marjolijn schreef op maandag 26 april 2010, 23:18:
> Anja Seijn schreef op maandag 26 april 2010, 20:47:
>>
>> Volgens mij werkt het zo bij paarden niet!
>
> Paarden zijn meesters in het niet ten onder gaan aan de situatie waar ze
> in zijn beland. En de meeste mensen zien het inderdaad niet. Dat is de
> grote pech die paarden hebben.
Ik heb alleen al bij ons 3 paarden meegemaakt die heel erg moesten wennen.
Eén ervan is onze Amie, letterlijk samen opgegroeid met haar eigenaar, altijd bij haar geweest en plots bij ons gedropt als pensionpaard. En een eigenaar die duidelijk in een andere fase was (studente, uitgaansleven) met als gevolg een zuur paard dat echt stond te verkommeren. Ik heb de eigenaar toen gevraagd om Amie wat te mogen laten werken en nu, 3 jaar later, is Amie weer een leuk paard geworden dat haar plekje gevonden heeft bij ons. In al die tijd is de eigenaar 3 keren even op bezoek geweest bij haar paard.
De tweede was onze ijslander Eining, hetzelfde verhaal, opgegroeid met een verknocht aan haar eigenaresse, toen 24 jaar oud en letterlijk wegkwijnend. Ik heb haar teruggegeven omdat ik bang was dat ze anders dood zou gaan. Op de dag dat eigenaresse haar kwam bezoeken fleurde ze helemaal op en zagen wij een heel andere Eining. Helaas heeft de eigenaresse haar ook nu weer in de steek gelaten (ze staat nu ergens anders). Had ik dat op voorhand geweten....
En de laatsate is onze Moira (voorheen Olinda van iemand hier op PN). Dat was een superdiva die zich niks liet zeggen door ons. Een half jaar heeft het geduurd cvoordat ze ons in haar leven toeliet. Nu kunnen we lezen en schrijven met haar en weet ik heekl zeker dat ze haar draai gevonden heeft bij ons.
Heeft niks te maken met het feit of wij wel of niet aardig tegen onze paarden zijn.
Wij hebben onze eigen routine en gewoontetjes in wat wij van de ppaarden verwachten
Voor sommigen is dat een behoorlijke aanpassing, zeker als er maatjes achtergelaten werden!
Het bestaat wel, Eddy.
Maar je moet het willen zien....
Groet, Pien
Warboel
