Hoeft geen probleem te zijn. Indy is in haar stal overleden. Hulpvaardige buurmannen hebben haar benen aan een paal gebonden en zo hangend aan de paal de stal uitgetild met een graafmachine.

Een waardige manier ipv te slepen.

Groeten,
Monique

Hoi,
Even ter aanvulling van Ilona's reactie:
Dierenartsen zijn vaak heel snel met conclusies en inslapen, dat is mijn ervaring tenminste. Een aantal weken terug kwam ik terug van een week vakantie en mijn paard was onwijs stijf, wilde niet meer lopen, zat duidelijk niet lekker in zijn vel, afgevallen, etc. Ik was heel erg geschrokken en dacht eigenlijk meteen aan hoefbevangenheid. Ik had de dierenarts gebeld en hij kwam langs en zei: ja, dat zal wel hoefbevangenheid zijn, hier heb je pijnstillers en kom maar langs de kliniek, dan maken we foto's en weet je zeker of het bevangenheid is of niet. En oja, als het bevangenheid blijkt, wil je hem dan in laten slapen?
Even later kwam mijn NB'er langs en binnen 5 minuten waren we erachter dat het helemaal geen bevangenheid was, maar dat hij erg last had van zijn hoeven ivm de bevroren (zeeer puntige) ondergrond). Die pijnstillers (die ik overigens niet gegeven heb) zijn niet iets wat je m.i. zomaar kan geven; dat is zo'n troep!
In ieder geval kunnen dierenartsen soms zwaar overhaaste conclusies trekken. Niet dat dit meteen bij jou het geval is natuurlijk, maar ik zou er goed voor zorgen dat je 100% zeker weet dat je paardje in moet worden geslapen als je nog niet zeker weet wat er precies mis is met haar, bijvoorbeeld dmv second opinions.
In ieder geval heel veel sterkte.

Mijn vorige paard heb ik in laten slapen nadat er 3 dierenartsen naar hebben gekeken; de eerste zei: "10 dagen stalrust met pijnstillers", de tweede (heeft ter plekke foto's gemaakt) zei: "meteen laten inslapen" en toen ben ik met haar naar een kliniek geweest en die dierenarts bevestigde ook het inslapen (ze had door een ongeluk op de wei haar achterbeen verlamd).
Bij haar ging het heel vredig, ook het opladen op de trailer en alles, ze liep gewoon daar naar binnen en sliep heel snel in. Zij stond ook heel opgetrokken en gespannen en kon gewoon niet meer. Ik denk dat je zelf wel voelt hoe je het het beste doet!

Sterkte

Loes B schreef op maandag 15 februari 2010, 15:51:


Ik denk dit ook. Dierenartsen moeten klinisch blijven, anders is het werk niet vol te houden. Het zou voor mij niets zijn, ik ben op dit terrein een te grote jankerd. Luister naar je hart en luister naar je verstand, het is vaak je eigen verdriet. De dood is neutraal, dat is ooit eens tegen mij gezegd. Dan is er geen honger, geen leed, geen verdriet of pijn, dan is er niets meer. Soms is dit de beste, wel de moeilijkste, beslissing die je kunt nemen. Dood gaan we toch, mens én dier, waarom dan dat onnodige lijden. Als jij ziet dat het leven iedere dag een strijd is, als jij merkt dat het dier zich uur na uur door de dag sleept en je weet dat dit de rest van haar/zijn leven hoe lang of hoe kort dat ook nog moge zijn zal zijn, dan kun je haast geen andere beslissing nemen. Sterkte!

Heel erg mooi gezegd, anja. Zo is het inderdaad. Wij mensen, ik zeer zeker ook, zijn geneigd te hechten aan het leven ten koste van alles en delen onze dieren diezelfde emotie toe. Natuurlijk... dieren hebben overlevingsinstinct. Maar hun wereld is anders dan die van ons. Dieren zijn niet bezig met zielig zijn/iemand zielig vinden. Dat doen alleen wij mensen...

Ik heb heel goed nieuws. Jootje leeft nog. Ongeveer 6 weken terug was ze kreupel van de artrose in haar knie. Toen is ze met een week rust en een injectie weer helemaal fit geworden. Nu begon het weer.... dachten we. Dus weer op rust. Ik helemaal van slag . De hele ochtend gewacht op de dierenarts. Groot kleed gezocht om haar af te dekken na het inslapen. Maar.............. de dierarts constateerde gelukkig een kneuzing in haar hoef. Ook niet fijn, maar ik ben er zo blij mee. Nu is er nog hoop. Ze heeft wel ontzettend veel pijn. Ik injecteer haar iedere dag met antibiotica en ik geef haar pijnstillers. De DA heeft mij geleerd hoe ik dat moet doen. Ik hoop dat dit onderwerp niet al te veel nare gevoelens bij jullie heeft los gemaakt. Normaal gesproken ben ik geen paniekzaaier. Toch bedankt.