Kluger Klaus positioneert zich nu eenmaal graag als het intellect op paardenfluistergebied, en dan klinkt de term 'borderline' een stuk wetenschappelijker dan 'moeilijk'. Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat het allemaal onderdeel is van KFH's marketing machine die op volle toeren draait in deze economisch schrale tijden.

Benieuwd naar jouw hengstenspel op 1 mei!
Ik moet helaas elders zijn want ik wil je graag nog eens zien.
Doe natuurlijk mijn best op t een en t ander te regelen

Eva Saegerman schreef op dinsdag 9 maart 2010, 19:15:


En dit bericht was aan Eddy bedoeld natuurlijk.

joop schreef op dinsdag 9 maart 2010, 17:09:


Borderline = Randgeval = Grensgeval =

eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 9 maart 2010, 19:39:

eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 9 maart 2010, 19:43:


Forumspook !!!

joop schreef op dinsdag 9 maart 2010, 17:09:



.

Meer achtergrondinformatie over ondermeer Harmon, de schimmel op het filmpje en hetzelfde paard waarnaar KFH in het radio interview verwijst, staat o.a. in een interview met KFH in Horses For Life, http://horsesforlife.com/ .

Om het hele artikel te lezen moet je een abonnement hebben op dat magazine (heb ik). Ik vind dat ik het niet kan maken, ivm copyrights en een artikel in een niet-gratis magazine, om uit dat interview te citeren. Wel kan ik zeggen dat o.a. die informatie mij overtuigt dat KFH niet zo maar wat roept. In mijn visie heeft hij niet alleen de klok horen luiden (mbt Borderline), maar weet hij ook nog waar de klepel hangt !

In het boek dat dit voorjaar zal verschijnen en dat dan voor iedereen die dat wil lezen te koop of te leen is, zal, zo verwacht ik, ook een boel meer informatie staan over borderline paarden.

Een marketingtruc, om door "interessant te doen" meer geld te verdienen? Dat lijkt me onwaarschijnlijk. Niet alleen hier op PN maar op veel sites lees ik een toenemende weerstand tegen KFH.

Mijn verklaring is dat die toenemende weerstand 2 oorzaken heeft:
*een flink deel van de mensen herkent niet alle subtiele signalen die paarden kunnen geven. Subtiele signalen, maar in mijn ogen veelzeggend. Als je dat (nog) niet ziet, dan kan ik me voorstellen dat je je bekocht voelt als je veel geld hebt betaald voor een demo kaartje.
*steeds meer, en steeds duidelijker, verzet KFH zich tegen de algemeen gebruikte methodes bij grote groepen "paardenmensen". Niet alleen tegen de tradionele buikprikkers en kopsleurders! KFH roept ondermeer ook veel van de mensen die zich NH-ers noemen op om wakker te worden. Hij keurt heel expliciet de "join-up" methode af, en legt secuur uit waarom. Ook mbt de ideeën van Parelli is hij kritisch.

Als je ‘geld verdienen’ bóven ‘het opkomen voor paardenwelzijn’ stelt, zou je je dan afzetten tegen heel verschillende en gróte groepen paarden"liefhebbers"? Ik denk van niet. Zo'n boodschap verkoopt niet best, lijkt mij.

Eddy, borderline betekent inderdaad letterlijk "grensgeval" en zo zou KFH dat ook bedoeld kunnen hebben. Echter, in verschillende interviews en andere teksten legt KFH uit dat een borderline paard depressief is, dat hij van z'n gevoel voor eigenwaarde is beroofd, én dat hij zal vechten zodra hij tóch een uitweg denkt te zien, wég van zijn "belagers".

Hoe je dat dan diagnostiseert bij een paard? Dat is inderdaad niet zo gemakkelijk, maar er zijn mensen met de gave (waarnemingsvermogen plus kennis) om dergelijke dingen vrij snel te herkennen.

