Heus.
En het kan lang duren, lang als een jaar of meer, maar gezien de bekende omgeving waar ze in terug komt, en de relatief korte tijd dat ze is weggegweest, hoop ik voor haar en jou, dat het maar een paar weken zal duren.
Respecteer het, en geef haar de extra knuffel, die ze ongetwijfeld al in honderdvoud krijgt.

En vergeet niet, dat als het een nieuw paard was, dat je niet eens zou opmerken dat ze anders was dan normaal.

Dát zou het weleens kunnen wezen Esther... want zij moest altijd baas spelen over de anderen toch? Dus de leider zijn?
In DE heeft ze misschien ontdekt dat anderen dat voor haar doen. Wel zo rustig voor haar! Nu weigert ze om in haar 'oude' rolpatroon te vervallen?
Zou het zoiets kunnen zijn?

Ze kunnen wel veranderen na een verhuizing... Weet je nog dat Catcher altijd bij Chaser aan het groomen was en dit altijd vrij hardhandig ging?
Sinds die 2 in België zijn geweest is dat dus helemaal over he?

Ik heb het nooit meer gezien tot 1 keer toen we bij onze Duitse kennissen waren, maar dat was meer 'houding' aannemen en duidelijk laten zien dat ze bij elkaar hoorden omdat de drie Haflingers té dicht bij kwamen...

En jajaja... ik ben stomverbaasd..... 2 dagen geleden. Ik heel toevallig zie dat ze weer maantjes stronden te krauwelen... Nou, dat hebben ze gewoon 2 jaar lang echt niet meer gedaan. Oh ja... ze passen samen in een inloopstal van 3 x 3... heel erg gebroedelijk... maar groomen hoorde daar niet bij hoor...

Wat Namkje betreft, vlak ook al die nieuwe indrukken niet uit he?? Ze moet het ook in haar koppie allemaal kunnen verwerken.

van lennep schreef :


Ik snap dat jij dit zorgelijk vindt. Maar je moet haar niet zielig vinden. Paarden hebben niet dezelfde emoties als mensen en kunnen niet beredeneren zoals wij. Die zijn gewoon.
Geef haar afwisseling, iets te doen, maar ga niet met haar zitten meehuilen, daar heeft ze niks aan en het maakt zaken alleen maar meer onzeker. Gewoon positief blijven en er niet te zwaar aan tillen....

Neem haar gewoon telkens lekker mee naar Duitsland en geef haar wat te doen, dan is het het snelste over. Dat komt allemaal wel weer goed.

Groet, Pien

Spirithorses schreef op dinsdag 27 april 2010, 8:54:


Pien, je slaat de spijker op de kop!!
Een van mijn grootste fouten afgelopen winter was dat ik Enno een beetje zielig ging vinden nadat ik gehoord had wat hij precies allemaal meegemaakt had in het verleden. Mijn hart brak als ik hem zag, ik kon zelfs niet meer met hem werken zonder er niet aan te denken, er zijn zelfs dagen geweest dat als ik naar hem keek, de tranen over mijn wangen rolden. Terwijl dat paard eigenlijk nou net aan het bekomen was, zich thuis ging voelen, ... Die emoties van mij werden overgenomen hoor, niet dat hij wist waaraan ik dacht maar hij wist wel dat ik zwaar beladen was, niet met mijn hoofd bij hem op dat moment, dat er iets veranderd was, hetgeen hem gewoon te veel werd (maar dat is nou ook wel een supergevoelig dier) en hij weer moeilijk te pakken was, weer moeilijker te poetsen in vrijheid, ... Hij had daar echt geen boodschap aan. Ik heb dat gewoon losgelaten en nu is hij weer helemaal bij ons, komt knuffelen, aandacht zoeken, eten vragen, kunstjes laten zien, halster omdoen gaat weer makkelijker, lange teugel gaat alsmaar beter (tijdens het rijden heb ik nooit problemen met hem gehad, maar dan ben ik ook wel echt gefocused op het hier en nu), hij vergeeft sneller 'foutjes' die je zelf over het hoofd zag, ...

@ Esther: Enno werd na 1 week wegweest, hier vanaf de eerste seconde in de pan gehakt door de 3 'kleintjes' bij het weerzien. Hij was gewoon moe en moest alle indrukken nog verwerken. Het heeft hem enkele weken geduurd alvorens hij alles weer op een rij had ivm rangorde, ... Hij staat tegenover Rock in de rangorde. Rock de Diplomaat, Enno de Tiran (tov de jongere garde). Rock en Enno zelf kleven aan elkaar (vooral Enno dan) Rock kwam binnen diezelfde moment en had in 1 seconde duidelijk gemaakt waar het op stond tov die kleintjes. Boem Bang ... Gebakken. Die had geen enkel probleem de dagen, weken erna. Het lijkt me niet heel apart hoe Namkje zich nu gedraagt.

