Leuk, hé, paarden en kinderen!

Froukje kon ik ook altijd de kindjes toevertrouwen, maar we moesten er niet naast gaan lopen om het kind vast te houden, dat vond ze maar niks. Gewoon hup, zo op haar rug en wij bij haar hoofd, ze regelde het zelf wel.

Jolah, mijn allereerste paard, kon ik peuters opzetten en haar dan los door de bak laten wandelen. Ze ging keurig rondjes in stap over de hoefslag. Tot ze er genoeg van had, dan kwam ze bij me staan en ging ze niet verder.
Maar zette op haar geen ruiter die het haar wel eventjes zou vertellen! Dan ging haar staart omhoog en haar hoofd in de lucht en kwam er geen goede stap uit

Els.

Cindy Helms schreef op maandag 3 mei 2010, 16:07:


Jaahhh super! Zijn ook wel brave kindjes he? Ze hebben zeker wel genoten van zo'n heel paardenweekend Jong geleerd is oud gedaan zeggen we dan Eneeuuh VOOR je het weet heb je ze elk weekend.....kan nog wel 's handig zijn Dust ook zo met onze jongen van 10 jaar. Superzacht en voorzichtig. De andere van 14 jaar heeft ze de stuipen op het lijf gejaagd Die komt er niet meer in de buurt. De kleine is een lolbroek, ondeugend en de grote is een heel lief kind(puber), snap ik nou 's nie he?

Invierno:

Ik vertrok vandaag met een rasechte stoere briesende andalusiër en kwam thuis met een tamme coole Quarter.
Pfff, dacht ik, vandaag staat ie lekker fris, zal maar zorgen dat ik ogen op mijn rug heb.
EEEEEEK! Een schaap! Twee schapen zelfs! Nou die zaten daar vorige keer ook hoor, maar toen heb je ze niet gezien. Staat hij daar aan de grond genageld, helemaal met gestrekte voorbenen. Tja ... ik ga er voorbij, je kan maar zien dat je meekomt. Doet hij dan ook, op een rustig snorkend tempo.
Het eerste bospadje springt hij weer even in de lucht ... neen, zo hoort het niet, want hier ligt prikkeldraad ventje. Plassen ... jakkes worden mijn benen nat van! Ja, maar toch ga je er even doorwandelen. Zwaar kiezelpad, loopt hij goed over itt vorig jaar met zijn dunne gevoelige zooltjes.
Lokale manege, daar staat een voorhistorische blauwe traktor. Brrrrrr ... toch even mijn neus overal tegen aan duwen om te zien of het nog leeft. Oef, geen leven meer in. Zo kunnen we weer even voort.
Terug boswegen, boomstammen, leuk leuk leuk. Plassen jakkes, modder aan mijn benen. Neen hoor, jij stapt er ook niet doorheen, dus dan volg ik je voetsporen maar.
Koeien! Koeien met wratten weleenswaar! Wat moet ik hier mee? De anda in me vertrouwt het niet, de quarter in me wil neuzen neuzen neuzen. Een repetieve recatie tussen in. Er naartoe gaan en dan weer op de rem met stijven voorbenen, dan er weer naartoe gaan, ... Draaien we terug, zeg ik: Ibi! Springt hij een halve meter naar boven. Die koeien vertrouwde hij dus niet helemaal, al zeker niet als ze zijn naam lijken te zeggen.
Zeer zeer stijle berg op in stap. Heeft hij moeilijker mee dan gedacht, net zoals stijle berg af, want dan hapt hij in mijn mouw. Balans, balans, balans ibje.
Verdachte mens in het bos, die mastendoppen zoekt .... spooky. Staat hij weer even te kijken, maar dan volgt hij weer.
In draf lekker uitgestrekt achter me, net zoals ikzelf alle plassen vermijden. Stop = stop.
En dan door het bos weer naar huis. Zien we nog een buizerd overvliegen met een duif in zijn klauwen. Laat hij plots los, veren overal en de duif vliegt weg!
Dan manegeuitbater die me uitleg vraagt over de jongste teld van de familie. Duurt te lang voor de ukkepuk, wordt wat ongeduldig.
Dan over een droge sloot. Staat hij te gapen ... te lui om te springen, te nonchalant om te kijken waar hij zijn voeten moet zetten. Pats ... op zijn knieën in de sloot Dwaze puber. En dan weer in stap en draf naar huis zonder noemenswaardige bijzonderheden. Buiten het feit dat hij heel erg flink is geweest