondanks het feit dat ik eigenlijk geen kinderlessen geef rijden er hier toch een paar die we niet konden afschepen omdat hun ouders hier ook rijden.

Kinderen zijn heel goed in staat om zelf dat onderscheid te maken. Mijn kleine nichtje van 9 is daar heel stellig in, die zegt tegen haar manege-vriendinnetjes gewoon dat je al die tralala niet nodig hebt en dat het zonder véél leuker voor het paard is. Vriendinnetje was dit weekend mee op een zadelloos, bitloos, ijzerloos en rambamloos buitenritje op Spirit en daar bleek dat vriendinnetje toch al aardig geïndoctrineerd is. Want met bit, zweepje, stalletje en dekentje doen die paarden het toch ook goed? Omgedraaide wereld dus.

Ik heb het mijn zus maar lekker laten opknappen, ik draai me om in zulke situaties en ga de discussie al heel lang niet eens meer aan....

Groet, Pien

Judith A schreef :


Jij hoeft geen bewijzen op een papiertje of fotootje aan te dragen om mensen te overtuigen.
Blije, gelukkige, levendige paarden die goed in hun vel zitten vertellen veel meer
Ga niet op de bekeertoer want dat leidt tot niks en wekt irritatie. Gewoon jezelf, zijn en in de praktijk laten ervaren is de allerbeste overtuiging. Dan is bitloos rijden de allernormaalste zaak van de wereld!

Groetjes, Pien

clarissa ruijgrok schreef op dinsdag 9 februari 2010, 20:33:


Ik ben het helemaal met je eens hoor.
Kijk ook naar Pete Ramey die echt heel voorzichtig is met zijn op- em aanmerkingen. (En toch is er stront gekomen, never mind.)
Ik denk echter wel, dat ik mijn vraagtekens heb bij mijn eigen gedrag, omdat mijn dochter dus helemaal niet meer wil rijden. Of dat nou is, omdat ze zich niet veilig voelt zonder bit, of omdat ik te hard heb geduwd dat paardrijden eigenlijk een onnatuurlijke bezigheid is... Dat weet ik niet, maar ik denk wel dat ik iets fout heb gedaan.
Zeker omdat ook veel andere kinderen niet meer wilden komen. Ik zet wslk de ponnie teveel op de voorgrond. Het kind komt op de tweede plaats.
Geen doodzonde. Maar ik betreur soms wel dat mijn dochter niet de euforie heeft om gek te doen met je paard. Iets was ik nu zo mis, ik ben oud en voorzichtig, en doe geen belachelijke dingen meer. Uit je bol gaan met je paard is iets wat ik associeer met mijn jonge jaren. En ben dus bang dat ik dat mijn dochter die lol heb afgenomen door te politiek correct te zijn, als je begrijpt wat ik bedoel.

Isabel van der Made schreef op dinsdag 9 februari 2010, 22:45:


nou joh, je bent ook maar een mens Wel een mooie reflectie, misschien de moeite waard om met haar te delen?

Ja, dat zal ik doen!

Ik ben het meeste van de mensen hierboven eens dat het laten zien van beelden hoe het niet moet het minste effect heeft.

Jonge meisjes (althans ik toen ik tussen de 8 en 14 (32) jaar oud was) leven in een wereld van fantasie. Zodra de omgeving niets boeiend meer te melden heeft (op school of 's avonds in bed) gaan de gedachten naar een wereld waar in dromen uit komen.

Waarom geven we geen vorm aan deze dromen door mooie foto's en filmpjes van hoe het ook kan. Ik moet hierbij denken aan dat filmpje van dat meisje dat optomingloos door de heuvels gallopeerd, dat een tijdje terug hier op het forum ter spraken kwam.
Tijdens een ponykamp kan je leren samen te werken met je paard in plaats van het te overmeesteren. Laat ze zelf in hun eigen tempo de conclussie trekken, dat blijft vaak langer hangen.
Een dergelijke positieve ervaring zullen ze nooit vergeten...

Er is een levensgroot verschil tussen je eigen kinderen en andere kinderen.
Met je eigen kinderen kun je veel meer en veel directer zijn, je kunt voorwaarden stellen: zonder bit of anders niet.
Met andere kinderen ligt dat helemaal anders.
Je mening opdringen werkt gewoon niet.

ik vind het ook moeilijk hoor, wat wel en niet te zeggen... ik merk dat er plots veel minder interesse was toen ik enkel nog privébegleiding wilde geven en bitloos ging werken. Terwijl ik uiteindelijk geen stukken van mensen vraag voor een lesje (naar het schijnt kost een groepsles op een manège hier in de buurt maar 3 euro minder dan een uur privéles bij mij tegenwoordig en bij mij is het samen verzorgen en zadelen, dan een uur rijden en dan nazorg doen).
omgekeerd heb ik wel een paar keer uitdrukkelijk de vraag gekregen om iemand op weg te helpen met een bitloos hoofdstel of een 'grondwerkprobleem'.

mijn houding is tegenwoordig nogal neutraal. Ik scheeuw geen moord en brand als iemand met bit rijdt, maar vermeld wel altijd vriendelijk dat mijn paard een bitloze optoming krijgt tijdens de les. of ik zeg gewoon niets en als ze het niet kennen, dan valt het zelfs niemand op dat er iets 'mist' aan het hoofdstel.

ik probeer nu vanalles te doen en te bereiken met mijn paarden dat anderen hier in de buurt niet doen en probeer de leskinderen dingen te laten doen die je in de manège niet mag. zo gaan we in de zomer zonder zadel zwemmen in het blosodomein met de paarden, doen ze grondwerk, mogen ze met neckrope rijden, enz enz. ook probeer ik hun oefeningen te laten doen die je niet met dwang kunt bereiken bv. (jij moet in je cirkel blijven en het paard moet dit of dat doen)
ik hoop hen op die manier toch iets mee te geven dat gaat blijven hangen; ookal nemen ze later geen les meer bij me. ik zou het al geweldig vinden als ze zich nog herinneren dat ze met Darwin konden galoperen zonder een hoofdstel en dat hij helemaal niet op hol sloeg ofzo. hopelijk willen ze dat dan ook weer kunnen met een eigen paard of voelen ze op zn minst het verschil tussen dat en een manègeles op een 'rotknol'