Zonder mezelf op de borst te willen slaan, maar ik weet dat ik dat heel goed kan bij honden. In de afgelopen 16 jaar heb ik training en advies gegeven mbt zo'n 1500 - 2000 honden. Als je alle adviezen via forums en emails zou meetellen dan zijn ’t er nog véél meer! Met de meeste van die honden was niet zo heel veel mis, of zelfs uberhaupt niets, en met die groepen honden heb ik me niet heel intensief beziggehouden, dat deed Gert vooral.

Ik heb me voornamelijk geconcentreerd op de echte probleemgevallen. Diagnoses stellen, oorzaken achterhalen, her-trainen/behandelen, soms na her-trainen herplaatsen (ondermeer “hopeloze” asielhonden hertraind en geplaatst), in andere gevallen na hertrainen de eigenaars middels intensieve privélessen begeleid. In samenwerking met een dierenartsenkliniek (meerdere DA-en verbonden aan één kliniek), zelfs sommige honden behandeld met medicijnen uit de humane psychiatrie. En met succes! Die DA-en waren (begrijpelijk en terecht) heus niet meteen te vinden voor mijn ideeën. Maar naarmate ik meer en meer succesvolle behandelingen kon laten zien van honden die eigenlijk al waren afgeschreven, kreeg ik – gelukkig, in het belang van die honden - hun vertrouwen en uiteindelijk álle medewerking.

Ik heb nogal wat tegenstand ondervonden, vooral in de eerste jaren (ik druk me hier voorzichtig uit). Van eigenaren vd betreffende probleemhonden, andere hondengedragsdeskundigen, willekeurige hondeneigenaren, een prominent wetenschappelijk onderzoeker mbt hondengedrag, .... Ik begrijp die tegenstand wel (niet dat ik 't altijd gemakkelijk vond om er mee om te gaan). Maar als je volhoudt (zonder te denken dat je DE waarheid in pacht hebt), én verrassende resultaten kunt laten zien, dan verandert langzaam de trend van "voornamelijk tegenstanders" naar "steeds meer en meer mensen beginnen zo’n ‘nieuwe waarheid’ te begrijpen én te accepteren”.
Gelukkig is er in de afgelopen circa 10 – 12 jaar enorm veel ten goede veranderd in de wereld van honden (en hun eigenaren). En die positieve trend zet zich nog steeds verder door. Niet uitsluitend aan mij te danken, vanzelfsprekend ;-o!

Met betrekking tot ondermeer Natuurlijk Bekappen verwacht ik ook een vergelijkbare verandering; van initieel veel onbegrip en verzet, naar uiteindelijk een visie/methode met een breed draagvlak.

Vanuit die kennis en achtergrond is het voor mij niet moeilijk voor te stellen dat iemand als KFH met paarden ongeveer datzelfde kan als ik met honden. Ik zie (ongeveer) wat hij ziet (aan signalen van paarden), ik begrijp zijn uitleg, ik herken de tegenstand en het cynisme tegen zijn visie en zijn persoon. En nee, niet álles wat die man zegt of doet, zal ik onderschrijven. Daarvoor ben ik te kritisch én ik heb een weerstand tegen het fenomeen waarin mensen als blinde idolaten achter één goeroe aanlopen.

Maar de kern van wat KFH nu zegt, waarom veel paarden ongelukkig zijn en dat dat zeker niet is beperkt tot de paarden van buikprikkers en kopsleurders, die kern herken en onderschrijf ik.

Grt,
Karen

Zoals ik schreef ik m’n vorige bericht, ik vind dat ik het niet kan maken om te citeren uit artikelen die in een betaald tijdschrift staan. Maar wat wel kan, is in m’n eigen woorden vertellen over wat ik uit die interviews begrepen heb .

KFH onderscheidt de probleempaarden die hem worden aangeboden voor hertraining in drie groepen (natuurlijk past niet elk paard precíes in één “hokje”).

(1) Paarden die bruut getraind zijn, maar wel door een duidelijke, consequente trainer.

