Sandra van Bommel schreef op maandag 15 februari 2010, 7:23:


:ehm: Het gaat over kwaliteit van leven?
Nu kan het zijn dat ik een andere kijk heb op het leven en wijsheid heb ik niet in pacht, maar voor mijn gevoel (en mijn referentie is Augusta), zolang het dier (om het even welk) eet -wil eten- en drinken, is voor hem/haar de kwaliteit ruimschoots aanwezig!
Als een dier niet meer wil vanwege pijn/ziekte (is iets anders als niet meer kunnen!) is het snel duidelijk genoeg en kan je alsnog "helpen".

Het is maar een overweging, Sterkte!

Nils en Olly
A horse that gets enough to eat will not be injured
by the cold, nor suffer from it in any way.

Piet, bedankt. Het is wel best kl*** maar goed... eerst krijgen we nog een zomer. Stiekem hoop ik dat het dan verandert, maar geloven doe ik het niet. Nu ze van de metacam af is, loopt ze nog slechter.

Nils, Is dat zo? Dat eten/drinken een eerlijke indicatie is?
Ik had voorheen een haflinger die dus ook slecht ging lopen. Hij had voorheen artrose, maar het was te doen met veel wandelen en rustige ritten.
Hij werd daarnaast blind aan een oog en ging steeds minder zien aan het andere oog.
Zijn artrose werd erger en toen hij in een staprit door zijn knieen ging, was het rijden dus verleden tijd. Toen ging ik alleen maar wandelen met hem, maar ook dat ging moeizamer en soms wilde hij niet.
Hij had daarnaast ook vele sarcoiden, waarvan een aantal agressief. Vooral bij de billen zat een enorme sarcoid, die om de haverklap opensprong.
Een jaar lang heb ik geprobeerd om het leven toch aangenaam te maken voor dit paard met de beste glucosamine die er te koop was (strontduur), natuurlijke middeltjes en het behandelen van de sarcoiden met middelen die zich hadden bewezen.
Opereren kon de arts niet meer aan beginnen. Het zat veel te diep.
Ik heb zelfs uiteindelijk een professor uit liverpool ingeschakeld bij de behandeling. De sarcoid was toen zo groot als een manderijn (na een keer weg te zijn geweest) en doorlopend bloederig.
De professor wist mij te vertellen dat het binnenin nog twee keer zo groot was en dat de behandeling daarvan langdurig en pijnlijk was en dat het simpelweg voor dit paard, wat al moeite had met een wandeling, niet haalbaar en niet eerlijk was.
Het paard was een knuffelkont eerste klas, maar op een bepaald punt wilde hij zelfs niet meer geborsteld worden. Bij zijn sarcoid moest je uit de buurt blijven en soms liep het bloed langs het achterbeen (toen ik dus nog probeerde uit te zoeken of er nog hulp mogelijk was)
Hij vond het wel prettig als je in de buurt was, maar geen geknuffel meer voor hem. Ook niet met de andere paarden. Hij werd zelfs chagrijnig tegen de andere paarden en zonderde zich af (wat amber nu ook doet)
Toen DA en prof duidelijk maakte dat het afgelopen was, is nog de vorige eigenaresse bij hem geweest en zij zei hetzelfde. Het paard kon niet eens meer behoorlijk lopen.
Alleen zag ik het niet zo goed, omdat ik het dagelijks zag en misschien niet wilde zien.
Maar eigenlijk wist ik het wel. Ik kon niets meer voor hem doen en wachten tot de vliegen kwamen met die open sarcoid zou niet bepaald tot een paardwaardig voortzetting van zijn leven zorgen.
Het was afgelopen.
maar weet je wat? Eten deed hij nog steeds, Misschien was het wel het enige waar hij nog genoegen aan beleefde. Misschien was het ook gewoon instinct..
De dag waarop ik hem moest laten gaan heb ik nog mijn lunch met hem gedeeld en hem kaneelbroodjes laten smullen. Want wat maakte het toen nog uit dat het niet gezond was?
Zou dit in jouw ogen dan een paard zijn wat ik had moeten laten rondlopen?
Ik denk, eerlijk gezegd , van niet.
En zo zijn er ook paarden die niet eens meer overeind kunnen komen en toch, al liggend blijven eten.
Daarom geloof ik niet dat al dan niet eten/drinken een indicator is. Voor bepaalde paarden wellicht wel, maar niet voor alle.
Maar goed... ik heb de wijsheid net zo min in pacht

Nog vergeten te vermelden... de haf bleek later zwaar artrose te hebben in 4 benen.

