eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 16 februari 2010, 22:30:


Oké, dat waardeer ik!


Mee eens dat welles-nietes discussies zinloos zijn. Voor mij is een discussie zinvol als dat nieuwe inzichten oplevert. Een goede discussie geeft daarom informatie (ervaringen, feiten en/of meningen).

Voor WIE het nieuwe inzichten oplevert, dat vind ik niet zo van belang (kan ik zijn, of jij, of iemand die deze draad leest en misschien niet meediscussieert; wie dan ook). Kennis en ervaringen leiden tot méér (en meestal steeds betere) kennis en ervaringen. Dát is wat ik leuk vind en nuttig, aan discussieren.

Ik zal jouw mening over bijvoeren - en die van ieder ander hier - respecteren, als ik snap WAAROM je die mening hebt. 'k Hoef 't er niet mee eens te zijn, en jij niet met mij (mag wel maar móet niet). 'k Wil "gewoon" iets altijd graag snáppen, snap je ?

grts,
Karen

Karen Koomans schreef :

Ik ben het zo goed als met je eens, ik wil echter iets toevoegen en aangeven wat wij hier doen om onze (les)paarden zoveel mogelijk te sparen:


Zoals wij het hier doen: Onze lessen in de piste duren 3 kwartier, de buitenritten duren een uur.
Na die 3 kwartier is er altijd een pauze van 15 minuten waarin ik de afspraken maak, omgezadeld wordt etc. Om 'uur' start de volgende les dan weer.
Op normale lesdagen werken onze paarden nooit meer dan twee lessen achtermekaar dus 2 keer 3 kwartier, daarna zeker één les pauze waarin ze worden afgezadeld en terug in de paddock/weide gaan dus ze kunnen dan bij eten. Soms moeten ze dan nog een keer lopen, soms twee, dus je komt met 4 lessen op hooguit 4 keer 3 kwartier is 3 uur.
Op de buitenritten lopen we soms wel 4 uur achtermekaar met dezelfde rijder. Daarin rust/graaspauzes. Maar we moeten ook geen watjes van de paarden maken he, het zijn net zoals Jack en ikzelf werkpaarden Er is niks mis met werkpaard zijn, als je daarin maar je grenzen niet overschrijdt.

> Een paard is er immers op gebouwd om heel vaak kleine beetjes voer te

Ja, je moet steeds het welzijn van je paarden blijven bewaken.
Het leven van een lespaard is af en toe redelijk intensief, alhoewel, als ik naar onszelf kijk werken Jack en ik hééél wat meer uurtjes. Aan de andere kant; wat moeten ze nou lopen? Ze staan lekker op de weide in een groep, kunnen 24/7 met de kop omlaag eten, spelen, sexen, klooien, verdringen zich om je aandacht als je de weide inkomt (Jack is de grote masseur), weinig stress (Pien regelt het allemaal) maandag, dinsdag vrije dagen. In de winter de helft aan activiteiten.

Wat het intensief maakt is dat er vaak verschillende mensen op hun rug zitten, sommigen rijden erg goed, maar er zijn er ook bij die een stuk minder rijden. Dat is nou eenmaal zo. Het kan voor sommige paarden een vorm van geestelijke stress betekenen. Dus het is noodzaak dat je kunt zien hoe je paarden reageren, of het niet teveel voor ze is, en of ze wel geschikt zijn als lespaard. Dat blijft een constante afweging. Echter, deze manier van werken geeft ons wel bestaansrecht waardoor deze paarden (en wij) dit leven kunnen leiden. Zouden wij dit zo niet doen dan zouden we nooit zoveel paarden kunnen onderhouden en stond het gros nog ergens in z'n eentje op stal of werd op een paardonwaardige manier gereden. Niet om mezelf op de borst te kloppen (heb ik niet zo nodig hoor) maar om aan te geven dat je wat aangaat met elkaar, dat er mooie momenten zijn, maar dat je soms ook moet doorzetten wanneer het even niet zo makkelijk is. Het is de kunst daar een bevredigend evenwicht in te vinden voor zowel mens als dier.

Groet, Pien