Die paarden zijn bijv. vaak en hard geslagen met de zweep, en/of hebben rukken aan het bit gehad. Maar wel altijd (consequent) voor dingen die het paard kan leren begrijpen: bijv. “als ik bok, dan krijg ik een mep”. Zo’n paard ziet niet persé mensen als onbetrouwbaar, maar wel als agressief. Plus deze paarden hebben (grote) angst voor de gebruikte hulpmiddelen, bijv. zweep. Deze paarden zijn voor KFH relatief snel en gemakkelijk te hertrainen.

(2) Paarden die getraind zijn door een inconsequente, onzekere trainer.

Deze paarden zijn vaak eigendom (geweest) van iemand die graag “lief” wil zijn voor het paard maar zich frustreert als hij/zij dingen niet voor elkaar kan krijgen, waardoor hij/zij dan soms opeens driftig wordt en dan wél slaat of anderszins straft. Omdat zulke trainers erg onduidelijk en inconsequent zijn, snapt het paard er geen bal meer van en kan een diep wantrouwen naar mensen ontstaan.

En/of paarden van onzekere mensen, die allerlei verschillende methodes uitproberen op hun paard (omdat ze maar niet kunnen kiezen wat ze nu willen, welke methode(s) wel of niet). Des te groter de tegenstellingen in die methodes, des te verwarrender voor het paard. Het paard kan niet meer snappen/voorspellen voor welke dingen het straf zal krijgen en voor welke dingen niet.

KFH vindt deze groep moeilijker te hertrainen dan groep één, omdat zo’n paard meer in de war is en in grotere mate mensen als onbetrouwbaar/onvoorspelbaar ziet.

(3) Paarden die getraind zijn op basis van methodes die NH worden genoemd, waarbij de eigenaar/trainer afwisselend de rol van jager aanneemt en dan weer de rol van vriend.

KFH noemt expliciet de join up als voorbeeld. De trainer neemt de rol van jager op zich, totdat het paard zich letterlijk over geeft aan de jager. Het paard zegt (ongeveer): “o.k., jij hebt gewonnen, ik geef het op, dood mij maar”. Het paard wordt dan (natuurlijk) niet letterlijk gedood, maar er wordt wel min of meer letterlijk bezit van hem genomen. Op die manier wordt bijv. bij een nog groen paard nadat het zich heeft overgegeven aan de “jager”, een zadel op de rug gelegd en meteen opgestegen. Het publiek denkt (meestal): ohw wat prachtig, het paard werkt vrijwillig 100% mee, in zó’n korte tijd. Ze vergeten of ze zien niet, dat het paard meewerkt omdat het zich voor dood aan de trainer heeft aangeboden. Als het verzet in het paard weer terugkomt, wordt het join-up ritueel herhaald.

Geen NH, maar ook een manier om het paard zich voor dood aan je te laten overgeven, is de *Rollkür*.

Hoewel KFH het woord Parelli niet gezegd heeft in de interviews die ik toch nog toe heb gelezen, geeft hij naast de join-up als 2e voorbeeld van dat soort NH, het zonder oog voor de beleving van het paard uitvoeren van game 1, dan game 2, game 3, etc.

Daarbij vertelt KFH dan, dat hier het paard het ene moment wordt opgejaagd (weggestuurd op basis van P+ / druk) waardoor in de ogen van het paard de trainer een jager/agressor is. En het volgende moment wil diezelfde trainer vriendelijk contact met het paard.

Maar al te vaak wordt net nadat het paard dat vriendelijke contact eventueel beantwoordt, het paard juist weer weggestuurd. De eigenaar/trainer wisselt dus voortdurend van rol, en dat in extremen: jager versus bondgenoot. Door de ogen van het paard is zo’n mens een onvoorspelbare schizofreen.