Goh , Sandra , wat sneu.
Ik heb ook zeker de wijsheid niet in pacht , maar kwaliteit van leven bestaat volgens mij ook wel uit meer dan alleen maar eten.
Alhoewel ik ook wel gedacht heb , als hij stopt met eten is het gebeurd!
En dan houdt je hem weer wat lekkers voor , en hij eet weer?!
Als ik hem zoals afgelopen zomer , gewoon bij de dames in laat lopen , dan is er een moment waarop hij het ook niet meer trekt.
Je zet hem 24 uur apart van de dames , gewoon even helemaal alleen[wel zicht op de dames] , en hij trekt het weer een week , of een maand....
Vervolgens ga je met hem wandelen , en hij flikt het om in een streep naar huis te rennen , al bokkend en gekdoent.
Het is zo paardafhankelijk wat kwaliteit van leven is , en ook zo mens afhankelijk.

Ik hoop dat je vant zomer nog een paard ziet met plezier in het leven , of juist misschien wel niet... het kan de keus om in te laten slapen of niet wel moeilijker maken.
Ik wens je veel kracht en wijsheid toe , en twijfel niet aan je beslissing als je die genomen hebt!!!
Je doet het goed!

Gr Esther

Sandra van Bommel schreef op maandag 15 februari 2010, 10:47:


Ben het met jou eens. Eten en drinken kan puur instinct zijn.
Ik denk dat jij heel goed in staat zal zijn om te besluiten wanneer het genoeg voor Amber is geweest.
Het zijn de mensen die er tegenop zien (ik zou dat net zo goed doen) om een definitieve beslissing te nemen, niet het dier. Die weet niet wat er boven z'n hoofd hangt.

Wil schreef op maandag 15 februari 2010, 13:29:


Dat maakt het dus juist zo vreselijk moeilijk. Gisterenavond hebben wij onze hond, Woody, een beagle van ruim 10 jaar oud moeten laten inslapen. Vrijdagochtend was ze serieus ziek ... van dierenarts doorverwezen naar kliniek. Ze was superbenauwd en had geen trek in eten. Een beagle die niet eet is serieuze shit! Enfin ... röntgen van de longen, echo van het hart, later een ECG ... hele dag en nacht in zuurstofhok. Woody had serieuze hartklachten, vochtafdrijvers en harttabletjes mee naar huis gekregen en van dag tot dag bekijken. Zaterdag ging goed, alhoewel ze me wel de hele dag heeft liggen aanstaren. Zondag ... wat een toestand ... weer niet willen eten en benauwd. We hebben er alles aan gedaan om het het diertje zo comfortabel mogelijk te maken. 's Middags kon ze nauwelijks nog lopen en draaide haar ogen constant heen en weer ... als een soort ruitenwissers. Accuut de kliniek gebeld en onmiddellijk met de hond langs gegaan. Woody gaf over ... de brokken van een dag ervoor kwamen onverteerd naar buiten?! Gedoe met ogen is neurologisch, waarschijnlijk een tia. Eén oor was plotsklaps heel erg smerig ... nader onderzoek ... tumor. Wij hebben besloten Woody met rust te laten en haar vredig te laten inslapen. Dat vredig viel knap tegen ... de slaapspuit vond ik ronduit akelig ... ik heb het gevoel dat het hondje voelde dat ze vertrok en ze kermde zoals ik haar nog nooit had horen kermen ... ik heb het hele hondje nat gejankt. Rationeel weet je dat je het voor haar goed doet, maar emotioneel ... pffff, dan ga je twijfelen ... heb ik wat gemist bij Woody, doe ik er goed aan, mag ik dit wel beslissen ... Aan de andere kant vind ik als mens dat je je verantwoordelijkheid dient te nemen en een dier niet onnodig moet laten lijden. Zo sta ik ook ten opzichte van mijn eigen leven, mensen én dieren hebben recht om op een waardige manier dit leven te verlaten. Maar de pijn wordt er niet minder om!