Anja Seijn schreef op woensdag 21 april 2010, 22:40:


Amaroc's telefoonboek ken ik van voor naar achter, zelfs in spiegelbeeld
Enno's heb ik al een paar keer doorlezen , goed onthouden, maar af en toe vergeet ik toch een regeltje tussen de lijntjes. Dan val ik maar terug op regel 1: ontspanning en vertrouwen.
Die twee kleine dreumessen, daar ken ik al wel de simpele gebruiksaanwijzing van, maar oooh wat ga ik nog voor verrassingen komen te staan nu ik veel meer met hen aan de slag ga gaan en hun luilekker leven tot de verleden tijd behoort
Rustige dag? Ja toch wel ... moet je eens met snelwandelaar Rock (die heeft een kaart in zijn hoofd van de snelste route naar huis) hier eens op je eentje een ritje rond de kerktoren (dat ritje wordt steeds groter tot in de Merode bossen dus) maken en dan zeker op de dag dat jezelf al een beetje lastig bent "IL EST FOU!!" ik hoor het nog door de piste echoën Voor mij bestaat er geen beter paard op deze wereld!
Elk paard zijn karakter ... maar elke eigenaar natuurlijk ook
Vandaag geen tijd voor de paardjes, maar morgen overnieuw! Zonder bloopers dan

Nou Invierno gaat binnen een klein half uurtje nog eens met me mee op expeditie, maar ik heb gewoon iets leuks over Amaroc te vertellen.

Ooit anda van explosief kaliber, klein van gestalte, froufrou van een pony, losse beentjes, ... ach je weet wel een rastypische temperamentvolle stresskip.
Ooit ...
En toch mijn iets of wat absolute "droompony", steeds meer en meer. En niet alleen van mij. Mijn petekindje Nore van 6j is helemaal weg van het witte prinsenpaard. Tijdje terug wilde ze er even op. Ik aan het hoofd, Benny Nore vast. En stappen maar. Nou vond Amaroc maar niets en hij begon sneller en sneller en sneller. Dus wij alsof er niets aan de hand was, Benny Nore al wat vaster beet gepakt en ik "rustig Rockske" ... Mama en papa mogen niet merken dat het paard een beetje hevig wordt
Dit weekend de twee pagadders op bezoek (sommigen onder jullie hebben ze gezien). Stijn 10j en zijn zusje Nore. Helemaal weg van katten en paarden. De Ferro vinden ze iets minder. Zaterdag eerste vraag: "mogen wij met Niño gaan wandelen?" . Tweede vraag: "mag Amaroc meegaan?" Pfffff ... krabben wij even achter onze oren, omdat we maar met 2 zijn (dus niemand zou kind op paard kunnen vasthouden, omdat er ook nog een ander kind met pony bij zou lopen), 2 kinderen met heel veel onschuldige hoop met een koddige nukkige pony en Amaroc (gevoelig op zit en benen).
Toch maar eens proberen, Rock met Bare Back pad. Stijn met zijn oogappel Niño aan de hand, Nore met Amaroc aan de hand en wij nog steeds dicht genoeg om in te grijpen.
De pony is op straat geboren volgens mij (mijn verdienste ). Hup mee in draf aan de hand met Stijn, hup onmiddellijk stoppen, niet bijten, niet hoofdschudden gewoon genieten met de Kids. En dan ...
Stijn: "Ik ga op Amaroc!" .... ok (met een bang hartje). Stijn op de Rock met de raad: "niet wiebelen noch knijpen met je benen, vooraan vasthouden en mooi in het midden blijven zitten. Zak je weg dan zeg je me het onmiddelijk." Amaroc zijn blik veranderd onmiddellijk :" kostbare en breekbare bagage op mijn rug!" Zijn oortjes constant naar achteren gericht, zijn blik helemaal zacht en toch geconcentreerd, zijn neus aan mijn hand. Als de kinderen even hun evenwicht wat kwijt waren zag ik dat direct aan hem. Werd hij even onzeker en bedachtzaam. Nore alleen met de pony op wandel aan de hand.
Dan nog even gewisseld. Nore als een prinses op haar witte paard. Die blik van dat kind, haar lippen op elkaar, met grote ogen, haar opwinding wegstekend. Heerlijk én met haar was Amaroc nog voorzichtiger. Zij zat plots helemaal schuin op hem, maar neen hoor. Niets aan de hand, niet voor haar, niet voor hem. Richting huiswaarts dacht hij er zelfs niet aan om een stapje sneller te gaan. Gewoon lekker ontspannen en zorgzaam.
Ach gewoon om op te vreten. Hoe voorzichtig en zorgzaam dieren kunnen zijn met kinderen. Zelfs Invierno die rustig een goede dag kwam zeggen zonder bijbedoelingen. En Enno die hun kusjes op de wangen kwam geven. Leuk toch!

