Ja, dat zal ik doen!

Ik ben het meeste van de mensen hierboven eens dat het laten zien van beelden hoe het niet moet het minste effect heeft.

Jonge meisjes (althans ik toen ik tussen de 8 en 14 (32) jaar oud was) leven in een wereld van fantasie. Zodra de omgeving niets boeiend meer te melden heeft (op school of 's avonds in bed) gaan de gedachten naar een wereld waar in dromen uit komen.

Waarom geven we geen vorm aan deze dromen door mooie foto's en filmpjes van hoe het ook kan. Ik moet hierbij denken aan dat filmpje van dat meisje dat optomingloos door de heuvels gallopeerd, dat een tijdje terug hier op het forum ter spraken kwam.
Tijdens een ponykamp kan je leren samen te werken met je paard in plaats van het te overmeesteren. Laat ze zelf in hun eigen tempo de conclussie trekken, dat blijft vaak langer hangen.
Een dergelijke positieve ervaring zullen ze nooit vergeten...

Er is een levensgroot verschil tussen je eigen kinderen en andere kinderen.
Met je eigen kinderen kun je veel meer en veel directer zijn, je kunt voorwaarden stellen: zonder bit of anders niet.
Met andere kinderen ligt dat helemaal anders.
Je mening opdringen werkt gewoon niet.

ik vind het ook moeilijk hoor, wat wel en niet te zeggen... ik merk dat er plots veel minder interesse was toen ik enkel nog privébegleiding wilde geven en bitloos ging werken. Terwijl ik uiteindelijk geen stukken van mensen vraag voor een lesje (naar het schijnt kost een groepsles op een manège hier in de buurt maar 3 euro minder dan een uur privéles bij mij tegenwoordig en bij mij is het samen verzorgen en zadelen, dan een uur rijden en dan nazorg doen).
omgekeerd heb ik wel een paar keer uitdrukkelijk de vraag gekregen om iemand op weg te helpen met een bitloos hoofdstel of een 'grondwerkprobleem'.

mijn houding is tegenwoordig nogal neutraal. Ik scheeuw geen moord en brand als iemand met bit rijdt, maar vermeld wel altijd vriendelijk dat mijn paard een bitloze optoming krijgt tijdens de les. of ik zeg gewoon niets en als ze het niet kennen, dan valt het zelfs niemand op dat er iets 'mist' aan het hoofdstel.

ik probeer nu vanalles te doen en te bereiken met mijn paarden dat anderen hier in de buurt niet doen en probeer de leskinderen dingen te laten doen die je in de manège niet mag. zo gaan we in de zomer zonder zadel zwemmen in het blosodomein met de paarden, doen ze grondwerk, mogen ze met neckrope rijden, enz enz. ook probeer ik hun oefeningen te laten doen die je niet met dwang kunt bereiken bv. (jij moet in je cirkel blijven en het paard moet dit of dat doen)
ik hoop hen op die manier toch iets mee te geven dat gaat blijven hangen; ookal nemen ze later geen les meer bij me. ik zou het al geweldig vinden als ze zich nog herinneren dat ze met Darwin konden galoperen zonder een hoofdstel en dat hij helemaal niet op hol sloeg ofzo. hopelijk willen ze dat dan ook weer kunnen met een eigen paard of voelen ze op zn minst het verschil tussen dat en een manègeles op een 'rotknol'