lies zondag schreef op zaterdag 27 februari 2010, 19:23:


Ja, tuurlijk

Karen Koomans schreef op zaterdag 27 februari 2010, 16:10:


KFH heeft TERUGgegrepen naar de vaqeurostang en spoor om de verfijning te bekomen die volgens HEM niet mogelijk is zonder deze atributen ! Confronteer hem daar eerst eens mee vooraleer een artikel van hem te vertalen over de rollkuhr !

eddy DRUPPEL schreef op zaterdag 27 februari 2010, 20:36:


Voor het eerst is een hardnekkige typfout van jou op een treffende manier raak.

eddy DRUPPEL schreef op zaterdag 27 februari 2010, 20:36:


Die vraag beantwoordt hij in het interview Eddy (althans, over de vaquerostang, over sporen wordt niet gesproken).

Mark (interviewer): Wat voor soort psychologische problemen komen er voort uit het trainen van een paard op deze manier? (rollkür, kk)

Hempfling: Ik zou eerst dit willen zeggen Mark, de paarden die ik ontvang, nu sinds 15 jaar… laten we zeggen dat de problemen van de paarden waarmee ik geconfronteerd wordt, die zijn behoorlijk veranderd in de afgelopen 15 jaar.
15 tot 20 jaar geleden, …. 20 jaar geleden… toen ik startte, waren veel van de paarden “alleen maar” geslagen. Er waren mensen die zeiden (“tegen het paard” kk): Ik wil dat je dit doet en dit en dat, en als je het niet doet dan zal ik je daarvoor straffen. Of als je het echt heel goed doet dan krijg je misschien een beloning. Dit type paarden, die waren redelijk simpel om weer te corrigeren omdat, hoe bruut het ook is, maar er zit een consequentie achter (“achter het gedrag vh paard", kk). Het paard weet echt: Wow! Deze vent wil dat ik dit en dat en wat dan ook doe en als ik het niet doe, (KFH imiteert geluid van een zweep, “ss-hhhhwoosh” kk), dan zwaait er wat. Nu in de tussentijd, de paarden die ik krijg, die hebben andere problemen vanwege een bewustijn bij het publiek. Mensen zijn steeds minder bruut met paarden. Ze slaan het paard niet meer op die manier, misschien, zoals ze dat voorheen deden. Maar wat ze nu doen is dat ze werken met de waardigheid van het paard. Dus het merendeel van de paarden die ik nu krijg, zoals de laatste die ik in een korte videoclip heb laten zien, Harmon, hij is een prachtig, aardig Spaans paard. Hij was compleet depressief. Dus ik kan wel zeggen dat 70%, 80%, 90% van de paarden die ik nu ontvang in mijn shows, in mijn optredens, zij zijn voornamelijk depressief, en vooral hieraan moet ik werken. Daar zijn twee redenen voor: Eén reden waarom ze depressief zijn is dat in onze maatschappij, en paarden zijn altijd een spiegel van de maatschappij, altijd een deel van die samenleving…. Olivier (?) zei dat paarden de meest heldere spiegel zijn van hoe mensen leven in samenlevingen. En ik ben het helemaal eens met die uitspraak. Dus, mensen in de samenleving voelen zich minder thuis. Ze zijn zichzelf kwijt. Ze hebben niet, niet zo makkelijk als vroeger misschien, een eigen persoonlijk standpunt. En dit wordt precies overgedragen op de paarden. Dus dit soort van de weg kwijt zijn, dit soort van je niet thuis voelen, dit soort gevoel krijg ik heel, heel snel met de paarden.

