Ans Jondral schreef :
> Ok kleine nuance, maar dat verandert toch niks aan het feit dat je paard
> vanuit een snelle galop opeens op de rem gaat en tegelijk ook nog eens
> zijn hals buigt? Het is toch een soort reflex, dus het gebeurt snel?
Hij zal, om zijn hoofd te geven, snel vaart minderen. Hij kijkt daarbij wel uit om geen dikke sliding stop richting rechts te maken, lijkt me.
> Heb je het echt al gebruikt Pien in een gelijkaardige situatie zoals ik
> eerder beschreef?
Nee. Om de simpele reden dat ik er niet in geloof dat een paard dat helemaal finaal op topsnelheid aan de kletter is gaat stoppen op een reflex. Zijn reflex is op dat moment 'hoe feller hoe sneller'.
Zolang ze aanspreekbaar zijn werkt die reflex (maar dan heb je hem ook niet nodig want hij is toch nog aanspreekbaar). Komt het paard eenmaal over een bepaald punt en ben je hem kwijt dan denk ik niet dat hij nog op jouw 'teken' inbuigt en zijn hoofd geeft. Ik denk dat hij de boel dan op slot zet.
Wat ik doe is
~ Met een onervaren/jong/onbekend paard nooit op topsnelheid gaan.
~ Constant checken of hij nog bij je is. Dreig je hem kwijt te raken of voelt-ie niet safe ga je
onherroepelijk in stap (of een gang lager), óók in de groep, dan gaat de rest mee stappen (kwestie van afspraken maken).
~ Het komt bij mij zelden voor dat ik een paard kwijtraak want je weet al gauw tot welk punt je met welk paard kunt gaan, wattie aankan etc . Steeds weer 'erbij' blijven, niet gaan zitten slapen, kletsen, hangen.
~ Is het een potentiele wegrenner of schrikker, safety first, trainen, trainen, trainen, met een ander veilig paard erbij ervaring opdoen. Alle knopjes erop in stap, dan in draf en pas dan in galop en dan de eerste keren nog een handgalopje (ook ik ben niet levensmoe ook al is dit mijn vak).
~ Timing en reactievermogen zijn van het grootste belang. Daarmee voorkóm je dat je in zulke situaties terechtkomt en 'controle' (aanspreekbaarheid) verliest.
~Er is (zo goed als) altijd een waarschuwing/signaal van het paard dat er iets gaat gebeuren; lichaamstaal; oren, staart, rug bol maken, in de teugels gaan hangen, drentelen, gesnuif, etc. Door daarop alert te reageren kun je voorkomen dat hij aan de kletter gaat en, erger nog, op snelheid komt waardoor je hem kwijt raakt.
~Je hebt namelijk
altijd enkele seconden waarbinnen je MOET reageren en in die paar seconden kun je hem nog stoppen, afleiden, omtrekken, whatever.
~Probleem van veel rijders is dat ze dus te laat reageren en dan zijn ze het paard kwijt, paard springt opzij of gaat aan de kletter en dan is leiden in last.
~Passagier worden van een aan de kletter gegaan paard? No way, ik zou me er eerder af laten vallen als ik hem echt niet meer kon stoppen, denk ik. Hoewel.... met BD heb ik vroeger wel teen en tander voor m'n kiezen gehad, die kon ik tot d'r 9 e niet voluit laten gaan want ik wíst dat ik haar kwijt zou raken. Toch ben ik er altijd op blijven zitten.
> Ik gebruik natuurlijk altijd mijn eigen paard als referentie, omdat ik
> haar nu eenmaal gewend ben. Dus misschien is mijn referentie gewoon niet
> goed? Maar als Pête bijvoorbeeld iets gezien heeft en afgeleid is op een
> vogeltjes in de bomen kan zitten kijken. Altijd eyes on the road! En als
> die wel vogeltjes wil zien, dan gaat ze even stilstaan. (mag ze van mij.)
> Ik kan mij dus echt net voor stellen dat ik haar een ORS zou vragen.
> Ik ben echt zooo zeker dat we dan ergens in de kant liggen.
Jij hebt waarschijnlijk een type paard waarbij dat niet nodig is.
Wees blij
groet, Pien
Warboel