Leuk, hé, paarden en kinderen!

Froukje kon ik ook altijd de kindjes toevertrouwen, maar we moesten er niet naast gaan lopen om het kind vast te houden, dat vond ze maar niks. Gewoon hup, zo op haar rug en wij bij haar hoofd, ze regelde het zelf wel.

Jolah, mijn allereerste paard, kon ik peuters opzetten en haar dan los door de bak laten wandelen. Ze ging keurig rondjes in stap over de hoefslag. Tot ze er genoeg van had, dan kwam ze bij me staan en ging ze niet verder.
Maar zette op haar geen ruiter die het haar wel eventjes zou vertellen! Dan ging haar staart omhoog en haar hoofd in de lucht en kwam er geen goede stap uit

Els.

Cindy Helms schreef op maandag 3 mei 2010, 16:07:


Jaahhh super! Zijn ook wel brave kindjes he? Ze hebben zeker wel genoten van zo'n heel paardenweekend Jong geleerd is oud gedaan zeggen we dan Eneeuuh VOOR je het weet heb je ze elk weekend.....kan nog wel 's handig zijn Dust ook zo met onze jongen van 10 jaar. Superzacht en voorzichtig. De andere van 14 jaar heeft ze de stuipen op het lijf gejaagd Die komt er niet meer in de buurt. De kleine is een lolbroek, ondeugend en de grote is een heel lief kind(puber), snap ik nou 's nie he?

Invierno:

Ik vertrok vandaag met een rasechte stoere briesende andalusiër en kwam thuis met een tamme coole Quarter.
Pfff, dacht ik, vandaag staat ie lekker fris, zal maar zorgen dat ik ogen op mijn rug heb.
EEEEEEK! Een schaap! Twee schapen zelfs! Nou die zaten daar vorige keer ook hoor, maar toen heb je ze niet gezien. Staat hij daar aan de grond genageld, helemaal met gestrekte voorbenen. Tja ... ik ga er voorbij, je kan maar zien dat je meekomt. Doet hij dan ook, op een rustig snorkend tempo.
Het eerste bospadje springt hij weer even in de lucht ... neen, zo hoort het niet, want hier ligt prikkeldraad ventje. Plassen ... jakkes worden mijn benen nat van! Ja, maar toch ga je er even doorwandelen. Zwaar kiezelpad, loopt hij goed over itt vorig jaar met zijn dunne gevoelige zooltjes.
Lokale manege, daar staat een voorhistorische blauwe traktor. Brrrrrr ... toch even mijn neus overal tegen aan duwen om te zien of het nog leeft. Oef, geen leven meer in. Zo kunnen we weer even voort.
Terug boswegen, boomstammen, leuk leuk leuk. Plassen jakkes, modder aan mijn benen. Neen hoor, jij stapt er ook niet doorheen, dus dan volg ik je voetsporen maar.
Koeien! Koeien met wratten weleenswaar! Wat moet ik hier mee? De anda in me vertrouwt het niet, de quarter in me wil neuzen neuzen neuzen. Een repetieve recatie tussen in. Er naartoe gaan en dan weer op de rem met stijven voorbenen, dan er weer naartoe gaan, ... Draaien we terug, zeg ik: Ibi! Springt hij een halve meter naar boven. Die koeien vertrouwde hij dus niet helemaal, al zeker niet als ze zijn naam lijken te zeggen.
Zeer zeer stijle berg op in stap. Heeft hij moeilijker mee dan gedacht, net zoals stijle berg af, want dan hapt hij in mijn mouw. Balans, balans, balans ibje.
Verdachte mens in het bos, die mastendoppen zoekt .... spooky. Staat hij weer even te kijken, maar dan volgt hij weer.
In draf lekker uitgestrekt achter me, net zoals ikzelf alle plassen vermijden. Stop = stop.
En dan door het bos weer naar huis. Zien we nog een buizerd overvliegen met een duif in zijn klauwen. Laat hij plots los, veren overal en de duif vliegt weg!
Dan manegeuitbater die me uitleg vraagt over de jongste teld van de familie. Duurt te lang voor de ukkepuk, wordt wat ongeduldig.
Dan over een droge sloot. Staat hij te gapen ... te lui om te springen, te nonchalant om te kijken waar hij zijn voeten moet zetten. Pats ... op zijn knieën in de sloot Dwaze puber. En dan weer in stap en draf naar huis zonder noemenswaardige bijzonderheden. Buiten het feit dat hij heel erg flink is geweest