De tweede reden is dat in paardenfluisteraar kringen, zogenaamd, ("so to speak" zegt hij letterlijk, kk), en in dressuur kringen, hebben ze uitgevonden dat als je werkelijk dieper kijkt naar het psychologische punt van het paard, dat het sneller is…… meer bruut zonder enige twijfel. Dit is wat ze uiteindelijk verkopen, wat ze niet uitleggen is dat waar het neerkomt, gewoon je paard niet slaan maar zijn psychologische niveau afbreken, gewoon zijn waardigheid neerslaan (‘just to beat the dignity down” staat er letterlijk, kk). En dat is de reden dat ik paarden zonder ziel krijg. Dus, je kan dat bewerkstelligen op een horsemanship manier, zonder enige twijfel, heel snel. In enkele minuten zul je de ziel van het paard breken en je hebt een werkende machine, die functioneert. Maar geen sprankelende ogen, geen magie, geen leven meer.

En aan de andere kant hebben we dit, waar we over discussieren nu (“rollkür”, kk), omdat wat we aan het doen zijn, en dat was je vraag, de grootste schade is aan de waardigheid van het paard. Omdat dit letterlijk de waardigheid van het paard, het hoofd van het paard, naar het stof brengt (“putting to the dust” is de letterlijke Engelse uitdrukking, kk) en (dan) slaan met je voeten. Dus, (naast) al het andere, zoals het fysieke ding met de tong, je kunt zijn kin breken. Het paard kan niet meer ademen. Het paard is in permanente paniek. De bloeddruk is te hoog. De hartslag is hoger. Het paard is altijd bang voor zijn leven als je dit doet (rollkür, kk), (want) er is absoluut geen mogelijkheid om uit dit wurggreep systeem vrij te komen. Maar dit alles, zo bruut als het is, en je kunt merken dat ik nu aardig (?? onverstaanbaar, kk) ben Mark, maar dit alles is niets vergeleken met als ik het paard helemaal vrij krijg, helemaal naakt zeg maar, het halster er af halend.
Het eerste dat ik kan zien en het belangrijkste waar ik aan moet werken is precies om ergens in die rotzooi de ziel te vinden en naar het paard te gaan en te zeggen: Paard, dit is jouw ziel. En nu hebben we een grote klus te klaren. We moeten zien dat we je ziel weer terug krijgen in je lijf.
Dit is wat er moet gebeuren en dit is het effect en ook, (“kijken naar” kk) het succes dat zij (“de rollkur ruiters en andere mensen die het paard van zijn ziel/waardigheid beroven”, kk) hebben, bekeken vanuit hun doelen. Ze zijn succesvol...

muriel schreef op zaterdag 27 februari 2010, 18:59:


Dat is ook zo. Maar met reden: door het zo kort door de bocht te stellen hoop ik dat nog meer mensen nog meer gaan nadenken over wat NH nu eigenlijk inhoudt, in zijn meest ideale vorm.

Als je daarover een duidelijk(er) persoonlijk standpunt hebt, dan kun je kritisch naar je eigen methodes kijken (ook ik), om te bezien of die methodes eigenlijk wel passen binnen je eigen ideaal.

Ik realiseer me daarnaast dat een methode om dingen aan je paard te leren ook maar één aspect van NH is. Hoe je je paard huisvest, voert, etc. maakt daar allemaal ook deel van uit. Maar het grootste punt van meningsverschil of verschil van inzicht binnen de verschillende NH stromingen is nmm wel de basis van de trainingsmethode.


Ik zou graag de omschrijving van die game nog even goed nalezen, maar dat gaat helaas niet. Ik heb circa 5 - 6 jaar geleden Parelli Level 1 gekocht. Heb alles gelezen (van het lesmateriaal Level 1, zoals dat in 2004 of 2005 was). Heb daarna met drie verschillende paardjes game1 of game 1 en 2 gedaan, en heb toen het lesmateriaal aan iemand anders gegeven (of verkocht, weet ik nie-meer).

Dus op basis van mijn herinnering:
Allereerst vind ik de naam friendly game misleidend. Ik begrijp dat het de bedoeling is dat het paard leert dat enge dingen aan/op/tegen zijn lijf "vriendelijk" bedoeld zijn, dat ze niet bedreigend zijn. Ik noem dat socialiseren, of desensibiliseren, of schriktraining.
Het woord 'friendly" lijkt te zeggen dat het voor het paard fijn is en/of dat het een voor het paard vriendelijke methode is. Maar hoe ik het zie, kun je hetzelfde ook bereiken op een meer vriendelijke manier.

