Karen... ik dacht dat ze er helemaal niet op reageerde (te meer omdat het ontlasten van dat been er nog bovenop kwam) maar nu zie ik dat ze moeizamer loopt, dus blijkbaar was er wel een lichte reactie. Maar lang niet voldoende om er iets mee te kunnen doen.

Haar slijtage is niet, zoals bij je ezeltje, van het ene moment op het andere ontstaan maar door jarenlang overbelasting, zelfs na het ontstaan van problemen.
De situatie kan dan dus toch anders zijn.
Amber is overigens alles behalve kleinzerig.
Goed... met de hoefzweer stond ze op drie benen, maar ze hinkelde toch verder, zo goed en kwaad als ze kon. Al het ander getrubbel wat ze heeft gehad onderging ze zonder een kick,
En als ze gewoon goed zou lopen, zou die KS geen rol spelen.
Maar dat doet ze niet. Ze loopt moeizaam, socialiseerd niet met de andere paarden en ontlast doorlopend haar linkervoet.

Binnenkort komt nog een keer de hoefsmid, zekerheidshalve, om toch die hoef nog een keer extra goed te controleren. Maar wrs zit het probleem hoger in haar been.
(dus naast de KS... )
Het vermoeden van meer artrose is al veel eerder ontstaan, toen ze de therapeute die haar wilde stretchen bijna de wei doorschopte. Therapeute moest stoppen en amber liep daarna stukken slechter. Dat is inmiddels maanden geleden, maar toen ontstond al de eerste gedachte dat ambers problemen wel wat dieper zaten dat stijve spieren en is de eerste verdenking op artrose ontstaan.
Nog afgezien van het feit dat ze kraakt als een antieke kast als ze loopt.

maar goed... hoefsmid kijkt haar nog een keer na en binnenkort gaan we de zomer in en laat ik alles nog een keer goed bezinken, terwijl ik kijk hoe het er voor haar uit ziet,
Maar ik verwacht niet dat nog een winter haalbaar en eerlijk voor haar is.
Helaas kunnen we in het voorjaar weer hoofdschudden en bloedneuzen verwachten, want ze is ook nog behoorlijk allergisch voor pollen mm.
Zal er ook niet goed aan doen, maar goed... we zien wel

Sandra van Bommel schreef op maandag 15 februari 2010, 16:19:


Ik hoop dat ik niet de indruk gewekt heb Sandra, dat ik jou ergens van wilde weerhouden of je op andere gedachten wilde brengen? Dat was zeker niet de bedoeling! Want inderdaad, ieder dier is anders. En dezelfde aandoening kan bij het ene dier veel pijn veroorzaken en bij het andere dier niet zo veel. En Amber heeft mogelijk/waarschijnlijk ook nog andere problemen naast KS.

Wat ik wilde overbrengen is dat het kennelijk (soms) mogelijk is, dat een paard absoluut geen aanraking op de schoft meer kan verdragen, maar dan toch weinig weinig pijn kan hebben zolang niemand maar aan die schoft zit. Misschien heeft iemand die op zoek is naar info over Kissing Spines daar iets aan..

Ik denk dat je met Amber de juiste dingen doet en de juiste beslissingen neemt en zult nemen in de toekomst. Hoewel "juiste beslissing" misschien niet zo goede term is in dit kader, want als het om je eigen dier gaat twijfel je toch altijd hè, in meer of mindere mate? Ik wel, althans. Een "goed doordacht besluit" is dan misschien een betere term.

grt,
Karen

Nee hoor, karin. Ik snap wel dat je gewoon uitleg wilde geven. Net als ik.
Grappig dat mensen zeggen dat ik heus wel een goede beslissing zal nemen. Ik twijfel daar zelf namelijk altijd aan (had ik met toon ook)
Doorlopend vraag ik mij af wat ik nog had kunnen doen en of ze wel zoveel pijn heeft als ik denk en als de da denkt en of ze niet toch liever nog lang wil leven. Enz...
Tegenlijkertijd stel ik mij de tegengestelde vraag. Dan zie ik haar stijfjes lopen en in rust steeds met dat linkerachterbeen ontlast en dan denk ik... is het wel eerlijk om zo lang nog te wachten? Een paard is een prooidier. Hoe moet het voor een prooidier zijn om te leven met behoorlijke beperkingen? Is zo'n dier niet altijd op de hoede, omdat het niet meer zo snel kan wegkomen (amber zie ik bv nooit liggen... de rest ligt wel regelmatig te pitten, lekker in de sneeuw. Zij nooit) Is dat wel eerlijk? En leeft ze niet steeds in spanning en pijn, terwijl de dood... hoe akelig voor ons ook, haar rust kan brengen?

Ik bedoel... ik doe het hoe dan ook verkeerd in mijn eigen ogen.
Maar ach... heb ik iig geen criticus nodig

Anja Seijn schreef op maandag 15 februari 2010, 14:15:


Nee, wordt niet minder, begrijp ik. En ik weet ook dat dit zo is.

Sterkte Anja!

ja Anja, van mij ook een hart onder de riem. Veel sterkte. Koester de mooie herinneringen aan je Beagle-vriendje !

Katrien

wat akelig allemaal zeg! nja ik zou zeggen blijf goed naar het paardje kijken en volg vooral je buikgevoel.... dat ze eet en drinkt zegt wel wat, dieren die het vaak niet meer zien zitten eten en drinken nauwelijks.

ts lastig hoor, maar volg gewoon je gevoel maar blijf objectief als ze vergaat van de pijn etc. dan moet je echt gaan nadenken of ze dus lijdt, voor mij persoonlijk is dat de grens! maar als ze alleen in de wei staat ondanks de vriendjes om haar heen, heeft een zachte houding (dus niet heel verkrapmt) zacht gezicht/hoofd eet en drinkt goed, dan zal ik het gewoon aankijken...

suc6

Sandra van Bommel schreef op maandag 15 februari 2010, 14:26:


Dank, Sandra, en de anderen die gereageerd hebben.
Ik wens je de wijsheid toe om op het juiste moment de juiste beslissing te nemen. Cliché, maar het leven is niet altijd leuk en dit hoort er bij. 't Is niet anders. Aan de andere kant is het ook een soort van mooi om te ervaren hoe zeer je aan een dier gehecht kunt raken en hoe je een dier gerust kan stellen in de meest moeilijke momenten voor het dier zelf. Jij blijft achter met het verdriet, maar je hebt met respect en uit liefde gehandeld. Is ook mooi om te ervaren. Uiteindelijk zijn we allemaal een keer aan de beurt, mens of dier ... als er dan mensen zijn die om je geven en je bijstaan, ja ... dan heeft het leven zin gehad!

Monique Meijer schreef op maandag 8 februari 2010, 11:59:


dat denkt ik dus ook! dieren geven dat idd zelf aan en je moet echt naar je eigen gevoel luisteren, en minder naar je hoofd want dat is het wat je in de war maakt!

je hoort dit soort verhalen veel, wij hadden dat ook met ons hondje! ze was in haar laatste nacht heel benauwd en toen is mijn moeder met haar in de armen door de tuin gewandeld, daar werd ze heel rustig van en mijn moeder ervaarde hetzelfde als jij hierboven hebt uit gelegd! en even later stierf ze in de armen van m'n ouders... heel mooi en vredig!