Sandra van Bommel schreef op maandag 15 februari 2010, 10:47:


Dus kennelijk reageerde ze toch wel iets op de metacam?

Ik heb sinds 2 dagen een vergelijkbare situatie erbij. We hadden al een ezel met ernstige IR en complicaties daarvan. Al jaren probeer ik voor dat beestje (Juul) telkens weer de afweging te maken of ze nog voldoende kwaliteit van leven heeft.

Nu is plots haar moeder (Jomanda) ons tweede zorgenkind. Van de ene dag op de andere krimpt ze in elkaar als je maar wíjst naar haar schoft. Ze kan de lichtste aanraking daar niet verdragen. Toen ik toch heel lichtjes m'n hand daar hield, om te voelen of ik iets byzonders voelde.. voelde ik de wervels in de schoft onder m'n hand "knisperen" (ze schuren langs elkaar, tikken tegen elkaar aan), als Jootje haar schouders maar iets bewoog. Ieks !!
Bovendien loopt ze sinds 2 dagen met haar achterbenen in hanentred (ze tilt ze bij elke pas héél hoog op).

Zojuist is de dierenarts geweest en die bevestigde wat ik al dacht. Jomanda is haar hele leven lang nooit bereden geweest (ook niet betuigd, mevrouw heeft alleen wat gewandeld ). Dus overbelasting als gevolg van een verkeerd zadel enz. is uitgesloten. Omdat deze blessure bovendien heel plotseling is ontstaan is de enige verklaring dat ze ófwel zichzelf lelijk heeft vastgerold in één van de stallen, ofwel ze is heel beroerd gevallen. Ik denk het laatste, omdat Jomanda sowieso weinig rolt en áls ze het doet, dan in lekker mul zand.

Nu ja, ik kan vastrollen niet uitsluiten, maar ik denk dat een heel beroerde val aannemelijker is. Het is hier de laatste dagen op sommige plekken, ook in onze weides, verradelijk glad. Er ligt hier en daar spiegelglad ijs, afgedekt door een laagje sneeuw (waardoor je het niet ziet, dat het zo glad is). Inmiddels hebben we die plekken in de weides met behulp van een bezem en een schop (sneeuw eraf, ijs wat kapot slaan) minder gevaarlijk gemaakt. Maar achteraf bezien is Jo de avond of nacht daarvóór al lelijk uitgegleden

De hanentred wordt waarschijnlijk veroorzaakt door zenuwschade, hoog in de rug, ontstaan tijdens de val. Het is dan waarschijnlijk dat ze géén pijn heeft aan haar achterbenen, maar dat "slechts" de besturing van haar achterbenen niet meer correct functioneert.

We hebben ook al twee nubische geiten met "voorwiel aandrijving"; dus ook met een zeer slecht bestuurbare achterhand. Pffff, als mensen, die niet weten welk beest wát mankeert, ons zootje ongeregeld op de wei zien lopen... 't zou me niet verbazen als de dierenbescherming of 112 gealarmeerd wordt

Wat ik heel opmerkelijk vind en de moeite waard om hier te vermelden: ik weet vrijwel zeker dat Jootje momenteel weinig pijn heeft, zolang er maar niets en niemand op haar schoft drukt. We hebben haar nu 14 jaar (ze is ongeveer 22 jaar oud) en als er bij onze dieren één grote Drama-Queen is, dan is het wel Jomanda. Als haar een scheet dwarszit en dat veroorzaakt lichte buikpijn, dan gaat ze liggen, kijkt alsof ze elk moment dóód kan gaan en is niet meer overeind te krijgen. Ook niet door de dierenarts, die we er dan in het verleden natuurlijk meteen bijhaalden als zoiets gebeurde. Telkens bereidde dan de dierenarts ons op het ergste voor: als ze over een halve dag nog steeds niet overeind kan/wil komen, dan houdt het op.... En elke keer besloot mevrouw na een uurtje of 2 tot max. 6 dat de buikpijn nu wel weg was, stond dan moeiteloos op en ging verder met haar leven alsof er niets gebeurd was...

De laatste jaren bellen we dus niet meer de dierenarts als dit gebeurt. Ik probeer haar dwarszittende scheet op te lossen mbv Reiki (kan ik een beetje, niet heel goed) en meestal lukt dat prima. Het punt is gewoon dat Jomanda een enorm drama kan maken over een klein beetje pijn (heb dat ook met andere dingen dan buikpijn vastgesteld). En ze laat zich absoluut nergens toe dwingen. Als zij wil liggen, dan kun je haar pushen, met drie man sterk, om overeind te komen... forget it.