Het woord game suggereert dat het voor het paard een spelletje is. Nu, dat lijkt mij niet.

Ook heb ik onthouden (corrigeer me als ik 't fout heb), dat een onderdeel van Friendly Game is dat je het paard kriebelt op zijn favoriete plekjes. Ik vind het niet logisch om die twee dingen samen te pakken in één "game". Voor mij zijn desensibiliseren en je paard belonen door zijn favoriete plekje te bewerken, twee heel verschillende dingen.


Ja, mee eens.


Ik weet wel dat Parelli méér is dan prikken en drukken. Onder andere daarom is Parelli - mits goed toegepast - zonder twijfel 1000x paardvriendelijker dan Rollkür-achtige methodes.
Maar, Parelli is niet alléén de naar mijn mening goede kanten van NH, het is óók prikken en 'duwen'. Dat is wat ik er tegen heb. En hoe je het ook went of keert: het wérkt, omdat het paard die prik(kel) of druk wil vermijden. Dat wil niet per definitie zeggen dat het pijn doet, maar in de methode ligt inbesloten dat je prikkels gebruikt die het paard wil vermijden. Dáárom doet het paard wat jij vraagt. Niet, in eerste instantie, om een positieve beloning te verdienen, maar, in eerste instantie, om een negatieve prikkel op te heffen.


Gedeeltelijk mee eens. Paarden stompen af bij gebrek aan afwisseling, mee eens. Maar ze stompen óók af als ze getraind worden met negatieve beloning en/of straf. Zelfs als ze daarbij dan wel afwisseling krijgen.

Het ene paard is het andere niet, dus niet álle paarden stompen (voor iedereen zichtbaar) af van een methode waarin met mate negatieve beloning of straf wordt toegepast.

Mijn paard Fálki bijvoorbeeld, in basis een onzeker, gesloten, verlegen paard. Doe met hem de Parelli games volgens het boekje, en hij zal zich NIET meer open stellen voor je. Hij zal vól nerveuze spanning, bij zo'n gesloten typ alleen zichtbaar als je daar goed oog voor hebt, proberen om het zo goed mogelijk te doen. Hij zal zich terugtrekken in zichzelf, de sprankel in zijn ogen is dan weg. Hij zal veel buikpijn krijgen, één van de eerste dingen die Fálki krijgt bij spanning. En hij zal erg opgelucht zijn als je hem terugzet in de wei, en even later véél winden laten als de spanning langzaam weer uit z'n verkrampte buik trekt.

Daar tegenover mijn stoere, open Shet - Joris. Doe Parelli met hem volgens het boekje, en hij zal met niet veel stress het hele programma binnen no time snappen en uitvoeren. Afhankelijk van hoeveel positieve beloning en positieve aandacht hij krijgt tijdens het trainen (dus naast de negatieve beloningen of positieve straf), zal hij meer of minder enthousiast zijn.
Maar of het vanuit de ogen van de pony de fijnste leer- en omgangsmethode is? Nee, naar mijn mening is dat niet zo. Hij leert veel liever zónder dat er prikkels zijn die hij wil vermijden. Zoals elk paard. En dat zul je terugzien in de mate waarin hij vriendjes wil zijn met jou (algemeen bedoeld) als trainer. Maar bij een paardje als Joris veel minder zichtbaar en merkbaar dan bij een typ zoals Fálki. Joris' spirit (ziel, waardigheid) breken, dat zal alleen gebeuren met rollkür-achtige methodes, niet met correct toegepaste Parelli technieken. Maar Fálki's spirit is zó kapot, binnen enkele Parelli games al gebeurd.


Yup. Ook clicker training kan slecht worden toegepast! Soms zelfs érg slecht.