Isabel van der Made schreef op maandag 26 april 2010, 23:29:


Druppel-kloon???? Mag het hopen van niet? Vermoeiend? Gewoon naar je bed gaan of mijn berichten overslaan. Ik weet geen reet van gemoedstoestanden, maar ik geloof er ook geen zak van wat er hier geschreven wordt en dat je Namkje nu vooral naar een psychiater moet brengen omdat ze zo vreselijk depressief is ... ik vind dit ronduit onzin en overal iets achter zoeken. Valt er niets te zoeken, dan gaan we net zo lang door tot er iets te zoeken valt ... Het zou toch echt héél vervelend zijn als er een dag geen probleem is hé? Mazzel andere truttebol ... bij ons thuis zeggen ze dan: kuttekop! Bedoel jij toch ook hé?

Wij HUILEN ook hoor!!!
Knuffel, van ons allen voor Namkje.
En tot gauw!

Even aarden en weer thuis voelen en dan weer gezellig op bezoek komen , lekker buiten rijden YEEEEEE!!!!!!!!!!!!!!!!
groetjes Trudy

Cindy Helms schreef op dinsdag 27 april 2010, 9:18:



Goed dat je je er zelf bewust van werd, toch?! .
Maar ik vind jou geen mietje met je paarden hoor, dus het valt heel erg mee

Herkenbaar van wat we vaak om ons heen zien als we bij andere paarden komen of bij paarden die door hun eigenaars in training worden gebracht. Vorig jaar hadden we hier zelfs een paard in training dat Baby heet. 1.65 groot en een echte baby. Maar toen ze hier weg ging was ze écht geen baby meer......(wij noemden haar ook Bay ipv Baby).

Holly bijvoorbeeld heeft ook geen gemakkelijk leven achter de rug. Pff, ik heb al mensen op haar rug gehad die moesten huilen omdat ze al dat verdriet en al die emotie voelden. Sjonge jonge, dat gaat me dan echt te ver. Bovendien leidt het tot niks want Holly is een paard dat heel makkelijk in een soort van slachtofferrol gaat, dan kun je haar binnen 5 minuten aanpraten. Ze maakt zichzelf dan heel zwaar en zielig daardoor. No way, dat sta ik niet toe hoor....

En dat is ook wat Eddy bedoelt met zijn oetsjoekoetsiekoetsjie opmerking. En hij heeft daar gelijk in. Veel mensen gaan op een betuttelenden manier met paarden om. Het gros van de mensen projecteert en ziet het paard vanuit haar menselijke emotie. Helaas zijn het ook vaker vrouwen dan mannen die dit zo doen. Ik word daar soms heel kriegel van.


Ik zie dat ook zo. Namkje moet gewoon even een nieuw evenwicht vinden. In de groep weer haar plekje vinden en mentaal, want ze heeft veel geleerd de afgelopen tijd, en dat moet even bezinken. Wil niet gelijk zeggen dat ze heimwee heeft of niet meer op haar plek is....?!

Groetjes, Pien
(ik had vanmiddag graag bij je zadelpasgebeuren geweest, had ik dat maar eerder geweten....)

Spirithorses schreef op dinsdag 27 april 2010, 9:55:



Toch eigenlijk onbegrijpelijk, wat mij betreft wordt ik juist altijd positief als ik bij de paarden ben. Wat zij allemaal hebben meegemaakt is verleden tijd en zoals zij nu zijn is fantastisch. Geluksvogels. Niet alle tobbers hebben het geluk uiteindelijk bevrijd in een kudde te mogen leven. Ik heb geen medelij om hun verleden, maar vreugde om de toekomst.
Het scheiden van paarden (komt hier ook vaak voor) is makkelijker dan bij elkaar zetten lijkt het wel. Totaal onvoorspelbaar, ik zie soms als ik een paard weghaal dat niemand reageert, afgezien van een hinnik hier en daar, terwijl ik bv vorig jaar 2 oudere trekpaarden hier had, waar niemand in de kudde zich iets van aantrok, de 2 waren atijd samen, ik haal ze uit de wei en hup: de leider springt over het hek, dat toch aardig hoog is.
Echte vriendschappen vind ik moeilijk te scheiden en ik doe alles dat te voorkomen. Ook menselijk: mijn oude Unami is bevriend met Ollie, hij heeft meer dan 15 jaar van zijn leven in de stal gestaan en kon volgens de eigenaar met geen enkel paard opschieten, ging meteen vechten. Nu staat hij dag en nacht naast Ollie en mijn hart zou breken als ik ze uit elkaar zou halen. Ik probeer niet uit of dat terecht is.