Waarom dit dan mogelijk belangrijk is om hier te vermelden is, omdat ik nu aan haar kan merken dat ze nauwelijks pijn heeft. Ik vind 't me moeilijk voor te stellen, omdat ik gevoeld heb hoe erg die wervels tegen elkaar aan komen als ze beweegt!

Maar feit is: zolang je niet ook maar de suggéstie wekt dat je er aan wilt komen, loopt ze gewoon rond. Ze loopt evenveel als anders. Als dat veel pijn deed, dan zou Jootje daar écht niet doorheen lopen. Die zou stokstijf gaan stilstaan of gaan liggen en heel dramatische gezichten trekken.

Dus voor paarden met een dergelijke blessure: natúúrlijk is ieder geval anders, en komt kissing spines in gradaties voor.. maar kénnelijk hoeft kissing spines niet persé te betekenen dat het paard voortdurend veel pijn heeft.

grt,
karen

Anja Seijn schreef op maandag 15 februari 2010, 14:15:


Oef, Anja, wat verschrikkelijk voor jullie....

Een virtuele arm om je schouder,
Karen

Anja Seijn schreef op maandag 15 februari 2010, 14:15:


Een moedige beslissing en Anja. Veel sterkte meid!

Anja Seijn schreef op maandag 15 februari 2010, 14:15:


Auw...... dat is pijnlijk..... heb ik ook gehad met mijn paard, dat idee dat hij het wist en het niet wilde... Ik heb zeker drie maanden niet kunnen slapen zonder mezelf in slaap te lezen want mn ogen gewoon dicht doen betekende dat ik die afschuwelijke beelden weer zag. Heel erg klote dat soort dingen Sterkte.
--
Ilona

Ach, die beagle....Sterkte hoor!!! ... Slik..

Anja Seijn schreef op maandag 15 februari 2010, 14:15:


He, wat vreselijk Anja, je hoopt toch allemaal dat je dieren van ouderdom gaan sterven en niet ernstig ziek worden. Maar volgens mij was dit zo erg dat het niet anders meer kon en dan heb je het goede gedaan.
Veel sterkte, Rita

Karen... ik dacht dat ze er helemaal niet op reageerde (te meer omdat het ontlasten van dat been er nog bovenop kwam) maar nu zie ik dat ze moeizamer loopt, dus blijkbaar was er wel een lichte reactie. Maar lang niet voldoende om er iets mee te kunnen doen.

Haar slijtage is niet, zoals bij je ezeltje, van het ene moment op het andere ontstaan maar door jarenlang overbelasting, zelfs na het ontstaan van problemen.
De situatie kan dan dus toch anders zijn.
Amber is overigens alles behalve kleinzerig.
Goed... met de hoefzweer stond ze op drie benen, maar ze hinkelde toch verder, zo goed en kwaad als ze kon. Al het ander getrubbel wat ze heeft gehad onderging ze zonder een kick,
En als ze gewoon goed zou lopen, zou die KS geen rol spelen.
Maar dat doet ze niet. Ze loopt moeizaam, socialiseerd niet met de andere paarden en ontlast doorlopend haar linkervoet.

Binnenkort komt nog een keer de hoefsmid, zekerheidshalve, om toch die hoef nog een keer extra goed te controleren. Maar wrs zit het probleem hoger in haar been.
(dus naast de KS... )
Het vermoeden van meer artrose is al veel eerder ontstaan, toen ze de therapeute die haar wilde stretchen bijna de wei doorschopte. Therapeute moest stoppen en amber liep daarna stukken slechter. Dat is inmiddels maanden geleden, maar toen ontstond al de eerste gedachte dat ambers problemen wel wat dieper zaten dat stijve spieren en is de eerste verdenking op artrose ontstaan.
Nog afgezien van het feit dat ze kraakt als een antieke kast als ze loopt.

maar goed... hoefsmid kijkt haar nog een keer na en binnenkort gaan we de zomer in en laat ik alles nog een keer goed bezinken, terwijl ik kijk hoe het er voor haar uit ziet,
Maar ik verwacht niet dat nog een winter haalbaar en eerlijk voor haar is.
Helaas kunnen we in het voorjaar weer hoofdschudden en bloedneuzen verwachten, want ze is ook nog behoorlijk allergisch voor pollen mm.
Zal er ook niet goed aan doen, maar goed... we zien wel

Sandra van Bommel schreef op maandag 15 februari 2010, 16:19:


Ik hoop dat ik niet de indruk gewekt heb Sandra, dat ik jou ergens van wilde weerhouden of je op andere gedachten wilde brengen? Dat was zeker niet de bedoeling! Want inderdaad, ieder dier is anders. En dezelfde aandoening kan bij het ene dier veel pijn veroorzaken en bij het andere dier niet zo veel. En Amber heeft mogelijk/waarschijnlijk ook nog andere problemen naast KS.

