Piet schreef op maandag 22 februari 2010, 0:50:


Als zelfs een dure kliniek lang niet altijd weet te bepalen waar de pijn vandaan komt, hoe wil je dan bekappers opleiden die aan de spieren moet voelen waar het probleem zit? Is een utopie en mag je niet verwachten! Om van de fout- en gecompliceerde diagnoses nog maar niet te spreken!

Volgens mijn voormalige smid is het in Duitsland zo dat de eigenaar de hoeven optilt en de smid eraan werkt. Zoiets lijkt me een uitstekende oplossing voor eigenaren met moeilijk voet-gevende paarden die het probleem gemakzuchtig doorschuiven naar de bekapper.

Piet schreef op maandag 22 februari 2010, 7:56:


'Probleem' is vaak dat je bij een nieuwe klant van te voren niet weet hoe zo'n paard is, of-ie voetjes kan geven, zich weet te gedragen etc. Wij komen vaker bij paarden waarvan de eigenaar zegt dat het paard slecht is in voetjes geven en dan valt het reuze mee en heeft Jack ze binnen de kortste tijd 'verleid' om mee te werken. Wij komen dat juist vaker tegen dan onongevoede paarden.

Op de dagen dat wij uit bekappen gaan werken wij een heel tijdsschema af (bekappen, hoefschoenen aanmeten) en dan kún je die extra tijd niet incalculeren. Bovendien voelen wij ons niet geroepen om dáár andersmans paard staan op te voeden, ook niet als we het betaald zouden krijgen. Wij zijn daar op dat moment om te bekappen en niet om een privéles te geven. Hier thuis kan worden getraind, kunnen mensen paarden brengen, maar ik ga daar niet op een grasveldje staan klooien. Dus Jack en ik denken daar heel anders over.

Groet, Pien

Piet schreef >

Nou weet ik niet hoe jij werkt maar dat dóé je als bekapper toch al?
Als een paard zijn voeten niet kan of wil geven ga je altijd op zoek naar de oorzaak. Is het onervarendheid, dwarsheid, heeft-ie iets meegemaakt, of zit-ie ergens vast? Van een verder braaf paard dat moeite met z'n achterbenen heeft weet je vaak zo dat er ergens in dat lijf een blokkade of iets niet lekker zit. En dan raden wij de eigenaar aan daar een gespecialiseerd iemand naar te laten kijken.
Daar zit geen meerprijs aan, overigens. Netwerken is véél belangrijker in deze

Groet, Pien

Voor mijn gevoel ishet goedkeuren van een praam hetzelfde als het goedkeuren van een bit.
Endorfines komen vrij bij pijn, ze komen ook vast vrij bij bitgebruik. Zoals Pien al schreef komen er massa endorfines vrij bij een bevalling maar dat wil niet bepaald zeggen dat dat de pijn wegneemt. Zo ook niet bij bitgebruik of praamgebruik.
Player heeft ook heus al praams (pramen?) op haar neus gehad maar zoals iedereen hier ken ook ik mijn paard door en door. Ze vond het gewoon zwaar klote. Ja , ze verstijft ...van de pijn. Als ik iets minder hard wrong, maakte ze van de gelegenheid gebruik en wrong ze zich direct los. Dus fijn ?????
Haar gevoelige lippen laat ze helemaal niet graag afknellen, endorfines of niet.

e m kraak schreef op maandag 22 februari 2010, 1:46:


Blijkbaar wel. Ik lees toch regelmatig dat men problemen ondervindt met een nieuw aangeschaft paard.

jennet schreef op zaterdag 20 februari 2010, 20:49:


Ze loopt echt heel moeilijk!
Lijkt het nu zo of is ze ook nog veel te dik?
Als ik jou was zou ik haar onder verdoving laten bekappen dan kan ze daarna hopelijk beter lopen. Daarna kun je ook beter oefenen met voetjes geven omdat ze dan pijnloos op haar andere been kan steunen.
Doe je al aan clickertraining? Ik heb Kiyasa, die totaal niks aan haar hoofd wilde, daarmee ook een stuk van haar kopschuwheid afgeholpen. Kiyasa stopt nu zelf haar neus in het halster.

groetjes Arina

Arabesk schreef op woensdag 17 februari 2010, 20:56:


Arabesk, je doet me van mijn stoel vallen

clarissa ruijgrok schreef op maandag 22 februari 2010, 10:25:


Ik vraag me af hoe iemand de praam zou willen gebruiken ivm hoefbekappen. Ik kan in ongeveer 15 minuten een paard bekappen als het gewoon meewerkt. Ik zie niet hoe je een paard zolang of nog langer een praam op zijn neus houdt. Misschien om een prikje te geven zou je eventueel een praam in kunnen zetten. Ik ben geen voorstander maar in noodgevallen hebben we wel eens een praam gebruikt, overigens zonder probleem.