Christel Provaas schreef op maandag 26 april 2010, 13:24:


Uitleggen is toch volslagen normaal? En inderdaad respectvol? Doe maar, Esther.

Cindy Helms schreef op maandag 26 april 2010, 21:52:


Je hebt er moeite mee dat mensen hun paarden vermenselijken, maar volgens mij doe jij hier nu precies hetzelfde. Een paard die een ritje met de trailer en wat daarna volgt, als vakantie ziet? Vakantie is voor een paard een niet-bestaand iets.


Ze gaan graag op de trailer, maar Rock gaat nog wel weven wanneer hij stilstaat? Hoe vertelt hij je dat eigenlijk, dat hij graag op de trailer gaat? Of accepteert hij gewoon dat jij hem vertelt de trailer in te gaan, omdat hij jou als leider ziet?

Als je het hebt over projecteren van onze gevoelens op paarden, volgens mij gaan wij vooral ZELF graag met onze paarden op pad, lekker naar een andere omgeving bijvoorbeeld voor een inspirerende training. En we zouden maar al te graag zien dat paarden dat net zo leuk vinden als wij.

Een paard wat net de vreselijkste dressuurwedstrijd heeft gereden inclusief rollkur en sporenprikkerij gaat daarna ook rustig staan grazen als hij de mogelijkheid krijgt. Dan had hij ook geen last van de wedstrijd, toch?

Jullie hebben het over de grote invloed van verhuizingen en zijn het daar allemaal over eens... sommige paarden moeten daar weken of maanden aan wennen. Vergeet niet dat een trailerritje en een andere omgeving daarna voor een paard PRECIES hetzelfde is als een verhuizing. Een paard heeft er geen idee van dat hij daarna weer terug gaat.

In mijn ogen is een verhuizing minder belastend dan een 'ritje met de trailer en daarna tijdelijk bij andere paarden'. Het paard krijgt nooit voldoende gelegenheid om ergens te wennen, want tegen die tijd moet hij alweer terug of staat het volgende trailerritje alweer gepland.

Spirithorses schreef op dinsdag 27 april 2010, 9:55:


Letterlijk alle "mentale" gevallen van paardeleven die jullie hebben opgenoemd zijn veroorzaakt door ???.......................................juist "de mens" . Een gewoon sociaal paard dat mentaal evenwichtig opgroeid reageerd namelijk niet zo . IN de vrijheid is het geen uitzondering dat de jaarlingen hun eigen weg gaan ! Soms maanden rondzwerven in hun uppie .Zowel merries als hengsten trouwens .Sommige blijven dan wéér bij mammie en pappie .Totdat zoon/dochter het te gortig maakt bv . Jongelinge bendes zijn gezworen kameraden TOTDAT er eentje een merrie kan bemachtigen !Hupakee vriendschap foetsie !BLIJF VAN MEN WIJF scenario .Maar weet je wat ? Mensen vinden zo'n vriendschappen TOCH ZOOOOOO LIEEFFFFFFF. Kijk eens hoe fijn hij het vind bij zijn vriendje (met een ammerkeeeuh en e beitelkeuuuhh) . En ze uit elkaar halen ? OOHH neenn, onmogelijk hij gaat door de draad hij verwond zichzelf enzovoort enzoverder !Het mismaakte patroon word niet doorbroken en je maakt (on)bewust van je paard een mentaal afhankelijk wrak ! Omdat het paard dan nog meer afhankelijk is van JOU als mens !En dan ziet het paard je zoooo graag

eddy DRUPPEL schreef :>

Zeker. Vergeet niet dat wij hier de extreme gevallen krijgen om te trainen, afstandspaarden ofwatdan ook. Het gros heeft inderdaad gedragsproblemen door menselijk toedoen. Dat is ook meestal de reden dat ze hier komen. Dus tot zover ben ik het met je eens.


Als je mij bedoelt vind ik dit een behoorlijk beledigende opmerking, Eddy.
Want ook al ben ik een vrouw, zoals je mij kent ben ik geen tuttelkous en het is juist mijn taak als trainer om mensen bewust te maken van het feit dat ze 'anders' moeten gaan kijken naar die dieren.

Paarden horen niet afhankelijk te zijn van mensen. Dat is wel wat veel mensen doen/proberen en juist dat geeft al die verknipte beesten.

Als jij dat ook zo bedoelt en je bericht is niet op mij gericht dan zijn we het tenminste weer een keer eens.

Groet, Pien

Spirithorses schreef op dinsdag 27 april 2010, 12:01:



Ge moet u zo rap ni aangevalle voele ,anders gaan we is moddercatcheuh ik en gij