De methode blijft hetzelfde inderdaad, die is universeel. Of 't nu om een kip gaat, een paard of een mensenkind.
Als je énige vaardigheid/kennis/inzicht clicker training betreft, dan is dat absoluut onvoldoende om tot een hechte vriendschap met een paard te komen. Net zoals positief belonen (clicker training) alléén, niet voldoende is om een mensenkind op te voeden. Daar komt wel wat meer bij kijken (zowel bij het kind als bij het paard)! Als je niets weet of niets begrijpt van het wezen paard (of het wezen mensenkind), dan kom je met clicker training hooguit tot het succesvol aanleren van truucjes.

Hetzelfde geldt m.i. ook voor Parelli (of welke methode dan ook). Je kunt nog zo'n mooie trainingstechniek beheersen, als je het wezen paard niet snapt en daar (dus) niet op in kunt spelen, dan ligt het opbouwen van een hechte vriendschap met zo'n dier buiten je bereik.

grt,
Karen

muriel schreef op zaterdag 27 februari 2010, 18:59:


Ik ben dat helemaal met je eens, zoals ik het ook al met Conrad eens was. Natural horsemanship kan juist een geweldig remmende factor zijn.
Omdat je in feite het gedrag voordat je begint te trainen achter je kunt laten ben je met clickertrainen in staat problemen op te lossen die op een andere manier niet meer te doen zijn.
Zodra je de onafgedwongen WIL tot medewerking van het paard krijgt opent zich een andere wereld.
Een van de mooiste voorbeelden vind ik nog altijd de enige keer dat ik me door Eddy heb laten verleiden om een uitdaging aan te gaan. Ik kreeg 3 x 10 minuten om een, ik meen drie jarige, hengst voor een 300 koppig publiek, alle vier zijn voeten te laten geven.
Waarvan de eigenaresse in de microfoon zei "hij stampt"
Nooit eerder gezien dat paard, kon me niet schelen waaròm hij geen voeten gaf. Heb er niet naar gevraagd ook.
Als ik me toen bezig had moeten houden met zijn achtergrond ( wat er al allemaal geprobeerd was) en op dezelfde manier van welke NH methode dan ook had moeten voort trainen dan was me dat nooit gelukt.
Ik heb in die 3 x 10 minuten zijn wil om mee te werken gekregen..... Probleem opgelost.

Een paard wat net begint zal wat hij al geleerd heeft uit zichzelf aanbieden, simpelweg omdat het een beloning wil verdienen. Het heeft nog niet goed door dat daarvoor éérst een vraag van de trainer hoort te komen.Ook dat moet hij leren. Tuurlijk kan hij daar gefrustreerd van raken ... "Ik deed precies wat je vorige keer vroeg, waarom krijg ik nu niks?"
Maar onbeloond gedrag dooft uit, dus dat gaat over. Heeft verder niks met frustratie die het op deze manier trainen zou veroorzaken te maken. Het is (tijdelijk)onbegrip.

Karen Koomans schreef op zondag 28 februari 2010, 2:19:

Dus op basis van mijn herinnering:

Nee, dan heb je de friendly game verkeerd begrepen. Friendly game is je paard strelen en op zijn gemak stellen, niets meer en niets minder. Friendly game begin je mee en eindig je mee, bij elke opdracht en doorlopend als bevestiging dat hij het goed doet.
Friendly game heeft niets met desensibiliseren te maken. Het is ook niet dat je het een paard leert en dat het dan klaar is en het blijft terug komen constant bij alles wat je doet. Het is niets anders dan belonen. Daarom is het ook game 1.


Het is een beetje lastig discussieren als het programma enkel een keer hebt doorgelezen
ik neem aan ook de dvd's gekeken want aan leesmateriaal is het niet zo veel, en enkel game 1 en 2 heb geoefend terwijl het zo veel meer is.


Zolang je blijf hangen in idee dat Parelli enkel negatieve straf is wel ja.
waarom zie ik vaak heel veel paarden die denken leuk we gaan weer spelen
en op buitenritten parelli paarden die compleet ontspannen met de oortjes naar
voren op evenementen tereinen en tussen zwaar verkeer lopen achter hun baasje
aan met een air van, kijk ik loop met mijn tweebenige partner dus mij kan niets gebeuren. Bij clickeren bouw je in mijn ogen geen band op, het is een techniek
die in sommige gevallen heel goed uitkomst biedt zoals Piet ook al zei maar
je wordt niet die onvoorwaardelijke partner voor het paard.