Spirithorses schreef op maandag 22 februari 2010, 8:10:


Niet alleen dat. Het zijn niet altijd persé de voeten zelf die het probleem zijn.
Wij hebben hier 3 paarden die soms wel eens problemen willen geven bij de smid.
Maw, alleen mijn Tempête vindt dat geklooi aan haar voeten helemaal ok. (Tenzij dat ze een hoefzweer heeft of mok ofzo, want dan hangt ze ook in zijn nek.)

Puzzle bijvoorbeeld is eigenlijk wel braaf. Maar die houdt niet van vreemde mensen. Ikzelf kan perfect alle vier zijn hoeven vragen terwijl hij gewoon los staat. Dat vindt hij allemaal best. En of ik dat nu nog extra oefen of niet, dat maakt niet uit. De reden waarom hij in de stress schiet, zijn niet zijn voeten maar wel die vreemde kerel die aan zijn lijf zit. Puzzle staat al te snurken en te snuiven wanneer iemand hem benadert met te intentie om hem te strelen. Hij is nogal eenkennig. Dat begint nu wel te beteren en hij begint de smid ondertussen wel te herkennen. (daar zullen die wortels die ik meneer smid in zijn handen prop als hij aankomt wel voor iets tussen zitten ) En die eenkennigheid is ook minder geworden maar dat heeft toch heel lang geduurd.
Eens hij heeft besloten om de smid te vertrouwen, is het bekappen op zich ook een fluitje van een cent. Maar ik moet toegeven dat we de eerste 3 keer ofzo toch ook een praam hebben gebruikt omdat de smid zelfs niet in zijn buurt mocht komen. (En dan is lieve Puzzletje behoorlijk gevaarlijk.)
Charly, daar zit al jaren helemaal geen verbetering in. Ook weer hetzelfde verhaal dat mijn zus en ik er wel redelijk veel van gedaan krijgen. Hoefjes krabben etc... allemaal geen probleem. Voorvoetjes bekappen, laat ze braaf toe. En haar linker achterbeen is meestal ook geen probleem. Maar dat rechter achtervoetje, daar moet ze toch altijd een drama van maken. Ze probeert dan zelfs te sjotten om haar voet los te krijgen. De smid zei laatst nog dat hij er zo van stond te kijken. Hij bekapt die pony al 8 jaar en nog altijd is het een probleem. Ze is altijd wel een beetje zeikerig over haar achterkant. Maar hij zei nu dat hij dacht dat het haar ergens pijn deed om die voet zo hoog te houden. Als hij het minder hoog optilt, gaat het ook wat beter.
En bij Mandy, kan je 1 voet gewoon niet bekappen. Ze kan hem enkele seconden optillen. Maar begint dan ze te trillen van de pijn en dreigt om te vallen. En ze kan die voet ook niet naar achter toe optillen. De smid bekapt dus alleen de 3 andere voeten.
Ik heb Mandy nu bijna een jaar maar voet nr 4 heb ik nog nooit serieus kunnen uitkrabben of bijvijlen ofzo. Misschien maar goed dat ze daar wat mee sleept zodat het extra slijt.

Zou ik mij dan schuldig moeten voelen tov de smid, dat ik hem vraag om deze 3 ponies te komen bekappen? Ik zou niet weten hoe ik ze extra zou moeten trainen.
Mandy kan gewoon niet en de andere 2 geven bij onszelf sowieso weinig problemen.

Jacqueline v d Berg schreef op maandag 22 februari 2010, 8:56:


Voor mijn gevoel niet!

Een praam gebruik je niet voor je eigen plezier. Ik zie het als een noodmiddel dat je kunt gebruiken als je bloed moet tappen, en voor die paar seconden niet het complete paard onder narcose wil brengen. Je gaat niet stelselmatig iedere dag een uur de praam gebruiken.

Een bit gebruik je niet omdat dit nodig is voor het paard. En je gebruikt zoiets niet sporadisch, in weloverwogen situaties.


Ook niet waar. Endorfines komen niet alleen bij pijn vrij, en evenmin komen endorfines bij alle soorten pijn vrij.
Endorfines komen vrij bij mond- en neusmassage bij paarden, ZONDER dat er pijn aan te pas komt. Er zijn bepaalde drukpunten op de neus waar je, zonder pijn, kunt zorgen dat er endorfines vrijkomen.

