Oei oei, wat erg dat ze depri is...ik kan goed geloven dat een zoogdier (wij ook dus) te lijden heeft onder verandering...ik heb het enkele jaren geleden aan de levende lijve mogen ondervinden.
Het ene paard is ook anders dan het andere paard. Sommige zijn echt ongelofelijk gevoelig en de andere lijken bijna niet uit het lood te slaan en passen zich heel snel aan (vriendjes, omgeving...)

De mijne gaan allemaal samen naar de eifel. Zolang ze samen zijn denk ik dat ze er geen probleem van maken. Het is even wennen aan de nieuwe omgeving, maar het groepje samen roept toch een veiligheidsgevoel op denk ik...
Ik ben ook akkoord dat je er geen doetjes van moet maken en ze af en toe wel alleen op wandel moeten, alleen naar de les en dat je hierop zeker moet trainen, maar dat ze standvastig altijd terug naar dezelfde kudde terug kunnen gaan.
In de natuur trekken ze toch ook rond? Waarom zou je ze dan niet van weide mogen verhuizen?
Van dat uitleggen...tja...het komt van mij, dus wellicht zal niemand dat serieus nemen en gaan jullie me nog vreemder vinden , maar ik heb ooit een quarter terug naar haar vertrouwde thuis gebracht. Toen ik haar wou laden om haar terug te brengen, was er geen onderhandelen aan. Geloof het of niet, maar ik fluisterde in haar oor dat ze terug mocht naar haar oude vriendinnen, haar vertrouwde thuis. Toen stapte ze er wel op, ze stapte erop zonder trekken of sleuren. Ik weet dat dit vaag en zweverig klinkt en wellicht is het toeval, maar ik vond het wel frappant. Had ik gelezen in het boek van Linda Kohanov...kon het maar proberen, maar nooit durven denken dat het ook zou werken...Waarom dus niet? Het is beter toch dan een longe achter het gat of een zweep tegen de billetjes?

Toen wij ons boerderijtje kochten en mijn paard eindelijk aan huis kon komen staan moest er voor hem natuurlijk een maatje bij komen. Ik ben op zoek gegaan en heb de keuze voor een maatje helemaal af laten hangen van het karaker en overkomen van die pony. Voordat de pony naar mij zou komen heb ik zijn allerbeste maatje er ook bij gekregen. Ze waren al 5 jaar beste maatjes en speelden ontzettend veel met elkaar, en de eigenaresse wilde ze liever niet apart verkopen. Dus toen kwamen er ineens 2 pony's bij mijn paard te staan. De kleinste kende ik eigenlijk totaal niet. Meteen vanaf de eerste dag sloot de pony die ik puur op karakter had uitgezocht dikke vriendschap met mijn paard. En zijn beste maatje is sindsdien het derde wiel aan de wagen. Erg grappig hoe zulke dingen verlopen.

De vriendschap is zo hecht dat ik ze dus niet graag uit elkaar haal. Mijn paard is een slechte springer, dus als ik Amon en de kleine Happy meeneem, dan rent ie zich rot in de wei. Maar mijn paard Iwan en Happy meenemen en Amon alleen in de wei laten staan durf ik echt niet. We wonen aan een drukke weg, en ik zie de kans dik aanwezig dat Amon wel over de houten omheining heen springt. Die springt zo gemakkelijk. Gezien enkele reacties die ik van hem heb gezien denk ik dat hij echt over de rooie gaat als zijn maat weg is.
Als de omgeving veilig genoeg zou zijn zou ik dat wel durven uit te proberen, maar dat is helaas niet zo .

Groetjes Jolanda

Wil schreef op dinsdag 27 april 2010, 1:26:


Denk dat je kerels ruim 30u op een vrachtwagen hebben gestaan ! Je zou voor minder totaal kapot zijn en moeten recupereren niet ?

Spirithorses schreef op dinsdag 27 april 2010, 9:55:

En of dat ik het goed vind dat ik niet bij de pakken bleef zitten en een dom verhaal mijn relatie met dat paard (dat fantastisch met en onder me is) gaat beïnvloeden. Maar je kan je dan ook niet voorstellen met wat een verhaal ze afkwamen. Niet gewoon hoor! Jezus!
En neen ik ben geen mietje nog een oetsiekoetsietreesje met mijn paarden. Diegene die me kennen, weten dat. Dat dit verhaal een effect op me heeft gehad tijdelijk is zeker zo, maar het creëerde eerder een afstand. Ik ging net het tegenovergestelde doen van bemoederen, betuttelen omdat hij daar nog veel erger had op gereageerd als het beladen zou geweest zijn. Is nu helemaal voorbij ... we leven in het heden en kijken vrolijk naar de toekomst


Mag je ook niet toelaten, is niet goed voor een dier. Mensen belasten dieren teveel met hun menselijke gevoelens medeleven, verdriet, stress, boosheid, ... Nope nope geen goed idee.

ik ook dus.