Bij Falki heb je in mijn ogen veel te weinig friendly game toegepast of niet goed toegepast.

Als je iets verder in het programma was gekomen had je geleerd de verschillen tussen het toepassen van dezelfde "games" bij Falki en Joris.

Ik heb een hond die als ze iets hoort wat op het geluid van een clicker lijkt als een rietje in de douche ligt te trillen, daar is dus vroeger iets heel fout gegaan bij de zogenaamde kynoloog die haar heeft opgevangen voordat ze bij ons kwam. Ook bij parelli beoefenaars zie ik dingen gebeuren die ik niet graag zie. Maar dat zijn meestal de mensen die niet het gehele programma volgen maar enkel vluchtig door level 1 gewandeld zijn en dan zelf gaan aanklungelen en erger nog andere mensen gaan lesgeven volgens de parelli methode.


Ben ik volledig met je eens. Enkel bij Parelli leer je wel het wezen paard te begrijpen en dat mis ik in een clicker training volledig.

muriel schreef op zondag 28 februari 2010, 10:46:
Bij clickeren bouw je in mijn ogen geen band op, het is

Ho, ho, dát is 7 bruggen te ver en naast de waarheid. Eerst had je het over gefrustreerde paarden, nu zou je geen hechte vriendschap kunnen opbouwen en je leert je paard niet kennen?
Wat een onzin. Als je een paard traint leer je het paard kennen, als je een koe traint een koe, een kip een kip.
Er is geen énkele manier van trainen als clickertraining waarbij je zo geconcentreerd de verrichtingen van je paard volgt en leert begrijpen en waarmee je zo'n positieve band op bouwt en een automatische vorm van leiderschap ontwikkelt. De mens tegenover hem is altijd positief en dat zou een vriendschap in de weg staan?

Zolang gedurende een training rust nog als een beloning gezien wordt, anders dan dat het dier vermoeid zou zijn, schort er iets aan.
Over het algemeen genomen is rust tijdens de training niet iets wat een clickerpaard graag wil. Mijn eigen paard, wat ik het beste ken en waar ik een zeer hechte vriendschap mee heb en die verre van gefrustreerd is, vindt onaangekondigde rust tijdens het werk een belediging.
Juist daarom moet je clickerpaarden iets aanleren dat zegt : 'en nu stoppen we ermee'.

muriel schreef op zondag 28 februari 2010, 10:46:


Dat ben ik met je eens. Clickertraining is, volgens mij, een methode gebaseerd op de manier waarop het dier in staat is om te leren. Kip, geit, hond, paard ... de manier van leren is volgens wetenschappers één en dezelfde ... tenminste zo heb ik het begrepen. Er wordt niet naar "het wezen" paard gekeken.
Parelli ken ik onvoldoende, heb er wel wat materiaal van gezien, mijn dochter heeft het boek, maar het nodigt mij niet uit dit te lezen ... ik vind het een klein beetje teveel overspoelt met het hysterische Amerikaanse sausje alsof ik een Telsell reclame zit te bekijken, geen waarde oordeel maar een persoonlijke mening.
Als ik lees/kijk naar wat andere "grootheden" schrijven/verfilmen dan zie ik wel een rode draad ... hoe paarden onderling communiceren en deze is toch echt gebaseerd op "wijken voor druk", de drijvende hengst en de leidende merrie ... Enfin, als wij, mensen, in staat zijn deze taal te kunnen leren en beheersen (dat laatste vooral in de zin van geen misbruik maken) dan kunnen wij met respect én begrip voor het paard een paard beleren voor ons plezier (lees: rijden, springen etc.). Recent heeft Karen een link geplaatst waar paarden te zien zijn die muziekinstrumenten bespelen. Dit heeft in mijn ogen niets maar dan ook niets met het paard te maken, maar eerder met de onbestrijdbare drang van de mens een dier te laten doen wat hij/zij op dat moment denkt leuk te vinden. Dergelijke trainingen vind ik niet knap of heb ik geen bewondering voor. Simpelweg omdat het totaal geen rekening houdt met het dier. Circuskunstjes vind ik het ultieme vertoon van menselijke machtswellust "kijk ik eens ...". Een paard moet paard zijn, een hond een hond ... wij willen dieren om ons heen en wij vragen bepaald gedrag om met die dieren iets te kunnen. Ik probeer zo goed mogelijk de grens te bewaken wat paardwaardig is en wat niet. Dat moet, denk ik, leidend zijn en dan ontkom je er niet aan om je te verdiepen in het paard zelf!

