Duidelijk, dit snap ik . Ik kan me voorstellen dat het paard van een onzeker, zoekend iemand inderdaad erger verknipt kan raken dan het paard van een zelfverzekerde eigenaar die op te voorzien momenten uithaalt. Het is de inconsequentie die (de band met) het paard nekt.

Waar ik wel moeite mee heb, is het benoemen van de mens als 'de jager' die het paard wegstuurt en hem daarna weer bij zich roept terwijl het paard al had gedacht: "okee, dood mij maar". Dat vind ik erg overtrokken en het spoort m.i. ook niet met de realiteit.
Ik ben geen fan van join-up spelletjes omdat het te gemakkelijk veel te langdradig wordt toegepast, maar wegsturen dmv heup indraaien, vind ik geen jager-actie maar gewoon goede communicatie. Want waar zit het verschil met een stapje achteruit zetten omdat je langs wil? Dan ben je toch ook niet als een jager bezig? Het gaat er bij mij niet in dat een paard dat zo ervaart.

Christel Provaas schreef op donderdag 11 maart 2010, 8:17:


Paarden zo uit de wildernis ... dat zal een ander verhaal zijn. Maar de paarden in onze maatschappij? Nee, ik geloof er ook niet zo in dat die ons als "jager" zien. Bedoel, zo'n beetje ieder veulentje wordt direct na de geboorte geconfronteerd met "de mens". Inprenten, noem het van mij part "desensibiliseren", van onze eigen soort. We zijn in de ogen van het paard wellicht een vreemde diersoort ... 't ziet eruit als een jager, maar doodt niet ... sterker nog, het komt voer brengen en ruimt de mest op ...
We hebben het gedrag van paarden in het wild bestudeerd en hebben ontdekt dat er bepaalde knopjes op het dier zitten. We proberen dus niets anders dan die knopjes te beïnvloeden en zo hun taal te spreken. Het zal er in de ogen van een paard best wel vreemd uitzien, maar ach ... het dier is het gewend van ons, hij is, denk ik, wel gekker gewend! Meer is het, volgens mij, niet ... beïnvloeden van rasspecifiek gedrag.

Karen Koomans schreef op donderdag 11 maart 2010, 0:12:


Volgens mij geeft het Parelli systeem duidelijk aan dat je moet zorgen dat je paard je niet als predateur gaat zien. Ik ken iemand die bij Parelli in opleiding was en die haar paard op boven beschreven manier van zijn ego had beroofd, dit werd duidelijk afgewezen bij de Parelli club. Het moeilijke is dat een systeem in ieders handen weer anders uitpakt. Ik heb zelf via Parelli met mijn kleine ADHD (weer zo'n kreet) merrie een zeer goede relatie opgebouwd. Zij is 1 van de leukste paarden die ik heb en erg gesteld op gezelschap. Ik kan haar oefeningen (vraag niet veel) laten doen in de wei, in de kudde. Zij werkt altijd mee. Toch zal ik nu niet meer met Parelli aan de slag gaan, clicker werkt nog veel beter.