Nog vergeten te vermelden... de haf bleek later zwaar artrose te hebben in 4 benen.

Goh , Sandra , wat sneu.
Ik heb ook zeker de wijsheid niet in pacht , maar kwaliteit van leven bestaat volgens mij ook wel uit meer dan alleen maar eten.
Alhoewel ik ook wel gedacht heb , als hij stopt met eten is het gebeurd!
En dan houdt je hem weer wat lekkers voor , en hij eet weer?!
Als ik hem zoals afgelopen zomer , gewoon bij de dames in laat lopen , dan is er een moment waarop hij het ook niet meer trekt.
Je zet hem 24 uur apart van de dames , gewoon even helemaal alleen[wel zicht op de dames] , en hij trekt het weer een week , of een maand....
Vervolgens ga je met hem wandelen , en hij flikt het om in een streep naar huis te rennen , al bokkend en gekdoent.
Het is zo paardafhankelijk wat kwaliteit van leven is , en ook zo mens afhankelijk.

Ik hoop dat je vant zomer nog een paard ziet met plezier in het leven , of juist misschien wel niet... het kan de keus om in te laten slapen of niet wel moeilijker maken.
Ik wens je veel kracht en wijsheid toe , en twijfel niet aan je beslissing als je die genomen hebt!!!
Je doet het goed!

Gr Esther

Sandra van Bommel schreef op maandag 15 februari 2010, 10:47:


Ben het met jou eens. Eten en drinken kan puur instinct zijn.
Ik denk dat jij heel goed in staat zal zijn om te besluiten wanneer het genoeg voor Amber is geweest.
Het zijn de mensen die er tegenop zien (ik zou dat net zo goed doen) om een definitieve beslissing te nemen, niet het dier. Die weet niet wat er boven z'n hoofd hangt.

Wil schreef op maandag 15 februari 2010, 13:29:


Dat maakt het dus juist zo vreselijk moeilijk. Gisterenavond hebben wij onze hond, Woody, een beagle van ruim 10 jaar oud moeten laten inslapen. Vrijdagochtend was ze serieus ziek ... van dierenarts doorverwezen naar kliniek. Ze was superbenauwd en had geen trek in eten. Een beagle die niet eet is serieuze shit! Enfin ... röntgen van de longen, echo van het hart, later een ECG ... hele dag en nacht in zuurstofhok. Woody had serieuze hartklachten, vochtafdrijvers en harttabletjes mee naar huis gekregen en van dag tot dag bekijken. Zaterdag ging goed, alhoewel ze me wel de hele dag heeft liggen aanstaren. Zondag ... wat een toestand ... weer niet willen eten en benauwd. We hebben er alles aan gedaan om het het diertje zo comfortabel mogelijk te maken. 's Middags kon ze nauwelijks nog lopen en draaide haar ogen constant heen en weer ... als een soort ruitenwissers. Accuut de kliniek gebeld en onmiddellijk met de hond langs gegaan. Woody gaf over ... de brokken van een dag ervoor kwamen onverteerd naar buiten?! Gedoe met ogen is neurologisch, waarschijnlijk een tia. Eén oor was plotsklaps heel erg smerig ... nader onderzoek ... tumor. Wij hebben besloten Woody met rust te laten en haar vredig te laten inslapen. Dat vredig viel knap tegen ... de slaapspuit vond ik ronduit akelig ... ik heb het gevoel dat het hondje voelde dat ze vertrok en ze kermde zoals ik haar nog nooit had horen kermen ... ik heb het hele hondje nat gejankt. Rationeel weet je dat je het voor haar goed doet, maar emotioneel ... pffff, dan ga je twijfelen ... heb ik wat gemist bij Woody, doe ik er goed aan, mag ik dit wel beslissen ... Aan de andere kant vind ik als mens dat je je verantwoordelijkheid dient te nemen en een dier niet onnodig moet laten lijden. Zo sta ik ook ten opzichte van mijn eigen leven, mensen én dieren hebben recht om op een waardige manier dit leven te verlaten. Maar de pijn wordt er niet minder om!