Oeps sorry Pien

Leonieke schreef op dinsdag 27 april 2010, 11:29:


Weet ik wel dat paarden niet vakantie beleven, wel de rust van 3 pagadders die niet voortdurend je aandacht vragen en gecorrigeerd dienen te worden. Rust, rust alleen of met 2 vrienden onder elkaar. Zo bedoelde ik dat.

Mijn paarden dienen mij niet als leider te zijn, wel dienen zij mij te respecteren zoals ik hen respecteer. Als Rock niet op de trailer wil, dan wil hij niet op de trailer. Ik heb in het verre verleden 4u gewacht op hen en no way dit paard kan je niet dwingen of het kost je kop. Als hij rijden hatelijk zou vinden, zou hij constant weven. En ik beweer niet dat hij de trailerrijden leuk vind, maar er is een verschil tussen ontspannen staan eten tijdens het rijden (afleiding) en het weven voor een stoplicht als hij alleen staat. Maar ja hij gaat er nog steeds vol vertrouwen op. Voor mij duidelijk dat hij het niet als één of andere stresserende demon beschouwt. Hij staat ook niet in het zweet als hij eraf komt.

Spirithorses schreef op maandag 26 april 2010, 23:31:


Nu heb je het over de relatie paard-mens. Dat is nog iets anders dan paardenvriendschappen onderling.
Daar heb ik ook een voorbeeld van meegemaakt, met één van mijn paarden, van die paard-mens relatie. Dat kan echt erg belangrijk zijn voor een paard.

eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 27 april 2010, 18:46:


Die kans is groot ja. Nou... na dat weekje was zowat alles weer normaal hoor.. maar die tijd moeten ze wel krijgen.

Namkje is weer 'thuis'.
Het heeft wel even geduurd , maar gisteren merkte ik opeens dat ze er weer was.

Ze is wel magerder geworden , een fries waar je de ribben bij kan zien is niet echt normaal.
Ze mag extra uurtjes grazen in de wei , haar grootste hobby.
Vanmorgen met zadelpassen was ze ook gewoon haarzelf weer.
Ongeveer een half uur gereden , en daarna moest ze het weer even verwerken , maar zonder zich af te sluiten.

Maar nu....
Ik zou vanmiddag ook nog met haar naar Duitsland gaan , en ik durf het bijna niet , bang voor een terugval.
Toch ga ik het gewoon doen , en ik neem Tekla wel mee. Misschien helpt dat wel...
En is ook leuk voor Tekla!

Verslag volgt nog wel...

Gr Esther

Nou , volgens mij was dit erg slim van mij om te doen.
Namkje op de trailer , Tekla ernaast en hop naar Duitsland.
Ze konden daar samen even op een paddock staan , even bijkomen van de reis.
Daarna met beide gaan trainen.
Tekla zit aardig vast in haar nek , maar donderdag komt de ostheopaat langs.
Daarna een grote wandeling gemaakt , naast het paard.
Namkje vond het allemaal wel best , Tekla wond zich enorm op.
En toen weer op de trailer naar huis.
Zoals Namkje zich net nog liet zien , was ze ook weer thuis.
En eigenlijk heeft ze ook continu contact gehad met Thuis , omdat Tekla mee was.
Volgende week weer , gezellig met zijn drieen!
En de aankomende dagen eens kijken hoe Namkje zich houdt.

Gr Esther

Toch hou je ze maar liefst mager, IK zou er jaloers op zijn.

Nils en Olly
Hoe meer je leert, hoe meer je beseft, dat je
weinig weet

Nou , niks aan het handje!
Namkje is weer de ouderwetse bitch waar alles en iedereen voor moet wijken.
en dan direct met de oortjes naar voren naar ons toe komen.
Ik ben benieuwd of zich in de toekomst ooit nog eens zoiets afspeelt met haar.

Tekla is een heel ander verhaal.
Gillen als ik weg ga met een van de paarden , Maar als puntje bij paaltje komt , toch direct van Namkje en mij vandaan draven om naar een knappe vent toe te gaan , die ze nog maar 2 keer in haar leven op een afstandje heeft mogen bewonderen.
En gewoon uit zicht lopen he
Knollen , zal er nooit iets van snappen geloof ik....

Gr Esther