Wat ik wilde overbrengen is dat het kennelijk (soms) mogelijk is, dat een paard absoluut geen aanraking op de schoft meer kan verdragen, maar dan toch weinig weinig pijn kan hebben zolang niemand maar aan die schoft zit. Misschien heeft iemand die op zoek is naar info over Kissing Spines daar iets aan..

Ik denk dat je met Amber de juiste dingen doet en de juiste beslissingen neemt en zult nemen in de toekomst. Hoewel "juiste beslissing" misschien niet zo goede term is in dit kader, want als het om je eigen dier gaat twijfel je toch altijd hè, in meer of mindere mate? Ik wel, althans. Een "goed doordacht besluit" is dan misschien een betere term.

grt,
Karen

Nee hoor, karin. Ik snap wel dat je gewoon uitleg wilde geven. Net als ik.
Grappig dat mensen zeggen dat ik heus wel een goede beslissing zal nemen. Ik twijfel daar zelf namelijk altijd aan (had ik met toon ook)
Doorlopend vraag ik mij af wat ik nog had kunnen doen en of ze wel zoveel pijn heeft als ik denk en als de da denkt en of ze niet toch liever nog lang wil leven. Enz...
Tegenlijkertijd stel ik mij de tegengestelde vraag. Dan zie ik haar stijfjes lopen en in rust steeds met dat linkerachterbeen ontlast en dan denk ik... is het wel eerlijk om zo lang nog te wachten? Een paard is een prooidier. Hoe moet het voor een prooidier zijn om te leven met behoorlijke beperkingen? Is zo'n dier niet altijd op de hoede, omdat het niet meer zo snel kan wegkomen (amber zie ik bv nooit liggen... de rest ligt wel regelmatig te pitten, lekker in de sneeuw. Zij nooit) Is dat wel eerlijk? En leeft ze niet steeds in spanning en pijn, terwijl de dood... hoe akelig voor ons ook, haar rust kan brengen?

Ik bedoel... ik doe het hoe dan ook verkeerd in mijn eigen ogen.
Maar ach... heb ik iig geen criticus nodig

Anja Seijn schreef op maandag 15 februari 2010, 14:15:


Nee, wordt niet minder, begrijp ik. En ik weet ook dat dit zo is.

Sterkte Anja!

ja Anja, van mij ook een hart onder de riem. Veel sterkte. Koester de mooie herinneringen aan je Beagle-vriendje !

Katrien

wat akelig allemaal zeg! nja ik zou zeggen blijf goed naar het paardje kijken en volg vooral je buikgevoel.... dat ze eet en drinkt zegt wel wat, dieren die het vaak niet meer zien zitten eten en drinken nauwelijks.

ts lastig hoor, maar volg gewoon je gevoel maar blijf objectief als ze vergaat van de pijn etc. dan moet je echt gaan nadenken of ze dus lijdt, voor mij persoonlijk is dat de grens! maar als ze alleen in de wei staat ondanks de vriendjes om haar heen, heeft een zachte houding (dus niet heel verkrapmt) zacht gezicht/hoofd eet en drinkt goed, dan zal ik het gewoon aankijken...

suc6

Sandra van Bommel schreef op maandag 15 februari 2010, 14:26:


Dank, Sandra, en de anderen die gereageerd hebben.
Ik wens je de wijsheid toe om op het juiste moment de juiste beslissing te nemen. Cliché, maar het leven is niet altijd leuk en dit hoort er bij. 't Is niet anders. Aan de andere kant is het ook een soort van mooi om te ervaren hoe zeer je aan een dier gehecht kunt raken en hoe je een dier gerust kan stellen in de meest moeilijke momenten voor het dier zelf. Jij blijft achter met het verdriet, maar je hebt met respect en uit liefde gehandeld. Is ook mooi om te ervaren. Uiteindelijk zijn we allemaal een keer aan de beurt, mens of dier ... als er dan mensen zijn die om je geven en je bijstaan, ja ... dan heeft het leven zin gehad!

Monique Meijer schreef op maandag 8 februari 2010, 11:59:


dat denkt ik dus ook! dieren geven dat idd zelf aan en je moet echt naar je eigen gevoel luisteren, en minder naar je hoofd want dat is het wat je in de war maakt!

je hoort dit soort verhalen veel, wij hadden dat ook met ons hondje! ze was in haar laatste nacht heel benauwd en toen is mijn moeder met haar in de armen door de tuin gewandeld, daar werd ze heel rustig van en mijn moeder ervaarde hetzelfde als jij hierboven hebt uit gelegd! en even later stierf ze in de armen van m'n ouders... heel mooi en vredig!