Frans

Frans Veldman schreef op maandag 22 februari 2010, 10:59:

Het knevelen door een touw en een stok strak om de bovenlip van een paard te draaien valt dus onder 'neusmassage'?

Spirithorses schreef op maandag 22 februari 2010, 8:26:


Je hóeft het ook helemaal niet met me eens te zijn hoor,maar ik vind wel dat je nu wat veel uitgaat van je eigen situatie.
Over heel Nederland en Belgie wonen mensen met problemen en te weinig kennis. Heel vaak hebben mensen helemaal geen trailer, of is ook dat laden een proleem, dus is verplaatsen al heel lastig.
Tuurlijk weet ik dat ze dat allemaal zelf op zouden moeten lossen, maar intussen zit je wel met een klant die een of meerdere paarden heeft die jij niet en de klant niet zelf kan bekappen omdat ze je het licht uit je ogen dreigen te slaan.

Ik denk dat het geen verrassing voor je is als ik zeg dat ik geen rondje paardenhoeven doe.
Problemen ok, daar wil ik bij helpen en als het nodig is
bij het van start gaan, als niemand anders dat kan doen.
Ik ga ervan uit dat ik mensen leer om het zelf te doen en dat ze alleen iemand nodig hebben die op verzoek ter controle komt of als ze lichamelijk niet in staat zijn om hun eigen paard te bekappen of bij calamiteiten.
Ik sta geen mensen op te leiden om "het tussendoor een beetje zelf bij te houden en een bekapper het grove werk te laten doen" Grotere onzin kan ik niet bedenken, want als iemand het zelf bijhoudt IS er geen grof werk.

Maar áls ik een dagelijks rondje voeten moest doen zou ik het alleen al in mijn eigen belang vinden dat ik zeker wist dat ik betrouwbare paarden in mijn klantenkring had en óók de lastigere kalm zou kunnen krijgen door daar wat betaalde tijd aan te spenderen.
Dat niet kunnen plannen is natuurlijk onzin. Da's gewoon tegen je klant zeggen volgende week om die tijd kom ik terug en gaan we een uur werken met dat paard.

Het laatste wat je schrijft daar ben ik het helemaal mee eens. Ik propageer helemaal niet om een bekapper de rol van een veearts over te laten nemen, maar wel genoeg kennis in huis hebben om te kunnen zien/voelen waar in een lichaam problemen kunnen zitten en mensen te adviseren een vakmens er bij te halen. Dat zou iedere bekapper die daar zijn brood mee verdient moeten hebben.

Jacqueline v d Berg schreef op maandag 22 februari 2010, 8:56:


Eigenlijk is het een keuze uit 2 kwaden.
Natuurlijk vinden ze dat niet fijn.

Bij Pête heb ik vroeger heel vaak een praam gebruikt als ze geprikt moest worden.
Als ze jong was, was dat geen probleem. Maar nadat eens een week in een kliniek had gestaan, mocht niemand nog met een naald of zelfs watje met ontsmettingsmiddel in haar buurt komen. Dat resulteerde erin dat ze zelfs niet meer ingeënt kon worden zonder een heel gevecht. Ooit is hebben ze haar eens 8 keer geprikt waarna ze telkens compleet uit haar dak ging zodat het niet geïnjecteerd kon worden en de naald er telkens weer uit viel. Ze stond te steigeren in de stal kapte met haar voorbenen naar het hoofd van de DA. En zelfs toen we dan toch een praam wilden gebruiken was ze al zo over haar toeren dat ze bleef steigeren, zelfs met praam.
Alsof dat zo fijn is voor haar? (En voor de DA)
De keren daarna, heb ik dan ook altijd aangedrongen om wel meteen een praam te nemen terwijl ze nog kalm was. Scheelt een hoop stress voor iedereen.

Ik ben het trouwens ook niet eens met de mensen die zeggen dat het gebruik van een praam zo noodzakelijk een negatieve ervaring is voor het paard.
Mijn huidige DA kan nu zelfs bloed nemen bij Pête terwijl ik haar aan een los touwtje heb.
Dat is jarenlang ondenkbaar geweest. (Ik ben dan ook heel blij met mijn DA )
Dat is voor een groot stuk te danken aan het feit dat mijn paard haar graag heeft en dat ze lief is voor mijn paard. Maar dat is toch ook een proces geweest om tot daar te komen. Eerst altijd met praam en dat hebben we naar gelang haar reactie afgebouwd en nu kan helemaal zonder. Die praam blijft zelfs in de auto liggen.