Anja Seijn schreef op zondag 28 februari 2010, 11:40:


Circuskunstjes vind ik

Niet altijd , speelgoedjes en truukjes zijn dikwijls het "idee" om verveling te verdrijven . Men gaat er dan vanuit dat een mens die word beziggehouden zich ook niet verveeld dus moet paardje /hondje achter balletje aanlopen en aporteren enzoverder .Ziede is hoe graag dattem dat doet se .Ondertussen ben je goed bezig om de aard van het dier naar de knoppen te helpen . Zo heb ik kenissen met een border die constant met tennisballetjes loopt te zeuren . Zonder balletje ging deze hond ded eerste weken treurig aan de deur liggen ,net voldoende buiten om zijn behoefte te doen .Heeft één maand geduurd voor hij met een andere hond ging spelen . Zijn fetish was weg .Na één dag terug thuis was het weer naar de knoppen

muriel schreef op zondag 28 februari 2010, 10:46:



Als het er altid al goed stond óf in de laatste jaren is veranderd, dan is dat een verbetering t.o.v. wat ik mij herinner. MAAR eigenlijk ben ik STOM geweest om überhaupt dat punt aan te halen, want voor wat ik graag wil bediscussieren doet het helemaal NIET terzake.


Het punt is, voor mij gaat de discussie niet over een individuele game en ook niet over wat er allemaal wél goed is aan Parelli, of aan Voest, of M. Roberts, of....

En ja, Hempfling heeft ook fouten gemaakt. Hij geeft ze ruiterlijk toe (wat een raar woord in dit verband: ruiterlijk). En natuurlijk zijn er ook clicker trainers die fouten maken, daar reken ik mezelf ook toe. Elk mens maakt fouten, en hoe kritischer je bent op jezelf, hoe meer je er ziet (bij je zelf).

We zijn dus allemaal mensen, die proberen het zo goed mogelijk te doen met hun paard. Waar het mij om gaat, is of de intentie en de kern van je methode goed doordacht is, of je daarvan de consequenties en risico's doorziet, en of je daarmee accoord gaat.

Dat er vervolgens wel eens situaties kunnen zijn waarin je als mens, uit frustratie/machteloosheid/angst/..., teruggrijpt op iets dat niet binnen je eigen voorgenomen werkwijze past, en/of niet past binnen je ideologie, dat vind ik vergeeflijk. Mensen maken nu eenmaal fouten. Als het goed is, leren ze daarvan. Mensen die hun (trainings)fouten überhaupt niet zien en/of er niet van leren, daarvan hoop ik maar dat ze geen paard hebben.
____________
Mijn kernpunt is, als je een vriendschap met een paard op wil bouwen (je wilt "NH"), welke van de vier manieren om gedrag te motiveren wil je dan gebruiken? Vergeet ajb even het gebruik van wel of geen clicker, en wel of geen voer als beloning.
Breng het gewoon terug ajb, tot een keuze uit de vier manieren waarop je gedrag kunt aanleren/sturen. Meer manieren om gedrag te sturen zijn er domweg niet! Alleen eventueel nog "negeren" wordt door sommigen nog aan het rijtje toegevoegd.

postitef belonen
negatief belonen
positief straffen
negatief straffen
_____________

