Vandaag heb ik afscheid moeten nemen van amber.
Kl*** dus.
Ik heb een hele poos met haar gedokterd. D'r rug was naar de knoppen geholpen, jaren geleden al, lang voordat ik haar had. Wat nazoeken en navragen heeft die kennis opgeleverd. Nadat ze tot gort is gereden is ze nog van eigenaar naar eigenaar verhuisd omdat niemand de zure tante lang wilde houden. (maar ermee rijden deden ze nog... paarden moeten zich niet aanstellen...)
Ze werd hier en daar tot en met gevaarlijk genoemd (beet een van de eigenaars vol in het gezicht)
Kan je het haar kwalijk nemen?
Ik heb clickeren, grondwerk en lange teugel geprobeerd in de hoop haar spieren sterker te maken zodat haar kapotte lijf nog even meekon, maar zelfs met pijnstillers bleek dit niet mogelijk.
De laatste weken ging ze hard achteruit. Nog een zomer als grasmaaier bleek niet haalbaar.
Ik heb ervoor gekozen om een einde te maken aan de lijdensweg...
Ik weet dat ik geen andere keuze had.

Maar wat mij zo verdrietig maakt, is dat zij niet de enige uitgerangeerde draver is die na een hoop ellende haar leven te vroeg ziet beeindigen.
Wat geeft mensen eigenlijk het recht?

(Sorry voor de bittere klank...voelt gewoon ff zo)

Ach, nee toch. Wat een treurig bericht! En ik begrijp je kwaadheid volkomen... Veel sterkte hoor, en fijn voor Amber dat ze haar leven bij jou heeft mogen eindigen.

Hè, k*t ...

Ook ik kan me je kwaadheid heel goed voorstellen. Wij stomme mensen (als soort), die onszelf de aarde en dieren toe-eigenen en voor geld of macht of voor "ons plezier" van alles naar de kloten helpen. Bleh!!!
Sterkte, Sandra. Hoe klote het verhaal ook is, ik ben blij voor Amber dat ze uiteindelijk jou heeft ontmoet. Is er toch nog een waardig eind, aan een (grotendeels) verpest leven.

Karen

Ik ben zo slecht in namen, maar ik neem aan dat dit het paard was waar we uitgebreid contact over gehad hebben. Ik heb me je te doen want ik weet dat je er heel veel zorgen om gemaakt hebt. Zo jammer dat de 'watjes' therapie na een veelbelovend begin, als ik het goed heb veranderde ze toch van gedrag, uiteindelijk niet voldoende was om haar lichamelijke problemen te boven te komen.
Ik ben enorm blij dat je toen het geschreeuw hier op het forum hebt kunnen weerstaan en het toch met clickertraining geprobeerd hebt.
Ze heeft de tijd van haar leven bij jou gehad.

En over dravers , maar over mishandeling in het algemeen:
Lang leve en hoera voor de gevoeligen, de denkers en de twijfelaars in een beschaafde wereld!

Sandra van Bommel schreef op woensdag 28 april 2010, 14:22:


Sterkte joh, het is triest maar je hebt Amber toch nog een goede tijd bezorgd, en nu lijdt zij in ieder geval niet meer.

Dappere beslissing Sandra.
Amber had het niet beter kunnen treffen.

Gr Esther

Wat triest, Sandra. De tranen springen in mijn ogen. Het is zo vreselijk als je een zo verwaarloosd dier in handen krijgt en dan eigenlijk niets meer voor haar kan doen...

Ik heb anderhalf jaar een hond mogen verzorgen die ook enorm verwaarloosd was toen ze bij ons kwam. Ze is nooit meer 100% gezond geworden en we hebben haar op 4 jarige leeftijd in moeten laten slapen.
Het is en blijft de hond die mij het meest na is geweest. Ze is altijd bij me, voor altijd in mijn hart. Niet dat mijn andere dieren dat niet zijn, maar zij is zo speciaal.

Sterkte ermee! Verwijt het de voorgaande eigenaren niet, dat helpt niets. Je hebt je best gedaan en ik ben ervan overtuigd dat Amber dat weet!

Els.

