Ik denk ook dat het een bepaald verschil is tussen mensen die hun paarden in hun achtertuin hebben staan en mensen die hun paarden 'op een ander' hebben staan omdat zij niet over de mogelijkheden beschikken. Een verschil tussen paardenmensen en mensen met paarden. Een verschil tussen mensen met gevoel voor interactie met deze dieren. Met verstand werken, consequent en kordaat zijn wanneer noodzakelijk én dat met de juiste timing. Ik zie veel mensen met paarden maar echte paardenmensen zijn eerder zeldzaam. Ik verdien mijn boterham niet met mijn eigen paarden, ik werk niet elke dag met al mijn paarden. Maar no way dat er hier ene met onze voeten speelt, agressief is, voor ons uit rent, niet blijft staan voor vaccinatie, zijn voeten niet geeft, slaat, onbeleefd is, ... Dus volgens mij is het niet een kwestie van een job in de paarden (met je eigen paarden), maar een kwestie van een echt paardenmens te willen/kunnen zijn. Je paarden moeten je passie, je leven kunnen zijn, waarbij de rest in het niets valt. Dan pas zul je resultaat boeken (terwijl dat nog geneens je opzet was). Je staat op en je gaat slapen met je paarden bij wijze van spreken. Dat is het verschil dat ik merk bij de mensen die paarden wilden hebben en de paardenmensen die ik tegenkom. Het is een tweede natuur of het is dat niet.

eddy DRUPPEL schreef op maandag 3 mei 2010, 0:08:


"Normaal" lijkt te zijn voor wie? Dat valt of staat met de geaardheid van de ontvanger. Als je publiek totaal niks gewend is, is men al snel onder de indruk en noemt het kunstig. Als Emiel Voest een paard van hand laat veranderen door zijn heup te draaien, kraait ook de helft van het damesgezelschap extatisch "OOOHHH".
Dat het je beroep is heeft niks te maken met er meer feeling voor hebben dan iemand die een (ander) vak geleerd heeft.
Want het is ook Anky d'r beroep.

Cindy Helms schreef op maandag 3 mei 2010, 9:40:


Denk dat je het zo eigenlijk heel mooi hebt samengevat.