Ik zag gister een programma over wel of niet kinderen slaan (een pedagogische tik uitdelen, heet het dan). Er werden naast een paar deskundigen vooral veel heel gewone ouders geïnterviewd, én hun kinderen. Wow, wat zijn sommige kinderen wijs zeg, ook jonge kinderen, als ze wordt gevraagd naar het de effecten van een tik krijgen!
Wat ik bedoel te bediscussieren is dezelfde discussie als bovenstaand, waarbij "pedagogische tik" dan vervangen wordt door álle vormen van straf en negatieve beloning. Ik weet wel dat de wereld - ook die van opvoeders van kinderen - niet zwart-wit is. Het gaat me om het streven, om de ideologie: welke van de vier manieren (vijf, als je negeren meetelt), wil je *het liefst* toepassen?


Ik trek dit naar het algemene: dus als een paard zich in zichzelf keert, (zijn ziel sterft een beetje af, zou Hempfling zeggen), als gevolg van een trainer die naast positieve beloning óók negatieve beloning en/of straf gebruikt, dan is het de schuld van de trainer. En daarmee bedoel je NIET te zeggen dat die trainer geen negatieve beloning en/of straf had moeten gebruiken?

grt,
Karen

Piet schreef op zondag 28 februari 2010, 11:38:


Mee eens Piet, met de kern van wat je zegt.
Ik heb er wel een toevoeging op: het is m.i. wel hándig (effectief), als je al veel weet over het wezen paard (of het wezen koe of kip, met welk dier je maar bezig bent).
Daarmee bedoel ik dat het een toegevoegde waarde heeft wanneer je de signalen van zo'n dier goed kunt "lezen". Als je dat kunt, dan zie je het sneller, wanneer er méér aan de hand is dan alleen versterking van het gedrag waarmee je bezig bent.
Simpel voorbeeld: als je een paard clicker traint, en na "de les" breng je hem terug naar de weide. Als je dan bemerkt dat het paard onderweg een subtiel signaal geeft dat het nerveus wordt van een plastic zak die toevallig op je route ligt, dan kun je daar wat mee. Je kunt dan bijv. laten merken aan je paard dat je (h)erkent dat hij nerveus wordt, en daar op reageren door het paard te laten merken dat het oké is, dat de plastic zak niet gevaarlijk is. Als je dat soort subtiele signalen mist, mis je kansen om je relatie met het dier te versterken.


Ja, precies.

grt,
Karen

Anja Seijn schreef op zondag 28 februari 2010, 11:40:


Wie bepaalt nou wat paardwaardig is en wat niet? Waarom hebben we zulke 'verheven' gedachtes?

Is een zadel erop leggen en erop gaan zitten paardwaardig? Is hem voor en rijtuig zetten en de familie laten trekken paardwaardig? Is hem voor een ploeg zetten, koeien laten vangen., rondjes laten rennen aan een touwtje........ enz. enz. paardwaardig?
Alles wat wij met een paard doen, doen we omdat wij dat willen. Vanuit het paard gezien zijn het net als circustruucjes stuk voor stuk dingen die hij moet doen. Ik denk echt niet dat wanneer hij een stok apporteert dat hij denkt van goh, dit vind ik nou echt mij en al mijn rasgenoten onwaardig. Alsof een grote Gelderlander liever gezien wordt voor de goudenkoets dan voor de schillenkar.
Allemaal menselijke gedachten Anja! Alles is bezig zijn met je paard en afhankelijk van je woonomgeving en gewoontes wat je er mee doet. En zolang je dat doet zonder dat het paard er schade van oploopt, wie zijn wij dan om te zeggen van dat deugt niet want is paardonwaardig?

Weet je trouwens dat kippen ook alleen maar wijken voor druk kennen? Moet je eens proberen om een kip zo te trainen. Komt helemaal niks van terecht. We hóeven geen druk te gebruiken alleen omdat we het kunnen!
Het vervelende is dat de Grote Meesters dat wèl moeten met hun paarden omdat ze niet anders kènnen.