In welke mate het paard daar onder lijdt, dat hangt natuurlijk mede af van wat je precíes doet en hoe vaak (bijv. hoeveel P+/druk gebruik je, versus hoeveel R+). Maar het schizofrene aspect dat je dán weer jager bent en dán weer bondgenoot, is m.i. (en volgens KFH, als ik hem helemaal goed begrijp) onlosmakelijk verbonden aan het Parelli programma.

KFH vindt deze groep probleempaarden het allermoeilijkst te hertrainen.
Hij noemt deze paarden dood (in hun ziel), depressief, en érg in de war gebracht, waardoor ze gevaarlijk kunnen worden van het ene moment op het andere (als zo’n paard een uitweg meent te zien, wég uit die verwarrende schizofrene mensenwereld).

Let op :
het gaat in deze laatste alinea niet over elk willekeurig Parelli- of Monty Roberts-paard, maar om paarden waarbij zulke methodes ertoe geleid hebben dat het paard een probleempaard werd en daarom aan KFH werd aangeboden ter hertraining.

grt,
Karen

Duidelijk, dit snap ik . Ik kan me voorstellen dat het paard van een onzeker, zoekend iemand inderdaad erger verknipt kan raken dan het paard van een zelfverzekerde eigenaar die op te voorzien momenten uithaalt. Het is de inconsequentie die (de band met) het paard nekt.

Waar ik wel moeite mee heb, is het benoemen van de mens als 'de jager' die het paard wegstuurt en hem daarna weer bij zich roept terwijl het paard al had gedacht: "okee, dood mij maar". Dat vind ik erg overtrokken en het spoort m.i. ook niet met de realiteit.
Ik ben geen fan van join-up spelletjes omdat het te gemakkelijk veel te langdradig wordt toegepast, maar wegsturen dmv heup indraaien, vind ik geen jager-actie maar gewoon goede communicatie. Want waar zit het verschil met een stapje achteruit zetten omdat je langs wil? Dan ben je toch ook niet als een jager bezig? Het gaat er bij mij niet in dat een paard dat zo ervaart.

Christel Provaas schreef op donderdag 11 maart 2010, 8:17:


Paarden zo uit de wildernis ... dat zal een ander verhaal zijn. Maar de paarden in onze maatschappij? Nee, ik geloof er ook niet zo in dat die ons als "jager" zien. Bedoel, zo'n beetje ieder veulentje wordt direct na de geboorte geconfronteerd met "de mens". Inprenten, noem het van mij part "desensibiliseren", van onze eigen soort. We zijn in de ogen van het paard wellicht een vreemde diersoort ... 't ziet eruit als een jager, maar doodt niet ... sterker nog, het komt voer brengen en ruimt de mest op ...
We hebben het gedrag van paarden in het wild bestudeerd en hebben ontdekt dat er bepaalde knopjes op het dier zitten. We proberen dus niets anders dan die knopjes te beïnvloeden en zo hun taal te spreken. Het zal er in de ogen van een paard best wel vreemd uitzien, maar ach ... het dier is het gewend van ons, hij is, denk ik, wel gekker gewend! Meer is het, volgens mij, niet ... beïnvloeden van rasspecifiek gedrag.

Karen Koomans schreef op donderdag 11 maart 2010, 0:12:


Volgens mij geeft het Parelli systeem duidelijk aan dat je moet zorgen dat je paard je niet als predateur gaat zien. Ik ken iemand die bij Parelli in opleiding was en die haar paard op boven beschreven manier van zijn ego had beroofd, dit werd duidelijk afgewezen bij de Parelli club. Het moeilijke is dat een systeem in ieders handen weer anders uitpakt. Ik heb zelf via Parelli met mijn kleine ADHD (weer zo'n kreet) merrie een zeer goede relatie opgebouwd. Zij is 1 van de leukste paarden die ik heb en erg gesteld op gezelschap. Ik kan haar oefeningen (vraag niet veel) laten doen in de wei, in de kudde. Zij werkt altijd mee. Toch zal ik nu niet meer met Parelli aan de slag gaan, clicker werkt nog veel beter.