Piet, dat is inderdaad die merrie. Ik denk dat vele adviezen goedbedoeld waren, maar dat het toch altijd aan de eigenaar is om de situatie juist in te schatten. Tenslotte ben je als eigenaar de enige die het paard kent en precies ziet wat er gebeurd.
Het clickeren heeft overigens goede diensten bewezen, al kon ik haar niet helpen met oefeningen. Het maakte het mogelijk om op veilige wijze haar voeten te kappen (wat vaak nodig was, ook ivm hoefzweer in het verleden) en haar goed door da te laten behandelen. Bovendien deden we regelmatig spelletjes, toen ze dat nog leuk vond en maakte het haar toch beter hanteerbaar.
En ik gebruik het nu met de andere paarden.
Maar ik heb haar helaas niet kunnen helpen. De schade was te groot.

Els... ik verwijt de vorige eigenaars wel wat. Helaas was ze ernstig verwaarloosd in de zin van gebidsverzorging, hoefverzorging en zijn haar ernstige rugproblemen simpelweg genegeerd en is er gewoon mee gesprongen, ondanks dat de betr eigenaars aangaven dat ze niet meer kon galoperen en zo stijf was geworden dat ze nauwelijks uit te zitten was.
Bovendien was ze zuur geworden.
Daar hadden ze iets mee moeten doen. Dan was het wellicht nog niet te laat geweest.

Ik neem het ook mensen kwalijk dat op deze manier met name met dravers wordt omgegaan. Het mag geen tijd, energie en geld kosten. Het moet functioneren en anders... jammer dan...
Ik heb hetaal nog heel wat 'Ambers' gezien vanaf het moment dat we besloten om er toch nog een rijpaard bij te kopen.
Ik ben allang niet meer zo naief en subtiel als in het begin en tegenwoordig zeg ik er dus iets van als ik zie dat signalen van een paard dat iets niet goed is simpelweg worden genegeerd
(bv bij koudbloeddravers)
Ik heb bij de laatste, een koudbloeddraver die wegrende onder de ruiter, met zijn neus in de lucht liep, weggedrukte rug had en in toom werd gehouden door er gewoon een superscherp bit in te hangen gezegd dat het diep triest was dat een paard als dit, wat veel geld voor de vorige eigenaars in de draf had binnen gehaald, op deze manier naar de knoppen werd geholpen. omdat het blijkbaar teveel moeite was om zo'n dier behoorlijk te begeleiden en te scholen.
Wat ik zag was een potentiele wisselbeker en slachtpaard.
En ja... dat neem ik mensen kwalijk en dat zeg ik tegenwoordig ook.

oh trouwens... allemaal erg bedankt voor de steun en lieve woorden.

Sterkte!!

Veel sterkte Sandra!
Afscheid nemen is altijd heel moeilijk maar je energie steken in frustraties over de vorige eigenaars helpt niet. Er lopen veel degoutante mensen rond, mensen die dieren als een object zien. Frustrerend idd maar je kan op je eentje die mensen niet allemaal veranderen, spijtig genoeg. Je kan wel deze energie steken in je eigen dieren, dieren die het geluk hebben om bij jou terecht te komen en ze weten dat wel zenne. Amber wist het ook, zeker weten.

Sandra, wat een triest bericht en ik begrijp je bittere toon heel goed! Sterkte!

Jeetje Sandra... Sterkte...
Als ik jouw berichtje lees kan ik mij de bittere toon goed voorstellen...

Sandra van Bommel schreef op woensdag 28 april 2010, 20:18:


Ach Sandra, kom laat thuis en lees jouw berichten nu ook allemaal.
Ja, je mag die mensen wél degelijk wat kwalijk nemen. Jij bent de spreekbuis voor het verklooide dier, zelf kan het dier het niet. Misschien trekken ze lering uit jouw verhaal, dan heb je nog wat bereikt.
Voor jou: heel erg sneu en verdrietig. Ik begrijp heel goed dat je gewoon boos bent!

Sterkte ermee Sandra!

Wat een naar nieuws. Maar ook onontkoombaar. Prachtig wat je nog voor dit paard hebt kunnen doen. Niet stilstaan bij wat "de mensen" paarden allemaal hebben "aangedaan". Ik heb hier ook zo'n verknipte staan, daar word je alleen maar verbitterd van en daar heb je jezelf mee. Kijk naar hier en nu, je hebt nog heel veel voor haar betekend, want geloof me, ondanks de leading trend op het gebied van paardengevoelens op dit forum, ben ik ervan overtuigd dat ze geweten heeft dat het bij jou goed en veilig was. Dat je daar niet volledig doorheen hebt kunnen breken, staat er los van. Respekt!