Merel Stoffers schreef op dinsdag 27 april 2010, 0:14:


Tenminste, dat wist je al zeker maar het is een mooie bevestiging - dat is beter verwoord.

Merel Stoffers schreef op maandag 26 april 2010, 23:21:


Ja, dat is bekend. Daarom kunnen paarden er aan onderdoor gaan, volledig flippen zelfs, als ze b.v. uit een vliegtuig vanaf de USA naar NL komen. Dat is echt vreselijk.
Mensen beseffen dan niet dat echt álles voor deze dieren anders is.
Veelal hebben ze in de USA al een reis achter de rug, ook nog zes weken in een quarantaine-stal gestaan.....

Hun richting- en tijdgevoel is van slag, ze begrijpen geen moer van de vreemde taalklanken. Geen bekende 'gezichten' geen bekende omgevingen....
Nog erger is dan dat ze vanaf het vliegveld heel vaak nog langer weer op transport moeten... en als dat binnen datzelfde NL is... OK. Dan zijn ze veelal met drie uurtjes klaar. Helaas gebeurd het dan ook nog dat ze overgeladen worden en per vrachtwagen doorgesluisd worden naar landen als b.v. Italië.
Die paarden zijn gewoon kapot als ze arriveren.

Onze paarden, na het vertrek vanuit België, per vrachtwagen naar hier... waren bijna een week gewoon stuk. En natuurlijk hebben ze hun verzorging tijdens het transport, bestaande uit water een gewoon hooi, echt wel gekregen. Maar het zijn alle vreemde indrukken, de reis op zich, je staande houden in iets wat beweegt, wat ze sloopt.
En.... de klimaatsverandering. Ook een factor die ik echt niet onderschat.

Cindy Helms schreef op maandag 26 april 2010, 23:27:>

Ook mee eens. Het ene paard is een écht kuddedier, kan met alle andere paarden opschieten. Het andere paard, zoals mijn eigen Chaser, sluit heel moeilijk vriendschappen en zal uit zichzelf never nooit naar een ander paard toegaan.
Als hier een paard bij zou komen.... en het zou door Chaser gelijk geaccepteerd worden... nounou... dat zegt heel wat over het karakter van dát paard.
Ik heb het slechts 1 x mee mogen maken... met de quarter Noa. Binnen vijf minuten stonden beiden te kroelen. En de paint die bij ons geboren is en waarover Chaser een soort gevaderd heeft. Daar mocht al helemaal nooit een ander paard bijkomen.

Hij heeft, na zijn verhuizing, hier nog maandenlang geroepen als we wegreden... in de hoop dat ie z'n vriendje Paint zou tegenkomen... menselijke gevoelens of niet... maar ik had medelijden.
In Catcher heeft ie echt wel een vriendje. Maar Catcher kan nooit z'n Paint vervangen.
Het bestaat écht wel.

Isabel van der Made schreef op maandag 26 april 2010, 23:36:


Zeker weten! Paarden vermageren.....

Isabel van der Made schreef op maandag 26 april 2010, 23:49:


Mooi toch? Dat is respect hebben voor een dier.
Haha... dan was het dier wél duidelijk!

Wil schreef op dinsdag 27 april 2010, 1:34:


Inderdaad Wil, soms uit het lijden zich door vermageren.
Mijn Opal is mij zeer na aan het hart, en ik lees haar. Ze spreekt geen mensentaal, maar ik heb een beetje Opal-taal geleerd. Ik vind het erg kortzichtig, en ik ben niet de enige, getuige de reacties, om te zeggen, oh, paarden vinden het geen probleem om te verhuizen. Het is tegen hun natuur.

Isabel van der Made schreef op dinsdag 27 april 2010, 1:38:

Precies. Ik wist dat ook wel. Nou.... 1 paard gaat nooit meer verhuizen.
Al zouden we het hier niet redden.... hij gaat nooit terug naar z'n jeukerij en voor hem 'ellende-land'. Jij schreef i.v.m. die paardenziekte in Ghana (hoe is het daar inmiddels?) dat je ze nog liever zelf een kogel door de kop zou jagen... Is grof gezegd maar ik begrijp je heel goed.
Want toevallig heb ik gisteravond precies hetzelfde gezegd.
Kijk... als iemand hem hier net zo goed zou verzorgen... prima. Mag hij hier oud worden, zal ik hem weggeven. Is dat niet mogelijk? Helaas.... nogmaals verhuizen is voor hem gewoon geen optie meer, hij gaat dat niet trekken. Althans: niet terug naar Nederland.
Voor hem wordt het nu wél een probleem.

Een type als Catcher... zal er niet echt warm of koud van worden. Die vind zowat alle mensen lief... en ik heb nooit gemerkt dat ie iets nadeligs ondervonden heeft van z'n verhuizingen.

En dat realiseer ik mij maar al te goed.

Weet je , ze kijkt niet op of om , ze reageert niet eens als Maike in de buurt komt , en zodra er normaal gesproken vreemden langskomen , staat zij altijd met haar dikke kop vooraan.
Nu draait ze zich om en loopt weg , en laat Tekla en zelfs Maike met onbekende mensen achter.
Ik weet gewoon niet wat ik zie , echt!
Mijn dierenarts die haar geënt heeft , doet ook aan het beruchte doormeten.
Dit doet ze standaard bij elk paard even. Namkje liet zich niet doormeten zei ze.
En toen had ik nog helemaal niets gezegd over gedragsverandering oid.

Namkje is nu rond de 550 kilo , en dat voor een wat ouder type fries van 161cm?!
Nee , ze is niet te zwaar , eerder wat schraal.

Vandaag in de wei , dan lijkt ze in haar element. Maar Maike mag veel te dichtbij komen , en in plaats van hem na te jagen , draait ze zich om en loopt zelf de andere kant op. Dit is niet normaal.
Snap het ook niet.
Maar ik zal morgen eens kijken of ik haar weer aan het sprankelen kan krijgen; even weer iets nieuws toevoegen; ze loopt zo goed voorop , nu eens met dubbele lijnen proberen , gewoon buiten , even niet in de bak , want die ziet ze woensdag wel met zadelpassen.
Volgende week heeft ze pas weer een ''uitje'' , en gezien de reacties hier , ga ik dat gewoon doen , tenzij zich nog meer vreemde dingen gaan manifesteren zoals bv slecht gaan eten oid.

In duitsland heeft ze een paard wat erg aan haar hangt , maar zij niet zozeer aan hem. Hij volgt haar overal , en jaagt andere paarden weg.
Zulk divagedrag leid thuis tot niets , want hier zal ze het zelf moeten doen , dat wegjagen...

Gr Esther